Αθήνα, Ημέρα 5η, Τετάρτη

Γ. : «Ξύπνα, 12 η ώρα!!! »
Dr. P. : «Γιατί, ρε? Δουλεύω?»

Καφέ και μουσικές εγώ, μαγειρική και μπλα μπλα ο Γ. Τελικά, τρώμε.

Κατά τις 4 την κάνω, πάω για καφέ. Είπαμε : ταξί, ηλεκτρικός, Μετρό. Μόνο που σήμερα ο ταξιτζής λέει κάτι εύστοχο : «you got to give, to get back».

Μέσα στον ηλεκτρικό βγάζω χαζές φωτογραφίες











και πριν το καταλάβω φτάνω Ομόνοια,
όπου παίρνω Μετρό για το Σύνταγμα.

Φτάνω και συνεχίζω με τα πόδια ως το Κολωνάκι. Να και το τρελοκόριτσο που με περιμένει εκεί, η Χεατάγουϊν!!!


Μιας και είμαι άσχετος, με πηγαίνει στο dodo’z,











όπου τα λέμε πολύ (είχαμε να βρεθούμε 1,5 χρόνο), βγάζουμε (κι άλλες) χαζές φωτογραφίες












(Προσέξτε τα ποτήρια που γέρνουν!!!)










και προς τιμήν των δύο Γαλλίδων που κάθονται στο διπλανό τραπέζι, ακούμε αυτό. Η μουσική, όπως και τα σφηνάκια που κέρασε το μαγαζί, ήταν άψογα!

Επιστροφή με προορισμό την Κηφισιά. «Συγγενικές» υποχρεώσεις : καφεδάκι με την ξαδέρφη και τον αρραβωνιαστικό της στο καφέ Αμαρυλλίς, ενώ συνεχίζουμε για snack και απεριτίφ στο English bar Μέντα.

Κάποια στιγμή ο Γ. με παίρνει τηλέφωνο :«έλα να πάρεις τα κλειδιά, γιατί θα φύγω για δουλειά». Απαντάω : «σιγά μην αγχωθώ τώρα». Καλά είπα : «σιγά μην αγχωθώ ΤΩΡΑ». Αγχώθηκα όμως, ΜΕΤΑ. Έτρεχα. Πήρα ηλεκτρικό ως την Ειρήνη,
περπάτησα στις ερημιές μεταξύ ΟΑΚΑ και THE MALL και ξανά πίσω. Και να το άγχος : έχει άραγε άλλο τραίνο? Ουφ!










Είχε τραίνο. Έφτασα σπίτι και κάθισα μόνος. Δεν βγήκα. Ούτε κάλεσα παρέα. Χρειαζόμουν κάποιες ώρες μόνος, να τα πω λίγο με την Αθήνα, μόνοι μας. Να κάνω έναν μικρό απολογισμό, να μου πει αν μπορεί να με δεχτεί, να δω αν θα μπορέσω κάποτε να την συνηθίσω…

Στην τηλεόραση η ταινία «η πισίνα» προσπαθεί να μου κρατήσει συντροφιά, αλλά με κερδίζει το τηλεμάρκετινγκ. Ακούω παλιές μουσικές, σκέφτομαι, νυστάζω…
Πάλι 5 η ώρα πήγε! Καληνύχτα, Αθήνα!!!