“WHAT IF GOD WAS ONE OF US?”

Μεσημέρι Σαββάτου,μετά από μία κουραστική εβδομάδα που εκτός από πολλή δουλειά είχε και σαν “κερασάκι στην τούρτα” έναν άδικο χαμό,μία κηδεία ενός παλιού συμμαθητή και καλού φίλου,μόλις 28 χρονών ( αντίο,Βασίλη,καλό ταξίδι και να είσαι καλά εκεί που πας... Συγνώμη που δεν αναφέρομαι περισσότερο σε εσένα,αλλά δεν ξέρω αν θα ήθελες κάτι τέτοιο…ή αν θα το ήθελαν οι δικοί σου)….
Ένα τέτοιο μεσημέρι,λοιπόν,σκέφτεσαι αν θέλεις να βγεις για βόλτα και καφέ στην πανέμορφη Θεσσαλονίκη και να απολαύσεις την ηλιόλουστη μέρα ή αν θέλεις να καθίσεις σπίτι,να πιεις έναν καφέ με τον εαυτό σου και να σκεφτείς τι είναι η ζωή και ποιο το αληθινό της νόημα…και όταν συνειδητοποιήσεις ότι δεν μπορείς να δώσεις απαντήσεις σε αυτά τα τόσο συνηθισμένα αλλά και “απόλυτα” ερωτήματα,μπορείς να επιδοθείς σε ανάγνωση παλιών ιατρικών περιοδικών (έχω μείνει πίσω στην “ύλη”) ή /και σε τηλεθέαση επαναληπτικών επεισοδίων ελληνικών σειρών τύπου Παπακαλιάτη,SINGLES 2 και άλλων που δεν θυμάμαι τώρα(συγχωρήστε με)...
Αυτές τις σειρές αφορά αυτό το post αν και για να πω την αλήθεια,αφορά κυρίως αυτά που αντιπροσωπεύουν αυτά τα “σήριαλ” ή /και αυτούς που τα παρακολουθούν.Μη με παρεξηγήσετε,δεν θέλω να “κράξω” ή να κρίνω κανέναν.Δεν είμαι εγώ αυτός που θα κρίνει το ποιός είναι "καλός" και ποιός όχι.Απλά,θέλω να καταλάβω κάτι και κάποιους και να εκφράσω μία απορία μου.
Ετοιμάζω,λοιπόν,ένα καφεδάκι,παγωμένο frappe μέτριο με λίγο γάλα(ωχ, πότε έληξε αυτό,ρε κουμπάρε;),αναλύω το βαρύ υπαρξιακό θέμα για 3,5 λεπτά και γρήγορα γρήγορα επαναλαμβάνω στον εαυτό μου για πολλοστή φορά ότι δεν θα βρω απάντηση(τουλάχιστον όχι σήμερα) και παίρνοντας στο χέρι μου το remote control(ελληνιστί “κομπιoυτερ” ή τηλεχειριστήριο) κάνω zapping και ενεργοποιώ την πλύση εγκεφάλου που κάνει καθημερινά χαρούμενους τόσους ανθρώπους παγκοσμίως .
Ειδήσεις,ελαφρώς βαρετές ταινίες,ξένες “οικογενειακές” σειρές όπου η μικρή κόρη της επταμελούς οικογένειας αρχίζει να έχει τις πρώτες ερωτικές της ανησυχίες και η μαμά – εργάτρια σε εστιατόριο – πρότυπο μητέρας - ψυχολόγος παιδεύεται να αποτρέψει το κακό ( σ.σ. την ερωτική πράξη ) ή “νεανικές” σειρές όπου οι πέντε φίλοι συναντιούνται στο γνωστό καφέ για να μπλέξουν σε άλλη μια κωμικορεαλιστική “περιπέτεια”,πάντα με αίσιο τέλος.Κάπου εκεί,γίνεται το ΜΠΑΜ,έρχεται η επανάληψη γνωστής ελληνικής σειράς…
Μετά από είκοσι λεπτά τηλεεγκεφαλοπλυσοθέασης της συγκεκριμένης “μοναχικής” σειράς-2, παίρνω τηλέφωνο έναν πολύ καλό μου φίλο που μου πρότεινε το συγκεκριμένο serial.Τα νεύρα μου είναι τεντωμένα,μιας και η βλακεία του σεναριογράφου αντανακλάται σε κάθε ατάκα των ηθοποιών που προσπαθούν αλλά δεν μπορούν να κάνουν και πολλά(έλλειψη υποκριτικής ικανότητας στο μέγιστ),ο σκηνοθέτης θέλει να διαπρέψει ώστε μια μέρα να ακούγεται το όνομα του στις μεγάλες διδακτικές αίθουσες των σχολών σκηνοθεσίας,αλλά νομίζω ότι η μεγαλύτερη αίθουσα που θα ακουστεί το όνομα του είναι το σουβλατζίδικο του μπαμπά μου και μάλιστα δεν θα είναι για καλό…
Ο φίλος μου με ακούει μέσα στη νύστα του(του διέκοψα τον Σαββατιάτικο μεσημεριανό ύπνο και παίρνοντας τον μονότερμα άρχισα να ωρύομαι για την κακή ποιότητα της ελληνικής τηλεόρασης)και όταν τελικά βάζω μία τελεία τον ακούω να ξεστομίζει την εξής ατάκα : “Είσαι εθισμένος στα τυποποιημένα αμερικανικά πρότυπα των εισαγόμενων serials και δεν μπορείς να αναγνωρίσεις την αληθινή ελληνική τηλεοπτική ποιότητα…”…Τίίί;Τί είπες , ρε μεγάλε;Ρωτάω:“Που το διάβασες αυτό;”.Κενό,καμία απάντηση.Είμαι σίγουρος ότι η απάντηση βρίσκεται στις σελίδες κάποιου περιοδικού τύπου FREE,MAXIM,DENIM,FOR HIM ή κάτι άλλο σε –ΙΜ,-ΒΟΥ ή -HOUSE, ποικίλου περιεχομένου , με βαθυστόχαστα ερωτήματα και απαντήσεις τύπου “τι τρώει ο σύγχρονος πετυχημένος Έλληνας άντρας” και συνεντεύξεις από 10 άντρες του είδους (τι μας νοιάζει εμάς αφού σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου του περιοδικού είμαστε εν μέρει αποτυχημένοι ή σε καλό δρόμο για την αποτυχία) ή “ποιό είναι το καλύτερο GADGET της χρονιάς για τον Έλληνα άντρα”(με τιμή όσο 1800 μισθοί ενός Έλληνα α-GADGET-ου άντρα).Βλέπετε,ο φίλος μου είναι ο κλασσικός ελληνάρας : υπάλληλος σε βιοτεχνία(ή αν θέλετε,επιτυχημένος P.R. οίκου μόδας…άντε καλά...),σκυλάς(ακροατής ελληνικής ethnic μουσικής,όπως λέει μια ξαδέλφη μου),μπουζουκοθαμώνας κατά βάσει ή ψευτο-κυριλλο-κιτσο-μπαρόβιος(μόνο για τις νύχτες που δεν έχει πολλά κέφια ή πολλά λεφτά…).Καλό παιδί,ενδιαφέρων άνθρωπος,αλλά με “ελληνικά” γούστα…Όχι ότι αυτό είναι απαραίτητα κακό,απλά δεν ταιριάζει με τα δικά μου γούστα(αν ακούσεις λίγο REPUBLIC RADIO,θα καταλάβεις).
Κλείνουμε το τηλέφωνο και εξακολουθώ να παρακολουθώ την αηδιαστική(για μένα) σειρά..Η δικαίωση δεν αργεί να έρθει:μία από τις συμπρωταγωνίστριες “πετάει” χαρακτηριστική ατάκα που θυμάμαι ότι έχω ξανακούσει σε ξένη(αμερικάνικη)σειρά.Αυτό ήταν.Τώρα πια είμαι βέβαιος πως η ποιότητα είναι ανύπαρκτη,πως η συνταγή για ένα καλό ελληνικό serial είναι μία και αυτή είναι η αντιγραφή.Εδώ πρέπει να πω ένα μεγάλο συγνώμη στον κύριο Παπακαλιάτη που αποκάλυψα το μεγάλο μυστικό του και ελπίζω να μην του χάλασα τα σχέδια για το βιβλίο που ετοιμάζει:“Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΤΗΣ ΚΑΛΗΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗΣ ΓΙΑ ΦΙΛΟΔΟΞΟΥΣ ΈΛΛΗΝΕΣ ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΥΣ”…
Η απορία μου(σε κράτησα σε αγωνία ή σε έκανα να βαρεθείς με όσα είπα;)είναι η εξής:είναι ιδέα μου ή κάποια πράγματα πηγαίνουν μαζί;Εννοώ τα χαρακτηριστικά του φίλου μου και τόσων άλλων “εκεί έξω”:διασκέδαση στα μπουζούκια,ακρόαση και γούστο αποκλειστικά ελληνικής μουσικής,χαμηλό επίπεδο μόρφωσης,σε κάποιες περιπτώσεις χαμηλή νοημοσύνη και τελικά…προσκόλληση σε κάποιο από τα ελληνικά serial με περηφάνια για την ελληνική επιτυχία,λατρεύοντας ξενόφερτες κλεμμένες ατάκες.Δηλαδή,μήπως πρέπει να ανήκεις σε αυτήν την κατηγορία ανθρώπων για να μπορείς να απολαύσεις κάποιο(ή και όλα)από τα ελληνικότατα serials;(Ειλικρινά θέλω να δω τη γνώμη σου,είτε συμφωνείς είτε όχι…Αν διαφωνείς,ίσως και να έχει περισσότερο ενδιαφέρον!!!)
Το επεισόδιο κλείνει με το παλιό γνωστό τραγούδι “What if God was one of us?” (δεν είμαι σίγουρος ότι λέγετε έτσι,αλλά δεν θυμάμαι τον τίτλο τώρα...καταραμένο ALTZHEIMER...)και την πρωταγωνίστρια(γνωστή καταξιωμένη Ελληνίδα ηθοποιό,ανύπαντρη μητέρα,με όλα τα περιοδικά να της δίνουν συγχαρητήρια για την καλή δουλειά φέτος και για την υποκριτική της ικανότητα που αναδεικνύεται σε αυτόν τον κύκλο επεισοδίων…έλεος!!!)να μονολογεί,κάνοντας σκέψεις που θα τις ακούσει το 15- χρονο γειτονάκι μου και θα νομίσει πως είναι μια ολοκληρωμένη πλέον γυναίκα,γιατί μόλις εχτές σκεφτόταν ακριβώς τα ίδια “γκομενικά πράγματα” όπως λέει η ίδια…
Για να μην σε κουράζω άλλο(με περιμένει και παρέα για καφεδάκι)ένα έχω να πω μόνο για να κλείσω:αν ο Θεός ήταν ένας από εμάς,αν ζούσε σε αυτή τη χώρα,μάλλον δεν θα άκουγε μπουζουκο-ελληνικά,μάλλον δεν θα έβλεπε Παπακαλιάτη και άλλες παρόμοιες σειρές,μάλλον δεν θα άντεχε την ελληνική σοφία(που μας χαρακτηρίζει από αρχαιοτάτων χρόνων,γιατί…έτσι,είμαστε Έλληνες,θα σου πούνε οι Ελληνάρες,άρα σοφοί…;;;),μάλλον δεν θα άντεχε την ελληνική “ευρωπαϊκή” υποκουλτούρα και μάλλον θα την “έκανε” για αλλού…Έτσι λέω εγώ και περιμένω να δω αν συμφωνείς η όχι…Έτσι και αλλιώς,πάντως,άκου το τραγουδάκι,δεν είναι κακό,ακόμα και αν είσαι σκυλάς,πατριώτης,ελληνάρας η REPUBLIC –ανος …