Επιστρέφοντας

«Σιχαίνομαι να ταξιδεύω Σάββατο, το ξέρεις?»


Το τραίνο είναι μισογεμάτο (και φυσικά κάποιος μπορεί να το πει μισοάδειο), φοράω τα ακουστικά μου και ακούω ταξιδιάρικες μουσικές. Στρογγυλοκάθομαι δίπλα σε μια «ωραία κοιμωμένη» και παίρνω στα χέρια μου την ατζέντα μου. Ξεκινάμε... άλλο ένα ταξίδι με τραίνο... το ταξίδι της επιστροφής... που θα με πάει σπίτι μου...





Ταξιδεύω και γράφω, blogάρω, με τον παλιό, κλασσικό τρόπο : χαρτί και μολύβι (στυλό, έστω). Μετά από αυτό το ταξίδι και τις πολύωρες συζητήσεις περί blogging, άλλαξε λίγο η άποψή μου για τα ιστολόγια, τα υποτιθέμενα σύγχρονα ημερολόγια…

Θήβα. Ακούω αυτό. Παράξενο. Κάποτε στη Θήβα μια πρώην surrounded me with her... unfaithfulness (κοινώς, με κεράτωσε)!!!


Συνεχίζουμε το ταξίδι, αλλάζω θέση (για να απλωθεί και η υπναρού) και σκέφτομαι κάτι που είπα χθες σε μια πολύ καλή φίλη : «ίσως να μη μου έλειψε τόσο η Θεσσαλονίκη, όσο με κούρασε η Αθήνα». Χμμμ…



Αρκετά για τώρα, όμως. Η λάμπα του βαγονιού τρεμοπαίζει, σημάδι πως πρέπει να σταματήσω να γράφω. Ένας λόγος παραπάνω είναι ότι ακούω αυτό (thanks, archive) και σκέφτομαι πως ανυπομονώ να έρθει το επόμενο ταξίδι μου, στο δικό μου Nis-ί (Σερβία).

Ας κάνω τον απολογισμό μου τώρα…





(και επειδή δεν με έπιανε ύπνος, τράβηξα φωτογραφίες από συνεπιβάτες που κοιμόντουσαν παράξενα… και μάλλον έβλεπαν ταξιδιάρικα όνειρα!!!)

Αθήνα, Ημέρα 8η, Σάββατο

Το κινητό μου χτυπάει στον ήχο κλασσικού, παλιού τηλεφώνου, που σημαίνει ότι κάποιος από το σόι μου με παίρνει. Με ξυπνάνε οι γονείς μου και είναι… αργούτσικα!

Σηκώνομαι, σκέφτομαι, τηλεφωνώ ένα – δύο φίλους. Κανονίζω καφέ και επιμένω στην απόφαση μου : θα φύγω απόψε!


Η γνωστή διαδρομή (λεωφορείο, ηλεκτρικός ως την Αττική και μετά Μετρό), έχει προορισμό τον Άγιο Αντώνιο αυτή τη φορά και με οδηγεί στο Περιστέρι, όπου βρίσκομαι με τον Μ. Πίνουμε καφέ στο… δε θυμάμαι πως το λένε το μαγαζί!
Αυτή η συνάντηση ήταν κάτι που το θέλαμε, το συζητούσαμε και το κανονίζαμε εδώ και μήνες, μιας και με τον Μ. ήμασταν μαζί τους πρώτους μήνες μας στον στρατό.
Αυτή η συνάντηση έπρεπε να είχε γίνει μία από τις πρώτες μέρες μου στην Αθήνα, γιατί με «ανέβασε». Να είσαι πάντα καλά, φιλαράκο!
( Άσχετη αλλά πολύ σωστή κουβέντα του Μ. : «Έτσι είναι, φίλε μου! ΟΛΟ το κράτος κοιμάται!»)

Επιστρέφω στο σπίτι, μαζεύω τα πράγματά μου, τρώω μια πίτσα, πίνω έναν αποχαιρετιστήριο ελληνικό καφέ με τον Γ. (μία συνήθεια που μου έμεινε από τα φοιτητικά μου χρόνια) και παίρνω τον δρόμο της επιστροφής.



Ο Γ. με πηγαίνει στον ηλεκτρικό. Από εκεί τραινάκι ως την Αττική και Μετρό ως τον σταθμό Λαρίσης, για να πάρω το τραίνο της επιστροφής. Όσο και αν με κούρασε αυτό το «ταξί ή λεωφορείο – ηλεκτρικός – Μετρό και μετά πάλι προς τα πίσω», νομίζω πως θα μου λείψει πολύ!!!

Αθήνα, Ημέρα 7η, Παρασκευή

Υποθέτω πως το γεγονός ότι ξύπνησα αργά το μεσημέρι, δεν θα φανεί παράξενο σε κανέναν…



Πίνουμε καφεδάκια με τον Γ. , μαγειρεύουμε










και τρώμε ομελέτα τύπου «smashed eggs» (έτσι αποκαλέσαμε την… αποτυχία μας). Μετά λιώνουμε στον καναπέ.






Δυο κολλητοί, σε έναν καναπέ, να τα λέμε ή και να μην μιλάμε για ώρα. Με μία τηλεόραση απέναντί μας, να κοιτάμε το χαζοκούτι, αλλά να μην βλέπουμε τίποτα στην ουσία. Απλά, να εκτιμούμε αυτό το καθισιό μας, που είχαμε να κάνουμε από το πρώτο φοιτητικό μας έτος, σχεδόν δέκα χρόνια πριν.



Το βραδάκι πέφτουν τα τηλεφωνάκια, κανονίζεται η έξοδος, ετοιμαζόμαστε και αποχωρούμε. Αφήνουμε στο σπίτι μία ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα και λίγα νεύρα… ή μήπως δεν τα αφήνουμε? Έξω πάλι βρέχει… βρε, λες να «βρέξει» κιόλας?

Πηγαίνουμε με το αυτοκίνητο ως τον σταθμό ηλεκτρικού, παίρνουμε τραινάκι ως το Μοναστηράκι και μετά Μετρό ως το Γκάζι (στον Κεραμεικό κατεβήκαμε? Δεν θυμάμαι!).

Βρίσκουμε την Ζουζ στο Γκαζοχώρι, με μία μπερδεμένη παρέα. Έρχονται και οι δυο φίλες μου με τον αδελφό της μίας (και αγόρι της άλλης) και μπερδευόμαστε ακόμα περισσότερο.

Το μαγαζί… ψιλοχάλια, για τα δικά μου γούστα, τουλάχιστον. Η εξυπηρέτηση… η ποια? Κάποια στιγμή πήγα στην τουαλέτα και οι σερβιτόροι μόνο που δεν με πέταξαν έξω από το μαγαζί για να περάσουν και να κάνουν τη δουλειά τους. Οκ, το καταλαβαίνω, δουλεύουν, αλλά χάθηκε λίγη στοιχειώδης ευγένεια? Anyway…


Χωρισμένοι σε 2-3 πηγαδάκια, μιλάμε, πίνουμε, γνωριζόμαστε καλύτερα. Άσχετο : ως ζωόφιλος και ειδικά γατόφιλος, βγάζω φωτογραφίες γάτες. Μόνο που προσπαθούν να κάνουν ανώμαλο sex : το θηλυκό γατί είναι από πάνω και… από πίσω!



(τέτοιες φωτογραφίες δεν τράβηξα και για να μην «καταπατήσω» τις προσωπικές και ιδιαίτερες στιγμές τους, αλλά και για να μην τολμήσει κανείς να ζητήσει να τις βάλω εδώ!).




Κάπου εκεί, γίνεται το ΜΠΑΜ! Το χέρι μου έχει μια «περίεργη φαγούρα». Έτσι ξαφνικά, χωρίς κανένα λόγο, αποφασίζω να πάρω το κινητό στο χέρι μου και να τσεκάρω το blog μιας «φίλης». Και ΜΠΑΜ! Να που τελικά «βρέχει»…

Η διάθεση μου χάνεται στο λεπτό, όπως και η φιλία μας. Βλέπεις, δεν είναι δυνατόν να συμπαθείς τους πάντες και να σε συμπαθούν οι πάντες. Όπως και να΄χει όμως, καλύτερα να αδιαφορήσεις για κάποιον, παρά να αφιερώσεις χρόνο και ενέργεια για να γράψεις ένα κείμενο ώστε να τον θάψεις. Αυτή είναι η ταπεινή (πάντα) γνώμη μου.


Η ώρα φεύγει, όχι όμως τα νεύρα και η χάλια διάθεση μου. Φεύγουμε, για να προλάβουμε το τελευταίο τραίνο για το σπίτι. Πάμε πάλι : Κεραμεικός (το θυμήθηκα τελικά), στάση στο Μοναστηράκι και ηλεκτρικός ως το Ηράκλειο.




Στο δρόμο, δεν μιλάμε καθόλου. Τρώω ένα αγγλικό σοκολατάκι μέντας, για να γλυκαθώ (thanks, girl!). Αλήθεια, ούτε καν που μίλησα με την κοπέλα που τα έφερε (sorry, girl!).






Φτάνουμε σπίτι, έχοντας πάρει εφόδια (τυρόπιτες και Milko). Κάνω το λάθος (ή μήπως το σωστό?) και λέω στον Γ. τί παίχτηκε (μιας και ως εκείνη τη στιγμή δεν ήξερε τίποτα). Νευριάζει και αυτός, τα λέμε και μετά από λίγη ώρα καταλήγουμε πως κάποιοι άνθρωποι δεν αξίζουν ούτε καν την πίεση δέκα πλήκτρων, για να γράψεις πέντε κουβέντες γιαυτούς (και πολλά έγραψα τώρα).

Ίσως το μοναδικό που με στεναχωρεί είναι ότι αυτή η «φίλη» κατάφερε να χαλάσει τόσο τη διάθεση μου, ώστε να υποψιάζομαι πως όλο το ταξίδι θα μου μείνει σαν μια άσχημη ανάμνηση. Ίσως όμως, να μην της κάνω αυτή τη χάρη.

Πριν πέσω για ύπνο αποφασίζω ότι θα φύγω το Σάββατο βράδυ… και σιχαίνομαι να ταξιδεύω Σαββατιάτικα!!!

Αθήνα, Ημέρα 6η, Πέμπτη

14:44. Α, καλά. Πρέπει να παραιτηθώ από την ψευδή ελπίδα, να πάψω να επιμένω πως θα ξυπνήσω νωρίς και θα κάνω πρωινές βόλτες στην Αθήνα.

Μετά από λίγο ξύπνησε και ο Γ. Κάτι μας έπιασε και κάναμε δουλειές. Σκούπισμα, ξεσκόνισμα, σφουγγάρισμα, μαγείρεμα, πλυντήριο, όλα μαζί και όλα ΜΑΖΙ. Έτσι είναι, κολλητέ, τι σημασία έχει που είσαι οικοδεσπότης κι εγώ φιλοξενούμενος?

Αφού τρώμε, ετοιμάζομαι και πάω για καφεδάκι. Η διαδικασία σήμερα αλλάζει : λεωφορείο Α8 (μιας και… τελειώνουν τα λεφτάκια μου), ηλεκτρικός και Μετρό, ως το Πανεπιστήμιο (Ακαδημίας). Να και η Ζουζαρέλα, που με περιμένει.

Η καλή, τρελή μου φίλη με πήγε στον Ιπποπόταμο,
σε έναν παράδρομο της Σκουφά (στο Κολωνάκι). Το καφέ bar πανέμορφο και πολύ ζεστό, με πολύ artistic διακόσμηση και διάφορες μουσικές. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα αν θέλετε να γλυκάνετε ψυχή, καρδιά και αυτιά!!!

Η ώρα περνάει και συνεχίζουμε προς το Μοναστηράκι, όπου μας περιμένει μια καλή φίλη και η κολλητή της (που δεν άργησε να γίνει και δική μας φίλη!). Στο δρόμο η Ζουζ τραγουδάει τα Στρουμφάκια στα Αθηναϊκά και αναλαμβάνει τον ρόλο της ξεναγού (να προσθέσω «της sexy ξεναγού» ή δεν κάνει? :P ) και απαντάει μέχρι και στις πιο ηλίθιες ερωτήσεις μου :

-Dr. P.: «Εκείνο εκεί πάνω, τι είναι? »
-Ζουζ : «Ποιό? Η Ακρόπολη?» (είπε με απορία, σαστιμάρα και αθωότητα)
-Dr. P.: «Σουυυστ! Μη το πεις πουθενά!» (lol)

Φτάνουμε στο Μοναστηράκι και τα κορίτσια μας περιμένουν στους Διόσκουρους. Ουζάκια, γελάκια, κουβεντούλες (για να μην πω ότι τα λέγαμε και τα λέγαμε και τα λέγαμε :P ), η ώρα κυλάει ευχάριστα και σκέφτομαι : «ε, ψιτ, εσύ που κάθεσαι στα δεξιά μου… πως γίνεται και ενώ σε ξέρω τόσο λίγο, σε νιώθω τόσο φίλη και σε νοιάζομαι τόσο πολύ?» (σε αντίθεση με αυτήν που κάθεται στα αριστερά μου... αχ, μαναράκι... χιχι).

Ωχ, 12:30. Η Ζουζ κι εγώ πρέπει να φύγουμε για να προλάβουμε το τελευταίο τραίνο. Μπα, το χάσαμε! Τι άλλο να κάνουμε τώρα, αλλά… να περπατήσουμε? Ξεκινάμε…

Παίζουμε κυνηγητό στην Ερμού, παριστάνουμε το ζευγάρι που μαλώνει στην Πανεπιστημίου («δεν φταίω εγώ, καρδιά μου… το κουμπάκι!!!»),


























χορεύουμε μπροστά από το REX με αυτό που ακούγεται από την στάση του λεωφορείου (!), βλέπουμε το μυστικό όχημα των Ninja Mutant Turtles

και κάνουμε στάση στα Goody’s για burger και… τσίσα μας (κι εγώ νιώθω λίγο προδότης… μιας και είμαι γιος περήφανου παραδοσιακού σουβλατζή).

Συνεχίζουμε τη μεταμεσονύχτια βόλτα μας και περπατάμε μέχρι τα Άνω Πατήσια, όπου λέμε τις καληνύχτες μας (ούτε ένα φιλάκι, ρε παιδί μου) και παίρνουμε ταξάκια.

Φτάνω στο σπίτι κατά τις 3:30, ξυπνάω τον Γ. και καταλήγω να κοιμάμαι στις 6:30, κοιτώντας το δολοφονικό φεγγάρι… θα βρέξει αύριο… ίσως «βρέξει» κιόλας!!!

Αθήνα, Ημέρα 5η, Τετάρτη

Γ. : «Ξύπνα, 12 η ώρα!!! »
Dr. P. : «Γιατί, ρε? Δουλεύω?»

Καφέ και μουσικές εγώ, μαγειρική και μπλα μπλα ο Γ. Τελικά, τρώμε.

Κατά τις 4 την κάνω, πάω για καφέ. Είπαμε : ταξί, ηλεκτρικός, Μετρό. Μόνο που σήμερα ο ταξιτζής λέει κάτι εύστοχο : «you got to give, to get back».

Μέσα στον ηλεκτρικό βγάζω χαζές φωτογραφίες











και πριν το καταλάβω φτάνω Ομόνοια,
όπου παίρνω Μετρό για το Σύνταγμα.

Φτάνω και συνεχίζω με τα πόδια ως το Κολωνάκι. Να και το τρελοκόριτσο που με περιμένει εκεί, η Χεατάγουϊν!!!


Μιας και είμαι άσχετος, με πηγαίνει στο dodo’z,











όπου τα λέμε πολύ (είχαμε να βρεθούμε 1,5 χρόνο), βγάζουμε (κι άλλες) χαζές φωτογραφίες












(Προσέξτε τα ποτήρια που γέρνουν!!!)










και προς τιμήν των δύο Γαλλίδων που κάθονται στο διπλανό τραπέζι, ακούμε αυτό. Η μουσική, όπως και τα σφηνάκια που κέρασε το μαγαζί, ήταν άψογα!

Επιστροφή με προορισμό την Κηφισιά. «Συγγενικές» υποχρεώσεις : καφεδάκι με την ξαδέρφη και τον αρραβωνιαστικό της στο καφέ Αμαρυλλίς, ενώ συνεχίζουμε για snack και απεριτίφ στο English bar Μέντα.

Κάποια στιγμή ο Γ. με παίρνει τηλέφωνο :«έλα να πάρεις τα κλειδιά, γιατί θα φύγω για δουλειά». Απαντάω : «σιγά μην αγχωθώ τώρα». Καλά είπα : «σιγά μην αγχωθώ ΤΩΡΑ». Αγχώθηκα όμως, ΜΕΤΑ. Έτρεχα. Πήρα ηλεκτρικό ως την Ειρήνη,
περπάτησα στις ερημιές μεταξύ ΟΑΚΑ και THE MALL και ξανά πίσω. Και να το άγχος : έχει άραγε άλλο τραίνο? Ουφ!










Είχε τραίνο. Έφτασα σπίτι και κάθισα μόνος. Δεν βγήκα. Ούτε κάλεσα παρέα. Χρειαζόμουν κάποιες ώρες μόνος, να τα πω λίγο με την Αθήνα, μόνοι μας. Να κάνω έναν μικρό απολογισμό, να μου πει αν μπορεί να με δεχτεί, να δω αν θα μπορέσω κάποτε να την συνηθίσω…

Στην τηλεόραση η ταινία «η πισίνα» προσπαθεί να μου κρατήσει συντροφιά, αλλά με κερδίζει το τηλεμάρκετινγκ. Ακούω παλιές μουσικές, σκέφτομαι, νυστάζω…
Πάλι 5 η ώρα πήγε! Καληνύχτα, Αθήνα!!!

Αθήνα, Ημέρα 4η, Τρίτη

Μία και κάτι… Πάλι ξύπνησα αργά! Ο Γ. ετοιμάζεται για δουλειά και εγώ κάνω καφέ.

Dr. P.: «Να δω πότε θα δω την “πρωινή” Αθήνα…? »
Γ. : «Γιατί, ρε? Κάθε πρωί… δεν γυρνάμε σπίτι?»
Dr. P.: «Χα…»

Μόνος στο σπίτι, καφεδάκι και χαζοταινία με την Λάσυ, πριν πάω για καφέ. Κατά τις 4 παρά κάτι ετοιμάζομαι, ενώ από την ταινία ακούγεται αυτό.

Φεύγω από το σπίτι. Παίρνω ταξί ως τον σταθμό του ηλεκτρικού και μετά ανεβαίνω στο ηλεκτρικό τραινάκι. Φτάνω Ομόνοια, παίρνω Μετρό ως το Σύνταγμα, όπου με περιμένει η myspace φίλη μου Κ.- Cherry girl, μπροστά στο ξενοδοχείο Grande Bretagne. Θεέ μου, τι απίστευτο κορίτσι είναι αυτό?

Πηγαίνουμε δίπλα, στο Saint George’s Hotel και καθόμαστε στο Tea Bar. Πίνουμε διπλούς cappuccinos και τα λέμε διπλά : στην αρχή μόνοι μας και μετά με δύο φίλες της : μία ξανθιά δικηγόρο από τη Θεσσαλονίκη ( γαμώτο, δεν θυμάμαι το όνομά της ) και η Φ… αχ, Φ.!!!

Κάποια στιγμή «χάνομαι», κοιτώντας μια τοιχογραφία : « i was good, doing what i was told» (get it, Συβίλλα?). Το κομμάτι αυτό και η φωνή της Κ. με επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Σκέφτομαι «finger foot? Μα τι εννοεί? Πήγε, λέει, για finger foot… τι? έπινε καφέ και της έκαναν μασάζ στα δάχτυλα των ποδιών? Ιιι!!! Θεέ μου! Πάλι καλά που δεν είπα τίποτα! Ο τσομπάνος, ο άσχετος, ρεζίλι θα γινόμουν! Finger fooD λέει η κοπέλα τόση ώρα! ». Χα!!!

(Δείτε αυτές τις φωτογραφίες, απλά και μόνο επειδή με ενθουσίασε η χλιδή… της τουαλέτας!!!)



Μετά από κάποια ώρα φεύγουμε, μόνο που αυτή τη φορά, η διαδρομή της επιστροφής έχει κάτι διαφορετικό : είναι μαζί μου η Φ. ! Φτάνουμε Ομόνοια, από Μετρό σε ηλεκτρικό και η κουβεντούλα μας συνεχίζεται. Μιλάμε περί φιλίας και καλοσύνης, κάτι που με κάνει να σκέφτομαι πως υπάρχουν καλοί άνθρωποι (τελικά) και πως ίσως… το άλλο μου μισό να ζει στην Αθήνα. Who knows? Άλλωστε, όπως είπε η Φ. : « αυτά να τα βλέπεις θετικά… είναι σημάδια, οιωνοί, πως η Αθήνα σε θέλει κοντά της… άκουσε με, σου λέω!!!».

Φτάνω (μόνος :P ) στον σταθμό μου, παίρνω disco ταξί όπου ακούγεται αυτό και να’μαι στο σπίτι. Μαγειρεύω (μπιφτέκια στο φούρνο με πουρέ) και βυθίζομαι στη μαγειρική και στις σκέψεις μου (τον λατρεύω αυτόν τον συνδυασμό), ενώ ακούω αυτό (που μου θυμίζει την αγαπημένη μου, "συγχωρεμένη" γιαγιά).

Η σκέψη μου διακόπτεται από τον ερχομό του Γ. Το φαγητό έτοιμο, στρώνουμε τραπέζι και βλέπουμε Λαζόπουλο, ενώ η παρέα που περιμέναμε… δεν ήρθε ποτέ! Δε πειράζει, τα είπαμε με τον Γ. με ένα τρόπο αλά Tarantino και Pulp Fiction.

Κατά τις 3 ο Γ. πήγε για ύπνο κι εγώ αποκοιμήθηκα στο καναπέ. Ξύπνησα κατά τις 6 παγωμένος, σε σχήμα s και πήγα στο κρεβάτι μου…

Αθήνα, Ημέρα 3η, Δευτέρα

Η επιστροφή του Γ. από την δουλειά στις δύο και κάτι, ήταν το… ξυπνητήρι μου. Έκανα καφέ, άνοιξα το κινητό μου και… δύο emails με περίμεναν!

Ανταλλαγή τηλεφώνων, επικοινωνία στα γρήγορα και πάμε για καφεδάκι. Τόπος συνάντησης : ηλεκτρικός σταθμός Αμαρουσίου. Άτομα συνάντησης : δύο γυναίκες, απίστευτοι άνθρωποι, με… ιδιαίτερα γούστα! Δικαίωμα σας, γούστο σας, καπέλο σας, ίσως και πρόβλημα σας, αρκεί… να μην μαλώσουμε για το ίδιο «θέμα»! ;)

Μια χαζή διαπίστωση μου : στις ταμπέλες της Αθήνας, το εισιτήριο γράφεται με ι-η, ενώ στη Θεσσαλονίκη, οι πινακίδες γράφουν εισητήριο, με η-η!!! lol

Επιστρέφουμε στο σπίτι και λίγο πριν βγούμε το βράδυ, διαπιστώνω πως στον καφέ… ξέχασα τα γυαλιά μου! Σκατάάά!!!

Αν και άκεφος, βγαίνω για μπυρίτσες στο TELL ME ABOUT IT. H παρέα μου αποτελείται από τρεις ειδικούς φρουρούς που μιλάνε, αλλά, αν και είμαι εκεί, δεν ακούω και δεν βλέπω τίποτα. Ή μάλλον, βλέπω, ένα αταίριαστο ζευγάρι (χρόνια είχα να δω τόσο ασύνδετο συνδυασμό ανθρώπων) και ακούω γαμάτες μουσικές από τον barman και dj Φώτη. Αφού τα είπαμε για αυτό το κομμάτι, ακούσαμε αυτό και μου έκανε εντύπωση αυτό!!!

Αφού έφτιαξε λίγο η διάθεση μου (είπαμε: music therapy rules), πήραμε την Κηφισίας, μετά την Αλεξάνδρας, στρίψαμε στο μέγαρο μουσικής και να’ μαστε στο Κολωνάκι!

Περπατάμε στη Σκουφά, δίπλα στον Τάκη Ζαχαράτο (σιγά τα ωά… για να μην πω, τα σύκα) και καταλήγουμε στο Big Apple. Πίνουμε ένα ποτάκι, έχοντας 4 σχεδόν γυμνές κοπέλες πάνω από τα κεφάλια μας, που νομίζουν ότι χορεύουν (και μου θυμίζουν… μια πρώην!). Φεύγουμε, πάμε πάλι στο Eleven, να συνεχίσουμε… την μάχη, ως τις πρώτες πρωινές ώρες!!!

Οι ατάκες της βραδιάς :
-«όσο πιο τακτικός και προσεκτικός είναι κάποιος, τόσο πιο μεγάλες πιθανότητες έχει να την πατήσει!» (δεν ήταν για εμένα, αλλά… «ήταν» για εμένα)

-«άστην αυτήν, πάρε κάτι άλλο» (επιλογή όχι... μελιτζανοσαλάτας, αλλά κοπέλας-θύματος)

-«κολάν, κορδόνι και έφυγες!!!» (αφορά την τάση της μόδας, όπου οι γυναίκες φοράνε ένα κολάν και από μέσα ένα εσώρουχο-κορδόνι και θεωρούν πως έχουν βάλει τα "καλά" τους και είναι έτοιμες για βόλτες και ξενύχτια… σ.σ. : καμιά φορά, δεν υπάρχει καν το κορδόνι…)

Αθήνα, Ημέρα 2η, Κυριακή

Ξυπνήσαμε κατά τις 4, κάναμε καφεδάκια (διπλά, ελληνικά), είπαμε χαζά ανέκδοτα με ζώα (π.χ. πώς μπορείς να βάλεις έναν ελέφαντα μέσα στο ψυγείο?) και αφού ανοίξαμε ένα λευκό κρασάκι, αρχίσαμε να μαγειρεύουμε.

Το φαγητό : κοτόπουλο κοκκινιστό με πιλαφάκι (άραγε πηγαίνει με το κρασί?), μας διασκέδασε και μας χόρτασε τόσο, αφού περίσσεψε και 1,5 μερίδα!

Όσο ετοιμαζόμαστε για έξω, η ταινία “the transporter” «παίζει» στον ΑΝΤ1. Σε κάποιο σημείο της ταινίας ακούγεται αυτό, που αν και δεν είναι του στυλ μου, μου άρεσε πολύ και με έβαλε σε σκέψεις : «γιατί τώρα τελευταία μου αρέσουν μουσικές που «τα σπάνε» και βγάζουν νεύρο, ένταση, κραυγή?».

Το βράδυ μας βρήκε στο THE MALL, να πίνουμε ποτάκια με καλούς φίλους, άσχετους μεταξύ μας : 2 γιατροί, 2 ειδικοί φρουροί, ένας μηχανικός και ένας… Άγγλος (αυτός πώς βρέθηκε εδώ?).

Αφού… ξεκόλλησα από την μπάλα, όπως μου είπε μια φίλη (δηλαδή σταμάτησα το blogging από το κινητό μου) τα είπα με τα φιλαράκια, αναπληρώσαμε τον χαμένο χρόνο από την τελευταία φορά που βρεθήκαμε, έμαθα κάποια tips περί ιατρικής καριέρας, γελάσαμε με ανέκδοτα για γκόμενες (π.χ. «έλα, γυναίκα… μου έκατσε μια στραβή και θα αργήσω!»), αν και δεν είχαμε κανένα θηλυκό κοντά μας. Δεν πειράζει, το χάρηκα το men’s night out!!!

Επιστροφή στο σπίτι και κουβεντούλα με τον Γ. μέχρι τις… 5:30 το πρωί, που έφυγε για δουλειά. Είπαμε πολλά για το internet, όχι ότι ξέρω τόσα, αλλά ο Γ. είναι τελείως άσχετος (και καλά κάνει…). Μου έμεινε η σκέψη του : «έχεις και myspace και facebook? Γιατί δεν κάνεις ένα, mybook? Όχι, καλύτερα κάνε ένα facespace!!!». Χιχι!!!

Όσο τα λέγαμε, ακούγαμε μουσικές που με κρατούσαν ξυπνητό, με διασκέδασαν ή και με πήγαν λίγα χρόνια πίσω και με γέμισαν συγκίνηση…

Μέχρι να με πάρει ο ύπνος πήγε 7 το πρωί… και έξω φυσάει ένας τρομακτικός, μοναχικός αέρας…

Αθήνα, Ημέρα 1η, Σάββατο

Ίσως να μην είναι και ό,τι καλύτερο για την πρώτη μέρα ενός ταξιδιού, αλλά μετά από μια κουραστική εβδομάδα και ένα πολύωρο ταξίδι, χρειαζόμουν αρκετό, καλό ύπνο.
Σηκώθηκα στις 4 το απόγευμα, ήπιαμε καφέ με τον Γ., τα χαζοείπαμε

(Γ. : Πώς έγινε η σοκοφρέτα έτσι?
Dr. P.: Θα έλιωσε μέσα στην τσάντα μου… φά’την!
Γ. : Χα! Καλό, ρε! )

ως τις 6 περίπου, φάγαμε, ετοιμαστήκαμε και πήγαμε στον Κόμη.

Η παρέα μας εκεί : δυο φίλες, δυο bloggers, μια από Αθήνα και μια από Χαλκίδα! Ήπιαμε μπυρίτσες, είπαμε, "μαλώσαμε", ξαναείπαμε, γελάσαμε (και ΔΕΝ φλερτάραμε, όπως ΠΟΛΥ λάθος νόμιζε κάποια…) και ακούσαμε μπερδεμένες μουσικούλες.



































Αναλύσαμε πολύ το blogging, ίσως περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Όπως πολύ εύστοχα είπε ο Γ. : «Μήπως θα έπρεπε να τα λέτε από τα blogs σας αυτά? Μιλάτε σαν να μην έχετε πραγματική, προσωπική ζωή»!!!
Φύγαμε, λέγοντας καληνύχτα και αφήνοντας να αιωρείται η ελπίδα πως θα ξαναβρεθούμε (εμείς, που νιώσαμε φίλοι…).



Ένα βράδυ με τον Γ. ποτέ δεν τελειώνει νωρίς (ευτυχώς). Πήγαμε σε ένα καφέ bar κάπου στο Μαρούσι, στο “Tell me about it”, αν θυμάμαι καλά. Ήπιαμε ένα χαλαρό ποτάκι και κάποια στιγμή ο Γ. μου σύστησε την Ζένια, μία soon to be ηθοποιό, που με σκλάβωσε από τα 10 πρώτα λεπτά γνωριμίας μας, με μια απλή κουβέντα της : «Αυτό δεν είναι φιλία? Να χαίρεσαι εσύ για κάτι και οι φίλοι σου να ουρλιάζουν από την χαρά τους για σένα!!!».

Το βράδυ έκλεισε στο Club Eleven, να πίνουμε δυο τελευταία ποτά (αλκοολικός θα καταλήξω με αυτά τα… "τελευταία") και να ακούμε (μεταξύ άλλων τραγουδιών και) Disco… ότι να’ ναι!!!

Αυτά για σήμερα. Μέχρι να τα γράψω αυτά, πήγε 6:45, έφαγα λουκανικόπιτα από το Σερραίο Σάββα και ήπια Milko… και τώρα ύπνος!!!

Η ατάκα της βραδιάς : «Πηγαίνετε στην άκρη, ξεκώλιααα» (δεν την είπαμε εμείς!!!).

Πηγαίνοντας

Τρέχω. Πάλι τρέχω. Κλασσικός Dr Pako. Ποτέ, μα ποτέ, δεν θυμάμαι να είμαι έτοιμος στην ώρα μου για ταξίδι. Και πάντα τρέχω, την τελευταία στιγμή.

Το τραίνο ευτυχώς αργεί, οπότε όχι μόνο το προλαβαίνω, αλλά περιμένω και μια ώρα στο σταθμό. Ωραία, έχω χρόνο να κάνω και δυο-τρία τηλέφωνα που ήθελα. 12 και κάτι, φεύγουμε. Με μια ώρα καθυστέρηση. Παράξενο ταξίδι ξεκινάει.

Κάθομαι ανάμεσα σε μια ξανθιά «παρλαπίπα» (νομίζω πως ήταν και τα δυο: την πάρλα της, την «λούστηκα»…την πίπα της, θα δείξει…).Κάνω κάτι για να την αποφύγω : ακουστικά και ραδιόφωνο στα αυτιά μου, κινητό με σύνδεση internet, στο χέρι μου και blogging μπροστά στα μάτια και μέσα στο μυαλό μου. Το ράδιο καλό, το blogging όχι. Ψιλομάλωσα με δυο φίλες από Αθήνα… μια φίλη και μια «φίλη»…

Δυστυχώς, ράδιο και internet εξάντλησαν την μπαταρία του κινητού μου. Η ξανθιά Βιολέτα κατέβηκε κάπου για να πάει στη Γραβιά, οπότε είχα και δυο ώρες για να κοιμηθώ. Και μετά…

ΑΘΗΝΑ! Ώρα 7 το πρωί. Πρωί Σαββάτου. Μου μένει η διαδρομή για το σπίτι του κολλητού : σταθμός Λαρίσης, μετρό ως τον σταθμό Αττικής και μετά «ανταπόκριση με την γραμμή 1, Πειραιάς Κηφισιά», όπως λέει και η γυναικεία φωνή στα μεγάφωνα, με κατεύθυνση προς Κηφισιά. Στάση στο Ηράκλειο.


















Φτάνω σπίτι, τα λέω λίγο με τον Γ. και πέφτω για ύπνο κατά τις 8. Καλώς σας βρήκα!!!

Φεύγοντας

Το βράδυ της Παρασκευής έρχεται κι εγώ φεύγω (όχι, δεν είμαι ο Johnnie Walker), πάω στην Αθήνα, θα ταξιδέψω με τραινάκι, θα ξανακάνω ταξίδι "τσαφ-τσουφ" που με χαλαρώνει τόσο, όσο με βάζει και σε σκέψεις!!!

Σκέψεις είπα... και πριν καλά καλά ετοιμαστώ για το ταξίδι μου, πριν στρογγυλοκαθήσω στο τραίνο, άρχισα να σκέφτομαι κάτι που εδώ και μία - δύο μέρες με βασανίζει...

Αθήνα, νέοι φίλοι, ακόμα πιό νέες φίλες και πολλές σκέψεις...
Και έτσι απλά, χωρίς άλλα σχόλια, χωρίς εξηγήσεις, νιώθω την ανάγκη να πω μία δημόσια συγνώμη στη "φίλη" μου Demon, για κάτι που λέγαμε προχτές αργά το βράδυ στο msn, για κάτι που "μετέφερα" διαφορετικά, αφήνοντας σχόλιο στο δικό της blog. ΣΥΓΝΩΜΗ, DEMON!!!

Θέλω μόνο να ξεκαθαρίσω ότι:
-ναι, είμαι κρυωμένος και δεν χρησιμοποιώ την αρρώστεια μου ως "καλό επιχείρημα για την νοητική μου κατάσταση" όπως είπε μία άλλη φίλη...και ναι, έχω @@@@δια...
-κάθε άλλο παρά αηδιαστικός άνθρωπος είμαι, αν και δεν μου αρέσει να περιαυτολογώ, αλλά... το καλό πράγμα, να λέγεται! Αλλωστε, όπως είπε μία λατρεμένη φίλη πρόσφατα "όλοι είμαστε λίγο ψώνια μέσα μας, παιδί μου"!!!

Αυτά τα ολίγα για τώρα!Πάω να ετοιμάσω σάκο, να ακούσω καλές μουσικές (που σήμερα δεν μοιράζομαι μαζί σας... :P ) και να μετρήσω 8 ώρες μέχρι την αναχώρηση μου!Αν έχετε καλή καρδιά, ευχηθείτε μου "καλό ταξίδι" και "κα(υ)λά να περάσεις"!!! (ουπς...μου ξέφυγε το υ... ειλικρινά).Τα λέμε σε μιά βδομάδα!!!

Υ.Γ. 1:Εγώ θα ταξιδέψω κάπως έτσι(Πηγή εικόνας : http://www.dailymail.co.uk)

και αν είμαι τυχερός, θα σε πετύχω κάπως έτσι :(Πηγή εικόνας : http://www.istockphoto.com/index.php)

Υ.Γ. 2:Δεν άντεξα, είπα να βάλω δύο τραγουδάκια εδώ:
αυτό, γιατί "την κάνω" και αυτό, για τον φίλο μου Πλουτώνιο, που όπως μου είπε προχθές, λατρεύει τις μουσικές μου επιλογές (κοινώς, τις σιχαίνεται και σίγουρα θα σιχαθεί και το αφιερωμένο τραγουδάκι)!!!

Αδιαθεσίας… τέλος

Από χθες το βράδυ νιώθω κάπως παράξενα, «πεσμένος» και αδιάθετος. Δυστυχώς, σήμερα δεν έγινε κάτι για να με «φτιάξει», αλλά το ακριβώς αντίθετο:
-Οι τράπεζες απεργούσαν (όπως και αύριο και μπορεί και μεθαύριο) οπότε δεν μπόρεσα να κάνω κάποιες δουλειές που έχω καθυστερήσει εδώ και μέρες.
-Για άλλη μια φορά, τα λεφτά μου δεν φτάνουν για να πάρω κάποια πράγματα που επιτέλους μου άρεσαν (και είμαι πολύύύ δύσκολος στα ψώνια).
-Τα σκουπίδια κοντεύουν να σκεπάσουν το μαγαζί μας και μάλλον έτσι θα είναι για πολλές μέρες ακόμα!
-Η δουλειά στο μαγαζί ήταν αρκετή και πάνω στο «καλό» μας έκοψαν το ρεύμα (αχ, Ελλαδίτσα…αυτά κάνεις και με χάνεις σιγά σιγά).
-Νιώθω πως ανεβαίνει ο πυρετός και μου την δίνει απίστευτα, γιατί σε λίγες μέρες… ταξιδεύω για Αθήνα! ( me:moir, νομίζω πως με κόλλησες… διαδικτυακή ίωση…χα).

Εδώ και λίγο καιρό υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως μόνο αν μου κοπούν τα δάχτυλα του ενός χεριού μου (του δεξιού κυρίως) ή και των δύο, θα νιώσω χάλια, θα γίνω κουρέλι και θα αλλάξω το ψευδώνυμο μου από Dr Pako σε Dr Rakos… (με τη βοήθεια κάποιου, για να πληκτρολογεί…lol).


Σε μια προσπάθεια να «ανέβω», λοιπόν, σκέφτηκα την καλύτερη, την «απόλυτη» θεραπεία : την μουσική! Χρωστάω και μερικά τραγουδάκια από το Σάββατο, οπότε… ας τα ακούσουμε αφηγηματικά και όχι ποιητικά, γιατί δεν είμαι (καθόλου καλός) ποιητής:

Το Σάββατο βράδυ και αφού κάναμε μια τσάρκα, καταλήξαμε να τρώμε και να πίνουμε σε ένα ταβερνάκι της Θεσσαλονίκης (φυσικά και όχι του L.A.), ακούγοντας τραγουδάκια όπως το «έλα, ήλιε μου».(ευκολάκι αυτό και ως τώρα σύνολο τέσσερα)

Φεύγοντας, ο ξάδελφος επέμενε να οδηγήσω εγώ, αν και είχα πιει, οπότε σκέφτηκα «κρατήσου, κόσμε, έρχεται το αμάξι του θανάτου!».(συν δύο, σύνολο έξι)

Το ίδιο βράδυ βγήκα, μόνο και μόνο επειδή είχες έρθει εσύ στην πόλη μου και η αλήθεια είναι ότι για μια στιγμή, ίσως να ένιωσα σαν χαζό παιδί… το καρδιοχτύπι μας όμως, με ανέβασε, μόλις σε είδα, αν και μετά από αρκετές ώρες σκεφτόμουν : «είσαι άλλη μια σκύλα ή άλλη μια ερωμένη (μου)?»… καθώς περπατούσα στο ξημέρωμα που τόσο λατρεύω, σε αντίθεση με το βράδιασμα…(πέντε εδώ…άκουσε τα!!!)

Χθες το βράδυ, έτρωγα βρώμη (α, να θυμηθώ να πάρω γάλα αύριο, γιατί το τέλειωσα) και σκεφτόμουν πως τελικά η Θεσσαλονίκη είναι μια ζούγκλα ή καλύτερα ένας ιδιόρρυθμος ζωολογικός κήπος… λέτε να πάω να ζήσω στο Παρίσι καλύτερα?(και τρία ακόμα, σύνολο 14)

Τώρα που «ακούσατε» το κειμενάκι, το θεωρείτε παραμυθάκι με λυπημένο τέλος? Εμένα πάντως, με έφτιαξε! Τόσο, ώστε να πιστεύω ότι αύριο θα είναι μια όμορφη μέρα! Φιλάρες!!!(και δύο εδώ, σύνολο 16…α, και ένα τέρμα κάτω, σύνολο 17!!!)

Υ.Γ.1 : Κάποιοι ίσως να «κουραστούν» από τις μουσικές «εναλλαγές» και την ποικιλία, τη διαφορετικότητα των τραγουδιών, αλλά για μένα αυτό είναι η μουσική : μια καλομαγειρεμένη σάλτσα για ανάμικτη σαλάτα! Και μην ξεχνάτε : μπορεί να έγινα εγώ καλά, κατά βάθος όμως, ό,τι έκανα, το έκανα για ΕΣΑΣ!!!

Υ.Γ.2 : Ενα τεράστιο ευχαριστώ στην καλή μου φίλη Μαλίνα, που με βοήθησε να βρω κάποια από τα κομμάτια του κειμένου!!! See you soon, girl! :))