Μία βδομάδα μετά – Απολογισμός

Συνήθως δεν ασχολούμαι τόσο με ένα ταξίδι , ούτε το σκέφτομαι ή/και το αναλύω τόσο, αφού τελειώσει. Αυτή τη φορά όμως, κάτι με έπιασε, κάτι έγινε, και νιώθω πως χρειάζομαι αυτόν τον απολογισμό.

Αν υπάρχει κάτι που δεν συνηθίζω να κάνω (τουλάχιστον όχι συνειδητά) είναι οι λίστες τύπου «υπέρ – κατά», «θετικά - αρνητικά», «έχασα – κέρδισα». Χμμμ, αυτό το τελευταίο σαν να μου άρεσε κάπως, οπότε…

«Έχασα» : κυρίως τα γυαλιά μου.
Τα υπόλοιπα, όπως : χρόνο από τη ζωή μου (ελάχιστο, κυρίως σε μετακινήσεις), λεφτά (ε, δεν πήγαν και τελείως χαμένα… τα ήπια!), μια «φίλη» (που αφού «χάθηκε», πάει να πει πως ποτέ δεν ήταν φίλη), τη καλή διάθεση και τα νεύρα μου (για κάποιες, λίγες ώρες), την ευκαιρία να βρεθώ και με τα άλλα ξαδέλφια μου (αν και ψιλοβαριέμαι αυτές τις οικογενειακές υποχρεώσεις), δεν είναι και τόσο σημαντικά, ούτε είναι χαμένα «για πάντα».

«Κέρδισα» : γνώσεις και εμπειρίες. Ακόμα και από την απώλεια των γυαλιών μου, κάτι βγήκε («γηράσκω αεί διδασκόμενος» και «το πάθημα να (μου) γίνει μάθημα»). Άσε που το «χωριατάκι», μέχρι πριν δύο βδομάδες δεν ήξερα πώς να μετακινηθώ στην Αθήνα. Α, άκουσα και καλές μουσικές αλλά και άσχετες όπως αυτό (Θεέ μου!). Ακόμα και αυτό όμως, δεν λέει κάτι.

Αυτό που στην ουσία «κέρδισα» ήταν οι φίλοι και οι φίλες.
Κάποιους ανθρώπους που τους ήξερα από παλιά και είχα καιρό να δω και κάποιους άλλους που πρόεκυψαν διαδικτυακά. Όλοι τους (σας) και ο καθένας με τον τρόπο του, με πλησίασαν, μου μίλησαν για την Αθήνα, μου έδωσαν τα φώτα τους. Τέτοια «φώτα» που πλέον δεν αποκλείω το γεγονός να γίνουμε κάποτε συμπολίτες!



Από την Κυριακή που επέστρεψα, δεν έκανα τίποτα ουσιώδες, παρά να κοιμάμαι αργά, να ξυπνάω αργά και να δουλεύω όπως πάντα, τα απογεύματα. Ίσως με διαφορετικό «αέρα», ίσως με αναμνήσεις που μου χάριζαν ένα αυθόρμητο χαμογελάκι που και που (σαν παιδί πάνω σε κούνια), ίσως με τη σκέψη πως... θα ξανακάνω αυτό το ταξίδι σύντομα!!!

Το Σαββατοκύριακό μου, δυστυχώς, δεν ήταν τόσο χαμογελαστό και ευχάριστο. Ένα αναπάντεχο γεγονός το βράδυ της Παρασκευής, με στενοχώρησε τόσο πολύ, που κλείστηκα στο σπίτι μου και δεν είχα όρεξη για φίλους και κουβεντούλες. (Κάποιοι ίσως να το νιώσατε και να το καταλάβατε, κάποιοι άλλοι ίσως να μην είχαν αυτήν την «χαρά»… :P). Κακώς, πολύ κακώς που απομονώθηκα, γιατί αυτό σημαίνει πως έχασα τους Ziveli Orkestar την Παρασκευή και τον Dj Shantel χθες (Σάββατο).

Σήμερα το πρωί προσπάθησα να φτιάξω τη διάθεσή μου, μαγειρεύοντας ( μοσχαράκι κλέφτικο σε πήλινη γάστρα), αν και με είχε «ψιλοφτιάξει» χθες βράδυ μία… ας πούμε «φίλη», προς το παρόν. Αν και η αλήθεια είναι πως μια άλλη φίλη, που μου κράτησε πολλές ώρες συντροφιά στο msn, είναι πραγματικός άγγελος! Και πόσο δίκαιο έχεις, όταν φωνάζεις «τέλος στην ηττοπάθεια, λέμε!». Και πόσο άδικο έχω, όταν λέω πως «θα με πεθάνει η στενοχώρια, η καλή μου καρδιά και η μαλ**ια που με δέρνει»…

Όπως και να’χει, από αύριο αρχίζει καινούρια βδομάδα, ελπίζω καλή για όλους. Και ό,τι χάσαμε, χάσαμε… και ό,τι κερδίσαμε, κερδίσαμε. Αυτά για τώρα. Πάω να τελειώσω την κυριακάτικη εφημερίδα μου, πριν κοιμηθώ… ελπίζω νωρίς!!!