Ξέρω πως άργησα να "γράψω" αυτό το τραγούδι,αλλά οι τελευταίες 8 μέρες ήταν πραγματικά..."στρατιωτικές" μέρες για μένα!Ελπίζω να είσαστε όλοι καλά και θα τα λέμε συχνότερα σε περίπου 2,5 μήνες,που θα απολυθώ!Φιλάκια!!!
Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2007
Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2007
Απλά,με καλή διάθεση!!!
...Γιατί μερικές φορές η ζωή είναι ένα αστείο...είτε είσαι στον στρατό,είτε όχι...είτε είσαι μέσα σε πολλά σκατά,είτε όχι(εγώ ξέρω πως ΔΕΝ είμαι)...Ελπίζω να είσαστε όλοι άψογα!Μου λείπετε,σας φιλώ!!!
Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2007
Fuck Buddies!!!
As my good friend xrysopsaraki@ said,these are the "fuck buddy" rules:
1.No holding hands.
2.No spending the night. (i would say : Maybe,if you are dead-tired after a looong sex night...).
3.Fifteen minutes of cuddling max. But affection is generally discouraged beyond “Aww, you’re such a great fuck!”
4.Do not enter upon a fuck buddy arrangement or situation while drunk. There’s a difference between a one-night stand and a fuck buddy. Although entering either drunk is not wise.
5.You don’t want to go to bed with Will Smith and wake up with Steve Urkel, do you? Besides, don’t you want to be sober enough to remember all the marvelous sex you had the night before?
6.No toothbrushes. Refer to #2. There should be no ties at all, even if they cost only $2.49 and secretly you let your other fuck buddy use the same one.
7.Don’t discuss anything real. No family history, no favorite colors, no goals, no personal triumphs or tragedies. If you want to keep it real, you have to stay light: movies, bands, and favorite brands of booze. (i don't agree with this one..)
8.He is not obligated to have sex with you while you’re having your period. Most nice boyfriends will, but fuck buddies have the option to pass. If he doesn’t mind, then cool.
9.No sweetie, honey, schmoopie allowed. The only pillow-talk is fuck me harder, ride me bitch, or suck this big cock.
10.No dinners, no movies, no''quality time'' at all. (FOR SURE!!!)
11.Two guys/girls in twenty-four hours is fine, just be discreet. (This reminds me of something...;) )
12.You still need to dress to impress. Just because you know sex is a sure thing doesn’t mean you should answer the door in your pajamas unless they’re really tight and see-thru. Shower, shave, lotion up, smell good, and have some fun with that tight mini-skirt you would never wear on a real date. (The same counts for us,guys!Don't be dirty,smelly,unshaved-unless she wants you to- just because she is your fuck buddy!!!)
13.Break out the sex toys. Play up the freak factor and see how much you can get away with. Part of the fun of a fuck buddy is you don’t care if he respects you or not and so you can let loose and reveal that sadist tendency of yours. (This is not arule ho have to follow...do so,only if you are in to SM...)
14.Hide evidence. Throw out all condom wrappers (although you should no matter what, ew!), put the lube back in your goodie drawer, and for fuckssake don’t get any hickeys, bruises, bites, or scratches if you expect to date/fuck anyone else any time soon. And if you have a collared-shirt job, keep all that shit below the neck line so you don’t give your boss a heart attack. Or any ideas.
15.Pee with the door closed. Just because you’re using each other for sex doesn’t mean you can’t keep some decency.
I had to add that i'm sick and tired of all of you who have never felt the true HEAT of a FUCK BUDDY and you just seat and "decorate" your sexless thoughts with philosophy and mpla,mpla,mpla...Even for this,theories and words?That is:words in the AIR?No,it's better to hve acts even if they are acts for the D**K!!!
I can only agree with my good friend demy_online (whos blog is the cause of all of this) and those who agree with her,that anyone can get off as he likess and wishes!!!
If i want to be honest,i have to say that i have 2 girlfriends-FUCK THEIR BRAINS OUT BUDDIES for several years now and we talk about everything,we share enerything and we feel everything,those hours that we spend together...and then,NOTHING!!!
I mean that we aren't animals,senseless,"bricks","meat",we are just "mature",conscious,if i may say!"I know what i want and this is what i get these hours i spend with you",answered to me one of my FUCK BUDDIES when i asked her if "this" was enough for her!That moment,i'm going to remember it for ever as one of the best moments of my life!And i don't care if you want to call me"DRY",PROSE,EMPTY,SENSELESS...The only thing i know is that...i like and enjoy my way!!!
(To avoid misunderstandings...FUCK BUDDIES get in the..."refrigerator",everytime someone of the "group" has a relation...)...Stay cool,be good,go crazy,enjoy life...FUCK!!!
Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2007
Τετάρτη 11 Ιουλίου 2007
Είμαι ο μόνος που μισεί τις πρωτεύουσες?
Όντας ένας από τα εκατομμύρια ανθρώπων που έχουν ζήσει ολόκληρη τη ζωή τους στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη μιας χώρας (όπως η Θεσσαλονίκη στην Ελλάδα και το Νις στη Σερβία), οι πρωτεύουσες μου φαίνονται σαν κάτι το...αισχρό, χωρίς νόημα, άσχημο... (μπορώ να συνεχίσω έτσι για τις επόμενες τρεις σελίδες...). Πολλοί από εσάς δεν θα συμφωνήσετε μαζί μου, αλλά αυτές είναι οι σκέψεις μου, η άποψή μου και πρέπει να τα πω, διαφορετικά θα εκραγούν στον εγκέφαλό μου!!!
Δυστυχώς, τους τελευταίους έξι μήνες, η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε ότι οι εξετάσεις για την αναγνώριση των πτυχίων Ιατρικής πρέπει να πραγματοποιούνται στην Αθήνα και μόνο στην Αθήνα! Οι εξετάσεις είναι δύσκολες όπως είναι, ακόμα κι αν κάποιος ζει κοντά στο εξεταστικό κέντρο. Φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι για μας που πρέπει να ταξιδέψουμε 500 ή περισσότερα χιλιόμετρα ως την Αθήνα, να πρέπει να μείνουμε σε ξενοδοχεία (και να πληρώσουμε πολλά χρήματα) ή στους συγγενείς μας (οι τυχεροί) και να βρούμε τον δρόμο για το εξεταστικό κέντρο, χωρίς να ξέρουμε την Αθήνα καθόλου! Είναι η δυσκολία των εξετάσεων επί 1000!!! Αυτός είναι ο λόγος που έπρεπε να περάσω τις τελευταίες 4 ημέρες στην Αθήνα... και δόξα τω Θεώ, ήταν μόνο ΤΈΣΣΕΡΙΣ ΜΈΡΕΣ!!!( ακόμα κι αν μου φάνηκε σαν μια αιωνιότητα!!!).
Όσο ήμουν στην Αθήνα έπρεπε να μετακινηθώ μέσα στην πόλη με τραίνο, μετρό και λεωφορείο, συνάντησα μερικούς νέους, μίλησα με μερικούς ηλικιωμένους, έφαγα κάποια ετοιματζίδικα φαγητά... Λοιπόν, είμαι σχεδόν σίγουρος τώρα ότι η χειρότερη βδομάδα μου στη Θεσσαλονίκη (ή στο Νις), είναι πολύ καλύτερη από μια κανονική βδομάδα στην Αθήνα! Οι άνθρωποι είναι πιο φιλικοί στις "δεύτερες" πόλεις, ακόμα κι αν είναι νέοι ή γέροι, θα μιλήσουν μαζί σας για πλάκα ή απλώς δεν θα σας δώσουν καμία σημασία, ενώ στην Αθήνα οι άνθρωποι έρχονται κοντά σας, μόνο για το όφελος τους, νέοι και γέροι...
Μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις μου για τις μεγάλες πόλεις είναι ότι είναι πιο οργανωμένες και πιο «άνετες» από οποιαδήποτε άλλη πόλη, αν και ολόκληρη η χώρα πληρώνει τους ίδιους φόρους! Ένα παράδειγμα: στο σταθμό λεωφορείων στην Αθήνα μπορείτε να ακούσετε κλασική μουσική και μια μαλακή θηλυκή φωνή που λέει: "ταξίδια μουσικής με το λεωφορείο μέσω της Αθήνας", την ώρα που στη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει κανένας σταθμός λεωφορείων και οι άνθρωποι πρέπει να γίνουν μούσκεμα όταν βρέχει και περιμένουν το λεωφορείο ( α, ναι, στη Θεσσαλονίκη περιμένουμε το λεωφορείο δύο φορές από όσο κάνουν στην Αθήνα).
Ίσως είμαι απλώς εξαγριωμένος επειδή έπρεπε να ξοδέψω ένα μεγάλο χρηματικό ποσό και δεν πέρασα στις εξετάσεις μου, αλλά πιστεύω ότι υπάρχει μια τεράστια αδικία που συνεχίζεται και αυτό πρέπει να σταματήσει!!! Οπότε, ελάτε, όλοι, σταματήστε να πηγαίνετε στην Αθήνα ή σε άλλες πρωτεύουσες για ψώνια ή για συναυλίες, σταματήστε να συμπεριφέρεστε λες και όλοι οι άνθρωποι που προέρχονται από τις πρωτεύουσες είναι όλοι πολιτισμένοι, έξυπνοι και ευγενικοί και δείτε τι συμβαίνει πραγματικά: εκείνοι απολαμβάνουν τις ζωές τους σε δικό μας βάρος! Εμείς δουλεύουμε για τη δική τους ευχαρίστηση! Αρκετά! Μείνετε στην πόλη σας, απολαύστε αυτά που έχετε εκεί και αρκετά σύντομα, τα πράγματα θα γίνουν σχεδόν ίσα και όμοια ... Πρέπει απλώς να είμαστε υπομονετικοί... Α, ναι, η υπομονή είναι κάτι που οι άνθρωποι στην Αθήνα αγνοούν... Οπότε, είμαι ο μόνος που μισεί την Αθήνα;...
Υ.Γ.: Αν προέρχεστε από την Αθήνα, με συγχωρείτε, αλλά έτσι αισθάνομαι πραγματικά για τους περισσότερους από σας... Και, ξαδερφούλα, δεν αναφέρομαι σε σας....
Δυστυχώς, τους τελευταίους έξι μήνες, η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε ότι οι εξετάσεις για την αναγνώριση των πτυχίων Ιατρικής πρέπει να πραγματοποιούνται στην Αθήνα και μόνο στην Αθήνα! Οι εξετάσεις είναι δύσκολες όπως είναι, ακόμα κι αν κάποιος ζει κοντά στο εξεταστικό κέντρο. Φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι για μας που πρέπει να ταξιδέψουμε 500 ή περισσότερα χιλιόμετρα ως την Αθήνα, να πρέπει να μείνουμε σε ξενοδοχεία (και να πληρώσουμε πολλά χρήματα) ή στους συγγενείς μας (οι τυχεροί) και να βρούμε τον δρόμο για το εξεταστικό κέντρο, χωρίς να ξέρουμε την Αθήνα καθόλου! Είναι η δυσκολία των εξετάσεων επί 1000!!! Αυτός είναι ο λόγος που έπρεπε να περάσω τις τελευταίες 4 ημέρες στην Αθήνα... και δόξα τω Θεώ, ήταν μόνο ΤΈΣΣΕΡΙΣ ΜΈΡΕΣ!!!( ακόμα κι αν μου φάνηκε σαν μια αιωνιότητα!!!).
Όσο ήμουν στην Αθήνα έπρεπε να μετακινηθώ μέσα στην πόλη με τραίνο, μετρό και λεωφορείο, συνάντησα μερικούς νέους, μίλησα με μερικούς ηλικιωμένους, έφαγα κάποια ετοιματζίδικα φαγητά... Λοιπόν, είμαι σχεδόν σίγουρος τώρα ότι η χειρότερη βδομάδα μου στη Θεσσαλονίκη (ή στο Νις), είναι πολύ καλύτερη από μια κανονική βδομάδα στην Αθήνα! Οι άνθρωποι είναι πιο φιλικοί στις "δεύτερες" πόλεις, ακόμα κι αν είναι νέοι ή γέροι, θα μιλήσουν μαζί σας για πλάκα ή απλώς δεν θα σας δώσουν καμία σημασία, ενώ στην Αθήνα οι άνθρωποι έρχονται κοντά σας, μόνο για το όφελος τους, νέοι και γέροι...
Μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις μου για τις μεγάλες πόλεις είναι ότι είναι πιο οργανωμένες και πιο «άνετες» από οποιαδήποτε άλλη πόλη, αν και ολόκληρη η χώρα πληρώνει τους ίδιους φόρους! Ένα παράδειγμα: στο σταθμό λεωφορείων στην Αθήνα μπορείτε να ακούσετε κλασική μουσική και μια μαλακή θηλυκή φωνή που λέει: "ταξίδια μουσικής με το λεωφορείο μέσω της Αθήνας", την ώρα που στη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει κανένας σταθμός λεωφορείων και οι άνθρωποι πρέπει να γίνουν μούσκεμα όταν βρέχει και περιμένουν το λεωφορείο ( α, ναι, στη Θεσσαλονίκη περιμένουμε το λεωφορείο δύο φορές από όσο κάνουν στην Αθήνα).
Ίσως είμαι απλώς εξαγριωμένος επειδή έπρεπε να ξοδέψω ένα μεγάλο χρηματικό ποσό και δεν πέρασα στις εξετάσεις μου, αλλά πιστεύω ότι υπάρχει μια τεράστια αδικία που συνεχίζεται και αυτό πρέπει να σταματήσει!!! Οπότε, ελάτε, όλοι, σταματήστε να πηγαίνετε στην Αθήνα ή σε άλλες πρωτεύουσες για ψώνια ή για συναυλίες, σταματήστε να συμπεριφέρεστε λες και όλοι οι άνθρωποι που προέρχονται από τις πρωτεύουσες είναι όλοι πολιτισμένοι, έξυπνοι και ευγενικοί και δείτε τι συμβαίνει πραγματικά: εκείνοι απολαμβάνουν τις ζωές τους σε δικό μας βάρος! Εμείς δουλεύουμε για τη δική τους ευχαρίστηση! Αρκετά! Μείνετε στην πόλη σας, απολαύστε αυτά που έχετε εκεί και αρκετά σύντομα, τα πράγματα θα γίνουν σχεδόν ίσα και όμοια ... Πρέπει απλώς να είμαστε υπομονετικοί... Α, ναι, η υπομονή είναι κάτι που οι άνθρωποι στην Αθήνα αγνοούν... Οπότε, είμαι ο μόνος που μισεί την Αθήνα;...
Υ.Γ.: Αν προέρχεστε από την Αθήνα, με συγχωρείτε, αλλά έτσι αισθάνομαι πραγματικά για τους περισσότερους από σας... Και, ξαδερφούλα, δεν αναφέρομαι σε σας....
Σάββατο 30 Ιουνίου 2007
Everybody's Free (To Wear Sunscreen)-Baz Luhrmann
Τραγούδι είναι, οπότε δεν το μεταφράζω... Καλή διασκέδαση!!!
Ladies and Gentlemen of the class of ’99 If I could offer you only one tip for the future, sunscreen would be it. The long term benefits of sunscreen have been proved by scientists whereas the rest of my advice has no basis more reliable than my own meandering experience…I will dispense this advice now.
Enjoy the power and beauty of your youth; oh nevermind; you will not understand the power and beauty of your youth until they have faded. But trust me, in 20 years you’ll look back at photos of yourself and recall in a way you can’t grasp now how much possibility lay before you and how fabulous you really looked….You’re not as fat as you imagine.
Don’t worry about the future; or worry, but know that worrying is as effective as trying to solve an algebra equation by chewing bubblegum. The real troubles in your life are apt to be things that never crossed your worried mind; the kind that blindside you at 4pm on some idle Tuesday.
Do one thing everyday that scares you.
Sing
Don’t be reckless with other people’s hearts, don’t put up with people who are reckless with yours.
Floss
Don’t waste your time on jealousy; sometimes you’re ahead, sometimes you’re behind…the race is long, and in the end, it’s only with yourself.
Remember the compliments you receive, forget the insults; if you succeed in doing this, tell me how.
Keep your old love letters, throw away your old bank statements.
Stretch
Don’t feel guilty if you don’t know what you want to do with your life…the most interesting people I know didn’t know at 22 what they wanted to do with their lives, some of the most interesting 40 year olds I know still don’t.
Get plenty of calcium.
Be kind to your knees, you’ll miss them when they’re gone.
Maybe you’ll marry, maybe you won’t, maybe you’ll have children,maybe you won’t, maybe you’ll divorce at 40, maybe you’ll dance the funky chicken on your 75th wedding anniversary…what ever you do, don’t congratulate yourself too much or berate yourself either – your choices are half chance, so are everybody else’s. Enjoy your body, use it every way you can…don’t be afraid of it, or what other people think of it, it’s the greatest instrument you’ll ever own..
Dance
…even if you have nowhere to do it but in your own living room.
Read the directions, even if you don’t follow them.
Do NOT read beauty magazines, they will only make you feel ugly.
Get to know your parents, you never know when they’ll be gone for good.
Be nice to your siblings; they are the best link to your past and the people most likely to stick with you in the future.
Understand that friends come and go,but for the precious few you should hold on. Work hard to bridge the gaps in geography and lifestyle because the older you get, the more you need the people you knew when you were young.
Live in New York City once, but leave before it makes you hard; live in Northern California once, but leave before it makes you soft.
Travel.
Accept certain inalienable truths, prices will rise, politicians will philander, you too will get old, and when you do you’ll fantasize that when you were young prices were reasonable, politicians were noble and children respected their elders.
Respect your elders.
Don’t expect anyone else to support you. Maybe you have a trust fund, maybe you have a wealthy spouse; but you never know when either one might run out.
Don’t mess too much with your hair, or by the time you're 40, it will look 85.
Be careful whose advice you buy, but, be patient with those who supply it. Advice is a form of nostalgia, dispensing it is a way of fishing the past from the disposal, wiping it off, painting over the ugly parts and recycling it for more than it’s worth.
But trust me on the sunscreen…
Ladies and Gentlemen of the class of ’99 If I could offer you only one tip for the future, sunscreen would be it. The long term benefits of sunscreen have been proved by scientists whereas the rest of my advice has no basis more reliable than my own meandering experience…I will dispense this advice now.
Enjoy the power and beauty of your youth; oh nevermind; you will not understand the power and beauty of your youth until they have faded. But trust me, in 20 years you’ll look back at photos of yourself and recall in a way you can’t grasp now how much possibility lay before you and how fabulous you really looked….You’re not as fat as you imagine.
Don’t worry about the future; or worry, but know that worrying is as effective as trying to solve an algebra equation by chewing bubblegum. The real troubles in your life are apt to be things that never crossed your worried mind; the kind that blindside you at 4pm on some idle Tuesday.
Do one thing everyday that scares you.
Sing
Don’t be reckless with other people’s hearts, don’t put up with people who are reckless with yours.
Floss
Don’t waste your time on jealousy; sometimes you’re ahead, sometimes you’re behind…the race is long, and in the end, it’s only with yourself.
Remember the compliments you receive, forget the insults; if you succeed in doing this, tell me how.
Keep your old love letters, throw away your old bank statements.
Stretch
Don’t feel guilty if you don’t know what you want to do with your life…the most interesting people I know didn’t know at 22 what they wanted to do with their lives, some of the most interesting 40 year olds I know still don’t.
Get plenty of calcium.
Be kind to your knees, you’ll miss them when they’re gone.
Maybe you’ll marry, maybe you won’t, maybe you’ll have children,maybe you won’t, maybe you’ll divorce at 40, maybe you’ll dance the funky chicken on your 75th wedding anniversary…what ever you do, don’t congratulate yourself too much or berate yourself either – your choices are half chance, so are everybody else’s. Enjoy your body, use it every way you can…don’t be afraid of it, or what other people think of it, it’s the greatest instrument you’ll ever own..
Dance
…even if you have nowhere to do it but in your own living room.
Read the directions, even if you don’t follow them.
Do NOT read beauty magazines, they will only make you feel ugly.
Get to know your parents, you never know when they’ll be gone for good.
Be nice to your siblings; they are the best link to your past and the people most likely to stick with you in the future.
Understand that friends come and go,but for the precious few you should hold on. Work hard to bridge the gaps in geography and lifestyle because the older you get, the more you need the people you knew when you were young.
Live in New York City once, but leave before it makes you hard; live in Northern California once, but leave before it makes you soft.
Travel.
Accept certain inalienable truths, prices will rise, politicians will philander, you too will get old, and when you do you’ll fantasize that when you were young prices were reasonable, politicians were noble and children respected their elders.
Respect your elders.
Don’t expect anyone else to support you. Maybe you have a trust fund, maybe you have a wealthy spouse; but you never know when either one might run out.
Don’t mess too much with your hair, or by the time you're 40, it will look 85.
Be careful whose advice you buy, but, be patient with those who supply it. Advice is a form of nostalgia, dispensing it is a way of fishing the past from the disposal, wiping it off, painting over the ugly parts and recycling it for more than it’s worth.
But trust me on the sunscreen…
Δευτέρα 18 Ιουνίου 2007
Αγχος... και εννοώ αληθινό άγχος!!!
Δεν ξέρω τι να σας πω, δεν ξέρω εάν έχω το χρόνο να σας πω οτιδήποτε... Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν μπορώ να κοιμηθώ, είμαι νευρικός 24 ώρες το 24ωρο και όλα αυτά, απλά επειδή έχω εξετάσεις σε λιγότερο από ένα μήνα...Αξίζει? Ακόμα αναρωτιέμαι, όσο βουλιάζω όλο και βαθύτερα στην άβυσσο του άγχους... και δεν έχω μια γυναίκα να με τραβήξει έξω... Ζητάω πολλά;
Παρασκευή 8 Ιουνίου 2007
Οχι,σκατά...Είμαι στον στρατό!!!
Ποιος θα το πίστευε? Στα προχωρημένα μου 20 χρόνια( καλά, καλά, είμαι 28 χρονών) αναγκάστηκα να πάω στον στρατό! Τώρα υπηρετώ τη «μαμά πατρίδα»,είμαι ένας από τις τόσες χιλιάδες φαντάρων, από τις 13.02.2007 ως τις 13.02.2008.
Ελπίζω να με συγχωρέσετε που δεν γράφω συχνά, αλλά δεν έχω χρόνο! Ειδικά τώρα, που περνάω όλο μου τον χρόνο διαβάζοντας (έχω εξετάσεις αναγνώρισης πτυχίου τον Ιούλιο).
Είτε το πιστεύετε είτε όχι, ακόμα και αν είμαι γιατρός, πρέπει να κάνω όλα όσα κάνει ένας φαντάρος, γιαυτό είμαι συνέχεια κουρασμένος και νυστάζω…Εκτός από τις τρεις πρώτες εβδομάδες, όπως βλέπετε και στην φωτογραφία, όπου ήμουν ένας ρέμπελος, ένας «δεν με νοιάζει καθόλου ο στρατός» φαντάρος... Αλλά εκείνες οι μέρες τέλειωσαν…
Ας ελπίσουμε όλοι ότι το τέλος θα έρθει σύντομα, οπότε και θα είμαι «πίσω» μαζί σας…Να είσαστε καλά όλοι, φιλάρες…α, και, σας παρακαλώ, μην με ξεχνάτε…ή ακόμα και όποιον άλλο φαντάρο γνωρίζετε…
Κυριακή 28 Ιανουαρίου 2007
“WHAT IF GOD WAS ONE OF US?”
Μεσημέρι Σαββάτου,μετά από μία κουραστική εβδομάδα που εκτός από πολλή δουλειά είχε και σαν “κερασάκι στην τούρτα” έναν άδικο χαμό,μία κηδεία ενός παλιού συμμαθητή και καλού φίλου,μόλις 28 χρονών ( αντίο,Βασίλη,καλό ταξίδι και να είσαι καλά εκεί που πας... Συγνώμη που δεν αναφέρομαι περισσότερο σε εσένα,αλλά δεν ξέρω αν θα ήθελες κάτι τέτοιο…ή αν θα το ήθελαν οι δικοί σου)….
Ένα τέτοιο μεσημέρι,λοιπόν,σκέφτεσαι αν θέλεις να βγεις για βόλτα και καφέ στην πανέμορφη Θεσσαλονίκη και να απολαύσεις την ηλιόλουστη μέρα ή αν θέλεις να καθίσεις σπίτι,να πιεις έναν καφέ με τον εαυτό σου και να σκεφτείς τι είναι η ζωή και ποιο το αληθινό της νόημα…και όταν συνειδητοποιήσεις ότι δεν μπορείς να δώσεις απαντήσεις σε αυτά τα τόσο συνηθισμένα αλλά και “απόλυτα” ερωτήματα,μπορείς να επιδοθείς σε ανάγνωση παλιών ιατρικών περιοδικών (έχω μείνει πίσω στην “ύλη”) ή /και σε τηλεθέαση επαναληπτικών επεισοδίων ελληνικών σειρών τύπου Παπακαλιάτη,SINGLES 2 και άλλων που δεν θυμάμαι τώρα(συγχωρήστε με)...
Αυτές τις σειρές αφορά αυτό το post αν και για να πω την αλήθεια,αφορά κυρίως αυτά που αντιπροσωπεύουν αυτά τα “σήριαλ” ή /και αυτούς που τα παρακολουθούν.Μη με παρεξηγήσετε,δεν θέλω να “κράξω” ή να κρίνω κανέναν.Δεν είμαι εγώ αυτός που θα κρίνει το ποιός είναι "καλός" και ποιός όχι.Απλά,θέλω να καταλάβω κάτι και κάποιους και να εκφράσω μία απορία μου.
Ετοιμάζω,λοιπόν,ένα καφεδάκι,παγωμένο frappe μέτριο με λίγο γάλα(ωχ, πότε έληξε αυτό,ρε κουμπάρε;),αναλύω το βαρύ υπαρξιακό θέμα για 3,5 λεπτά και γρήγορα γρήγορα επαναλαμβάνω στον εαυτό μου για πολλοστή φορά ότι δεν θα βρω απάντηση(τουλάχιστον όχι σήμερα) και παίρνοντας στο χέρι μου το remote control(ελληνιστί “κομπιoυτερ” ή τηλεχειριστήριο) κάνω zapping και ενεργοποιώ την πλύση εγκεφάλου που κάνει καθημερινά χαρούμενους τόσους ανθρώπους παγκοσμίως .
Ειδήσεις,ελαφρώς βαρετές ταινίες,ξένες “οικογενειακές” σειρές όπου η μικρή κόρη της επταμελούς οικογένειας αρχίζει να έχει τις πρώτες ερωτικές της ανησυχίες και η μαμά – εργάτρια σε εστιατόριο – πρότυπο μητέρας - ψυχολόγος παιδεύεται να αποτρέψει το κακό ( σ.σ. την ερωτική πράξη ) ή “νεανικές” σειρές όπου οι πέντε φίλοι συναντιούνται στο γνωστό καφέ για να μπλέξουν σε άλλη μια κωμικορεαλιστική “περιπέτεια”,πάντα με αίσιο τέλος.Κάπου εκεί,γίνεται το ΜΠΑΜ,έρχεται η επανάληψη γνωστής ελληνικής σειράς…
Μετά από είκοσι λεπτά τηλεεγκεφαλοπλυσοθέασης της συγκεκριμένης “μοναχικής” σειράς-2, παίρνω τηλέφωνο έναν πολύ καλό μου φίλο που μου πρότεινε το συγκεκριμένο serial.Τα νεύρα μου είναι τεντωμένα,μιας και η βλακεία του σεναριογράφου αντανακλάται σε κάθε ατάκα των ηθοποιών που προσπαθούν αλλά δεν μπορούν να κάνουν και πολλά(έλλειψη υποκριτικής ικανότητας στο μέγιστ),ο σκηνοθέτης θέλει να διαπρέψει ώστε μια μέρα να ακούγεται το όνομα του στις μεγάλες διδακτικές αίθουσες των σχολών σκηνοθεσίας,αλλά νομίζω ότι η μεγαλύτερη αίθουσα που θα ακουστεί το όνομα του είναι το σουβλατζίδικο του μπαμπά μου και μάλιστα δεν θα είναι για καλό…
Ο φίλος μου με ακούει μέσα στη νύστα του(του διέκοψα τον Σαββατιάτικο μεσημεριανό ύπνο και παίρνοντας τον μονότερμα άρχισα να ωρύομαι για την κακή ποιότητα της ελληνικής τηλεόρασης)και όταν τελικά βάζω μία τελεία τον ακούω να ξεστομίζει την εξής ατάκα : “Είσαι εθισμένος στα τυποποιημένα αμερικανικά πρότυπα των εισαγόμενων serials και δεν μπορείς να αναγνωρίσεις την αληθινή ελληνική τηλεοπτική ποιότητα…”…Τίίί;Τί είπες , ρε μεγάλε;Ρωτάω:“Που το διάβασες αυτό;”.Κενό,καμία απάντηση.Είμαι σίγουρος ότι η απάντηση βρίσκεται στις σελίδες κάποιου περιοδικού τύπου FREE,MAXIM,DENIM,FOR HIM ή κάτι άλλο σε –ΙΜ,-ΒΟΥ ή -HOUSE, ποικίλου περιεχομένου , με βαθυστόχαστα ερωτήματα και απαντήσεις τύπου “τι τρώει ο σύγχρονος πετυχημένος Έλληνας άντρας” και συνεντεύξεις από 10 άντρες του είδους (τι μας νοιάζει εμάς αφού σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου του περιοδικού είμαστε εν μέρει αποτυχημένοι ή σε καλό δρόμο για την αποτυχία) ή “ποιό είναι το καλύτερο GADGET της χρονιάς για τον Έλληνα άντρα”(με τιμή όσο 1800 μισθοί ενός Έλληνα α-GADGET-ου άντρα).Βλέπετε,ο φίλος μου είναι ο κλασσικός ελληνάρας : υπάλληλος σε βιοτεχνία(ή αν θέλετε,επιτυχημένος P.R. οίκου μόδας…άντε καλά...),σκυλάς(ακροατής ελληνικής ethnic μουσικής,όπως λέει μια ξαδέλφη μου),μπουζουκοθαμώνας κατά βάσει ή ψευτο-κυριλλο-κιτσο-μπαρόβιος(μόνο για τις νύχτες που δεν έχει πολλά κέφια ή πολλά λεφτά…).Καλό παιδί,ενδιαφέρων άνθρωπος,αλλά με “ελληνικά” γούστα…Όχι ότι αυτό είναι απαραίτητα κακό,απλά δεν ταιριάζει με τα δικά μου γούστα(αν ακούσεις λίγο REPUBLIC RADIO,θα καταλάβεις).
Κλείνουμε το τηλέφωνο και εξακολουθώ να παρακολουθώ την αηδιαστική(για μένα) σειρά..Η δικαίωση δεν αργεί να έρθει:μία από τις συμπρωταγωνίστριες “πετάει” χαρακτηριστική ατάκα που θυμάμαι ότι έχω ξανακούσει σε ξένη(αμερικάνικη)σειρά.Αυτό ήταν.Τώρα πια είμαι βέβαιος πως η ποιότητα είναι ανύπαρκτη,πως η συνταγή για ένα καλό ελληνικό serial είναι μία και αυτή είναι η αντιγραφή.Εδώ πρέπει να πω ένα μεγάλο συγνώμη στον κύριο Παπακαλιάτη που αποκάλυψα το μεγάλο μυστικό του και ελπίζω να μην του χάλασα τα σχέδια για το βιβλίο που ετοιμάζει:“Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΤΗΣ ΚΑΛΗΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗΣ ΓΙΑ ΦΙΛΟΔΟΞΟΥΣ ΈΛΛΗΝΕΣ ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΥΣ”…
Η απορία μου(σε κράτησα σε αγωνία ή σε έκανα να βαρεθείς με όσα είπα;)είναι η εξής:είναι ιδέα μου ή κάποια πράγματα πηγαίνουν μαζί;Εννοώ τα χαρακτηριστικά του φίλου μου και τόσων άλλων “εκεί έξω”:διασκέδαση στα μπουζούκια,ακρόαση και γούστο αποκλειστικά ελληνικής μουσικής,χαμηλό επίπεδο μόρφωσης,σε κάποιες περιπτώσεις χαμηλή νοημοσύνη και τελικά…προσκόλληση σε κάποιο από τα ελληνικά serial με περηφάνια για την ελληνική επιτυχία,λατρεύοντας ξενόφερτες κλεμμένες ατάκες.Δηλαδή,μήπως πρέπει να ανήκεις σε αυτήν την κατηγορία ανθρώπων για να μπορείς να απολαύσεις κάποιο(ή και όλα)από τα ελληνικότατα serials;(Ειλικρινά θέλω να δω τη γνώμη σου,είτε συμφωνείς είτε όχι…Αν διαφωνείς,ίσως και να έχει περισσότερο ενδιαφέρον!!!)
Το επεισόδιο κλείνει με το παλιό γνωστό τραγούδι “What if God was one of us?” (δεν είμαι σίγουρος ότι λέγετε έτσι,αλλά δεν θυμάμαι τον τίτλο τώρα...καταραμένο ALTZHEIMER...)και την πρωταγωνίστρια(γνωστή καταξιωμένη Ελληνίδα ηθοποιό,ανύπαντρη μητέρα,με όλα τα περιοδικά να της δίνουν συγχαρητήρια για την καλή δουλειά φέτος και για την υποκριτική της ικανότητα που αναδεικνύεται σε αυτόν τον κύκλο επεισοδίων…έλεος!!!)να μονολογεί,κάνοντας σκέψεις που θα τις ακούσει το 15- χρονο γειτονάκι μου και θα νομίσει πως είναι μια ολοκληρωμένη πλέον γυναίκα,γιατί μόλις εχτές σκεφτόταν ακριβώς τα ίδια “γκομενικά πράγματα” όπως λέει η ίδια…
Για να μην σε κουράζω άλλο(με περιμένει και παρέα για καφεδάκι)ένα έχω να πω μόνο για να κλείσω:αν ο Θεός ήταν ένας από εμάς,αν ζούσε σε αυτή τη χώρα,μάλλον δεν θα άκουγε μπουζουκο-ελληνικά,μάλλον δεν θα έβλεπε Παπακαλιάτη και άλλες παρόμοιες σειρές,μάλλον δεν θα άντεχε την ελληνική σοφία(που μας χαρακτηρίζει από αρχαιοτάτων χρόνων,γιατί…έτσι,είμαστε Έλληνες,θα σου πούνε οι Ελληνάρες,άρα σοφοί…;;;),μάλλον δεν θα άντεχε την ελληνική “ευρωπαϊκή” υποκουλτούρα και μάλλον θα την “έκανε” για αλλού…Έτσι λέω εγώ και περιμένω να δω αν συμφωνείς η όχι…Έτσι και αλλιώς,πάντως,άκου το τραγουδάκι,δεν είναι κακό,ακόμα και αν είσαι σκυλάς,πατριώτης,ελληνάρας η REPUBLIC –ανος …
Ένα τέτοιο μεσημέρι,λοιπόν,σκέφτεσαι αν θέλεις να βγεις για βόλτα και καφέ στην πανέμορφη Θεσσαλονίκη και να απολαύσεις την ηλιόλουστη μέρα ή αν θέλεις να καθίσεις σπίτι,να πιεις έναν καφέ με τον εαυτό σου και να σκεφτείς τι είναι η ζωή και ποιο το αληθινό της νόημα…και όταν συνειδητοποιήσεις ότι δεν μπορείς να δώσεις απαντήσεις σε αυτά τα τόσο συνηθισμένα αλλά και “απόλυτα” ερωτήματα,μπορείς να επιδοθείς σε ανάγνωση παλιών ιατρικών περιοδικών (έχω μείνει πίσω στην “ύλη”) ή /και σε τηλεθέαση επαναληπτικών επεισοδίων ελληνικών σειρών τύπου Παπακαλιάτη,SINGLES 2 και άλλων που δεν θυμάμαι τώρα(συγχωρήστε με)...
Αυτές τις σειρές αφορά αυτό το post αν και για να πω την αλήθεια,αφορά κυρίως αυτά που αντιπροσωπεύουν αυτά τα “σήριαλ” ή /και αυτούς που τα παρακολουθούν.Μη με παρεξηγήσετε,δεν θέλω να “κράξω” ή να κρίνω κανέναν.Δεν είμαι εγώ αυτός που θα κρίνει το ποιός είναι "καλός" και ποιός όχι.Απλά,θέλω να καταλάβω κάτι και κάποιους και να εκφράσω μία απορία μου.
Ετοιμάζω,λοιπόν,ένα καφεδάκι,παγωμένο frappe μέτριο με λίγο γάλα(ωχ, πότε έληξε αυτό,ρε κουμπάρε;),αναλύω το βαρύ υπαρξιακό θέμα για 3,5 λεπτά και γρήγορα γρήγορα επαναλαμβάνω στον εαυτό μου για πολλοστή φορά ότι δεν θα βρω απάντηση(τουλάχιστον όχι σήμερα) και παίρνοντας στο χέρι μου το remote control(ελληνιστί “κομπιoυτερ” ή τηλεχειριστήριο) κάνω zapping και ενεργοποιώ την πλύση εγκεφάλου που κάνει καθημερινά χαρούμενους τόσους ανθρώπους παγκοσμίως .
Ειδήσεις,ελαφρώς βαρετές ταινίες,ξένες “οικογενειακές” σειρές όπου η μικρή κόρη της επταμελούς οικογένειας αρχίζει να έχει τις πρώτες ερωτικές της ανησυχίες και η μαμά – εργάτρια σε εστιατόριο – πρότυπο μητέρας - ψυχολόγος παιδεύεται να αποτρέψει το κακό ( σ.σ. την ερωτική πράξη ) ή “νεανικές” σειρές όπου οι πέντε φίλοι συναντιούνται στο γνωστό καφέ για να μπλέξουν σε άλλη μια κωμικορεαλιστική “περιπέτεια”,πάντα με αίσιο τέλος.Κάπου εκεί,γίνεται το ΜΠΑΜ,έρχεται η επανάληψη γνωστής ελληνικής σειράς…
Μετά από είκοσι λεπτά τηλεεγκεφαλοπλυσοθέασης της συγκεκριμένης “μοναχικής” σειράς-2, παίρνω τηλέφωνο έναν πολύ καλό μου φίλο που μου πρότεινε το συγκεκριμένο serial.Τα νεύρα μου είναι τεντωμένα,μιας και η βλακεία του σεναριογράφου αντανακλάται σε κάθε ατάκα των ηθοποιών που προσπαθούν αλλά δεν μπορούν να κάνουν και πολλά(έλλειψη υποκριτικής ικανότητας στο μέγιστ),ο σκηνοθέτης θέλει να διαπρέψει ώστε μια μέρα να ακούγεται το όνομα του στις μεγάλες διδακτικές αίθουσες των σχολών σκηνοθεσίας,αλλά νομίζω ότι η μεγαλύτερη αίθουσα που θα ακουστεί το όνομα του είναι το σουβλατζίδικο του μπαμπά μου και μάλιστα δεν θα είναι για καλό…
Ο φίλος μου με ακούει μέσα στη νύστα του(του διέκοψα τον Σαββατιάτικο μεσημεριανό ύπνο και παίρνοντας τον μονότερμα άρχισα να ωρύομαι για την κακή ποιότητα της ελληνικής τηλεόρασης)και όταν τελικά βάζω μία τελεία τον ακούω να ξεστομίζει την εξής ατάκα : “Είσαι εθισμένος στα τυποποιημένα αμερικανικά πρότυπα των εισαγόμενων serials και δεν μπορείς να αναγνωρίσεις την αληθινή ελληνική τηλεοπτική ποιότητα…”…Τίίί;Τί είπες , ρε μεγάλε;Ρωτάω:“Που το διάβασες αυτό;”.Κενό,καμία απάντηση.Είμαι σίγουρος ότι η απάντηση βρίσκεται στις σελίδες κάποιου περιοδικού τύπου FREE,MAXIM,DENIM,FOR HIM ή κάτι άλλο σε –ΙΜ,-ΒΟΥ ή -HOUSE, ποικίλου περιεχομένου , με βαθυστόχαστα ερωτήματα και απαντήσεις τύπου “τι τρώει ο σύγχρονος πετυχημένος Έλληνας άντρας” και συνεντεύξεις από 10 άντρες του είδους (τι μας νοιάζει εμάς αφού σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου του περιοδικού είμαστε εν μέρει αποτυχημένοι ή σε καλό δρόμο για την αποτυχία) ή “ποιό είναι το καλύτερο GADGET της χρονιάς για τον Έλληνα άντρα”(με τιμή όσο 1800 μισθοί ενός Έλληνα α-GADGET-ου άντρα).Βλέπετε,ο φίλος μου είναι ο κλασσικός ελληνάρας : υπάλληλος σε βιοτεχνία(ή αν θέλετε,επιτυχημένος P.R. οίκου μόδας…άντε καλά...),σκυλάς(ακροατής ελληνικής ethnic μουσικής,όπως λέει μια ξαδέλφη μου),μπουζουκοθαμώνας κατά βάσει ή ψευτο-κυριλλο-κιτσο-μπαρόβιος(μόνο για τις νύχτες που δεν έχει πολλά κέφια ή πολλά λεφτά…).Καλό παιδί,ενδιαφέρων άνθρωπος,αλλά με “ελληνικά” γούστα…Όχι ότι αυτό είναι απαραίτητα κακό,απλά δεν ταιριάζει με τα δικά μου γούστα(αν ακούσεις λίγο REPUBLIC RADIO,θα καταλάβεις).
Κλείνουμε το τηλέφωνο και εξακολουθώ να παρακολουθώ την αηδιαστική(για μένα) σειρά..Η δικαίωση δεν αργεί να έρθει:μία από τις συμπρωταγωνίστριες “πετάει” χαρακτηριστική ατάκα που θυμάμαι ότι έχω ξανακούσει σε ξένη(αμερικάνικη)σειρά.Αυτό ήταν.Τώρα πια είμαι βέβαιος πως η ποιότητα είναι ανύπαρκτη,πως η συνταγή για ένα καλό ελληνικό serial είναι μία και αυτή είναι η αντιγραφή.Εδώ πρέπει να πω ένα μεγάλο συγνώμη στον κύριο Παπακαλιάτη που αποκάλυψα το μεγάλο μυστικό του και ελπίζω να μην του χάλασα τα σχέδια για το βιβλίο που ετοιμάζει:“Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΤΗΣ ΚΑΛΗΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗΣ ΓΙΑ ΦΙΛΟΔΟΞΟΥΣ ΈΛΛΗΝΕΣ ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΥΣ”…
Η απορία μου(σε κράτησα σε αγωνία ή σε έκανα να βαρεθείς με όσα είπα;)είναι η εξής:είναι ιδέα μου ή κάποια πράγματα πηγαίνουν μαζί;Εννοώ τα χαρακτηριστικά του φίλου μου και τόσων άλλων “εκεί έξω”:διασκέδαση στα μπουζούκια,ακρόαση και γούστο αποκλειστικά ελληνικής μουσικής,χαμηλό επίπεδο μόρφωσης,σε κάποιες περιπτώσεις χαμηλή νοημοσύνη και τελικά…προσκόλληση σε κάποιο από τα ελληνικά serial με περηφάνια για την ελληνική επιτυχία,λατρεύοντας ξενόφερτες κλεμμένες ατάκες.Δηλαδή,μήπως πρέπει να ανήκεις σε αυτήν την κατηγορία ανθρώπων για να μπορείς να απολαύσεις κάποιο(ή και όλα)από τα ελληνικότατα serials;(Ειλικρινά θέλω να δω τη γνώμη σου,είτε συμφωνείς είτε όχι…Αν διαφωνείς,ίσως και να έχει περισσότερο ενδιαφέρον!!!)
Το επεισόδιο κλείνει με το παλιό γνωστό τραγούδι “What if God was one of us?” (δεν είμαι σίγουρος ότι λέγετε έτσι,αλλά δεν θυμάμαι τον τίτλο τώρα...καταραμένο ALTZHEIMER...)και την πρωταγωνίστρια(γνωστή καταξιωμένη Ελληνίδα ηθοποιό,ανύπαντρη μητέρα,με όλα τα περιοδικά να της δίνουν συγχαρητήρια για την καλή δουλειά φέτος και για την υποκριτική της ικανότητα που αναδεικνύεται σε αυτόν τον κύκλο επεισοδίων…έλεος!!!)να μονολογεί,κάνοντας σκέψεις που θα τις ακούσει το 15- χρονο γειτονάκι μου και θα νομίσει πως είναι μια ολοκληρωμένη πλέον γυναίκα,γιατί μόλις εχτές σκεφτόταν ακριβώς τα ίδια “γκομενικά πράγματα” όπως λέει η ίδια…
Για να μην σε κουράζω άλλο(με περιμένει και παρέα για καφεδάκι)ένα έχω να πω μόνο για να κλείσω:αν ο Θεός ήταν ένας από εμάς,αν ζούσε σε αυτή τη χώρα,μάλλον δεν θα άκουγε μπουζουκο-ελληνικά,μάλλον δεν θα έβλεπε Παπακαλιάτη και άλλες παρόμοιες σειρές,μάλλον δεν θα άντεχε την ελληνική σοφία(που μας χαρακτηρίζει από αρχαιοτάτων χρόνων,γιατί…έτσι,είμαστε Έλληνες,θα σου πούνε οι Ελληνάρες,άρα σοφοί…;;;),μάλλον δεν θα άντεχε την ελληνική “ευρωπαϊκή” υποκουλτούρα και μάλλον θα την “έκανε” για αλλού…Έτσι λέω εγώ και περιμένω να δω αν συμφωνείς η όχι…Έτσι και αλλιώς,πάντως,άκου το τραγουδάκι,δεν είναι κακό,ακόμα και αν είσαι σκυλάς,πατριώτης,ελληνάρας η REPUBLIC –ανος …
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
