Αθήνα, Ημέρα 8η, Σάββατο

Το κινητό μου χτυπάει στον ήχο κλασσικού, παλιού τηλεφώνου, που σημαίνει ότι κάποιος από το σόι μου με παίρνει. Με ξυπνάνε οι γονείς μου και είναι… αργούτσικα!

Σηκώνομαι, σκέφτομαι, τηλεφωνώ ένα – δύο φίλους. Κανονίζω καφέ και επιμένω στην απόφαση μου : θα φύγω απόψε!


Η γνωστή διαδρομή (λεωφορείο, ηλεκτρικός ως την Αττική και μετά Μετρό), έχει προορισμό τον Άγιο Αντώνιο αυτή τη φορά και με οδηγεί στο Περιστέρι, όπου βρίσκομαι με τον Μ. Πίνουμε καφέ στο… δε θυμάμαι πως το λένε το μαγαζί!
Αυτή η συνάντηση ήταν κάτι που το θέλαμε, το συζητούσαμε και το κανονίζαμε εδώ και μήνες, μιας και με τον Μ. ήμασταν μαζί τους πρώτους μήνες μας στον στρατό.
Αυτή η συνάντηση έπρεπε να είχε γίνει μία από τις πρώτες μέρες μου στην Αθήνα, γιατί με «ανέβασε». Να είσαι πάντα καλά, φιλαράκο!
( Άσχετη αλλά πολύ σωστή κουβέντα του Μ. : «Έτσι είναι, φίλε μου! ΟΛΟ το κράτος κοιμάται!»)

Επιστρέφω στο σπίτι, μαζεύω τα πράγματά μου, τρώω μια πίτσα, πίνω έναν αποχαιρετιστήριο ελληνικό καφέ με τον Γ. (μία συνήθεια που μου έμεινε από τα φοιτητικά μου χρόνια) και παίρνω τον δρόμο της επιστροφής.



Ο Γ. με πηγαίνει στον ηλεκτρικό. Από εκεί τραινάκι ως την Αττική και Μετρό ως τον σταθμό Λαρίσης, για να πάρω το τραίνο της επιστροφής. Όσο και αν με κούρασε αυτό το «ταξί ή λεωφορείο – ηλεκτρικός – Μετρό και μετά πάλι προς τα πίσω», νομίζω πως θα μου λείψει πολύ!!!