«Άγιον» Πάσχα

Χριστός Ανέστη
Christ is Risen
Hristos vaskrese
Христос вaскрсе!

Ο σοφός λαός μας πολύ ορθά λέει «Χριστούγεννα στην πόλη και Πάσχα στο χωριό» και αυτό θα έπρεπε να είχα κάνει κι εγώ, για να «νιώσω» λίγο το Πάσχα, μιας και στην πόλη… απογοητεύτηκα!!!

Η Μεγάλη βδομάδα με βρήκε να δουλεύω μέχρι και την Μεγάλη Τετάρτη, αποφασισμένος να μη νηστέψω, για διάφορους λόγους. Από τη μία, λατρεύω το κρέας και δουλεύω σε σουβλατζίδικο, κάτι που δεν βοηθάει στη νηστεία. Από την άλλη, πιστεύω πως η νηστεία γίνεται όποτε εμείς θέλουμε και όποτε εμείς νιώθουμε την ανάγκη να νηστέψουμε, όποτε εμείς νιώθουμε έτοιμοι να «καθαρίσουμε» για να κοινωνήσουμε και όχι όποτε μας υποδεικνύει η «μόδα» ή η εκκλησία!

Με το να «καθαρίσουμε», εννοώ ψυχικά, όχι σωματικά και «εντερικά». Ειδικά γι’αυτό δε μπόρεσα να νηστέψω, μιας και κάθε μέρα βρισκόταν κάποιος λόγος να χαλάσω τη διάθεση μου και να νευριάσω. Κάθε μέρα, βρισκόταν κάποιος να απαιτήσει κάτι, επικαλώντας κάποιο δικαίωμά του και καταπατώντας κάποιο δικό μου, με αποτέλεσμα να κάνω άσχημες σκέψεις και να βρίζω, έστω και μέσα μου. Ίσως τελικά για να νηστέψω και να «καθαρίσω», πρέπει να πάω για λίγο καιρό στο χωριό μου… αν και εκεί… μη χειρότερα!!!

Μεγάλη Παρασκευή και βόλτα με τον κολλητό και την κοπέλα του. Πίνουμε καφέ και σκέφτομαι πως εδώ, στην πόλη, και μέσα στην καθημερινότητα και το άγχος της, τα προβλήματα, τα χρέη, τις δουλειές και τις αβαρίες, οι άνθρωποι τρέχουν και πολλές φορές δεν φτάνουν! Έτσι και εμείς δεν φτάσαμε εγκαίρως για τον Επιτάφιο, μιας και περιμέναμε δύο φίλους να σχολάσουν από τη δουλειά…

Το Μεγάλο Σάββατο ήταν η μέρα της «απόδρασης», αφού – όπως έγραψε μια φίλη- «ξενέρωσα στην πόλη». Πήγα στο χωριό μου, κάπου στις Σέρρες. Αφού γέμισα τα πνευμόνια μου με καθαρό οξυγόνο και μου άνοιξε η όρεξη, έφαγα ένα "τριπλό" μεσημεριανό και απόλαυσα το χωριάτικο κλίμα… με μια κουβέρτα στον καναπέ! Κοιμήθηκα, όπως κάποτε, που ήμουν πιτσιρικάς και πήγαινα για ΟΛΟ το Πάσχα στο χωριό, και κάθε φορά που με έπαιρνε ο ύπνος στον καναπέ, η αγαπημένη μου γιαγιά με σκέπαζε με μια κουβέρτα… και κάθε φορά, με ξυπνούσε με φρέσκο γάλα και τη μυρωδιά του χωριάτικου ζυμωμένου ψωμιού…
Αυτή τη φορά, ήταν η μητέρα μου που με σκέπασε με την κουβέρτα και μετά από λίγες ώρες με ξύπνησε με τη μυρωδιά του ελληνικού καφέ που ψήνεται στη σόμπα. Μα τι καταπληκτικό καϊμάκι «φτιάχνει» η σόμπα! Και ακόμα καλύτερα φαγητά!!!

Η διάθεση μου εδώ και καιρό είναι λίγο «αντικοινωνική» και γι’αυτό συμφωνήσαμε με τον ξάδερφο να πάμε (ως κλασσικοί Ελληνάρες) στην Εκκλησία στις 23:45 για το «Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός» και να φύγουμε μετά το «Χριστός ανέστη εκ νεκρών» στις 00:05. Όλως παραδόξως, φέτος δεν ακούσαμε το γνωστό «Χρι- φσιουυυ, μπαμ, μπαμ- στόόός- φσιουυυ, τσφφφ, τσφφφ- Ανέέέ- μπαμ, μπαμ, μπαμ- στη εεεκ- φσιουυυ, μπαμ, τσφφφ, μπαμ, φσιουυυ- νεκρών», οπότε ήμασταν «πιστοί» στο ραντεβού μας με την μαγειρίτσα, ακριβώς στις 00:10.

Λίγες μέρες πριν, διάβασα στο blog μιας φίλης το καλύτερο σύντομο κείμενο σχετικά με το Πάσχα : « Άντε, να τα ψήσουμε και φέτος να τελειώνουμε». Αυτό κάναμε κι εμείς, αρχίζοντας από τη μαγειρίτσα. Ήταν που πεινούσαμε λίγο παραπάνω, ήταν που είχαμε αποφασίσει να μην βγούμε μετά, οπότε ήπιαμε κρασάκια στο σπίτι, ήταν και η μαγειρίτσα βρασμένη πάνω στην σόμπα (μούρλια) και νάτο το δεύτερο πιάτο μπροστά στον Dr Pako και το «άγιο Πάσχα» (μιας και πλέον, στην σύγχρονη Ελλάδα, Πάσχα = μάσα, φαγητό, χάψα, χλαπάκιασμα ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε… και όπου «Πάσχα», μπορείτε να βάλετε όποια γιορτή θέλετε).

Κυριακή του Πάσχα, το σόι μαζεύεται στο σπίτι μας (λόγω ονομαστικής εορτής μου) και το ψήσιμο αρχίζει. Φέτος δεν «σουβλίσαμε», αλλά ψήσαμε στα κάρβουνα κατσικάκι και αρνάκι.
Η χαρά του ψησίματος (και του ψήστη) στο χωριό : έξω, στην αυλή, τριγυρισμένος από το πράσινο και άλλα χρώματα και έντονες φυσικές «μυρουδιές», με μια «φουφού» κυριολεκτικά μέσα σε έναν χορταρένιο παράδεισο, χωριάτικο κλίμα που κάνει το αλκοόλ να κατεβαίνει και το στομάχι να γεμίζει με φρεσκοψημένο κρέας μέχρι σκασμού! Κάπου εκεί, ανάμεσα σε δυο μπουκιές και μια γουλιά, ένας ξάδερφος λέει την πιο εύστοχη «εορταστική» ατάκα : «Α(ι)ντε… μαζί με το κατσικάκι… πάει και φέτος το Πάσχα»!!!

Καλό το χωριό, αλλά για λίγο. Μετά από λίγες ώρες ξεκούρασης, μπήκαμε στο αυτοκίνητο του ξαδέρφου και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής… με οδηγό εμένα! Επιτέλους, έκανα ένα ταξιδάκι οδηγώντας!!!

Το βράδυ της Κυριακής περιελάμβανε παρέα στο σπίτι, ήρεμα πράγματα, γέλια και ποτά. Γιόρτασα, αλλά «χαλαρά». Άλλωστε, πάντα στις γιορτές, με πιάνει μια μελαγχολία. Δεν ξέρω γιατί, αλλά συμβαίνει. Ειδικά φέτος, που είχα στο μυαλό μου (και στο «κεφάλι» μου) το μαγαζί και τους κουραστικούς (λιγοστούς) πελάτες, αλλά και το άγχος των εξετάσεων (που πλησιάζουν σιγά σιγά), η διάθεση μου μόνο εορταστική δεν ήταν! Άσε που νιώθω πως είναι ευχή και κατάρα να έχεις το όνομα μιας μεγάλης γιορτής, που όμως ο κόσμος δεν το έχει συνδυάσει με αυτή τη μέρα! Ναι, people, το Πάσχα γιορτάζουν και οι Πασχάληδες και οι Πασχαλίνες! Anyway…

Αυτά τα «ολίγα» σχετικά με το Πάσχα. Σε γενικές γραμμές, μπορώ να πω ότι όχι, δεν πέρασα καλά. Με πείραξε που κάποιοι φίλοι δεν με θυμήθηκαν. Με την ευκαιρία , να πω ένα ευχαριστώ σε όσους ξόδεψαν λίγο χρόνο και κόπο, για να μου πουν Χρόνια Πολλά. Στους υπόλοιπους… «δεν πειράζει»!!!

Άντε, και του χρόνου! Αν και είμαι από τα άτομα που πιστεύουν πως οι γιορτές και ειδικά το Πάσχα πρέπει να γιορτάζονται εντός Ελλάδος, μπορώ να πω ότι ζήλεψα το ταξίδι μιας φίλης, που πήγε στο Λονδίνο. Όχι μόνο για τον προορισμό, αλλά και για το ότι ήταν εκεί και ένιωσε την Πασχαλιάτικη κατάνυξη, ίσως και περισσότερο από ότι εμείς, εδώ, στην Ελλαδίτσα μας. Ίσως το επόμενο Πάσχα, να με βρει εκτός Ελλάδος. Ίσως, να είμαι εδώ, αλλά να έχει αλλάξει κάτι. Πού θα πάει, θα "αναστηθεί" και η πατριδούλα μας κάποτε…

Αληθώς ο Κύριος!
Indeed He is Risen!
Vaistinu Vaskrese
Ваистину вaскрсе!

Υ.Γ. 1: Συγνώμη, καλή μου φίλη, αλλά χθες το πρωί που με ρώτησε ένας φίλος «Τί (δώρα) πήρες στη γιορτή σου?» η απάντησή μου ήταν ειλικρινής και αυθόρμητη : « Ένα ζευγάρι γυαλιά, έναν σκληρό δίσκο και τον κ**ο μιας φίλης μου»… ουψ!!!

Υ.Γ.2: Σε αυτό το κείμενο δεν θα βρείτε τραγούδια. Όχι επειδή δεν είχα τουλάχιστον 15 επιλογές μέσα στο μυαλό μου από ελληνικά, παραδοσιακά - όπως ο Καρδιολόγος - θρακιώτικα ή και ποντιακά τραγούδια, μέχρι και διασκευασμένα ελληνικά από Ιμαμ Μπαϊλντί, αλλά και ξένα, παρμένα από ένα δορυφορικό τηλεοπτικό σταθμό (που μου κρατούσε «μουσική» συντροφιά όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα και γέμιζε αγαλλίαση την ψυχή μου, ακριβώς όπως πρέπει να είναι ένα Πασχαλιάτικο soundtrack), αλλά επειδή έστω και έτσι, θέλω να τιμήσω έναν «μεγάλο» άνθρωπο και να πενθήσω τον χαμό του : Αντίο, Μάριε Τόκα! Η μουσική σου θα μας ζεσταίνει πάντα! Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ!!!

Μουσικό Σαββατόβραδο

Εναλλακτικοί τίτλοι :

Oldies, but goldies
Τραγούδια… και όχι μόνο!!!
YouTube Mania

Και καμιά δεκαριά ακόμα που τριγυρνάνε στο μυαλό μου, αλλά δεν είναι σημαντικοί! Προφανώς, είναι αποτελέσματα των μεσημεριανών ούζων ή της βραδινής Sangria-ς.

Αυτό το Σαββατόβραδο με βρήκε στο σπίτι, Χο Μαλόνη, όπως λέγαμε κάποτε, στα καγκούρικα χρόνια του γυμνασίου (η περιοχή που μένω, άλλωστε, χαρακτηρίζεται από αρκετή καγκουριά), εννοώντας ότι είμαι home alone, χωρίς γονείς, αδέρφια, σκυλιά, γατιά ή άλλα ζώα να με ζαλίζουν (δηλαδή, χωρίς γυναίκα! :P).

Παίρνω για παρέα μου ένα ποτήρι («ένα») Sangria, ανοίγω τον υπολογιστή, ακούω μουσικές, σκέφτομαι, «ταξιδεύω», ηρεμώ και κάποια στιγμή, αρχίζω να μιλάω με μία νέα διαδικτυακή φίλη. Όπα, μετά από τα «τελευταία», ας πούμε καλύτερα ότι είναι «φίλη». Ποτέ δεν ξέρεις…

Anyway, μιλάω με αυτό το γνωστό άγνωστο άτομο, για κάτι που έχουμε κοινό (όχι το sex, μη βιάζεσαι, πονηρέ/ή), τη μουσική! Βλέπεις, είναι παιδί του Former Republic Radio κι αυτή, κάτι «σκαλίζει» και στο ραδιόφωνο πειρατικά, οπότε…

Μετά από λίγη ώρα καταλήξαμε να μιλάμε για τραγούδια όπως αυτό


(αφού ξεπεράσετε το σοκ της «φλωριάς» του Wim Mertens, προσέξτε τα πνευστά… μόνο εγώ νόμιζα πως είναι βιολιά?)

να ανταλλάσουμε τραγούδια όπως αυτό, αυτό και αυτό και να διασκεδάζουμε βλέποντας videάκια όπως αυτό


και αυτό

(ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια του Mozart σε συνδυασμό με τη μουσική από έναν από τους αγαπημένους μου κινηματογραφικούς χαρακτήρες... χεχε)

Χάρη στον κολλητό μου, Ziggy, είχα βρει και αυτό το videάκι

(μα τι καταπληκτική φωνή έχει η Kate Bush)

που μας ηρέμησε, αφού είχαμε κουραστεί να ψάχνουμε για αυτό το τραγούδι, σε radio edit έκδοση. Δε πειράζει, girl, καλό είναι και το απλό. Και είναι ένα τραγούδι που θέλω να αφιερώσω στη Miss Tati, γιατί νομίζω πως θα της αρέσει!!!

Τελευταίο videάκι αυτό, γιατί κοντεύω να τρελαθώ


The Avalanches - Frontier Psychiatrist

(I am not a psychiatrist, my friend, although you definitely need one!) :)

Όπα, μου άδειασε το ποτηράκι! Πάω για refill… μη με περιμένετε!!!

Υ.Γ.1 : Μπορεί να μην βγήκα, αλλά πέρασα αρκετά καλά… «μόνος», στο σπίτι!!! ;)

Y.Γ2: Αυτό το videάκι είναι αφιερωμένο στον φίλο μου Ιvan που σε λίγους μήνες θα γίνει μπαμπάς!!!
(Ovaj video je za mog drugara Ivana koji ce za nekoliko meseci postati otac)

Όπως και αυτό (kao i ovaj)


(“ko o cemu, baba o kolachima... ko o cemu, Dr Pako o pickama”)

Mr. Jones

Η διάθεση μου κατά το τέλος της προηγούμενης βδομάδας ήταν αρκετά πεσμένη (μιας και ένας πανηλίθιος με στενοχώρησε και με έκανε να χάσω μια καλή φίλη), ώστε να πω για άλλη μία φορά στον εαυτό μου: «δεν θα βγεις το Σαββατοκύριακο από το σπίτι, κάτσε στη μοναξιά σου, να ηρεμήσεις». Φυσικά, για άλλη μία φορά, ΔΕΝ το έκανα!!!

Το Σάββατο ήταν γεμάτο με μαγείρεμα και συγγενείς – και πόσο μου αρέσει αυτή η οικογενειακή μας συνήθεια να τρώμε ψαράκια και να πίνουμε ουζάκια κάθε Σάββατο!
Το απόγευμα με περίμενε μία μικρή «μεγάλη» έκπληξη : ο κολλητός μου είχε έρθει με άδεια! Κανονίζουμε αμέσως καφέ και μου κάνει την χάρη να έρθει στο σπίτι μου, αφού είχα αποφασίσει πως δεν θα βγω καθόλου! Ναι, καλά! Κατά τις 23:30 ετοιμάστηκα και πήγαμε… «για ένα ποτό μόνο, ε!»

Η διάθεση μου με κράτησε μακριά από το αγαπημένο μου Bliss (Ερμού 51) και την τρελή κοριτσοπαρέα που ήξερα ότι θα ήταν μαζεμένη εκεί και κατόπιν συνεννόησης του κολλητού και ενός καλού μας φίλου, πήγαμε στο Mr. Jones!

Mr. Jones, λοιπόν, κάπου «πίσω» από τα αρχαία της πλατείας Ναβαρίνου. Εκεί μας περίμεναν ένας κολλητός (hey, Stan… αναρωτιέμαι, άραγε το διαβάζεις αυτό?) και ένας πολύ καλός φίλος και dj του μαγαζιού (Lupus, Lupus, είσαι εδώ?). Στην παρέα ήταν και άλλος ένας φίλος (γαμώτο, γιατί ξεχνάω συνέχεια το nickname του?) και δύο κοπέλες - είπαμε, «νηστεία», αποχή, όπως θέλεις πες το, αλλά εγώ δεν ασχολούμαι παραπάνω! Τουλάχιστον όχι, για λίγο καιρό! Anyway…

Η βραδιά κύλησε όμορφα, με καλές μουσικές επιλογές από τον dj Superman a.k.a. Lupus, κουβεντούλες και γέλια! Πάρτε γεύση :

Dr Pako: «Λοιπόν, ο barman εδώ και ώρα σε κοιτάζει! Πες του κάτι του παιδιού, δώσε του ένα «σημάδι», κάνε ένα κομπλιμέντο! Να, τώρα που θα παραγγείλεις… φώναξε τον!»
Κοπέλα 1 : «Πώς? Κούκλε? Όμορφε? Γλυκέ μου? Μανάρι?»
Κοπέλα 2 : «Καρντάση?»
Dr Pako: «Καρντάση? Αυτό είναι κομπλιμέντο? Χαχα!»

(Η φωτογραφία δείχνει καθαρά έναν από τους λόγους που γελούσαμε εκείνο το βράδυ… ο κολλητός μου Ziggy με δανεικά γυαλιά, ο Stan κοροϊδεύει, ενώ εγώ μουντζώνω! Η φωτογραφία «τραβήχτηκε» και επεξεργάστηκε από τον dj Lupus!)






Η ώρα πέρασε και η αλλαγή του μαγαζιού ήταν «υποχρεωτική»… ε, δεν πιέστηκα κιόλας για να συμφωνήσω (ενώ κατά τ’άλλα βγήκα για ένα ποτό, μόνο!).
Η βόλτα από το ένα μαγαζί στο άλλο είναι κάτι που λατρεύω, μιας και ο καθαρός αέρας μου κάνει πάντα καλό και μου αρέσει να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου και να φτιάχνω στο μυαλό μου ιστοριούλες, όπως:

«αυτό το ζευγάρι μαλώνει, άρα μέσα στο μυαλό της έχουν χωρίσει, ενώ στο δικό του όχι… ο κυριλέ τυπάκος έχει πιεί λίγο παραπάνω από όσο αντέχει, άρα θα τρακάρει πηγαίνοντας σπίτι… η κοπέλα με τα κόκκινα «ψάχνεται», αλλά αν δεν βγάλει το ύφος της απελπισίας και της α**μίας από το πρόσωπό της, δεν θα αλλάξει η τύχη της… αυτό το ζευγάρι μόλις ανακάλυψε τον έρωτά του και το χαίρομαι… το παλικάρι με το άσπρο μπουφάν γελάει με την ψυχή του, σαν να κέρδισε το λαχείο...λες?…» …

Η κατάσταση στο δεύτερο μαγαζί ήταν απλά η συνέχεια… αρκετό γέλιο, λίγος χαζοχορός και… ε, κάναμε και λίγο «μπανιστήρι»…

Η τελευταία βόλτα ήταν κάπως παράξενη. Όχι ότι δεν μου άρεσε, αλλά όπως είπα σε ένα φίλο :

From all the drugs the one i like more is music
From all the ladies the one i kiss is music
Music is my girlfriend …

Με αυτά και με αυτά, το βράδυ έκλεισε όμορφα και μου άφησε μια τόσο ευχάριστη και χαρούμενη διάθεση, που ακόμα και σήμερα (αν και η Τρίτη τελείωσε) είχα ένα χαμόγελο στα χείλη και μια αισιοδοξία στην καρδιά! Νομίζω πως σύντομα θα επαναληφθεί αυτή η βραδιά και ότι από εδώ και πέρα, όλα τα βράδια μας θα είναι έτσι!
Ελπίζω να περάσατε κι εσείς το ίδιο καλά!!! See you soon!!!

Υ.Γ.: Αυτό το τραγουδάκι είναι αφιερωμένο στον dj Superman a.k.a. Lupus, γιατί ξέρω πως του (σου) αρέσει και τον βάζει σε ρυθμό!!!

Δύο μηνών... πολίτης!!!

Όπως και τόσοι άλλοι πριν (ή/και μετά) από εμένα, έτσι κι εγώ πέρυσι, χαιρέτησα τους δικούς μου με ένα τραγουδάκι και πήγα να υπηρετήσω τη πατρίδα. Ακριβώς 14 μήνες πριν από σήμερα, στις 13 Φεβρουαρίου 2007 παρουσιάστηκα στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Υγειονομικού, στην Άρτα!

Τη στιγμή που περνούσα τη πύλη του στρατοπέδου, ένιωθα πως θα περάσω μια «εύκολη» θητεία και τραγουδούσα αυτό (χα, κοίτα σύμπτωση… και τώρα αυτό τραγουδάω, για άλλους λόγους και ΑΛΛΕΣ αιτίες).

Τις πρώτες μέρες ήμουν κάπως έτσι, ρέμπελος, (όπως είχα γράψει τότε) και καλοπερνούσα. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι πήγα στο στρατό και όχι… στη κατασκήνωση!!!







Τα πράγματα δυσκόλεψαν λίγο (ελάχιστα, θα έλεγα) όσο προχωρούσε η εκπαίδευση και οι ανώτεροί μας ( ή οι ανεγκέφαλοι, ίσως να είναι και το ίδιο) μας μετέτρεπαν σιγά σιγά σε στρατιώτες, διδάσκοντας μας εμβατήρια και άλλα στρατιωτικά και πολεμικά θέματα.

Η πρώτη «μικρή» μετάθεση δεν άργησε να έρθει και αφού χαιρέτησα φίλους, φίλες, γνωστούς και γνωστές στην Άρτα, ήρθα στο 424 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης. Νομίζω πως δεν χρειάζεται να πω τίποτε παραπάνω για τον 1,5 μήνα που πέρασα εδώ, στη πόλη μου και στο σπίτι μου!

Η πρώτη «κανονική» μετάθεση με έστειλε στη Σκύδρα, ένα χωριό δίπλα στην Έδεσσα. Όλως τυχαίως, πρόπερσι «αποκτήσαμε» συγγενείς σε ένα διπλανό χωριό, οπότε… έφυγα από το σπίτι μου, για να πάω στο σπίτι «μου».

Η θητεία μου κυλούσε ομαλά και ενώ ήμουν έτσι κάποιες φορές,


έγινε κάτι καλό και πέρασα αυτή τη πόρτα…










και για τους επόμενους 4 μήνες ήμουν έτσι!









Όπως κάθε «κληρωτός οπλίτης» - στρατιώτης, έπρεπε να συμμετέχω σε πορείες, βολές, ασκήσεις, με αποτέλεσμα αρκετές φορές να «σκάω» και να θέλω να τα σπάσω όλα, αλλά τελικά να σκέφτομαι αυτό που αναφέρεται στην εισαγωγή του οδηγού γενικής χειρουργικής της Οξφόρδης : «μία εφημερία, όπως και κάθε δύσκολη κατάσταση της ζωής, αντιμετωπίζεται ευκολότερα, όταν κάποιος σκέφτεται το εξής : «κάποτε, θα τελειώσει»!. Με αυτή τη σκέψη, έφτιαξα τον δικό μου «στρατό» μέσα μου και αντιμετώπιζα κάθε δυσκολία… με γέλιο!!!

Ο καιρός περνούσε, η θητεία μου προχωρούσε, άλλοτε με γέλια και χαρές, άλλοτε με στενοχώρια, νεύρα και λύπη… αλλά, πάντα με ένα «δε πειράζει» στο τέλος! (και soundtrack από τον Republic Radio που άκουγα συνέχεια!!!)

Ο Οκτώβριος με βρήκε στο 412 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ξάνθης, μιας και εκεί με έστειλε η δεύτερη μετάθεση μου. Τι να πω για το τελευταίο τρίμηνο της θητείας μου? Ίσως να καταλάβετε τα πάντα από μια φράση που έλεγα συνέχεια, όσο πλησίαζε η μέρα της απόλυσης μου : «γίνεται να με κρατήσουν ακόμα λίγο στο στρατό, αν είναι να περνάω τόσο καλά?».

Κάπως έτσι, έφτασε η Τετάρτη, 13 Φεβρουαρίου 2008, όπου επέστρεψα στη Ξάνθη (μετά από μια μεγάλη άδεια απολύσεως) για να πάρω το «χαρτί». Απολύθηκα και τελείωσα άλλη μια υποχρέωση της ζωής μου. Αυτό ήταν!
Τώρα… ? Τι με περιμένει? Ότι και αν είναι, πλέον ξέρω πως «αργά ή γρήγορα, θα τελειώσει»! Και φυσικά, για κάθε άσχημη στιγμή και κατάσταση, ένα «δε πειράζει» είναι έτοιμο!!!

Υ.Γ. 1: Αν και πριν λίγες μέρες αποφάσισα να κόψω το «άθλημα» και για λίγο καιρό να μην ασχοληθώ καν με το «αντικείμενο», νομίζω πως πρέπει να κάνω μια εξαίρεση και να αναφερθώ στις γυναίκες που ομόρφυναν τη στρατιωτική μου ζωή :

-το πρώτο 1/3 της θητείας μου είχα τις «φίλες» μου (ε, ήμουν και στην έδρα μου… όλα ήταν εύκολα και βολικά) και τις ευχαριστώ πολύ!

-το δεύτερο 1/3 της θητείας μου, η μουσική με ένωσε με… μια dj! Οι κουβεντούλες μας περί μουσικής μου έχουν λείψει, τα γέλια μας με χαροποιούν ακόμα, ενώ το sex… αχ! Να είσαι καλά, όπου και αν είσαι, Dj Stone!

-το τρίτο 1/3 της θητείας μου, έγινε παιχνιδιάρικο όπως ένα νηπιαγωγείο, ζεστό αν και ήμουν σε κρύο μέρος, γελαστό αν και προβληματιζόμουν για τις υποχρεώσεις της «μετά στρατού» ζωής, και άλλα πολλά, χάρη σε μια γυναίκα : τη Τζέλλα! Αν και τώρα τελευταία το «λήξαμε» το θέμα και ίσως λίγο άσχημα, θα είναι πάντα ένα… κομματάκι Lacta, της δικής μου «σοκολατένιας» ζωής!

Υ.Γ. 2: Θέλοντας να αφήσω μια μικρή «κληρονομιά» σε όλους αυτούς που θα υπηρετήσουν τη «μαμά πατρίδα» κάποια μελλοντική στιγμή, σκέφτηκα να τους δώσω μια λίστα από κάποια πράγματα που λίγο ή πολύ είναι απαραίτητα για μια «εύκολη» θητεία. Καλή θητεία να έχετε και καλοί πολίτες όσοι τελειώνετε!!!

Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΛΙΣΤΑ ΤΟΥ Δρ ΠΑΚΟ

-1 υπνόσακος
-2 σεντόνια
-2 μαξιλαροθήκες
-Πολλά εσώρουχα
-Πολλά ζευγάρια χακί κάλτσες ( κατά προτίμηση «πετσετέ»)
-Αρκετά σκουρόχρωμα μπλουζάκια τύπου φανέλας
-Αρκετά σκουρόχρωμα μπλουζάκια τύπου T SHIRT
-1 πετσέτα σώματος (αρκεί να μην σιχαίνεστε να χρησιμοποιήσετε τις στρατιωτικές πετσέτες… αλλιώς, πάρτε περισσότερες)
-1 πετσέτα προσώπου
-1 πετσέτα χεριών
-1 πετσέτα για τα πόδια (ο στρατός παρέχει σε όλους τους στρατιώτες από 2 ή 3 πετσέτες κάθε χρήσης)
-1 ζευγάρι πιτζάμες (ή οτιδήποτε άλλο μπορείτε να φορέσετε για να κοιμηθείτε, πχ. φόρμες)
-1 ζευγάρι χακί ή μαύρα γάντια
-1 χακί κασκόλ
-1 χακί ή μαύρο σκούφο (αν έχετε σκούφο τύπου «full face» να τον προτιμήσετε)
-1 ζευγάρι ανατομικούς πάτους υποδημάτων
-6 λουκέτα (1 μακρόστενο, 1 μεγάλο, 2 μεσαία, 2 μικρά για τα φερμουάρ των αποσκευών σας)
-1 πολύπριζο ή τρίπριζο τύπου Τ (δεν επιτρέπεται, αλλά… )
-1 νυχοκόπτη ή ψαλιδάκι
-Σαμπουάν, σαπούνια, οδοντόκρεμες, ωτοκαθαριστές κτλ… ε, αυτά θα έπρεπε να τα ξέρετε!!!
-Λίγα ρολά χαρτί υγείας
-Μερικά πακέτα μωρομάντηλα ΧΩΡΙΣ ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑ (θα με θυμηθείτε για αυτό το ΧΩΡΙΣ ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑ!)
-1 σημειωματάριο τσέπης
-1 στυλό μπλε ή μαύρο
-1 φακό τσέπης (μικρό αλλά δυνατό)
-1 σφυρίχτρα
-Μερικές σακούλες
-Hansaplast, επιθέματα για κάλους, κρέμα χεριών, lisopaine, depon, panadol (extra κατά προτίμηση), ponstan, riopan, primperan, maalox, mesulid, algover: δεν θα τα «φάτε» ΟΛΑ εσείς… απλά, μη ξεχνάτε ότι μπορεί να τα χρειαστεί κάποιος άλλος στρατιώτης!
-Zovirax, mundisal, pyralvex, listerine: για προσωπική χρήση ΜΟΝΟ, καλύτερα
-1 θερμόμετρο

ΧΡΗΣΙΜΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ

2310 -893237 Διευθυντής Στρατολογίας
2310-893242 Στρατολόγος
2310-893238 Γραμματεία
2310-850060 Ενημέρωση - FAX

ΚΑΛΗ ΘΗΤΕΙΑ!!!

Χιούμορ

«ΧΑ-ΧΑ»

... ο νοών νοείτω!!!

Σίγουρα το πιο σύντομο και ίσως το πιο περιεκτικό και αληθινό κείμενο που έχω γράψει ποτέ, χωρίς εικόνες και τραγούδια!!!

Υ.Γ. : Μην απορήσετε αν χαθώ για λίγο, αλλά χρειάζομαι λίγο χρόνο ώστε να ηρεμήσει το πνεύμα μου από γνωστούς - άγνωστους – φίλους και «φίλους», κυρίως ανεγκέφαλους, ανορθόγραφους και δήθεν κουλτουριάρηδες, που καταφέρνουν σχεδόν κάθε μέρα να μου χαλάσουν τη διάθεση!

Να περνάτε καλά, να είσαστε καλύτερα και να γελάτε ΠΑΝΤΑ και ΜΕ ΟΛΑ!!!

Σκέφτομαι και… φωνάζω!!!

Χωρίς λόγο, χωρίς αιτία. Απλά, φωνάζω. Και έχω και νεύρα. Και τσατίζομαι (ναι, Σελήνη, τσαΤίζομαι το ρήμα, τσαΝΤίλα το ουσιαστικό).

Εδώ και λίγες μέρες προσπαθώ να ξυπνήσω νωρίς, να διαβάσω, να πάω γυμναστήριο, να κάνω κάτι τέλος πάντων. Και αν και όταν τα κάνω όλα αυτά, να πάω στο μαγαζί και να δουλέψω. Ως σουβλατζής, ψητοπώλης, πακετάς, ένα παιδί για όλες τις δουλειές, ένα (sexy) delivery boy, βρε αδερφέ. Με όρεξη. Θα ήθελα, αλλά… πού να βρεθεί η όρεξη…
Α, ναι, να περάσω να πάρω και την Athens Voice πριν πάω στη δουλειά, γιατί… κάτι μου λέει πως πρέπει να την διαβάσω αυτή τη βδομάδα! ;)

Ξυπνάω αργά και εκεί που είμαι ήρεμος, φωνάζω. Τα βάζω με τον εαυτό μου! Κάνω καφέ και υπολογισμούς :
«έχω τόσες μέρες να διαβάσω, τόσες ερωτήσεις, τόσες πρέπει να “βγάζω” κάθε μέρα, άρα… ας ανοίξω το pc και ας πιω τον καφέ μου… και από αύριο θα κάνω κοιλιακούς κάθε βράδυ… το καλοκαίρι θα έχω πτυχίο στο χέρι και “τετραγωνάκια” στην κοιλιά»… Ε, με αυτά που σκέφτομαι, είναι να μην φωνάζω?



Ανοίγω το πι – σι. Myspace- blog- facebook. Αντίστοιχα : comments και mails- κι άλλα comments- applications και comments σε fun walls.

Myspace comments: «Μη μου πεις ότι ξύπνησες τώρα! Υπναρά! Κι εγώ έχω βγάλει τη μισή και παραπάνω δουλειά της ημέρας! Τι κάνεις? Φιλάκια από…». Στέλνω comment απάντηση και φιλάκια, έρχεται στο καπάκι το mail: «μη, καλέ, μας βλέπει ο δικός μου»… και δώσ’του comments και mail και περνάει η ώρα! Και κάθε μισή ώρα που πέφτει το μάτι μου στο ρολόι, σκέφτομαι «σήκω, τώρα»! Αλλά δεν σηκώνομαι… και φωνάζω!

Blog comments: Αυτά τα ξέρετε… «τα φιλιά μου, φωναχτά» θα έλεγα σε ένα σχόλιο σε αυτό το κείμενο!

Facebook applications: Πρέπει να έχω κάπου στις 940 και με τρώει η περιέργεια: τι θα γίνει μετά το 1000? Θα μηδενιστεί? Αν έχετε τη καλοσύνη, «βομβαρδίστε» με! Αλλά μη περιμένετε να σας απαντήσω ή να δεχτώ application τύπου

«μάθε ποια είναι η στάση που σου ταιριάζει, με ποια γυναίκα, τι δουλειά θα έπρεπε να κάνεις, τι δουλειά θα έπρεπε να κάνει η ερωμένη σου και τι δουλειά και στάση θα έπρεπε να κάνετε αν… είχατε φάει φακές!»

Μη γελάς, είμαι σίγουρος πως κάποιος θα προωθήσει και τέτοιο application! Κι εγώ συνεχίζω να φωνάζω!

Facebook comments: «Ο Κλάϊν Μάϊν άγνωστος facebook φίλος σου, έγραψε κάτι στο fun wall σου. Πάτα εδώ και…». Όχι, αν πατήσεις το κουμπί δεν θα βγει μια χοντρή, όπως έλεγε κάποτε το “αστείο” σλόγκαν. Όχι πάντα, έστω (ποτέ δεν ξέρεις…). Πατάω το λινκ και σκέφτομαι : «Fun wall? Τί fun wall? Για ποιόν είναι fun wall? Για εμένα το μόνο που κάνει είναι… να μου δίνει λόγο να φωνάξω»!

Με αυτά και με αυτά (πολύ ΜΕ αρέσει αυτή η έκφραση, αλλά μήπως είναι «με αυτά και με εκείνα» η σωστή?) έρχεται το μεσημεράκι – απογευματάκι , κάνω μια «φωναχτή» σβούρα στη στριφογυριστή μου καρέκλα, ετοιμάζομαι και παίρνω το δρόμο για τη δουλειά. Κι όταν φτάνω εκεί, φωνάζω πάλι! Χωρίς λόγο… ή μήπως με λάθος λόγο? Ποιός ξέρει άραγε, τι κρύβεται σε αυτό το μυαλουδάκι, πίσω από τα καφέ μου μάτια…? Όποιος ξέρει, να το πει! Εγώ πάντως όχι… ίσως κάποιος/α που μπορεί να διαβάσει την σκέψη (μου)! Ως τότε, θα σκέφτομαι και θα φωνάζω!!!

Note to self: «Πού το έχεις το μυαλό σου, ρε? Διάβασμα και γυμναστήριο, από αύριο κιόλας!!!»

Ήρθες και «έφυγες»

Εναλλακτικός τίτλος «Ψέματα λέω… μέσα μου κλαίω!»

Σε κάποιο κείμενό μου σχετικά πρόσφατα, είχα κάνει μία αναφορά σε μία κοπέλα, από τη Κομοτηνή. Ας την πούμε Τζέλλα, όπως αυτοαποκαλέστηκε στο σχόλιο που άφησε εκεί.

Το κείμενο τότε μιλούσε με τον δικό του ( ή/και δικό μου) τρόπο για τα αισθήματά μου προς την Τζέλλα. Έστω και αν δεν ήταν εξ’ ολοκλήρου αληθινό...

Το κείμενο σήμερα, δυστυχώς, δεν έχει την ίδια αγαπησιάρικη χροιά. Δεν μιλάει για τα ζεστά αισθήματα που είχα τότε, αλλά περιγράφει το πόσο ψυχρά είναι τώρα.
Το σημερινό κείμενο δυστυχώς, έρχεται να με διαψεύσει, να γκρεμίσει τα έστω και λίγα όνειρα που είχα κάνει κάποτε για εμάς (ε, λίγα έκανα, μην υπερβάλουμε κιόλας) .

Βλέπεις, Τζέλλα μου, έκανες δύο απλά πραγματάκια που σιχαίνομαι. Το πρώτο είναι να με προσβάλλεις. Επανειλημμένα. Συνεχόμενα. Να υπονοείς πως είμαι ο υπέρτατος βλάκας, ο ανεγκέφαλος που λίγες ώρες αφού σου έδωσε την ηλεκτρονική του διεύθυνση, τη διεύθυνση για αυτό εδώ το ιστολόγιο, θα πήγαινε και θα έγραφε ότι έχει δύο γυναίκες στη ζωή του και ότι βρίσκεται σε ένα δύσκολο δίλημμα. Σαν να σου λέω ότι σε «κερατώνω» μπροστά στα μάτια σου!

Βλέπεις, Τζέλλα μου, δε φταίω εγώ αν εσύ είσαι newbie–άκι που λέει και ο κολλητός μου. Δηλαδή, δε φταίω εγώ αν εσύ είσαι «νέα στο διαδίκτυο» και έμαθες μόλις πριν δύο μήνες να πιάνεις το mouse και το πληκτρολόγιο και να surfάρεις (πάλι καλά, γιατί άλλα πράγματα… δε ξέρεις να τα πιάνεις, ούτε να τα κάνεις). Αυτή η άγνοια ή η ημιμάθεια σου σε έκανε να πέσεις σε μια παγίδα, που η ίδια έστησες στον εαυτό σου.

Το ιστολόγιο, μανάρι μου, είναι ένας διαδικτυακός χώρος, όπου άλλοι γράφουν το ημερολόγιό τους, άλλοι γράφουν φανταστικές ιστορίες, άλλοι γράφουν για τέχνη ή γράφουν τέχνη, άλλοι γράφουν για την πολιτική και κάνουν το δικό τους αγώνα και άλλοι και άλλοι και άλλοι και άλλοι…

Το ιστολόγιο, μανάρι μου, για εμένα είναι… ένας παιδότοπος! Ναι, είναι ένα διαδικτυακό ημερολόγιο και με αυτό το σκοπό έγινε ( γι’αυτό στις αρχές ήταν γραμμένο μόνο στα αγγλικά), αλλά δεν παύει να είναι και ένας χώρος όπου μπορώ να γράψω ό,τι μου κατέβει, ό,τι θέλω και ό,τι φαντάζομαι, απλά και μόνο… επειδή έτσι γουστάρω! Δε τηρώ κανένα κανόνα (ή τουλάχιστον έτσι νομίζω) και δεν έθεσα κανέναν άλλο παρά μόνο αυτόν : σε όποιον δεν αρέσει το ιστολόγιο μου, ας την «κάνει» ήσυχα!

Εδώ, ήρθες να με ξαναπροσβάλεις και να μου πεις πως πέφτω ακόμα πιο χαμηλά στα μάτια σου, απλά και μόνο επειδή λέω ψέματα στους φίλους μου και τους «καταναλώνω», βάζοντας τους σε σκέψεις και αφήνοντας τους να με βοηθήσουν και να με συμβουλέψουν (ίσως ακόμα και σε κάποιο φανταστικό θέμα).
Καλή μου, ο καθένας είναι ελεύθερος να (μου) μιλήσει ή όχι, να (με) πιστέψει ή όχι, να (με) συμβουλεύσει και να (με) βοηθήσει ή όχι. Άσε που οι πραγματικοί μου φίλοι ξέρουν πως αρκετές φορές αυτά που γράφω δεν είναι η αλήθεια ή όλη η αλήθεια ή μόνο η αλήθεια… Και συνήθως, κρύβω την αλήθεια μέσα σε «ιστοριούλες»!

Εδώ, ήρθες να κάνεις το δεύτερο λάθος σου, κάτι άλλο που σιχαίνομαι απίστευτα : δε μου έδωσες μία ευκαιρία! Δε πιστεύω στις «δεύτερες» ευκαιρίες των σχέσεων. Όχι! Αν ράγισε (ή ακόμα χειρότερα, αν έσπασε) το γυαλί, τότε δεν ξανακολλάει με τίποτα! Σε αυτό, συμφωνώ! Τώρα πια, το λέω αυτό και το κάνω και πράξη! Παλιότερα, πονούσα δίνοντας ή/και παίρνοντας άπειρες ευκαιρίες!
Εσύ όμως, δεν μου έδωσες μία ευκαιρία να σου μιλήσω, να σου εξηγήσω. Μερικές αναπάντητες κλήσεις στο κινητό σου, φαντάζομαι πως σου έδωσαν να καταλάβεις πως ήθελα να σου μιλήσω, να σου τα πω ακόμα και αν είχα λάβει το μήνυμα σου : «...να περνάς καλά...».

Η ευκαιρία αυτή, το απλό ανθρώπινο δικαίωμα του λόγου, είναι κάτι που το θεωρώ αναφαίρετο! Άσε τον άλλο να μιλήσει, ακόμα και αν έχεις πάρει τις αποφάσεις σου, ακόμα και αν στο τέλος του πεις «διαφωνώ και επιμένω στην απόφαση μου». Δώσε το δικαίωμα στον άλλο να φύγει «κύριος»… προφανώς δεν είσαι ΚΚΚυρία (όπως έλεγε η καλή σου φίλη) για να το καταλάβεις.

Η ευκαιρία αυτή, είναι κάτι που ήθελα να μου δώσεις (και ίσως και να ΣΟΥ δώσω) και γι’αυτό δεν είχα κανονίσει τίποτα για όλο το Σαββατοκύριακο! Μάλιστα, είχα πει και σε κάποιους γνωστούς μου, ότι έχω ανάγκη από ξεκούραση και ηρεμία, και γι’αυτό θα καθίσω στο σπίτι! (όχι σε φίλους, αλλά σε γνωστούς είπα ψέματα!)

Μετά από δύο μέρες στην απομόνωση, κάνοντας ταβανοθεραπεία, ακούγοντας μουσικές και μιλώντας με διαδικτυακές «φίλες», μπορώ να σου πω ότι… έπαιξες και έχασες! Νομίζω πως με ξέρεις τόσο, ώστε να ξέρεις πως μ’αρέσει να κυνηγάω. Όπως είπα σε μία από τις «φίλες» όμως, δεν μ’αρέσει να σέρνομαι! Και αν συνεχίσω να ελπίζω και να ασχολούμαι μαζί σου, αυτό ακριβώς θα κάνω : θα σέρνομαι!

Όπως είπα σε μία από αυτές, τις διαδικτυακές φίλες, «είμαι κατά της ηττοπάθειας… των άλλων!». Ας είναι καλά η κοπέλα, που μου άνοιξε τα μάτια και πλέον μπορώ να δω ότι κι εμένα τον ίδιο, με χαρακτηρίζει μια ηττοπάθεια... στις σχέσεις μου! Γι’αυτό και τώρα λέω τέλος και σε αυτό το «ταξίδι»! Δεν έχω άλλο «ναι» να σου πω, δεν έχω άλλη γλύκα να σου δώσω, δεν έχω άλλα τραγούδια να σου χαρίσω! Πώς να είχα άλλωστε, αφού όπως είπες

«εσύ μπορεί να με θυμάσαι από αυτό, ενώ εγώ σε θυμάμαι από αυτό.»

Τότε χάρηκα… τώρα απορώ αν ήταν το νόημα του τραγουδιού που σε έκανε να με θυμάσαι και όχι ο ρυθμός του!


Όπως είπα σε μία από αυτές, τις διαδικτυακές φίλες, ίσως να μην έχεις αγαπήσει ή έστω να μην έχεις ερωτευθεί παράφορα ποτέ! Ειλικρινά, σου το εύχομαι ολόψυχα! Εγώ «ξέρω» ότι θα το ξανακάνω, αργά ή γρήγορα, έστω και αν η «επόμενη» δεν είναι super model και ας «χάνει πάντα σε σύγκριση με εσένα»… ψωνάκι!!!

Ήρθε η ώρα να σου πω «αντίο» και να σε βάλω στο «συρτάρι» μαζί με τις άλλες… για να πάψεις να υπάρχεις στο μυαλό μου, ούτε σαν δίλημμα, ούτε σαν σκέψη (όπως είχες πει τότε). Βλέπεις, είσαι κι εσύ άλλο ένα «τραγουδάκι»… απλά!!!

Για να βάλω κι εσένα σε ένα δίλημμα τώρα : είναι αληθινό αυτό το κείμενο ή όχι? «Εδώ» σε θέλω… και εδώ! Φιλιά στην Κιουμουρτζίνα!!!

Υ.Γ.: Πρόσεξες ότι επαναλαμβάνω (λίγο) την αρχή κάθε παραγράφου, δύο φορές…? Όλο το κείμενο είναι… ένα «δίλημμα»! ;)

Μία βδομάδα μετά – Απολογισμός

Συνήθως δεν ασχολούμαι τόσο με ένα ταξίδι , ούτε το σκέφτομαι ή/και το αναλύω τόσο, αφού τελειώσει. Αυτή τη φορά όμως, κάτι με έπιασε, κάτι έγινε, και νιώθω πως χρειάζομαι αυτόν τον απολογισμό.

Αν υπάρχει κάτι που δεν συνηθίζω να κάνω (τουλάχιστον όχι συνειδητά) είναι οι λίστες τύπου «υπέρ – κατά», «θετικά - αρνητικά», «έχασα – κέρδισα». Χμμμ, αυτό το τελευταίο σαν να μου άρεσε κάπως, οπότε…

«Έχασα» : κυρίως τα γυαλιά μου.
Τα υπόλοιπα, όπως : χρόνο από τη ζωή μου (ελάχιστο, κυρίως σε μετακινήσεις), λεφτά (ε, δεν πήγαν και τελείως χαμένα… τα ήπια!), μια «φίλη» (που αφού «χάθηκε», πάει να πει πως ποτέ δεν ήταν φίλη), τη καλή διάθεση και τα νεύρα μου (για κάποιες, λίγες ώρες), την ευκαιρία να βρεθώ και με τα άλλα ξαδέλφια μου (αν και ψιλοβαριέμαι αυτές τις οικογενειακές υποχρεώσεις), δεν είναι και τόσο σημαντικά, ούτε είναι χαμένα «για πάντα».

«Κέρδισα» : γνώσεις και εμπειρίες. Ακόμα και από την απώλεια των γυαλιών μου, κάτι βγήκε («γηράσκω αεί διδασκόμενος» και «το πάθημα να (μου) γίνει μάθημα»). Άσε που το «χωριατάκι», μέχρι πριν δύο βδομάδες δεν ήξερα πώς να μετακινηθώ στην Αθήνα. Α, άκουσα και καλές μουσικές αλλά και άσχετες όπως αυτό (Θεέ μου!). Ακόμα και αυτό όμως, δεν λέει κάτι.

Αυτό που στην ουσία «κέρδισα» ήταν οι φίλοι και οι φίλες.
Κάποιους ανθρώπους που τους ήξερα από παλιά και είχα καιρό να δω και κάποιους άλλους που πρόεκυψαν διαδικτυακά. Όλοι τους (σας) και ο καθένας με τον τρόπο του, με πλησίασαν, μου μίλησαν για την Αθήνα, μου έδωσαν τα φώτα τους. Τέτοια «φώτα» που πλέον δεν αποκλείω το γεγονός να γίνουμε κάποτε συμπολίτες!



Από την Κυριακή που επέστρεψα, δεν έκανα τίποτα ουσιώδες, παρά να κοιμάμαι αργά, να ξυπνάω αργά και να δουλεύω όπως πάντα, τα απογεύματα. Ίσως με διαφορετικό «αέρα», ίσως με αναμνήσεις που μου χάριζαν ένα αυθόρμητο χαμογελάκι που και που (σαν παιδί πάνω σε κούνια), ίσως με τη σκέψη πως... θα ξανακάνω αυτό το ταξίδι σύντομα!!!

Το Σαββατοκύριακό μου, δυστυχώς, δεν ήταν τόσο χαμογελαστό και ευχάριστο. Ένα αναπάντεχο γεγονός το βράδυ της Παρασκευής, με στενοχώρησε τόσο πολύ, που κλείστηκα στο σπίτι μου και δεν είχα όρεξη για φίλους και κουβεντούλες. (Κάποιοι ίσως να το νιώσατε και να το καταλάβατε, κάποιοι άλλοι ίσως να μην είχαν αυτήν την «χαρά»… :P). Κακώς, πολύ κακώς που απομονώθηκα, γιατί αυτό σημαίνει πως έχασα τους Ziveli Orkestar την Παρασκευή και τον Dj Shantel χθες (Σάββατο).

Σήμερα το πρωί προσπάθησα να φτιάξω τη διάθεσή μου, μαγειρεύοντας ( μοσχαράκι κλέφτικο σε πήλινη γάστρα), αν και με είχε «ψιλοφτιάξει» χθες βράδυ μία… ας πούμε «φίλη», προς το παρόν. Αν και η αλήθεια είναι πως μια άλλη φίλη, που μου κράτησε πολλές ώρες συντροφιά στο msn, είναι πραγματικός άγγελος! Και πόσο δίκαιο έχεις, όταν φωνάζεις «τέλος στην ηττοπάθεια, λέμε!». Και πόσο άδικο έχω, όταν λέω πως «θα με πεθάνει η στενοχώρια, η καλή μου καρδιά και η μαλ**ια που με δέρνει»…

Όπως και να’χει, από αύριο αρχίζει καινούρια βδομάδα, ελπίζω καλή για όλους. Και ό,τι χάσαμε, χάσαμε… και ό,τι κερδίσαμε, κερδίσαμε. Αυτά για τώρα. Πάω να τελειώσω την κυριακάτικη εφημερίδα μου, πριν κοιμηθώ… ελπίζω νωρίς!!!