Οδός Εγνατία Μέρος Δύο

Προτίμησα να μην το ονομάσω «μέρος δεύτερο» μιας και με απασχολούν ΔΥΟ θέματα : δύο πόλεις και… ας πούμε δύο γυναίκες!!!

Ημέρα Σάββατο, του Αγίου Θεοδώρου κι έχω αποφασίσει να μην βγω καθόλου από το σπίτι… Εσύ είσαι που το λες? Το σόι έχει αποφασίσει ότι θα πάμε για φαγητό για να γιορτάσουμε τον ξάδελφο Θοδωρή και η μοίρα έχει αποφασίσει ότι… «συνάντηση θα έχεις, πρόσωπο γλυκό θα δ(ι)εις και δρόμο θα κά(μ)νεις… ποδαρόδρομο όμως, μακρύ!». Αυτά είπε η Ρωσοπόντια (ή και Ελληνοπόντια, αν θέλετε, μην κολλάτε εκεί) γριά που ήρθε για καφέ σε μια γειτόνισσα.

Το τραπέζι έγινε, ακόμα και αν βαριόμουν, ακόμα και αν ο εορτάζων ξάδελφος ήταν κουρασμένος, ακόμα και αν ο «γαμπρός» ξάδελφος (λεγάμενος της ξαδέλφης) ήπιε πολύ και έγινε «κουραστικός». Πάλι καλά που στο απέναντι γωνιακό τραπέζι είχαμε δυο ξανθιές κυρίες που ομόρφυναν το περιβάλλον (RESPECT).

Επιστροφή στο σπίτι και ένα sms χτυπάει κατά τις 12 στο κινητό μου. Εκείνη είναι, ήρθε βόλτα στη Θεσσαλονίκη και θέλει να με δει… Γιατί όχι? Άλλωστε, ίσως και να της το χρωστάω κιόλας, χάρη σε αυτήν πέρασα τρεις απίστευτους μήνες στην Κομοτηνή (αν και ήμουν φαντάρος στην Ξάνθη, «διανυκτέρευα» στην Κομοτηνή).

Ίσως να το ήθελε η μοίρα, ίσως απλά να το είχα προκαλέσει εγώ, αλλά δεν είχα μηχανάκι (το είχε πάρει ο αδελφός μου). Με πήγε στο «ραντεβού» ο ξάδελφος, βρεθήκαμε με την Κ. , κάναμε βόλτα, περπατήσαμε, ίσως και να κρατηθήκαμε χέρι-χέρι, άθελα μας, ασυναίσθητα, χωρίς να το καταλάβουμε, χωρίς να το σκεφτούμε και χωρίς αυτό να μας ενοχλήσει κιόλας… ίσως με τον ίδιο τρόπο να βρεθήκαμε και αγκαλιά, να ενώνουμε τα χείλη μας, μετά από δυο ποτά…Και μάλλον με τον ίδιο τρόπο, είπαμε «άντε γεια, τα λέμε», αργότερα…

Ο δρόμος της επιστροφής μακρύς, ακριβώς όπως είχε προβλέψει η γριά καφετζού, μιας και λατρεύω να περπατάω στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, αργά το βράδυ. Συνήθως έχω και ακουστικά στα αυτιά μου, απόψε όμως όχι (τα είχα ξεχάσει). Δεν πειράζει, ας ακούσω λίγο τη βαβούρα της Τσιμισκή, το βουητό της Βενιζέλου και μετά την φωνή της λατρεμένης μου Εγνατίας…

Κάπου εκεί, σκέφτομαι πως η Κ. από την Κομοτηνή, με κάνει και νιώθω… παιδί? Τρελός? Νέος? (όχι ότι με πήραν και τα χρόνια, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ). Και κάπου εκεί σκέφτομαι πως… υπάρχεις κι εσύ… Εσύ, από Θεσσαλονίκη, που με κάνεις να νιώθω sexy, άνδρας, γιατρός, σοβαρός όσο και παρανοϊκός μαζί, αλλά… «μια με ανάβεις, μια με σβήνεις» που έλεγε και ένα τραγούδι (Θεέ μου, εγώ το είπα αυτό?).

Κομοτηνή VS Θεσσαλονίκη, λοιπόν. Ποδαρόδρομος VS ταξί. Όχι αντίστοιχα, όχι αντίστροφα, αλλά το ταξί κέρδισε. Για να αποφασίσω αν θα πάρω ταξί, σηκώνω το χέρι και μετράω ως το 100. Μακάρι να μπορούσα να σηκώσω το χέρι, να μετρούσα μέχρι το 100 και να κέρδιζε αυτή που θα μου το έπιανε πρώτη…

Όπως φαίνεται, θα χρειαστεί να μετρήσω μέχρι τα 100… χρόνια για να δω ποια θα κάνει την κίνηση, ποια θα δεχτεί το απαλό και ζεστό μου χέρι, αλλά και πάλι… ίσως να κουραστεί και να πέσει βαρύ και αδειανό… Δεν πειράζει, τουλάχιστον ξέρω πως θα συνεχίσω να περπατάω στην αγαπημένη μου Εγνατία.!!!

Υ.Γ. 1 : Τον τελευταίο καιρό πέφτω για ύπνο αφού δω το ξημέρωμα και απόψε καταχάρηκα που περπατούσα καθώς το πρώτο φως έκανε την παρουσία του…

Υ.Γ. 2 : Τραγουδάκια δυστυχώς, δεν έχει σήμερα… είναι αργά!!!

Υ.Γ. 3 : Μόλις τέλειωσα το κείμενο, το ξαναδιάβασα και θυμήθηκα ένα παλιό Σέρβικο ρητό : «το τραίνο πορεύεται πάνω σε μία γραμμή... αν πάει σε δύο, εκτροχιάζεται»... αν έχεις δίλημμα, άστο, βρες μία τρίτη λύση...