Αθήνα, Ημέρα 6η, Πέμπτη

14:44. Α, καλά. Πρέπει να παραιτηθώ από την ψευδή ελπίδα, να πάψω να επιμένω πως θα ξυπνήσω νωρίς και θα κάνω πρωινές βόλτες στην Αθήνα.

Μετά από λίγο ξύπνησε και ο Γ. Κάτι μας έπιασε και κάναμε δουλειές. Σκούπισμα, ξεσκόνισμα, σφουγγάρισμα, μαγείρεμα, πλυντήριο, όλα μαζί και όλα ΜΑΖΙ. Έτσι είναι, κολλητέ, τι σημασία έχει που είσαι οικοδεσπότης κι εγώ φιλοξενούμενος?

Αφού τρώμε, ετοιμάζομαι και πάω για καφεδάκι. Η διαδικασία σήμερα αλλάζει : λεωφορείο Α8 (μιας και… τελειώνουν τα λεφτάκια μου), ηλεκτρικός και Μετρό, ως το Πανεπιστήμιο (Ακαδημίας). Να και η Ζουζαρέλα, που με περιμένει.

Η καλή, τρελή μου φίλη με πήγε στον Ιπποπόταμο,
σε έναν παράδρομο της Σκουφά (στο Κολωνάκι). Το καφέ bar πανέμορφο και πολύ ζεστό, με πολύ artistic διακόσμηση και διάφορες μουσικές. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα αν θέλετε να γλυκάνετε ψυχή, καρδιά και αυτιά!!!

Η ώρα περνάει και συνεχίζουμε προς το Μοναστηράκι, όπου μας περιμένει μια καλή φίλη και η κολλητή της (που δεν άργησε να γίνει και δική μας φίλη!). Στο δρόμο η Ζουζ τραγουδάει τα Στρουμφάκια στα Αθηναϊκά και αναλαμβάνει τον ρόλο της ξεναγού (να προσθέσω «της sexy ξεναγού» ή δεν κάνει? :P ) και απαντάει μέχρι και στις πιο ηλίθιες ερωτήσεις μου :

-Dr. P.: «Εκείνο εκεί πάνω, τι είναι? »
-Ζουζ : «Ποιό? Η Ακρόπολη?» (είπε με απορία, σαστιμάρα και αθωότητα)
-Dr. P.: «Σουυυστ! Μη το πεις πουθενά!» (lol)

Φτάνουμε στο Μοναστηράκι και τα κορίτσια μας περιμένουν στους Διόσκουρους. Ουζάκια, γελάκια, κουβεντούλες (για να μην πω ότι τα λέγαμε και τα λέγαμε και τα λέγαμε :P ), η ώρα κυλάει ευχάριστα και σκέφτομαι : «ε, ψιτ, εσύ που κάθεσαι στα δεξιά μου… πως γίνεται και ενώ σε ξέρω τόσο λίγο, σε νιώθω τόσο φίλη και σε νοιάζομαι τόσο πολύ?» (σε αντίθεση με αυτήν που κάθεται στα αριστερά μου... αχ, μαναράκι... χιχι).

Ωχ, 12:30. Η Ζουζ κι εγώ πρέπει να φύγουμε για να προλάβουμε το τελευταίο τραίνο. Μπα, το χάσαμε! Τι άλλο να κάνουμε τώρα, αλλά… να περπατήσουμε? Ξεκινάμε…

Παίζουμε κυνηγητό στην Ερμού, παριστάνουμε το ζευγάρι που μαλώνει στην Πανεπιστημίου («δεν φταίω εγώ, καρδιά μου… το κουμπάκι!!!»),


























χορεύουμε μπροστά από το REX με αυτό που ακούγεται από την στάση του λεωφορείου (!), βλέπουμε το μυστικό όχημα των Ninja Mutant Turtles

και κάνουμε στάση στα Goody’s για burger και… τσίσα μας (κι εγώ νιώθω λίγο προδότης… μιας και είμαι γιος περήφανου παραδοσιακού σουβλατζή).

Συνεχίζουμε τη μεταμεσονύχτια βόλτα μας και περπατάμε μέχρι τα Άνω Πατήσια, όπου λέμε τις καληνύχτες μας (ούτε ένα φιλάκι, ρε παιδί μου) και παίρνουμε ταξάκια.

Φτάνω στο σπίτι κατά τις 3:30, ξυπνάω τον Γ. και καταλήγω να κοιμάμαι στις 6:30, κοιτώντας το δολοφονικό φεγγάρι… θα βρέξει αύριο… ίσως «βρέξει» κιόλας!!!