Αθήνα, Ημέρα 7η, Παρασκευή

Υποθέτω πως το γεγονός ότι ξύπνησα αργά το μεσημέρι, δεν θα φανεί παράξενο σε κανέναν…



Πίνουμε καφεδάκια με τον Γ. , μαγειρεύουμε










και τρώμε ομελέτα τύπου «smashed eggs» (έτσι αποκαλέσαμε την… αποτυχία μας). Μετά λιώνουμε στον καναπέ.






Δυο κολλητοί, σε έναν καναπέ, να τα λέμε ή και να μην μιλάμε για ώρα. Με μία τηλεόραση απέναντί μας, να κοιτάμε το χαζοκούτι, αλλά να μην βλέπουμε τίποτα στην ουσία. Απλά, να εκτιμούμε αυτό το καθισιό μας, που είχαμε να κάνουμε από το πρώτο φοιτητικό μας έτος, σχεδόν δέκα χρόνια πριν.



Το βραδάκι πέφτουν τα τηλεφωνάκια, κανονίζεται η έξοδος, ετοιμαζόμαστε και αποχωρούμε. Αφήνουμε στο σπίτι μία ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα και λίγα νεύρα… ή μήπως δεν τα αφήνουμε? Έξω πάλι βρέχει… βρε, λες να «βρέξει» κιόλας?

Πηγαίνουμε με το αυτοκίνητο ως τον σταθμό ηλεκτρικού, παίρνουμε τραινάκι ως το Μοναστηράκι και μετά Μετρό ως το Γκάζι (στον Κεραμεικό κατεβήκαμε? Δεν θυμάμαι!).

Βρίσκουμε την Ζουζ στο Γκαζοχώρι, με μία μπερδεμένη παρέα. Έρχονται και οι δυο φίλες μου με τον αδελφό της μίας (και αγόρι της άλλης) και μπερδευόμαστε ακόμα περισσότερο.

Το μαγαζί… ψιλοχάλια, για τα δικά μου γούστα, τουλάχιστον. Η εξυπηρέτηση… η ποια? Κάποια στιγμή πήγα στην τουαλέτα και οι σερβιτόροι μόνο που δεν με πέταξαν έξω από το μαγαζί για να περάσουν και να κάνουν τη δουλειά τους. Οκ, το καταλαβαίνω, δουλεύουν, αλλά χάθηκε λίγη στοιχειώδης ευγένεια? Anyway…


Χωρισμένοι σε 2-3 πηγαδάκια, μιλάμε, πίνουμε, γνωριζόμαστε καλύτερα. Άσχετο : ως ζωόφιλος και ειδικά γατόφιλος, βγάζω φωτογραφίες γάτες. Μόνο που προσπαθούν να κάνουν ανώμαλο sex : το θηλυκό γατί είναι από πάνω και… από πίσω!



(τέτοιες φωτογραφίες δεν τράβηξα και για να μην «καταπατήσω» τις προσωπικές και ιδιαίτερες στιγμές τους, αλλά και για να μην τολμήσει κανείς να ζητήσει να τις βάλω εδώ!).




Κάπου εκεί, γίνεται το ΜΠΑΜ! Το χέρι μου έχει μια «περίεργη φαγούρα». Έτσι ξαφνικά, χωρίς κανένα λόγο, αποφασίζω να πάρω το κινητό στο χέρι μου και να τσεκάρω το blog μιας «φίλης». Και ΜΠΑΜ! Να που τελικά «βρέχει»…

Η διάθεση μου χάνεται στο λεπτό, όπως και η φιλία μας. Βλέπεις, δεν είναι δυνατόν να συμπαθείς τους πάντες και να σε συμπαθούν οι πάντες. Όπως και να΄χει όμως, καλύτερα να αδιαφορήσεις για κάποιον, παρά να αφιερώσεις χρόνο και ενέργεια για να γράψεις ένα κείμενο ώστε να τον θάψεις. Αυτή είναι η ταπεινή (πάντα) γνώμη μου.


Η ώρα φεύγει, όχι όμως τα νεύρα και η χάλια διάθεση μου. Φεύγουμε, για να προλάβουμε το τελευταίο τραίνο για το σπίτι. Πάμε πάλι : Κεραμεικός (το θυμήθηκα τελικά), στάση στο Μοναστηράκι και ηλεκτρικός ως το Ηράκλειο.




Στο δρόμο, δεν μιλάμε καθόλου. Τρώω ένα αγγλικό σοκολατάκι μέντας, για να γλυκαθώ (thanks, girl!). Αλήθεια, ούτε καν που μίλησα με την κοπέλα που τα έφερε (sorry, girl!).






Φτάνουμε σπίτι, έχοντας πάρει εφόδια (τυρόπιτες και Milko). Κάνω το λάθος (ή μήπως το σωστό?) και λέω στον Γ. τί παίχτηκε (μιας και ως εκείνη τη στιγμή δεν ήξερε τίποτα). Νευριάζει και αυτός, τα λέμε και μετά από λίγη ώρα καταλήγουμε πως κάποιοι άνθρωποι δεν αξίζουν ούτε καν την πίεση δέκα πλήκτρων, για να γράψεις πέντε κουβέντες γιαυτούς (και πολλά έγραψα τώρα).

Ίσως το μοναδικό που με στεναχωρεί είναι ότι αυτή η «φίλη» κατάφερε να χαλάσει τόσο τη διάθεση μου, ώστε να υποψιάζομαι πως όλο το ταξίδι θα μου μείνει σαν μια άσχημη ανάμνηση. Ίσως όμως, να μην της κάνω αυτή τη χάρη.

Πριν πέσω για ύπνο αποφασίζω ότι θα φύγω το Σάββατο βράδυ… και σιχαίνομαι να ταξιδεύω Σαββατιάτικα!!!