Ήρθες και «έφυγες»

Εναλλακτικός τίτλος «Ψέματα λέω… μέσα μου κλαίω!»

Σε κάποιο κείμενό μου σχετικά πρόσφατα, είχα κάνει μία αναφορά σε μία κοπέλα, από τη Κομοτηνή. Ας την πούμε Τζέλλα, όπως αυτοαποκαλέστηκε στο σχόλιο που άφησε εκεί.

Το κείμενο τότε μιλούσε με τον δικό του ( ή/και δικό μου) τρόπο για τα αισθήματά μου προς την Τζέλλα. Έστω και αν δεν ήταν εξ’ ολοκλήρου αληθινό...

Το κείμενο σήμερα, δυστυχώς, δεν έχει την ίδια αγαπησιάρικη χροιά. Δεν μιλάει για τα ζεστά αισθήματα που είχα τότε, αλλά περιγράφει το πόσο ψυχρά είναι τώρα.
Το σημερινό κείμενο δυστυχώς, έρχεται να με διαψεύσει, να γκρεμίσει τα έστω και λίγα όνειρα που είχα κάνει κάποτε για εμάς (ε, λίγα έκανα, μην υπερβάλουμε κιόλας) .

Βλέπεις, Τζέλλα μου, έκανες δύο απλά πραγματάκια που σιχαίνομαι. Το πρώτο είναι να με προσβάλλεις. Επανειλημμένα. Συνεχόμενα. Να υπονοείς πως είμαι ο υπέρτατος βλάκας, ο ανεγκέφαλος που λίγες ώρες αφού σου έδωσε την ηλεκτρονική του διεύθυνση, τη διεύθυνση για αυτό εδώ το ιστολόγιο, θα πήγαινε και θα έγραφε ότι έχει δύο γυναίκες στη ζωή του και ότι βρίσκεται σε ένα δύσκολο δίλημμα. Σαν να σου λέω ότι σε «κερατώνω» μπροστά στα μάτια σου!

Βλέπεις, Τζέλλα μου, δε φταίω εγώ αν εσύ είσαι newbie–άκι που λέει και ο κολλητός μου. Δηλαδή, δε φταίω εγώ αν εσύ είσαι «νέα στο διαδίκτυο» και έμαθες μόλις πριν δύο μήνες να πιάνεις το mouse και το πληκτρολόγιο και να surfάρεις (πάλι καλά, γιατί άλλα πράγματα… δε ξέρεις να τα πιάνεις, ούτε να τα κάνεις). Αυτή η άγνοια ή η ημιμάθεια σου σε έκανε να πέσεις σε μια παγίδα, που η ίδια έστησες στον εαυτό σου.

Το ιστολόγιο, μανάρι μου, είναι ένας διαδικτυακός χώρος, όπου άλλοι γράφουν το ημερολόγιό τους, άλλοι γράφουν φανταστικές ιστορίες, άλλοι γράφουν για τέχνη ή γράφουν τέχνη, άλλοι γράφουν για την πολιτική και κάνουν το δικό τους αγώνα και άλλοι και άλλοι και άλλοι και άλλοι…

Το ιστολόγιο, μανάρι μου, για εμένα είναι… ένας παιδότοπος! Ναι, είναι ένα διαδικτυακό ημερολόγιο και με αυτό το σκοπό έγινε ( γι’αυτό στις αρχές ήταν γραμμένο μόνο στα αγγλικά), αλλά δεν παύει να είναι και ένας χώρος όπου μπορώ να γράψω ό,τι μου κατέβει, ό,τι θέλω και ό,τι φαντάζομαι, απλά και μόνο… επειδή έτσι γουστάρω! Δε τηρώ κανένα κανόνα (ή τουλάχιστον έτσι νομίζω) και δεν έθεσα κανέναν άλλο παρά μόνο αυτόν : σε όποιον δεν αρέσει το ιστολόγιο μου, ας την «κάνει» ήσυχα!

Εδώ, ήρθες να με ξαναπροσβάλεις και να μου πεις πως πέφτω ακόμα πιο χαμηλά στα μάτια σου, απλά και μόνο επειδή λέω ψέματα στους φίλους μου και τους «καταναλώνω», βάζοντας τους σε σκέψεις και αφήνοντας τους να με βοηθήσουν και να με συμβουλέψουν (ίσως ακόμα και σε κάποιο φανταστικό θέμα).
Καλή μου, ο καθένας είναι ελεύθερος να (μου) μιλήσει ή όχι, να (με) πιστέψει ή όχι, να (με) συμβουλεύσει και να (με) βοηθήσει ή όχι. Άσε που οι πραγματικοί μου φίλοι ξέρουν πως αρκετές φορές αυτά που γράφω δεν είναι η αλήθεια ή όλη η αλήθεια ή μόνο η αλήθεια… Και συνήθως, κρύβω την αλήθεια μέσα σε «ιστοριούλες»!

Εδώ, ήρθες να κάνεις το δεύτερο λάθος σου, κάτι άλλο που σιχαίνομαι απίστευτα : δε μου έδωσες μία ευκαιρία! Δε πιστεύω στις «δεύτερες» ευκαιρίες των σχέσεων. Όχι! Αν ράγισε (ή ακόμα χειρότερα, αν έσπασε) το γυαλί, τότε δεν ξανακολλάει με τίποτα! Σε αυτό, συμφωνώ! Τώρα πια, το λέω αυτό και το κάνω και πράξη! Παλιότερα, πονούσα δίνοντας ή/και παίρνοντας άπειρες ευκαιρίες!
Εσύ όμως, δεν μου έδωσες μία ευκαιρία να σου μιλήσω, να σου εξηγήσω. Μερικές αναπάντητες κλήσεις στο κινητό σου, φαντάζομαι πως σου έδωσαν να καταλάβεις πως ήθελα να σου μιλήσω, να σου τα πω ακόμα και αν είχα λάβει το μήνυμα σου : «...να περνάς καλά...».

Η ευκαιρία αυτή, το απλό ανθρώπινο δικαίωμα του λόγου, είναι κάτι που το θεωρώ αναφαίρετο! Άσε τον άλλο να μιλήσει, ακόμα και αν έχεις πάρει τις αποφάσεις σου, ακόμα και αν στο τέλος του πεις «διαφωνώ και επιμένω στην απόφαση μου». Δώσε το δικαίωμα στον άλλο να φύγει «κύριος»… προφανώς δεν είσαι ΚΚΚυρία (όπως έλεγε η καλή σου φίλη) για να το καταλάβεις.

Η ευκαιρία αυτή, είναι κάτι που ήθελα να μου δώσεις (και ίσως και να ΣΟΥ δώσω) και γι’αυτό δεν είχα κανονίσει τίποτα για όλο το Σαββατοκύριακο! Μάλιστα, είχα πει και σε κάποιους γνωστούς μου, ότι έχω ανάγκη από ξεκούραση και ηρεμία, και γι’αυτό θα καθίσω στο σπίτι! (όχι σε φίλους, αλλά σε γνωστούς είπα ψέματα!)

Μετά από δύο μέρες στην απομόνωση, κάνοντας ταβανοθεραπεία, ακούγοντας μουσικές και μιλώντας με διαδικτυακές «φίλες», μπορώ να σου πω ότι… έπαιξες και έχασες! Νομίζω πως με ξέρεις τόσο, ώστε να ξέρεις πως μ’αρέσει να κυνηγάω. Όπως είπα σε μία από τις «φίλες» όμως, δεν μ’αρέσει να σέρνομαι! Και αν συνεχίσω να ελπίζω και να ασχολούμαι μαζί σου, αυτό ακριβώς θα κάνω : θα σέρνομαι!

Όπως είπα σε μία από αυτές, τις διαδικτυακές φίλες, «είμαι κατά της ηττοπάθειας… των άλλων!». Ας είναι καλά η κοπέλα, που μου άνοιξε τα μάτια και πλέον μπορώ να δω ότι κι εμένα τον ίδιο, με χαρακτηρίζει μια ηττοπάθεια... στις σχέσεις μου! Γι’αυτό και τώρα λέω τέλος και σε αυτό το «ταξίδι»! Δεν έχω άλλο «ναι» να σου πω, δεν έχω άλλη γλύκα να σου δώσω, δεν έχω άλλα τραγούδια να σου χαρίσω! Πώς να είχα άλλωστε, αφού όπως είπες

«εσύ μπορεί να με θυμάσαι από αυτό, ενώ εγώ σε θυμάμαι από αυτό.»

Τότε χάρηκα… τώρα απορώ αν ήταν το νόημα του τραγουδιού που σε έκανε να με θυμάσαι και όχι ο ρυθμός του!


Όπως είπα σε μία από αυτές, τις διαδικτυακές φίλες, ίσως να μην έχεις αγαπήσει ή έστω να μην έχεις ερωτευθεί παράφορα ποτέ! Ειλικρινά, σου το εύχομαι ολόψυχα! Εγώ «ξέρω» ότι θα το ξανακάνω, αργά ή γρήγορα, έστω και αν η «επόμενη» δεν είναι super model και ας «χάνει πάντα σε σύγκριση με εσένα»… ψωνάκι!!!

Ήρθε η ώρα να σου πω «αντίο» και να σε βάλω στο «συρτάρι» μαζί με τις άλλες… για να πάψεις να υπάρχεις στο μυαλό μου, ούτε σαν δίλημμα, ούτε σαν σκέψη (όπως είχες πει τότε). Βλέπεις, είσαι κι εσύ άλλο ένα «τραγουδάκι»… απλά!!!

Για να βάλω κι εσένα σε ένα δίλημμα τώρα : είναι αληθινό αυτό το κείμενο ή όχι? «Εδώ» σε θέλω… και εδώ! Φιλιά στην Κιουμουρτζίνα!!!

Υ.Γ.: Πρόσεξες ότι επαναλαμβάνω (λίγο) την αρχή κάθε παραγράφου, δύο φορές…? Όλο το κείμενο είναι… ένα «δίλημμα»! ;)