Δύο μηνών... πολίτης!!!

Όπως και τόσοι άλλοι πριν (ή/και μετά) από εμένα, έτσι κι εγώ πέρυσι, χαιρέτησα τους δικούς μου με ένα τραγουδάκι και πήγα να υπηρετήσω τη πατρίδα. Ακριβώς 14 μήνες πριν από σήμερα, στις 13 Φεβρουαρίου 2007 παρουσιάστηκα στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Υγειονομικού, στην Άρτα!

Τη στιγμή που περνούσα τη πύλη του στρατοπέδου, ένιωθα πως θα περάσω μια «εύκολη» θητεία και τραγουδούσα αυτό (χα, κοίτα σύμπτωση… και τώρα αυτό τραγουδάω, για άλλους λόγους και ΑΛΛΕΣ αιτίες).

Τις πρώτες μέρες ήμουν κάπως έτσι, ρέμπελος, (όπως είχα γράψει τότε) και καλοπερνούσα. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι πήγα στο στρατό και όχι… στη κατασκήνωση!!!







Τα πράγματα δυσκόλεψαν λίγο (ελάχιστα, θα έλεγα) όσο προχωρούσε η εκπαίδευση και οι ανώτεροί μας ( ή οι ανεγκέφαλοι, ίσως να είναι και το ίδιο) μας μετέτρεπαν σιγά σιγά σε στρατιώτες, διδάσκοντας μας εμβατήρια και άλλα στρατιωτικά και πολεμικά θέματα.

Η πρώτη «μικρή» μετάθεση δεν άργησε να έρθει και αφού χαιρέτησα φίλους, φίλες, γνωστούς και γνωστές στην Άρτα, ήρθα στο 424 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης. Νομίζω πως δεν χρειάζεται να πω τίποτε παραπάνω για τον 1,5 μήνα που πέρασα εδώ, στη πόλη μου και στο σπίτι μου!

Η πρώτη «κανονική» μετάθεση με έστειλε στη Σκύδρα, ένα χωριό δίπλα στην Έδεσσα. Όλως τυχαίως, πρόπερσι «αποκτήσαμε» συγγενείς σε ένα διπλανό χωριό, οπότε… έφυγα από το σπίτι μου, για να πάω στο σπίτι «μου».

Η θητεία μου κυλούσε ομαλά και ενώ ήμουν έτσι κάποιες φορές,


έγινε κάτι καλό και πέρασα αυτή τη πόρτα…










και για τους επόμενους 4 μήνες ήμουν έτσι!









Όπως κάθε «κληρωτός οπλίτης» - στρατιώτης, έπρεπε να συμμετέχω σε πορείες, βολές, ασκήσεις, με αποτέλεσμα αρκετές φορές να «σκάω» και να θέλω να τα σπάσω όλα, αλλά τελικά να σκέφτομαι αυτό που αναφέρεται στην εισαγωγή του οδηγού γενικής χειρουργικής της Οξφόρδης : «μία εφημερία, όπως και κάθε δύσκολη κατάσταση της ζωής, αντιμετωπίζεται ευκολότερα, όταν κάποιος σκέφτεται το εξής : «κάποτε, θα τελειώσει»!. Με αυτή τη σκέψη, έφτιαξα τον δικό μου «στρατό» μέσα μου και αντιμετώπιζα κάθε δυσκολία… με γέλιο!!!

Ο καιρός περνούσε, η θητεία μου προχωρούσε, άλλοτε με γέλια και χαρές, άλλοτε με στενοχώρια, νεύρα και λύπη… αλλά, πάντα με ένα «δε πειράζει» στο τέλος! (και soundtrack από τον Republic Radio που άκουγα συνέχεια!!!)

Ο Οκτώβριος με βρήκε στο 412 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ξάνθης, μιας και εκεί με έστειλε η δεύτερη μετάθεση μου. Τι να πω για το τελευταίο τρίμηνο της θητείας μου? Ίσως να καταλάβετε τα πάντα από μια φράση που έλεγα συνέχεια, όσο πλησίαζε η μέρα της απόλυσης μου : «γίνεται να με κρατήσουν ακόμα λίγο στο στρατό, αν είναι να περνάω τόσο καλά?».

Κάπως έτσι, έφτασε η Τετάρτη, 13 Φεβρουαρίου 2008, όπου επέστρεψα στη Ξάνθη (μετά από μια μεγάλη άδεια απολύσεως) για να πάρω το «χαρτί». Απολύθηκα και τελείωσα άλλη μια υποχρέωση της ζωής μου. Αυτό ήταν!
Τώρα… ? Τι με περιμένει? Ότι και αν είναι, πλέον ξέρω πως «αργά ή γρήγορα, θα τελειώσει»! Και φυσικά, για κάθε άσχημη στιγμή και κατάσταση, ένα «δε πειράζει» είναι έτοιμο!!!

Υ.Γ. 1: Αν και πριν λίγες μέρες αποφάσισα να κόψω το «άθλημα» και για λίγο καιρό να μην ασχοληθώ καν με το «αντικείμενο», νομίζω πως πρέπει να κάνω μια εξαίρεση και να αναφερθώ στις γυναίκες που ομόρφυναν τη στρατιωτική μου ζωή :

-το πρώτο 1/3 της θητείας μου είχα τις «φίλες» μου (ε, ήμουν και στην έδρα μου… όλα ήταν εύκολα και βολικά) και τις ευχαριστώ πολύ!

-το δεύτερο 1/3 της θητείας μου, η μουσική με ένωσε με… μια dj! Οι κουβεντούλες μας περί μουσικής μου έχουν λείψει, τα γέλια μας με χαροποιούν ακόμα, ενώ το sex… αχ! Να είσαι καλά, όπου και αν είσαι, Dj Stone!

-το τρίτο 1/3 της θητείας μου, έγινε παιχνιδιάρικο όπως ένα νηπιαγωγείο, ζεστό αν και ήμουν σε κρύο μέρος, γελαστό αν και προβληματιζόμουν για τις υποχρεώσεις της «μετά στρατού» ζωής, και άλλα πολλά, χάρη σε μια γυναίκα : τη Τζέλλα! Αν και τώρα τελευταία το «λήξαμε» το θέμα και ίσως λίγο άσχημα, θα είναι πάντα ένα… κομματάκι Lacta, της δικής μου «σοκολατένιας» ζωής!

Υ.Γ. 2: Θέλοντας να αφήσω μια μικρή «κληρονομιά» σε όλους αυτούς που θα υπηρετήσουν τη «μαμά πατρίδα» κάποια μελλοντική στιγμή, σκέφτηκα να τους δώσω μια λίστα από κάποια πράγματα που λίγο ή πολύ είναι απαραίτητα για μια «εύκολη» θητεία. Καλή θητεία να έχετε και καλοί πολίτες όσοι τελειώνετε!!!

Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΛΙΣΤΑ ΤΟΥ Δρ ΠΑΚΟ

-1 υπνόσακος
-2 σεντόνια
-2 μαξιλαροθήκες
-Πολλά εσώρουχα
-Πολλά ζευγάρια χακί κάλτσες ( κατά προτίμηση «πετσετέ»)
-Αρκετά σκουρόχρωμα μπλουζάκια τύπου φανέλας
-Αρκετά σκουρόχρωμα μπλουζάκια τύπου T SHIRT
-1 πετσέτα σώματος (αρκεί να μην σιχαίνεστε να χρησιμοποιήσετε τις στρατιωτικές πετσέτες… αλλιώς, πάρτε περισσότερες)
-1 πετσέτα προσώπου
-1 πετσέτα χεριών
-1 πετσέτα για τα πόδια (ο στρατός παρέχει σε όλους τους στρατιώτες από 2 ή 3 πετσέτες κάθε χρήσης)
-1 ζευγάρι πιτζάμες (ή οτιδήποτε άλλο μπορείτε να φορέσετε για να κοιμηθείτε, πχ. φόρμες)
-1 ζευγάρι χακί ή μαύρα γάντια
-1 χακί κασκόλ
-1 χακί ή μαύρο σκούφο (αν έχετε σκούφο τύπου «full face» να τον προτιμήσετε)
-1 ζευγάρι ανατομικούς πάτους υποδημάτων
-6 λουκέτα (1 μακρόστενο, 1 μεγάλο, 2 μεσαία, 2 μικρά για τα φερμουάρ των αποσκευών σας)
-1 πολύπριζο ή τρίπριζο τύπου Τ (δεν επιτρέπεται, αλλά… )
-1 νυχοκόπτη ή ψαλιδάκι
-Σαμπουάν, σαπούνια, οδοντόκρεμες, ωτοκαθαριστές κτλ… ε, αυτά θα έπρεπε να τα ξέρετε!!!
-Λίγα ρολά χαρτί υγείας
-Μερικά πακέτα μωρομάντηλα ΧΩΡΙΣ ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑ (θα με θυμηθείτε για αυτό το ΧΩΡΙΣ ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑ!)
-1 σημειωματάριο τσέπης
-1 στυλό μπλε ή μαύρο
-1 φακό τσέπης (μικρό αλλά δυνατό)
-1 σφυρίχτρα
-Μερικές σακούλες
-Hansaplast, επιθέματα για κάλους, κρέμα χεριών, lisopaine, depon, panadol (extra κατά προτίμηση), ponstan, riopan, primperan, maalox, mesulid, algover: δεν θα τα «φάτε» ΟΛΑ εσείς… απλά, μη ξεχνάτε ότι μπορεί να τα χρειαστεί κάποιος άλλος στρατιώτης!
-Zovirax, mundisal, pyralvex, listerine: για προσωπική χρήση ΜΟΝΟ, καλύτερα
-1 θερμόμετρο

ΧΡΗΣΙΜΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ

2310 -893237 Διευθυντής Στρατολογίας
2310-893242 Στρατολόγος
2310-893238 Γραμματεία
2310-850060 Ενημέρωση - FAX

ΚΑΛΗ ΘΗΤΕΙΑ!!!