Αδιαθεσίας… τέλος

Από χθες το βράδυ νιώθω κάπως παράξενα, «πεσμένος» και αδιάθετος. Δυστυχώς, σήμερα δεν έγινε κάτι για να με «φτιάξει», αλλά το ακριβώς αντίθετο:
-Οι τράπεζες απεργούσαν (όπως και αύριο και μπορεί και μεθαύριο) οπότε δεν μπόρεσα να κάνω κάποιες δουλειές που έχω καθυστερήσει εδώ και μέρες.
-Για άλλη μια φορά, τα λεφτά μου δεν φτάνουν για να πάρω κάποια πράγματα που επιτέλους μου άρεσαν (και είμαι πολύύύ δύσκολος στα ψώνια).
-Τα σκουπίδια κοντεύουν να σκεπάσουν το μαγαζί μας και μάλλον έτσι θα είναι για πολλές μέρες ακόμα!
-Η δουλειά στο μαγαζί ήταν αρκετή και πάνω στο «καλό» μας έκοψαν το ρεύμα (αχ, Ελλαδίτσα…αυτά κάνεις και με χάνεις σιγά σιγά).
-Νιώθω πως ανεβαίνει ο πυρετός και μου την δίνει απίστευτα, γιατί σε λίγες μέρες… ταξιδεύω για Αθήνα! ( me:moir, νομίζω πως με κόλλησες… διαδικτυακή ίωση…χα).

Εδώ και λίγο καιρό υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως μόνο αν μου κοπούν τα δάχτυλα του ενός χεριού μου (του δεξιού κυρίως) ή και των δύο, θα νιώσω χάλια, θα γίνω κουρέλι και θα αλλάξω το ψευδώνυμο μου από Dr Pako σε Dr Rakos… (με τη βοήθεια κάποιου, για να πληκτρολογεί…lol).


Σε μια προσπάθεια να «ανέβω», λοιπόν, σκέφτηκα την καλύτερη, την «απόλυτη» θεραπεία : την μουσική! Χρωστάω και μερικά τραγουδάκια από το Σάββατο, οπότε… ας τα ακούσουμε αφηγηματικά και όχι ποιητικά, γιατί δεν είμαι (καθόλου καλός) ποιητής:

Το Σάββατο βράδυ και αφού κάναμε μια τσάρκα, καταλήξαμε να τρώμε και να πίνουμε σε ένα ταβερνάκι της Θεσσαλονίκης (φυσικά και όχι του L.A.), ακούγοντας τραγουδάκια όπως το «έλα, ήλιε μου».(ευκολάκι αυτό και ως τώρα σύνολο τέσσερα)

Φεύγοντας, ο ξάδελφος επέμενε να οδηγήσω εγώ, αν και είχα πιει, οπότε σκέφτηκα «κρατήσου, κόσμε, έρχεται το αμάξι του θανάτου!».(συν δύο, σύνολο έξι)

Το ίδιο βράδυ βγήκα, μόνο και μόνο επειδή είχες έρθει εσύ στην πόλη μου και η αλήθεια είναι ότι για μια στιγμή, ίσως να ένιωσα σαν χαζό παιδί… το καρδιοχτύπι μας όμως, με ανέβασε, μόλις σε είδα, αν και μετά από αρκετές ώρες σκεφτόμουν : «είσαι άλλη μια σκύλα ή άλλη μια ερωμένη (μου)?»… καθώς περπατούσα στο ξημέρωμα που τόσο λατρεύω, σε αντίθεση με το βράδιασμα…(πέντε εδώ…άκουσε τα!!!)

Χθες το βράδυ, έτρωγα βρώμη (α, να θυμηθώ να πάρω γάλα αύριο, γιατί το τέλειωσα) και σκεφτόμουν πως τελικά η Θεσσαλονίκη είναι μια ζούγκλα ή καλύτερα ένας ιδιόρρυθμος ζωολογικός κήπος… λέτε να πάω να ζήσω στο Παρίσι καλύτερα?(και τρία ακόμα, σύνολο 14)

Τώρα που «ακούσατε» το κειμενάκι, το θεωρείτε παραμυθάκι με λυπημένο τέλος? Εμένα πάντως, με έφτιαξε! Τόσο, ώστε να πιστεύω ότι αύριο θα είναι μια όμορφη μέρα! Φιλάρες!!!(και δύο εδώ, σύνολο 16…α, και ένα τέρμα κάτω, σύνολο 17!!!)

Υ.Γ.1 : Κάποιοι ίσως να «κουραστούν» από τις μουσικές «εναλλαγές» και την ποικιλία, τη διαφορετικότητα των τραγουδιών, αλλά για μένα αυτό είναι η μουσική : μια καλομαγειρεμένη σάλτσα για ανάμικτη σαλάτα! Και μην ξεχνάτε : μπορεί να έγινα εγώ καλά, κατά βάθος όμως, ό,τι έκανα, το έκανα για ΕΣΑΣ!!!

Υ.Γ.2 : Ενα τεράστιο ευχαριστώ στην καλή μου φίλη Μαλίνα, που με βοήθησε να βρω κάποια από τα κομμάτια του κειμένου!!! See you soon, girl! :))