Μία από τις πρώτες σκέψεις που έκανα μόλις ξύπνησα το πρωί της Τετάρτης ήταν ότι επιτέλους συμπληρώνω μία βδομάδα στη Σερβία. Μήπως όμως θα έπρεπε να καθήσω και μία βδομάδα στο Νις, χωρίς βόλτες και «σούρτα φέρτα»? Όπως το σκέφτηκα, το αποφάσισα και το κάνω!!!
Οι περισσότεροι φίλοι έχουν ενημερωθεί πλέον, ξέρουν πως είμαι στην πόλη, οπότε αρχίζω να τους βλέπω όλους, όπως βολέψει (όχι με σειρά «προτεραιότητας») και όπου βολέψει! Τρέχω λίγο, αλλά μου αρέσει!!!
Την Τετάρτη βρίσκομαι στο Dream καφέ με την Μίμα την «παντρεμένη μαμά», όπως την αποκαλούσα όσο σπουδάζαμε (αφού ήταν και είναι μητέρα δύο παιδιών, δεν έλεγα ψέματα). Αργότερα συναντώ την Μάρια την Σκοπιανή και πίνουμε ένα χυμό στο εμπορικό κέντρο Κάλτσα. Επιστρέφω στο σπίτι, ενώ στο δρόμο φωτογραφίζω γνώριμα κτήρια, τα καφέ στο πάρκο, την εκκλησία του Αγίου Σάββα, αλλά και… κάτι νέο: Grill Goldy’s!!!
Το ίδιο βράδυ, βγαίνουμε με την Έμυ στο club Scena (Σκηνή), όπου ο φίλος μου Paci παίζει μουσική (και εδώ μπορείτε να πάρετε μία γεύση… ίσως και δύο).
Το πρωί της Πέμπτης με βρίσκει στην παλιά αγαπημένη μου γειτονιά, να φωτογραφίζω την «βρώμικη» μπυραρία που τόόόσο πολύ συμπαθούσαν οι «γίδες» φίλες μου (ειδικά η Έμυ και η Θεοδώρα), όπως και την είσοδο του αγαπημένου μου σπιτιού, αλλά και της διπλανής πολυκατοικίας, όπου έμενε η Θεοδώρα.
Συνεχίζω τον δρόμο μου και καταλήγω στο πάρκο, όπου κάθομαι με την συμφοιτήτρια και «γατομαμά» Μάρια και πίνουμε καφέ… έξω (έχει λίγο κρύο, αλλά… Σερβία είναι εδώ, δεν «μασάμε»).
Μιας και έχω λίγες ώρες κενό, σκέφτομαι να πάω στο τελευταίο μου σπίτι και να δω τους γείτονές μου. Ποτέ δεν είχαμε στενές σχέσεις, αλλά όταν μένεις δίπλα σε κάποιον σχεδόν 3 χρόνια, ανταλλάσεις «καλημέρες» , «καλησπέρες» και κανένα μιξεράκι, όταν χρειαστεί, όλο και κάτι θα θυμούνται. Για καλή μου τύχη, οι πόρτες τους ανοίγουν διάπλατα… για κακή μου (ίσως) τύχη, ανοίγουν και τα μπουκάλια με το ρακί!!!
Ίσως να το έχει η μέρα και να πηγαίνω από σπίτι σε σπίτι, μιας και αφού φεύγω από τους γείτονές μου, επισκέπτομαι την Ίβανα, την αγαπημένη μου κομμώτρια. Παντρεμένη με τον Αλεξάνταρ, πρόσφατα απέκτησαν μία κόρη, την Ντουμπράβκα. Μπράβο, παιδιά, σας χαίρομαι!!!
Επιστρέφω στο πάρκο, από όπου ξεκίνησα την ημέρα μου με τον πρωινό μου καφέ, μόνο που τώρα πίνω μπύρες με τον πολύ καλό φίλο Ίβαν! Τα λέμε σχεδόν μέχρι το κλείσιμο του bar (που γίνεται στις 12, μιας και είναι καθημερινή), τσιμπάω κάτι και επιστρέφω σπίτι.
Η Παρασκευή γεμίζει με αγαπημένα πρόσωπα και μέρη. Αρχίζω με την Ιατρική σχολή, όπου συναντώ την καθηγήτρια Μικροβιολογίας Σούζανα και πίνουμε καφεδάκι. Συνεχίζω με το γυμναστήριο που χρόνια με «παίδευε», το 2Μ, και βρίσκω εκεί την «τρελή» γυμνάστρια μου, Νάτασα. Καταλήγω στο καινούριο σπίτι της γειτόνισσας μου Τάνιας και του άντρα της Ίγκορ, όπου μου ανακοινώνουν ότι η Τάνια είναι έγκυος! Εύγε, αυτά είναι! Τέτοια χαρμόσυνα νέα να ακούω κάθε μέρα! Βάλε να πιούμε ακόμα λίγο τώρα!
(Το βράδυ της Παρασκευής «μετακομίζω» πάλι, επιστρέφω στο σπίτι του Darko).
Τόσες μέρες στη Σερβία, δεν γινόταν να μην δω και μία «άσπρη»! Ξυπνάω το πρωί του Σαββάτου και όλα είναι κατάλευκα! Φυσικά, ετοιμάζομαι και βγαίνω για βόλτες, αν και ήδη έχουν λιώσει τα χιόνια!
Αρχίζω από το κάστρο όπου βγάζω φωτογραφίες, όπως πάντα (πρέπει να έχω τουλάχιστον πέντε φορές τις ίδιες), συνεχίζω στην Ethnic Gallery για λίγα σουβενίρ και φωτογραφίες (και γνωριμία με την Ίβανα), ενώ δεν αφήνω την ευκαιρία να περάσω μία βόλτα και από την λαϊκή του κάστρου (αφού όπως ξέρετε, λατρεύω τις λαϊκές). Να και μία εξέλιξη στο Νις, νέος τρόπος για παρκάρισμα, μέσω sms! Ούτε στην Θεσσαλονίκη κάτι τέτοιο, ακόμα!
Μιας και έχω παγώσει από το κρύο, κανονίζω «ζεστό» καφέ! Βρίσκομαι με την Μίλιτσα στο καφέ Pleasure, ενώ σε διπλανό τραπέζι ο Darko απολαμβάνει τον καφέ και το φαγητό του, με την Σαββατιάτικη παρέα του!
Αν και θέλω να χαλαρώσω λίγο στο σπίτι (όπου ο Darko ακούει αυτό στο «Ράδιο 7, στους 88,8»), δεν αφήνω το απόγευμα να πάει χαμένο! Πηγαίνω σούπερ μάρκετ και ψωνίζω λιχουδιές που συνήθιζα να τρώω όσο σπούδαζα, ενώ μετά πίνω καφεδάκι με δύο καλές φίλες, την Ντράγκανα (Γκάγκα) και την Αλεξάντρα (Άτσκα) … και ένα «παιδάκι», την Σόνια (την ξαδέλφη της Άτσκας… που ήταν πολύ… παιδί…).
Σάββατο βράδυ και για να «κλείσει» καλά η μέρα(ή η νύχτα?), πάμε για ποτό με τον Darko, την Έμυ και την Κατερίνα… και γελάμε! Το χαίρομαι πολύ, όταν βλέπω δικούς μου ανθρώπους να γελάνε!!!
Αν και για μένα η Κυριακή στο Νις είναι μέρα λαϊκής με παρέα, αυτή την φορά αποφασίζω να κάνω βολτούλες μόνος, στην πόλη. Παίρνω το λεωφορείο, κατεβαίνω στο κέντρο (δείτε εδώ το Άλογο… ή μήπως, το «άλογο»?), πηγαίνω στο κάστρο, επισκέπτομαι άλλη μία φορά την Ethnic Gallery, όπου γνωρίζω την Γιέλενα (Jelena… αααχ), ενώ δεν σταματώ να βγάζω φωτογραφίες, σε όλη την πόλη!
Κάποια στιγμή, περνάω από το παλιό σπίτι του Lukaic, εκεί όπου τα τελευταία χρόνια μένουν ο Μίλιαν και η Βέσνα. Φίλοι από τα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια, ζευγάρι από τότε, παντρεμένοι με παιδιά τώρα! Παντοτινοί φίλοι, θα έλεγα! (Με τρέλανε η κόρη τους! Όταν την ρώτησα τι κάνει, μου απάντησε με χαλαρό υφάκι «να, βαριέμαι εδώ, κάνω κακά και βλέπω κινούμενα σχέδια»... χαχαχα).
Επιστρέφω στο σπίτι του Darko και τον αποχαιρετώ (και «μετακομίζω» ξανά στην Έμυ). Φεύγει πάλι για επαγγελματικό ταξίδι και αυτή τη φορά ξέρω πως όταν γυρίσει, δεν θα είμαι εδώ. Πού θα πάει, θα τα ξαναπούμε σύντομα, δεν χανόμαστε εμείς!
Το βράδυ βγαίνω για ποτάκι με μία φίλη, την Νάτασα! Με αποκαλεί «τρελοκομείο», αν και εκείνη είναι θεότρελη! Όταν την πρωτογνώρισα, διάβαζε ένα χοντρό, «βαρύ» ελληνικό βιβλίο! Μιλάει πολύ καλά ελληνικά… γενικά, τα πάει καλά με τις γλώσσες!
Η Δευτέρα και η Τρίτη ήταν κάπως πιο χαλαρές μέρες. Βρέθηκα με φίλους και φίλες και συμφοιτήτριες που είχα ήδη συναντήσει άλλη μία φορά, περπάτησα σε δρόμους που είχα δει και τις προηγούμενες μέρες, πήγα πάλι για φαγητό στις γειτόνισσές μου (αυτές φταίνε που πάχυνα).
Έκανα όμως και άλλα: πήγα σε καφέ όπως το «Ελληνικό» φοιτητικό καφέ μπαρ (που πλέον δεν έχει τίποτα το ελληνικό) και το αγαπημένο μου Welcome καφέ, στο πάρκο της λεωφόρου Νέμανιτς. Έπαιξα με τον σκύλο της Μίλιτσα, τον Ντάμπα, πήγα στον οδοντίατρο (στη σχολή, όπου ο καλός φίλος Αλέξης, με περιποιήθηκε), βρέθηκα με τον Dejan, έναν συμφοιτητή και φίλο από τα παλιά, στο Σέρβικο φοιτητικό καφέ μπαρ, και με ένα συμπαθέστατο ζευγάρι, την Σόνια και τον Νίκολα (άντε παιδιά… καλά στέφανα).
Τα βράδια μου ήταν ήρεμα, στο σπίτι της Έμυς, να τα λέμε, να ακούμε μουσικούλες, ή να καιγόμαστε στο youtube με αστεία (όπως αυτό, αυτό και αυτό) και μουσικά videάκια (όπως αυτό, αυτό και αυτό). Respect, Έμυ!!!
Κάπου εκεί, δέχθηκα ένα τηλεφώνημα, από τον καλό φίλο Lukaic. Την Παρασκευή, 28 Νοεμβρίου, γίνεται η παράδοση των πτυχίων Ιατρικής, στην Αθήνα. Οπότε… όσο καλά και αν περνάω, ήρθε η ώρα να φεύγω!
Ένας τελευταίος καφές, με την Μίλιτσα στο Pleasure και άλλος ένας στο καφέ Sky, στο κέντρο του Νις (από όπου μπορείς να δεις σχεδόν όλη την πόλη), με τις «γίδες», την Έμυ, την Μαρία (ή αλλιώς, το Παπά) και την Κατερίνα και ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσω την αγαπημένη μου Βαλκανική πόλη, όπως και τόσους φίλους που έχω εκεί.
Παράξενο και ίσως «αστείο» : αρκετές στιγμές, σκεφτόμουν πως εκεί έχω πιο πολλούς φίλους, πως εκεί νιώθω στον τόπο «μου». Ίσως να φταίει το αλκοόλ και το ρακί που έπινα όλες αυτές τις μέρες. Ίσως όλες αυτές οι «υπάρξεις» που με συντρόφευαν και μου αφιέρωναν τραγούδια όπως αυτό (με τίτλο «Η μεγαλύτερη μου επιθυμία»). Ίσως να κρύβεται και μία μεγάλη (πικρή?) αλήθεια, σε αυτές τις σκέψεις μου…
Όπως και να ’χει, αυτή τη φορά στη Σερβία, πέρασα απίστευτα όμορφα και ευχαριστώ όλους όσους μου χάρισαν έστω και λίγο από τον χρόνο τους, για να ομορφύνουν την διαμονή μου εκεί!
Προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους όσους δεν έχουν επισκεφθεί την χώρα, να κάνουν ένα ταξιδάκι στη Σερβία και ακόμα καλύτερα, στο Νις! Μάλιστα, σας προσκαλώ κιόλας! Ετοιμάστε τα διαβατήρια σας και πάμε! Γύρω στις 10 Ιανουαρίου, Νις, σου (ξανά) έρχομαι!!!
Σ.σ. : Σε αυτό το κείμενο έχω προσθέσει πολλές φωτογραφίες και videάκια και ελπίζω να μην σας κουράσω. Ήθελα απλά, να μοιραστώ όσες πιο πολλές εικόνες μπορούσα! Πιστεύω πάντως, πως ικανοποίησα την φίλη μου Όναρ! Ελπίζω και όλους εσάς! Φιλάρες και καλές γιορτές!!!
Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008
Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008
Σερβία, Ημέρα 6η, Τρίτη
(ή αλλιώς «Μία μέρα στο Ζά(γι)ετσαρ και την Τσούπρια»)
Μετά από λίγες προσπάθειες, ξυπνάω στις 9:30 και τρέχω να προλάβω… τι άλλο? Φυσικά, το λεωφορείο!!!
Για σήμερα έχω κανονίσει ταξιδάκι σε δύο μικρές πόλεις, όπου ζούνε δύο καλοί φίλοι : ο Ίβαν και η Ίβανα!!!
Πρώτη πόλη, το Zajecar (διαβάζεται Ζά(γι)ετσαρ, με το «γι» να μην ακούγεται καν, αλλά για λόγους ευκολίας, θα το γράφω ως Ζάετσαρ). Απολαμβάνω την διαδρομή και σκέφτομαι πως υπάρχουν πολλά χωριά και πόλεις ακόμα, που θέλω να δω. Ίσως να το κάνω, μία από τις επόμενες φορές που θα επισκεφθώ την Σερβία…
Φτάνω γύρω στις 12:30 και συναντώ τον πολύ καλό φίλο, Ιβαν, που με περιμένει στον σταθμό. Έχουμε να βρεθούμε 3 χρόνια σχεδόν, αλλά νιώθουμε πως έχουν περάσει… μόλις 3 μέρες!
Κάνουμε μία βόλτα στην πόλη και περνάμε… μέσα από την κεντρική λαϊκή (που φυσικά μου αρέσει). Καταλήγουμε στο κεντρικό Στέλλα καφέ, όπου απολαμβάνουμε το καφεδάκι μας, λέγοντας τα νέα μας.
Αποχωρούμε μετά από λίγο, μιας και δεν έχουμε πολύ χρόνο στη διάθεσή μας. Πηγαίνουμε στο σπίτι του Ίβαν για να δω την γυναίκα του (και καλή μου φίλη, Μπίσερκα), αλλά και… τον λίγων ημερών, γιο του! Έχω τρελαθεί με τα μωρά στη Σερβία (και με… τα «μωρά»!).
Καθόμαστε λίγο στο σπίτι του, πίνουμε ένα ρακί από αγριοστάφυλα, για το «καλό» και φεύγουμε γρήγορα για την ταβέρνα, όπου ο Ίβαν έχει κανονίσει να μας περιμένει ένα τραπεζάκι. Βγαίνοντας από το σπίτι, συναντάμε την μητέρα του Ίβαν, οπότε… άλλο ένα ρακί, από δαμάσκηνα, για να γνωριστούμε!
Φτάνουμε στην παραδοσιακή ταβέρνα «Στου Μέντα», καθόμαστε, πίνουμε ένα ρακί, από κυδώνια, αυτή την φορά (και γίνομαι… χικ) και ζεσταινόμαστε. Μιλάμε, γελάμε, προβληματιζόμαστε για το μέλλον μας, αναπολούμε το παρελθόν μας. Αληθινός φίλος ο Ίβαν, από τους λίγους, αδελφικός και παντοτινός!
Κάποια στιγμή, περνάει από το ταβερνάκι ο μπαμπάς του, κάθεται μαζί μας και προτείνει… να πιούμε μία μπύρα, για να γνωριστούμε (ωχ, μανούλα μου, κι άλλο αλκοόλ). Δύο μπύρες μετά, φεύγουμε, γιατί πρέπει να πάρω το μεσημεριανό λεωφορείο για Τσούπρια. Ευχαριστώ τον Ίβαν για το τραπέζι και αποχωριζόμαστε με την υπόσχεση πως σύντομα θα τα ξαναπούμε… είτε εκεί, είτε εδώ, στην Θεσσαλονίκη!!!
Μέσα στο λεωφορείο για Τσούπρια, ακούω δύο παππούδες να μιλάνε. Κάποια στιγμή, ακούω ένα… «κλανκ»! Ο ένας από τους δύο κυρίους, κουβαλούσε ένα μπουκάλι που έπεσε και έσπασε, οπότε όλο το λεωφορείο μυρίζει ρακί!!! Υπό την επήρεια του αλκοόλ που ρέει στις φλέβες μου, αλλά και εισέρχεται στους πνεύμονές μου, παίρνω το κινητό μου και στέλνω μηνύματα σε φίλους στην Ελλάδα. Το ρακί «μιλάει» λίίίγο παραπάνω και κάποιοι λαμβάνουν ένα… «μεθυσμένο» μήνυμα! Ας είναι, έχει γέλιο!!!
Η άφιξή μου στην Τσούπρια, χαρακτηρίζεται από μία πολύ ζεστή αγκαλιά. Φίλη από τα φοιτητικά χρόνια η Ίβανα, ένας από τους ανθρώπους που δεν θα ξεχάσω ποτέ και από ό,τι κατάλαβα ούτε κι αυτή!
Περπατάμε στην πόλη, βγάζω φωτογραφίες, ενώ η Ίβανα μου μιλάει για την ιστορία της πόλης και του ποταμιού που την διασχίζει. Ο Μοράβας θεωρείται ένα από τα πιο επικίνδυνα ποτάμια της Σερβίας και γι’ αυτό λένε πως «αν ξέρεις να κολυμπάς στον Μοράβα, μπορείς να κολυμπήσεις παντού». Με την ευκαιρία, θυμόμαστε ότι πάντα κάναμε «κόντρα» με την Ίβανα: προσπαθούσαμε να χρησιμοποιήσουμε Σέρβικες παροιμίες, ρητά και εκφράσεις. Κάτι που συχνά πυκνά προκαλούσε γέλιο και όπως θα αποδειχτεί… όχι μόνο γέλιο!
Πηγαίνουμε στο σπίτι της Ίβανας όπου μας περιμένει η αδερφή της. Πίνουμε ένα ρακί για να ζεσταθούμε (φυσικά…) και καφεδάκι. Δεν σταματάμε να μιλάμε και για να θυμηθούμε τα παλιά… μαγειρεύουμε! Μαζί στην κουζίνα, φτιάχνουμε σούπα για πρώτο πιάτο και αυγά με λουκάνικα για κυρίως. Λίγο πρόχειρο και γρήγορα μαγειρεμένο γεύμα, αλλά μου φαίνεται σαν «βασιλικό» δείπνο!
Η ώρα της αναχώρησής μου πλησιάζει και στην κουβέντα μας επάνω αναφέρω την παροιμία που έμαθα πρόσφατα (με την αρκούδα…) και τα κορίτσια εκπλήσσονται και ξεσπάνε σε γέλια. Το γέλιο τους συμπληρώνεται από την συγκίνηση της Ίβανας και την σκέψη της να μου κάνει ένα δώρο : το βιβλίο του Βουκ Κάραντζιτς (όχι του γνωστού) , με πολλές Σέρβικες εκφράσεις (είναι το βιβλίο που βλέπετε στην πρόταση της εβδομάδας, όπως κοιτάτε, στα αριστερά). Πολύ σημαντικό δώρο, όχι μόνο γιατί είναι κάτι που χρόνια χρησιμοποιούσε η φίλη μου και είχε μεγάλη συναισθηματική αξία για εκείνην, αλλά και γιατί πλέον περιέχει και μία… αφιέρωση!
Γύρω στις 21:30 παίρνω το λεωφορείο για την επιστροφή στο Νις. Στο δρόμο, ανταλλάσσουμε μηνύματα με την Ίβανα όπου «εξομολογούμαστε» την συγκίνηση που νιώσαμε και οι δύο κατά την συνάντησή μας και φυσικά, υποσχόμαστε πως σύντομα θα ξαναβρεθούμε!
Επιστρέφω στο Νις και σκέφτομαι να βγω για ποτάκι ή όχι. Καλύτερα όχι, ας καθήσω σπίτι απόψε, να τα πούμε με την Έμυ, αλλά και για να νιώσω καλύτερα αυτές τις δύο «ταξιδιάρες» μέρες που πέρασα! Από αύριο… έχω να δω πολύ κόσμο!!!
Συνεχίζεται…
Μετά από λίγες προσπάθειες, ξυπνάω στις 9:30 και τρέχω να προλάβω… τι άλλο? Φυσικά, το λεωφορείο!!!
Για σήμερα έχω κανονίσει ταξιδάκι σε δύο μικρές πόλεις, όπου ζούνε δύο καλοί φίλοι : ο Ίβαν και η Ίβανα!!!
Πρώτη πόλη, το Zajecar (διαβάζεται Ζά(γι)ετσαρ, με το «γι» να μην ακούγεται καν, αλλά για λόγους ευκολίας, θα το γράφω ως Ζάετσαρ). Απολαμβάνω την διαδρομή και σκέφτομαι πως υπάρχουν πολλά χωριά και πόλεις ακόμα, που θέλω να δω. Ίσως να το κάνω, μία από τις επόμενες φορές που θα επισκεφθώ την Σερβία…
Φτάνω γύρω στις 12:30 και συναντώ τον πολύ καλό φίλο, Ιβαν, που με περιμένει στον σταθμό. Έχουμε να βρεθούμε 3 χρόνια σχεδόν, αλλά νιώθουμε πως έχουν περάσει… μόλις 3 μέρες!
Κάνουμε μία βόλτα στην πόλη και περνάμε… μέσα από την κεντρική λαϊκή (που φυσικά μου αρέσει). Καταλήγουμε στο κεντρικό Στέλλα καφέ, όπου απολαμβάνουμε το καφεδάκι μας, λέγοντας τα νέα μας.
Αποχωρούμε μετά από λίγο, μιας και δεν έχουμε πολύ χρόνο στη διάθεσή μας. Πηγαίνουμε στο σπίτι του Ίβαν για να δω την γυναίκα του (και καλή μου φίλη, Μπίσερκα), αλλά και… τον λίγων ημερών, γιο του! Έχω τρελαθεί με τα μωρά στη Σερβία (και με… τα «μωρά»!).
Καθόμαστε λίγο στο σπίτι του, πίνουμε ένα ρακί από αγριοστάφυλα, για το «καλό» και φεύγουμε γρήγορα για την ταβέρνα, όπου ο Ίβαν έχει κανονίσει να μας περιμένει ένα τραπεζάκι. Βγαίνοντας από το σπίτι, συναντάμε την μητέρα του Ίβαν, οπότε… άλλο ένα ρακί, από δαμάσκηνα, για να γνωριστούμε!
Φτάνουμε στην παραδοσιακή ταβέρνα «Στου Μέντα», καθόμαστε, πίνουμε ένα ρακί, από κυδώνια, αυτή την φορά (και γίνομαι… χικ) και ζεσταινόμαστε. Μιλάμε, γελάμε, προβληματιζόμαστε για το μέλλον μας, αναπολούμε το παρελθόν μας. Αληθινός φίλος ο Ίβαν, από τους λίγους, αδελφικός και παντοτινός!
Κάποια στιγμή, περνάει από το ταβερνάκι ο μπαμπάς του, κάθεται μαζί μας και προτείνει… να πιούμε μία μπύρα, για να γνωριστούμε (ωχ, μανούλα μου, κι άλλο αλκοόλ). Δύο μπύρες μετά, φεύγουμε, γιατί πρέπει να πάρω το μεσημεριανό λεωφορείο για Τσούπρια. Ευχαριστώ τον Ίβαν για το τραπέζι και αποχωριζόμαστε με την υπόσχεση πως σύντομα θα τα ξαναπούμε… είτε εκεί, είτε εδώ, στην Θεσσαλονίκη!!!
Μέσα στο λεωφορείο για Τσούπρια, ακούω δύο παππούδες να μιλάνε. Κάποια στιγμή, ακούω ένα… «κλανκ»! Ο ένας από τους δύο κυρίους, κουβαλούσε ένα μπουκάλι που έπεσε και έσπασε, οπότε όλο το λεωφορείο μυρίζει ρακί!!! Υπό την επήρεια του αλκοόλ που ρέει στις φλέβες μου, αλλά και εισέρχεται στους πνεύμονές μου, παίρνω το κινητό μου και στέλνω μηνύματα σε φίλους στην Ελλάδα. Το ρακί «μιλάει» λίίίγο παραπάνω και κάποιοι λαμβάνουν ένα… «μεθυσμένο» μήνυμα! Ας είναι, έχει γέλιο!!!
Η άφιξή μου στην Τσούπρια, χαρακτηρίζεται από μία πολύ ζεστή αγκαλιά. Φίλη από τα φοιτητικά χρόνια η Ίβανα, ένας από τους ανθρώπους που δεν θα ξεχάσω ποτέ και από ό,τι κατάλαβα ούτε κι αυτή!
Περπατάμε στην πόλη, βγάζω φωτογραφίες, ενώ η Ίβανα μου μιλάει για την ιστορία της πόλης και του ποταμιού που την διασχίζει. Ο Μοράβας θεωρείται ένα από τα πιο επικίνδυνα ποτάμια της Σερβίας και γι’ αυτό λένε πως «αν ξέρεις να κολυμπάς στον Μοράβα, μπορείς να κολυμπήσεις παντού». Με την ευκαιρία, θυμόμαστε ότι πάντα κάναμε «κόντρα» με την Ίβανα: προσπαθούσαμε να χρησιμοποιήσουμε Σέρβικες παροιμίες, ρητά και εκφράσεις. Κάτι που συχνά πυκνά προκαλούσε γέλιο και όπως θα αποδειχτεί… όχι μόνο γέλιο!
Πηγαίνουμε στο σπίτι της Ίβανας όπου μας περιμένει η αδερφή της. Πίνουμε ένα ρακί για να ζεσταθούμε (φυσικά…) και καφεδάκι. Δεν σταματάμε να μιλάμε και για να θυμηθούμε τα παλιά… μαγειρεύουμε! Μαζί στην κουζίνα, φτιάχνουμε σούπα για πρώτο πιάτο και αυγά με λουκάνικα για κυρίως. Λίγο πρόχειρο και γρήγορα μαγειρεμένο γεύμα, αλλά μου φαίνεται σαν «βασιλικό» δείπνο!
Η ώρα της αναχώρησής μου πλησιάζει και στην κουβέντα μας επάνω αναφέρω την παροιμία που έμαθα πρόσφατα (με την αρκούδα…) και τα κορίτσια εκπλήσσονται και ξεσπάνε σε γέλια. Το γέλιο τους συμπληρώνεται από την συγκίνηση της Ίβανας και την σκέψη της να μου κάνει ένα δώρο : το βιβλίο του Βουκ Κάραντζιτς (όχι του γνωστού) , με πολλές Σέρβικες εκφράσεις (είναι το βιβλίο που βλέπετε στην πρόταση της εβδομάδας, όπως κοιτάτε, στα αριστερά). Πολύ σημαντικό δώρο, όχι μόνο γιατί είναι κάτι που χρόνια χρησιμοποιούσε η φίλη μου και είχε μεγάλη συναισθηματική αξία για εκείνην, αλλά και γιατί πλέον περιέχει και μία… αφιέρωση!
Γύρω στις 21:30 παίρνω το λεωφορείο για την επιστροφή στο Νις. Στο δρόμο, ανταλλάσσουμε μηνύματα με την Ίβανα όπου «εξομολογούμαστε» την συγκίνηση που νιώσαμε και οι δύο κατά την συνάντησή μας και φυσικά, υποσχόμαστε πως σύντομα θα ξαναβρεθούμε!
Επιστρέφω στο Νις και σκέφτομαι να βγω για ποτάκι ή όχι. Καλύτερα όχι, ας καθήσω σπίτι απόψε, να τα πούμε με την Έμυ, αλλά και για να νιώσω καλύτερα αυτές τις δύο «ταξιδιάρες» μέρες που πέρασα! Από αύριο… έχω να δω πολύ κόσμο!!!
Συνεχίζεται…
Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008
Σερβία, Ημέρα 5η, Δευτέρα
(ή αλλιώς «Μία μέρα στο Βελιγράδι»)
Έμυ : «Ξύπνα, Πάκο! Είναι και εθνική γιορτή στην Ελλάδα σήμερα!»
17 Νοέμβρη… «Κάτω η Χούντα», πάνω ο Πάκο, προς τα βόρεια! Ναιιι!
Ετοιμάζομαι βιαστικά, παίρνω taxi και πηγαίνω στον σταθμό λεωφορείων. Φτάνω ακριβώς πριν ξεκινήσει το «κτελ» για Βελιγράδι… κλασσικά, προλαβαίνω στο τσακ!!!
Στο δρόμο για την πρωτεύουσα της Σερβίας, ακούω ράδιο Β92 (σταθμός του Βελιγραδίου), για να ακούσω τραγούδια όπως αυτό, αυτό και αυτό, γιατί στις οθόνες του λεωφορείου «παίζει» dvd με την συναυλία του Zeljko Samardzic (έλεος... αν και έχω πιείίί με τα τραγούδια του), αλλά και για να μπω λίγο στο κλίμα. Όσο να ’ναι, η προφορά των πρωτευουσιάνων Σέρβων, έχει διαφορά από αυτήν που έχω συνηθίσει να ακούω στο Νις.
Κάνουμε στάση στο εστιατόριο Evropa, έξω από το Veliko Orasje και μπερδεύομαι… νομίζω πως είμαι κάπου μεταξύ Θεσσαλονίκης – Αθήνας! Μόνο που το κρύο διαφέρει, είναι πιο «σκληρό»… ανατρίχιασα και μόνο που το σκέφτηκα!!!
Φτάνουμε στο άγνωστο για μένα Βελιγράδι, μεσημεράκι, γύρω στις 2. Ωραία, έχω μία ωρίτσα ελεύθερη μέχρι να σχολάσει η φίλη μου, μπορώ να κάνω καμία βολτούλα, να «ρουφήξω» λίγη από την ενέργεια της πόλης και να βγάλω μερικές φωτογραφίες!
Γύρω στις 3:30 βρίσκομαι με την καλή μου φίλη Λάνα. Νέα κοπέλα, γέννημα θρέμμα Βελιγραδίου, αλλά με τεράστια αγάπη για την Ελλάδα. Μένει και η αδερφή της στην Αθήνα, οπότε έχει ένα λόγο παραπάνω για να συμπαθεί την χώρα μας και να μαθαίνει την γλώσσα μας. Μπράβο σου, Λάνιτσα!
Η καλή μου Λάνα, αναλαμβάνει τον ρόλο της ξεναγού και με οδηγεί μέσα από τον κεντρικό πεζόδρομο του «πρίγκιπος Μιχάϊλο» (Knez Mihajlova) στο πάρκο Καλεμεγκντάν (Kalemegdan park) που είναι πάνω από το δέλτα των ποταμών Σάβα και Δούναβη. Κάνουμε βόλτες μέσα στο πάρκο, φυσικά βγάζουμε φωτογραφίες, χαζογελάμε, ενώ λέμε και τα νέα μας, σε σέρβικη και ελληνική γλώσσα!
Αρχίζει να βραδιάζει (αρκετά νωρίς, μιας και έχουμε και μία ώρα διαφορά με την Σερβία) οπότε αποχωρούμε από το πάρκο και πάμε για βόλτες μέσα στην πόλη.
Επιστρέφουμε στον πεζόδρομο, μπαίνουμε σε μαγαζιά με ρούχα, όχι γιατί θέλαμε να αγοράσουμε κάτι, αλλά για να νιώσω λίγο την καθημερινότητα της Λάνας και των συμπολιτών της. Μπαίνουμε στο ένα μαγαζί, βγαίνουμε από το άλλο, παίρνω και κάτι λίγα σουβενίρ, μου κάνει και ένα δωράκι η φίλη μου! Γελάμε, γελάμε και πάλι γελάμε!
Αποφασίζουμε να πάμε για καφέ και στον δρόμο τρώμε πίτσα με σάλτσα (που δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε). Καθόμαστε σε ένα από τα καφέ του κέντρου, που όμως βρίσκεται σε στενάκι και είναι «χαλαρό». Αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν, για να μπορέσουμε να τα πούμε και φυσικά… για να βγούμε φωτογραφίες!
Η ώρα περνάει ευχάριστα και σκεφτόμαστε να αλλάξουμε μαγαζί. Περπατάμε, συνεχίζω να βλέπω και να νιώθω την πόλη, να βγάζω φωτογραφίες, να σκέφτομαι, να θυμάμαι την ιστορία της Σερβίας και όλα όσα έχει περάσει. Φτάνουμε σε ένα τζαζ καφέ μπαρ με ωραία διακόσμηση, ό,τι πρέπει για τζαζοκαταστάσεις! Πίνουμε «βραστό κρασί» (κάτι σαν το δικό μας ρακόμελο) που ζεσταίνει τα "σωθικά" και τις καρδιές μας!
Όπως πάντα, όταν περνάς καλά, ο χρόνος κυλάει γρήγορα! Πλησιάζει η ώρα, πρέπει να πάρω το λεωφορείο της επιστροφής! Κάνουμε μία τελευταία βόλτα μέσα από τα σοκάκια της Σκαντάρλια (Skadarlija), την βοημική περιοχή του Παλιού Βελιγραδίου, με τα υπέροχα μπαρ και εστιατόρια! Κάπου εκεί, αποχωριζόμαστε. Το μόνο άσχημο, είναι πως δεν ξέρουμε πότε θα ξαναβρεθούμε. Βελιγράδι – Αθήνα η Λάνα, Θεσσαλονίκη – Νις εγώ. Μεγάλες οι αποστάσεις, όπως και η φιλία μας!!!
Ταξιδεύω με το τελευταίο λεωφορείο για Νις, που κάνει πολλές στάσεις, με κουράζει και… με ξελιγώνει! Πεινάω, λέμεεε! Το μόνο που με «χορταίνει» (προς το παρόν) είναι η γεμάτη μέρα που πέρασα! Λάτρεψα το Βελιγράδι, ακόμα και αν δεν μπόρεσα να δω το εθνογραφικό μουσείο και το γήπεδο της Παρτιζάν (είδα όμως μία διαδήλωση, χα), πέρασα ευχάριστα κάθε στιγμή, και γι’αυτό ευχαριστώ και ευγνωμονώ την «τρελούτσικη» Λάνα! ;)
Φτάνω στο Νις, τρέχω στην Έμυ, όπου την βρίσκω με την Σταυρούλα, να τα λένε και να τα πίνουν! Ωραία, δύο «γιδούλες» μαζί να με «ανακρίνουν» (με την καλή έννοια), ενώ εγώ βιάζομαι να κάνω μπανάκι, να τσιμπήσω κάτι και να κοιμηθώ!
Δρ Πάκο : «Καλά πέρασα, ωραία ήταν, θα δείτε φωτογραφίες! Αφήστε με τώρα, βιάζομαι!»
Σταυρούλα : «Ρε συ Πάκο, ηρέμησε, ακόμα δεν ήρθες και μας άγχωσες!»
Δρ Πάκο : «Συγνώμη, κορίτσια, αλλά έχει πάει 3:30, θέλω να κοιμηθώ σε λίγο, για να ξυπνήσω νωρίς! Έχω… ταξίδι αύριο!!!»
Συνεχίζεται…
Έμυ : «Ξύπνα, Πάκο! Είναι και εθνική γιορτή στην Ελλάδα σήμερα!»
17 Νοέμβρη… «Κάτω η Χούντα», πάνω ο Πάκο, προς τα βόρεια! Ναιιι!
Ετοιμάζομαι βιαστικά, παίρνω taxi και πηγαίνω στον σταθμό λεωφορείων. Φτάνω ακριβώς πριν ξεκινήσει το «κτελ» για Βελιγράδι… κλασσικά, προλαβαίνω στο τσακ!!!
Στο δρόμο για την πρωτεύουσα της Σερβίας, ακούω ράδιο Β92 (σταθμός του Βελιγραδίου), για να ακούσω τραγούδια όπως αυτό, αυτό και αυτό, γιατί στις οθόνες του λεωφορείου «παίζει» dvd με την συναυλία του Zeljko Samardzic (έλεος... αν και έχω πιείίί με τα τραγούδια του), αλλά και για να μπω λίγο στο κλίμα. Όσο να ’ναι, η προφορά των πρωτευουσιάνων Σέρβων, έχει διαφορά από αυτήν που έχω συνηθίσει να ακούω στο Νις.
Κάνουμε στάση στο εστιατόριο Evropa, έξω από το Veliko Orasje και μπερδεύομαι… νομίζω πως είμαι κάπου μεταξύ Θεσσαλονίκης – Αθήνας! Μόνο που το κρύο διαφέρει, είναι πιο «σκληρό»… ανατρίχιασα και μόνο που το σκέφτηκα!!!
Φτάνουμε στο άγνωστο για μένα Βελιγράδι, μεσημεράκι, γύρω στις 2. Ωραία, έχω μία ωρίτσα ελεύθερη μέχρι να σχολάσει η φίλη μου, μπορώ να κάνω καμία βολτούλα, να «ρουφήξω» λίγη από την ενέργεια της πόλης και να βγάλω μερικές φωτογραφίες!
Γύρω στις 3:30 βρίσκομαι με την καλή μου φίλη Λάνα. Νέα κοπέλα, γέννημα θρέμμα Βελιγραδίου, αλλά με τεράστια αγάπη για την Ελλάδα. Μένει και η αδερφή της στην Αθήνα, οπότε έχει ένα λόγο παραπάνω για να συμπαθεί την χώρα μας και να μαθαίνει την γλώσσα μας. Μπράβο σου, Λάνιτσα!
Η καλή μου Λάνα, αναλαμβάνει τον ρόλο της ξεναγού και με οδηγεί μέσα από τον κεντρικό πεζόδρομο του «πρίγκιπος Μιχάϊλο» (Knez Mihajlova) στο πάρκο Καλεμεγκντάν (Kalemegdan park) που είναι πάνω από το δέλτα των ποταμών Σάβα και Δούναβη. Κάνουμε βόλτες μέσα στο πάρκο, φυσικά βγάζουμε φωτογραφίες, χαζογελάμε, ενώ λέμε και τα νέα μας, σε σέρβικη και ελληνική γλώσσα!
Αρχίζει να βραδιάζει (αρκετά νωρίς, μιας και έχουμε και μία ώρα διαφορά με την Σερβία) οπότε αποχωρούμε από το πάρκο και πάμε για βόλτες μέσα στην πόλη.
Επιστρέφουμε στον πεζόδρομο, μπαίνουμε σε μαγαζιά με ρούχα, όχι γιατί θέλαμε να αγοράσουμε κάτι, αλλά για να νιώσω λίγο την καθημερινότητα της Λάνας και των συμπολιτών της. Μπαίνουμε στο ένα μαγαζί, βγαίνουμε από το άλλο, παίρνω και κάτι λίγα σουβενίρ, μου κάνει και ένα δωράκι η φίλη μου! Γελάμε, γελάμε και πάλι γελάμε!
Αποφασίζουμε να πάμε για καφέ και στον δρόμο τρώμε πίτσα με σάλτσα (που δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε). Καθόμαστε σε ένα από τα καφέ του κέντρου, που όμως βρίσκεται σε στενάκι και είναι «χαλαρό». Αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν, για να μπορέσουμε να τα πούμε και φυσικά… για να βγούμε φωτογραφίες!
Η ώρα περνάει ευχάριστα και σκεφτόμαστε να αλλάξουμε μαγαζί. Περπατάμε, συνεχίζω να βλέπω και να νιώθω την πόλη, να βγάζω φωτογραφίες, να σκέφτομαι, να θυμάμαι την ιστορία της Σερβίας και όλα όσα έχει περάσει. Φτάνουμε σε ένα τζαζ καφέ μπαρ με ωραία διακόσμηση, ό,τι πρέπει για τζαζοκαταστάσεις! Πίνουμε «βραστό κρασί» (κάτι σαν το δικό μας ρακόμελο) που ζεσταίνει τα "σωθικά" και τις καρδιές μας!
Όπως πάντα, όταν περνάς καλά, ο χρόνος κυλάει γρήγορα! Πλησιάζει η ώρα, πρέπει να πάρω το λεωφορείο της επιστροφής! Κάνουμε μία τελευταία βόλτα μέσα από τα σοκάκια της Σκαντάρλια (Skadarlija), την βοημική περιοχή του Παλιού Βελιγραδίου, με τα υπέροχα μπαρ και εστιατόρια! Κάπου εκεί, αποχωριζόμαστε. Το μόνο άσχημο, είναι πως δεν ξέρουμε πότε θα ξαναβρεθούμε. Βελιγράδι – Αθήνα η Λάνα, Θεσσαλονίκη – Νις εγώ. Μεγάλες οι αποστάσεις, όπως και η φιλία μας!!!
Ταξιδεύω με το τελευταίο λεωφορείο για Νις, που κάνει πολλές στάσεις, με κουράζει και… με ξελιγώνει! Πεινάω, λέμεεε! Το μόνο που με «χορταίνει» (προς το παρόν) είναι η γεμάτη μέρα που πέρασα! Λάτρεψα το Βελιγράδι, ακόμα και αν δεν μπόρεσα να δω το εθνογραφικό μουσείο και το γήπεδο της Παρτιζάν (είδα όμως μία διαδήλωση, χα), πέρασα ευχάριστα κάθε στιγμή, και γι’αυτό ευχαριστώ και ευγνωμονώ την «τρελούτσικη» Λάνα! ;)
Φτάνω στο Νις, τρέχω στην Έμυ, όπου την βρίσκω με την Σταυρούλα, να τα λένε και να τα πίνουν! Ωραία, δύο «γιδούλες» μαζί να με «ανακρίνουν» (με την καλή έννοια), ενώ εγώ βιάζομαι να κάνω μπανάκι, να τσιμπήσω κάτι και να κοιμηθώ!
Δρ Πάκο : «Καλά πέρασα, ωραία ήταν, θα δείτε φωτογραφίες! Αφήστε με τώρα, βιάζομαι!»
Σταυρούλα : «Ρε συ Πάκο, ηρέμησε, ακόμα δεν ήρθες και μας άγχωσες!»
Δρ Πάκο : «Συγνώμη, κορίτσια, αλλά έχει πάει 3:30, θέλω να κοιμηθώ σε λίγο, για να ξυπνήσω νωρίς! Έχω… ταξίδι αύριο!!!»
Συνεχίζεται…
Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008
Σερβία, Ημέρα 4η , Κυριακή
Μία από τις συνήθειες μου όσο σπούδαζα ήταν και οι βόλτες στις λαϊκές αγορές. Άσχετα με το ποια μέρα είναι, αφού οι λαϊκές δουλεύουν κάθε μέρα στη Σερβία, σε συγκεκριμένο χώρο(τον ίδιο πάντα), με τους πάγκους τους, τα λαχανικά, τα ρούχα και άλλα προϊόντα, όλα όμορφα οργανωμένα.
Υπάρχει μία συγκεκριμένη λαϊκή όμως, η Buvljak (Μπουβλιάκ), που την επισκεπτόμουν μόνο τις Κυριακές. Ίσως γιατί τότε «έβγαιναν» περισσότεροι πωλητές στους πάγκους. Ίσως γιατί ήταν μακριά, από την άλλη πλευρά της πόλης. Ίσως γιατί μας άρεσε να πηγαίνουμε στην λαϊκή, να κάνουμε τις βόλτες μας χαλαρά και μετά να πηγαίνουμε στο κέντρο ή στο καραβάκι για καφέ! Και όταν λέω «μας», εννοώ και τις φίλες μου, Έμυ και Ρούλα!
Αυτή τη φορά, κανονίσαμε με Έμυ και πήγαμε οι δυο μας, όπως κάποτε (η Ρούλα έχει επιστρέψει στην Ελλάδα εδώ και καιρό). Είχαμε να βρεθούμε χρόνια και να τα πούμε από κοντά. Κανονικά, θα έπρεπε να πάμε κατευθείαν για καφέ και να αναπληρώσουμε τον χαμένο χρόνο, να «ανταλλάξουμε» νέα. Πίστευα όμως πως αυτή η «πρώτη» μας συνάντηση, θα ήταν καλό να γίνει σε μέρος που συνηθίζαμε να βρισκόμαστε, σαν να μην πέρασε μία μέρα… και ναι, γιατί όχι, στην Buvljak!
Η βόλτα μας γεμίζει από σχόλια, γέλια, χαζομαρούλες τύπου «ψάχνω να αγοράσω κάλτσες, 5 ζευγάρια -1,5 ευρώ… βλέπω μόνο 3 ζευγάρια - 1,5 ευρώ… Θεέ μου, πανάκριβα είναι, δεν "βγαίνω" !», έναν τελευταίο γύρο της λαϊκής με την κάμερα στο χέρι και έναν Τσιγγάνο πωλητή να στέλνει χαιρετίσματα στην Ελλάδα (γαμώτο, ακόμα δεν έμαθα πώς να συνδέω την κάμερα με το pc, οπότε, δεν μπορώ να σας δείξω τίποτα από αυτά). Φυσικά, τραβήξαμε και λίγες φωτογραφίες, για να θυμόμαστε… λες και είναι δυνατόν να ξεχάσουμε ποτέ... (αν και αυτό το άθλιο παπούτσι που είδε η Έμυ και φυσικά το «θάψαμε», θα ήθελα να το ξεχάσω… χα)! Φεύγουμε κι εγώ θυμάμαι πόσο αρέσει στους γονείς μου αυτή η λαϊκή… η Buvljak!!!
Κάνουμε βολτούλα στο άδειο κέντρο, μιας και η πόλη κοιμάται ή τρώει σε σπίτια εορταζόντων (εκείνες τις ημέρες είχε 2-3 «μεγάλες» γιορτές για τους Σέρβους, οπότε όλοι ήταν κάπου καλεσμένοι). Καταλήγουμε στον πλακόστρωτο πεζόδρομο και επιλέγουμε το καφέ «Στην γωνία» που είναι… ακριβώς δίπλα από το Pleasure (ε, φτάνει πια)! Πίνουμε καφεδάκι, τα λέμε και επειδή έχουμε πολλά να πούμε… πίνουμε και δεύτερο! Πολλά γέλια, ακόμα περισσότερα νέα και αναμνήσεις… αμέτρητες!!!
Επιστρέφω στο σπίτι του Darko τρώμε, πίνουμε καφέ, τα λέμε με τους γονείς του. Ο D. ετοιμάζεται για επαγγελματικό ταξίδι στην Βουλγαρία, οπότε ετοιμάζομαι κι εγώ! Όχι για ταξίδι, δεν φεύγω ακόμα. Απλά, επειδή ξέρω πως δεν θα νιώθω άνετα με τους γονείς του D., αν δεν είναι ο ίδιος εκεί, «μετακομίζω» σε μία καλή φίλη… ποια άλλη? Την Έμυ!
Πίνουμε ένα ποτηράκι κρασί με τον D. , του εύχομαι καλό ταξίδι και πηγαίνω στην Εμυ. Εκεί, προσπαθώ να μην την απασχολήσω για να διαβάσει λίγο (το βιβλίο που βλέπετε στην πρόταση της εβδομάδας, όπως κοιτάτε, στα αριστερά) και κάνω κάτι που εδώ και μέρες είχα βγάλει από το μυαλό μου! Έρχομαι σε επαφή με το διαδίκτυο! Ελέγχω τα emails μου (αν και δεν απάντησα σε κανένα), «μπαίνω» στο facebook μου, ακούω και λίγο OFF RADIO, μετά «καιγόμαστε» λίγο στο youtube με την Έμυ (ήθελα να της δείξω αυτό και αυτό το τραγούδι… χαχα). Χμμμ… γιατί νιώθω πως όλα αυτά, δεν μου χρειάζονται? Γιατί μου φαίνονται «ξένα», τώρα που είμαι στη Σερβία? Χμμμ και πάλι χμμμ… και με αυτή τη σκέψη, πάω για ύπνο… πρέπει να ξυπνήσω νωρίς αύριο! Έχω… ταξίδι!!!
Συνεχίζεται…
Υπάρχει μία συγκεκριμένη λαϊκή όμως, η Buvljak (Μπουβλιάκ), που την επισκεπτόμουν μόνο τις Κυριακές. Ίσως γιατί τότε «έβγαιναν» περισσότεροι πωλητές στους πάγκους. Ίσως γιατί ήταν μακριά, από την άλλη πλευρά της πόλης. Ίσως γιατί μας άρεσε να πηγαίνουμε στην λαϊκή, να κάνουμε τις βόλτες μας χαλαρά και μετά να πηγαίνουμε στο κέντρο ή στο καραβάκι για καφέ! Και όταν λέω «μας», εννοώ και τις φίλες μου, Έμυ και Ρούλα!
Αυτή τη φορά, κανονίσαμε με Έμυ και πήγαμε οι δυο μας, όπως κάποτε (η Ρούλα έχει επιστρέψει στην Ελλάδα εδώ και καιρό). Είχαμε να βρεθούμε χρόνια και να τα πούμε από κοντά. Κανονικά, θα έπρεπε να πάμε κατευθείαν για καφέ και να αναπληρώσουμε τον χαμένο χρόνο, να «ανταλλάξουμε» νέα. Πίστευα όμως πως αυτή η «πρώτη» μας συνάντηση, θα ήταν καλό να γίνει σε μέρος που συνηθίζαμε να βρισκόμαστε, σαν να μην πέρασε μία μέρα… και ναι, γιατί όχι, στην Buvljak!
Η βόλτα μας γεμίζει από σχόλια, γέλια, χαζομαρούλες τύπου «ψάχνω να αγοράσω κάλτσες, 5 ζευγάρια -1,5 ευρώ… βλέπω μόνο 3 ζευγάρια - 1,5 ευρώ… Θεέ μου, πανάκριβα είναι, δεν "βγαίνω" !», έναν τελευταίο γύρο της λαϊκής με την κάμερα στο χέρι και έναν Τσιγγάνο πωλητή να στέλνει χαιρετίσματα στην Ελλάδα (γαμώτο, ακόμα δεν έμαθα πώς να συνδέω την κάμερα με το pc, οπότε, δεν μπορώ να σας δείξω τίποτα από αυτά). Φυσικά, τραβήξαμε και λίγες φωτογραφίες, για να θυμόμαστε… λες και είναι δυνατόν να ξεχάσουμε ποτέ... (αν και αυτό το άθλιο παπούτσι που είδε η Έμυ και φυσικά το «θάψαμε», θα ήθελα να το ξεχάσω… χα)! Φεύγουμε κι εγώ θυμάμαι πόσο αρέσει στους γονείς μου αυτή η λαϊκή… η Buvljak!!!
Κάνουμε βολτούλα στο άδειο κέντρο, μιας και η πόλη κοιμάται ή τρώει σε σπίτια εορταζόντων (εκείνες τις ημέρες είχε 2-3 «μεγάλες» γιορτές για τους Σέρβους, οπότε όλοι ήταν κάπου καλεσμένοι). Καταλήγουμε στον πλακόστρωτο πεζόδρομο και επιλέγουμε το καφέ «Στην γωνία» που είναι… ακριβώς δίπλα από το Pleasure (ε, φτάνει πια)! Πίνουμε καφεδάκι, τα λέμε και επειδή έχουμε πολλά να πούμε… πίνουμε και δεύτερο! Πολλά γέλια, ακόμα περισσότερα νέα και αναμνήσεις… αμέτρητες!!!
Επιστρέφω στο σπίτι του Darko τρώμε, πίνουμε καφέ, τα λέμε με τους γονείς του. Ο D. ετοιμάζεται για επαγγελματικό ταξίδι στην Βουλγαρία, οπότε ετοιμάζομαι κι εγώ! Όχι για ταξίδι, δεν φεύγω ακόμα. Απλά, επειδή ξέρω πως δεν θα νιώθω άνετα με τους γονείς του D., αν δεν είναι ο ίδιος εκεί, «μετακομίζω» σε μία καλή φίλη… ποια άλλη? Την Έμυ!
Πίνουμε ένα ποτηράκι κρασί με τον D. , του εύχομαι καλό ταξίδι και πηγαίνω στην Εμυ. Εκεί, προσπαθώ να μην την απασχολήσω για να διαβάσει λίγο (το βιβλίο που βλέπετε στην πρόταση της εβδομάδας, όπως κοιτάτε, στα αριστερά) και κάνω κάτι που εδώ και μέρες είχα βγάλει από το μυαλό μου! Έρχομαι σε επαφή με το διαδίκτυο! Ελέγχω τα emails μου (αν και δεν απάντησα σε κανένα), «μπαίνω» στο facebook μου, ακούω και λίγο OFF RADIO, μετά «καιγόμαστε» λίγο στο youtube με την Έμυ (ήθελα να της δείξω αυτό και αυτό το τραγούδι… χαχα). Χμμμ… γιατί νιώθω πως όλα αυτά, δεν μου χρειάζονται? Γιατί μου φαίνονται «ξένα», τώρα που είμαι στη Σερβία? Χμμμ και πάλι χμμμ… και με αυτή τη σκέψη, πάω για ύπνο… πρέπει να ξυπνήσω νωρίς αύριο! Έχω… ταξίδι!!!
Συνεχίζεται…
Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008
Σερβία, Ημέρα 3η, Σάββατο
Gas, gas… τι? Θεέ μου, τραγούδι στην τηλεόραση, λίγο άσχημο ξύπνημα! (αν και νομίζω πως θα το κάνει επιτυχία η Πρωτοψάλτη... και αυτό!)
Εδώ και λίγους μήνες, ο Darko έχει καθιερώσει τον εβδομαδιαίο καφέ με την Σαββατιάτικη παρέα του. Άνθρωποι διαφόρων ηλικιών, κυρίως μεγαλύτεροι και μάλιστα γυναίκες! Φυσικά και δεν θα έλεγα «όχι» σε τέτοιο καφέ!
Μπερδεμένη παρέα, αλλά μ’αρέσει. Μαθαίνω και μία παροιμία (που δεν την άκουσα καλά και έπρηξα τον Darko μέχρι να την μάθω ολόσωστα) : «αν δεις μία αρκούδα να χορεύει στην αυλή του γείτονά σου, μην γελάς, γιατί σύντομα θα έρθει και στην δική σου αυλή». Μέσα στη βαβούρα, γίνεται και η κουβεντούλα :
C.: «Πόσων χρονών είσαι? »
Δρ Πάκο: «29»
C.: «Αχ, μ’αρέσει πολύ η ηλικία σου! Έχω έναν συνομήλικό σου στην δουλειά και τον έχω ξεζουμίζει… ουψ, αυτό μου ξέφυγε!»
Δρ Πάκο: «Κι εγώ χαίρομαι ιδιαίτερα που… σου ξέφυγε!»
(Αν κάποτε είπα πως οι 40 something women rule, τώρα μπορώ να προσθέσω πως οι 40 something Serbian women are better!)
Λίγες ώρες μετά, φεύγουμε από το καφέ και πηγαίνουμε να τσιμπήσουμε κάτι. Επιτέλους, θα ξαναφάω Σέρβικο μπιφτέκι! Κλασσικό μαγαζάκι, στο κέντρο της πόλης, με γνώριμες γεύσεις! Τρώμε και δεν θέλω να σταματήσω ποτέ!!!
Αφού φάγαμε, κανονίζω καφεδάκι με μία φίλη και συμφωνούμε με τον Darko να τα πούμε αργότερα. Ο δρόμος με βγάζει στο πάρκο Cair (Τσαΐρ), στο Dream καφέ, όπου συναντώ την Nevena και την φίλη της Ana. Ακούμε ευχάριστα τραγουδάκια και ζητάω πληροφορίες από την σερβιτόρα. Η καλοσυνάτη κοπελίτσα, μου χαρίζει το cd του τοπικού συγκροτήματος De Marco, όπου διασκευάζουν γνωστά τραγούδια (και θα το βρείτε όπως κοιτάτε το blog μου, αριστερά, στην πρόταση της εβδομάδας) .
Επιστρέφω στο σπίτι, "τσιμπάμε" κάτι και βγαίνουμε, πάλι στην Pleasure Pub (νομίζω πως ήδη βαρέθηκα και το καφέ και την pub). Πίνουμε ένα ποτάκι με τα παιδιά και… την ξαδέλφη, χαλαρώνουμε με το δεύτερο ποτό και αποφασίζουμε να πάμε σε clubάκι. Δυστυχώς, ο Darko δεν νιώθει καλά, έχει και ένα επαγγελματικό ταξίδι την Δευτέρα, οπότε… το club αναβάλλεται!!!
Επιστρέφοντας στο σπίτι, αποφασίζω να πάρω κάτι για να φάω. Σταματάμε μπροστά στο νοσοκομείο, στα σαντουϊτσάδικα από όπου χρόόόνια ολόκληρα έτρωγα. Ζωντανή απόδειξη, μία κυρία που δουλεύει εκεί, με θυμάται και μου ετοιμάζει το αγαπημένο μου, χωρίς δεύτερη κουβέντα : τεράστιο γεμιστό μπιφτέκι, λίγο καυτερό, σε δύο πίτες (τορτίλιες). Σκέτη απόλαυση!
Η νύχτα κλείνει με εκπομπή του BBC- αφιέρωμα στη μουσική Indie, ένα άσχετο τραγουδάκι και προγραμματισμό της επόμενης μέρας. Ξημερώνει Κυριακή, μέρα λαϊκής…
Συνεχίζεται…
Εδώ και λίγους μήνες, ο Darko έχει καθιερώσει τον εβδομαδιαίο καφέ με την Σαββατιάτικη παρέα του. Άνθρωποι διαφόρων ηλικιών, κυρίως μεγαλύτεροι και μάλιστα γυναίκες! Φυσικά και δεν θα έλεγα «όχι» σε τέτοιο καφέ!
Μπερδεμένη παρέα, αλλά μ’αρέσει. Μαθαίνω και μία παροιμία (που δεν την άκουσα καλά και έπρηξα τον Darko μέχρι να την μάθω ολόσωστα) : «αν δεις μία αρκούδα να χορεύει στην αυλή του γείτονά σου, μην γελάς, γιατί σύντομα θα έρθει και στην δική σου αυλή». Μέσα στη βαβούρα, γίνεται και η κουβεντούλα :
C.: «Πόσων χρονών είσαι? »
Δρ Πάκο: «29»
C.: «Αχ, μ’αρέσει πολύ η ηλικία σου! Έχω έναν συνομήλικό σου στην δουλειά και τον έχω ξεζουμίζει… ουψ, αυτό μου ξέφυγε!»
Δρ Πάκο: «Κι εγώ χαίρομαι ιδιαίτερα που… σου ξέφυγε!»
(Αν κάποτε είπα πως οι 40 something women rule, τώρα μπορώ να προσθέσω πως οι 40 something Serbian women are better!)
Λίγες ώρες μετά, φεύγουμε από το καφέ και πηγαίνουμε να τσιμπήσουμε κάτι. Επιτέλους, θα ξαναφάω Σέρβικο μπιφτέκι! Κλασσικό μαγαζάκι, στο κέντρο της πόλης, με γνώριμες γεύσεις! Τρώμε και δεν θέλω να σταματήσω ποτέ!!!
Αφού φάγαμε, κανονίζω καφεδάκι με μία φίλη και συμφωνούμε με τον Darko να τα πούμε αργότερα. Ο δρόμος με βγάζει στο πάρκο Cair (Τσαΐρ), στο Dream καφέ, όπου συναντώ την Nevena και την φίλη της Ana. Ακούμε ευχάριστα τραγουδάκια και ζητάω πληροφορίες από την σερβιτόρα. Η καλοσυνάτη κοπελίτσα, μου χαρίζει το cd του τοπικού συγκροτήματος De Marco, όπου διασκευάζουν γνωστά τραγούδια (και θα το βρείτε όπως κοιτάτε το blog μου, αριστερά, στην πρόταση της εβδομάδας) .
Επιστρέφω στο σπίτι, "τσιμπάμε" κάτι και βγαίνουμε, πάλι στην Pleasure Pub (νομίζω πως ήδη βαρέθηκα και το καφέ και την pub). Πίνουμε ένα ποτάκι με τα παιδιά και… την ξαδέλφη, χαλαρώνουμε με το δεύτερο ποτό και αποφασίζουμε να πάμε σε clubάκι. Δυστυχώς, ο Darko δεν νιώθει καλά, έχει και ένα επαγγελματικό ταξίδι την Δευτέρα, οπότε… το club αναβάλλεται!!!
Επιστρέφοντας στο σπίτι, αποφασίζω να πάρω κάτι για να φάω. Σταματάμε μπροστά στο νοσοκομείο, στα σαντουϊτσάδικα από όπου χρόόόνια ολόκληρα έτρωγα. Ζωντανή απόδειξη, μία κυρία που δουλεύει εκεί, με θυμάται και μου ετοιμάζει το αγαπημένο μου, χωρίς δεύτερη κουβέντα : τεράστιο γεμιστό μπιφτέκι, λίγο καυτερό, σε δύο πίτες (τορτίλιες). Σκέτη απόλαυση!
Η νύχτα κλείνει με εκπομπή του BBC- αφιέρωμα στη μουσική Indie, ένα άσχετο τραγουδάκι και προγραμματισμό της επόμενης μέρας. Ξημερώνει Κυριακή, μέρα λαϊκής…
Συνεχίζεται…
Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008
Σερβία, Ημέρα 2η, Παρασκευή
Darko: «Ξύπνα, αδερφέ, σου έκανα καφέ… τον τρίτο! »
Οι άλλοι δύο είχαν κρυώσει, αφού ο Darko προσπαθούσε κάθε μία ώρα να με ξυπνήσει…
Δρ Πάκο : «Ωχ, 12 και κάτι…»
Σηκώνομαι καθώς από την τηλεόραση ακούγεται το "Let’s get it started", πίνω καφέ, χωρίς να λέμε πολλά, απλά ακούμε ή καλύτερα βλέπουμε τραγούδια όπως αυτό και αυτό που μας ξεσηκώνει και αποφασίζουμε να πάμε για βόλτα και καφέ!
Περπατάμε στο κέντρο, καταλήγουμε στο Costa Café, νέο καφέ, ωραίο, μ’αρέσει, καθόμαστε. Ακόμα πιο πολύ, μ’αρέσει που βρίσκουμε τυχαία εκεί την Milena Νο 2. Ξανθιά, όμορφη, με ωραίο σώμα, αλλά… ξαδέλφη του Darko. Όπως λέει και ένα από τα τραγούδια που ακούμε "you can look, but you can’t touch".
H φίλη της Milena φεύγει μετά από λίγο, οπότε η… ξαδέλφη συνεχίζει τον καφέ της μαζί μας. Αφού μιλάμε λίγο, κάνει την ερώτηση : «facebook έχεις? Σίγουρα έχεις, αφού όλοι μας έχουμε… εκτός από τον Darko!». Η αλήθεια είναι πως είχα μεγάλη περιέργεια και ήθελα να μάθω ποια είναι η σχέση των Σέρβων με το internet, γιατί όσο σπούδαζα, δεν ήταν και η καλύτερη. Να, που βρήκα το κατάλληλο άτομο για να μου λύσει κάθε απορία. Από ό,τι έμαθα, ένα μεγάλο μέρος του κέντρου της πόλης έχει δωρεάν wifi internet, όπως και αρκετά καφέ, μιας και όλο και περισσότεροι χρησιμοποιούν internet και laptop. Μάλιστα! Μπράβο στο Νις, εξελίχθηκε αρκετά, ίσως και περισσότερο από την Θεσσαλονίκη.
Η ώρα περνάει, η κουβεντούλα γίνεται κοινωνικοπολιτική (και η μουσική μας «ακολουθεί»), μέχρι που η Milena πρέπει να φύγει, ρωτώντας τον Darko : «ώστε αυτός είναι ο "αδερφός" σου από την Ελλάδα?... αχ, ωραίο τραγούδι… και στίχος» (λες και τα τραγούδια ήταν επιλεγμένα για την συνάντησή μας). Εμείς όμως παραμένουμε στο Costa καφέ, γιατί έρχεται ο καλός φίλος Misa Paci (ψευδώνυμο με… επίθετο : Ποντικός Αρουραίος). Καφεδάκι, κουβεντούλα, κουτσομπολιά σχετικά με την παλιά καλή παρέα μας και ο Misa (που ενίοτε δουλεύει και ως dj) σχολιάζει : «ωραία παρέα ήμασταν… ο ένας γιατρός είναι dj, ο άλλος πουλάει Tupperware, ο τρίτος είναι διαιτητής, ο τέταρτος πουλάει γύρο… χαχαχα».
Φεύγουμε από το καφέ, περπατάμε στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης. Κάποια στιγμή, σταματάμε
Misa : «Σταματήστε!!!»
Darko : «Τι έγινε? Τί είδες?»
Misa και Δρ Πάκο : «Έναν απίστευτο κώλο! Χαχαχα!»
Κάπου εκεί χαιρετάμε τον Misa, με την υπόσχεση πως κάποια από τα επόμενα βράδια θα πάμε στο club που παίζει μουσική.
Το βραδάκι με βρίσκει στην παλιά μου γειτονιά, όπου πηγαίνω μόνος - είχε κάτι δουλίτσες να κάνει ο κολλητός. Πλησιάζω στο παλιό μου σπίτι (το τρίτο από τα τέσσερα σπίτια που άλλαξα όσο σπούδαζα) και βλέπω τρομερές αλλαγές. Νέα κτήρια, νέα μαγαζιά, ενώ τα παλιά έχουν ανακαινιστεί. Όλα αυτά, μέσα σε 2,5 χρόνια απουσίας μου. Τρελοί ρυθμοί ανάπτυξης στο Νις!!!
Για καλή μου τύχη, αυτό που δεν άλλαξε, είναι η Σέρβικη οικογένειά «μου». Οι άνθρωποι που με δέχτηκαν σαν γιο τους, όσο σπούδαζα. Τρεις ορόφους πιο πάνω από το διαμέρισμα που νοίκιαζα τα τρία «μεσαία» χρόνια των σπουδών μου. Τρεις ορόφους πιο πάνω, στην εκτίμησή μου, για πάντα.
Το συνηθισμένο απόγευμα (ή και βράδυ) στο σπίτι τους, έχει ως εξής : καφέ, χυμό, ρακί, μεζέδες, κρασί. Όλα αυτά με καλή κουβέντα, με πολλά γέλια, με μερικά υπονοούμενα, με πάρα πολλές ευχές και με ατέλειωτη και αληθινή αγάπη!!!
Αν και νιώθω σαν στο σπίτι μου, πρέπει να φύγω και μάλιστα να τρέξω στο κέντρο, όπου με περιμένει ο Darko με παρέα. Για άλλη μία φορά, Pleasure Pub. Εκεί βρίσκω τον Darko, τον Svetislav και τον Dusan. Μετά από λίγο, έρχονται και δύο φίλες τους. Δίπλα μου κάθεται η συμπαθέστατη μαυρομάλλα Maja (Μάγια), απέναντι μου η σέξυ κοκκινομάλλα Ana. Α- μπε- μπα- μπλομ…
Η μέρα πέρασε όμορφα και η νύχτα ομορφότερα. Ώρα για ύπνο τώρα, πήγε 5:20 και αύριο μας περιμένει μεγάλη μέρα και αρκετές συναντήσεις με φίλους!!!
Συνεχίζεται…
Οι άλλοι δύο είχαν κρυώσει, αφού ο Darko προσπαθούσε κάθε μία ώρα να με ξυπνήσει…
Δρ Πάκο : «Ωχ, 12 και κάτι…»
Σηκώνομαι καθώς από την τηλεόραση ακούγεται το "Let’s get it started", πίνω καφέ, χωρίς να λέμε πολλά, απλά ακούμε ή καλύτερα βλέπουμε τραγούδια όπως αυτό και αυτό που μας ξεσηκώνει και αποφασίζουμε να πάμε για βόλτα και καφέ!
Περπατάμε στο κέντρο, καταλήγουμε στο Costa Café, νέο καφέ, ωραίο, μ’αρέσει, καθόμαστε. Ακόμα πιο πολύ, μ’αρέσει που βρίσκουμε τυχαία εκεί την Milena Νο 2. Ξανθιά, όμορφη, με ωραίο σώμα, αλλά… ξαδέλφη του Darko. Όπως λέει και ένα από τα τραγούδια που ακούμε "you can look, but you can’t touch".
H φίλη της Milena φεύγει μετά από λίγο, οπότε η… ξαδέλφη συνεχίζει τον καφέ της μαζί μας. Αφού μιλάμε λίγο, κάνει την ερώτηση : «facebook έχεις? Σίγουρα έχεις, αφού όλοι μας έχουμε… εκτός από τον Darko!». Η αλήθεια είναι πως είχα μεγάλη περιέργεια και ήθελα να μάθω ποια είναι η σχέση των Σέρβων με το internet, γιατί όσο σπούδαζα, δεν ήταν και η καλύτερη. Να, που βρήκα το κατάλληλο άτομο για να μου λύσει κάθε απορία. Από ό,τι έμαθα, ένα μεγάλο μέρος του κέντρου της πόλης έχει δωρεάν wifi internet, όπως και αρκετά καφέ, μιας και όλο και περισσότεροι χρησιμοποιούν internet και laptop. Μάλιστα! Μπράβο στο Νις, εξελίχθηκε αρκετά, ίσως και περισσότερο από την Θεσσαλονίκη.
Η ώρα περνάει, η κουβεντούλα γίνεται κοινωνικοπολιτική (και η μουσική μας «ακολουθεί»), μέχρι που η Milena πρέπει να φύγει, ρωτώντας τον Darko : «ώστε αυτός είναι ο "αδερφός" σου από την Ελλάδα?... αχ, ωραίο τραγούδι… και στίχος» (λες και τα τραγούδια ήταν επιλεγμένα για την συνάντησή μας). Εμείς όμως παραμένουμε στο Costa καφέ, γιατί έρχεται ο καλός φίλος Misa Paci (ψευδώνυμο με… επίθετο : Ποντικός Αρουραίος). Καφεδάκι, κουβεντούλα, κουτσομπολιά σχετικά με την παλιά καλή παρέα μας και ο Misa (που ενίοτε δουλεύει και ως dj) σχολιάζει : «ωραία παρέα ήμασταν… ο ένας γιατρός είναι dj, ο άλλος πουλάει Tupperware, ο τρίτος είναι διαιτητής, ο τέταρτος πουλάει γύρο… χαχαχα».
Φεύγουμε από το καφέ, περπατάμε στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης. Κάποια στιγμή, σταματάμε
Misa : «Σταματήστε!!!»
Darko : «Τι έγινε? Τί είδες?»
Misa και Δρ Πάκο : «Έναν απίστευτο κώλο! Χαχαχα!»
Κάπου εκεί χαιρετάμε τον Misa, με την υπόσχεση πως κάποια από τα επόμενα βράδια θα πάμε στο club που παίζει μουσική.
Το βραδάκι με βρίσκει στην παλιά μου γειτονιά, όπου πηγαίνω μόνος - είχε κάτι δουλίτσες να κάνει ο κολλητός. Πλησιάζω στο παλιό μου σπίτι (το τρίτο από τα τέσσερα σπίτια που άλλαξα όσο σπούδαζα) και βλέπω τρομερές αλλαγές. Νέα κτήρια, νέα μαγαζιά, ενώ τα παλιά έχουν ανακαινιστεί. Όλα αυτά, μέσα σε 2,5 χρόνια απουσίας μου. Τρελοί ρυθμοί ανάπτυξης στο Νις!!!
Για καλή μου τύχη, αυτό που δεν άλλαξε, είναι η Σέρβικη οικογένειά «μου». Οι άνθρωποι που με δέχτηκαν σαν γιο τους, όσο σπούδαζα. Τρεις ορόφους πιο πάνω από το διαμέρισμα που νοίκιαζα τα τρία «μεσαία» χρόνια των σπουδών μου. Τρεις ορόφους πιο πάνω, στην εκτίμησή μου, για πάντα.
Το συνηθισμένο απόγευμα (ή και βράδυ) στο σπίτι τους, έχει ως εξής : καφέ, χυμό, ρακί, μεζέδες, κρασί. Όλα αυτά με καλή κουβέντα, με πολλά γέλια, με μερικά υπονοούμενα, με πάρα πολλές ευχές και με ατέλειωτη και αληθινή αγάπη!!!
Αν και νιώθω σαν στο σπίτι μου, πρέπει να φύγω και μάλιστα να τρέξω στο κέντρο, όπου με περιμένει ο Darko με παρέα. Για άλλη μία φορά, Pleasure Pub. Εκεί βρίσκω τον Darko, τον Svetislav και τον Dusan. Μετά από λίγο, έρχονται και δύο φίλες τους. Δίπλα μου κάθεται η συμπαθέστατη μαυρομάλλα Maja (Μάγια), απέναντι μου η σέξυ κοκκινομάλλα Ana. Α- μπε- μπα- μπλομ…
Η μέρα πέρασε όμορφα και η νύχτα ομορφότερα. Ώρα για ύπνο τώρα, πήγε 5:20 και αύριο μας περιμένει μεγάλη μέρα και αρκετές συναντήσεις με φίλους!!!
Συνεχίζεται…
Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008
Σερβία, Ημέρα 1η, Πέμπτη
Αν και είχα χρόνια να πάω στη Σερβία και η λαχτάρα μου να δω την πόλη του Νις ήταν τεράστια, ξύπνησα… σχεδόν μεσημεράκι! Πάλι καλά, που ο Darko με ξέρει καλά και με άφησε να κοιμηθώ για να ξεκουραστώ από το ταξίδι!
Τα λέμε λίγο με τους γονείς του και φεύγουμε για την αστυνομία. Σέρβικος νόμος : οι Σέρβοι πρέπει να δηλώνουν τους ξένους που φιλοξενούν στην αστυνομία, εντός τριών ημερών (σε περίπτωση τουρίστα σε ξενοδοχείο, αναλαμβάνουν οι ξενοδοχοϋπάλληλοι και ο τουρίστας δεν έχει καμία επιβάρυνση). Αφού τελειώνουμε και με αυτό εύκολα (έπεσα και σε γνωστή "αστυνομικίνα" από τα παλιά, μια χαρά), τρώμε Σέρβικο πρωινό (μπούρεκ και γιόγκουρτ : κάτι σαν τη δική μας μπουγάτσα και το ξινόγαλα) και αρχίζουμε τις συναντήσεις με φίλους!!!
Φίλη πρώτη : η Sandra B. Ο Darko έχει κανονίσει να περάσει από το σπίτι της και να την πάρει, για να πάνε για καφέ. Φυσικά, δεν ξέρει ότι ήρθα και η έκπληξη είναι καλά οργανωμένη! Έκπληξη ναι, αλλά για ποιόν? Η Sandra έχει έναν γιο 2,5 μηνών, τον Andrej! Τα έχασα, ξετρελάθηκα με τον μικρό! Φυσικά, τον αφήσαμε να κοιμάται και πήγαμε με την «μαμά» για καφέ, στο νέο εμπορικό κέντρο Merkator (κι άλλη έκπληξη για μένα).
Το πρόγραμμα στη συνέχεια έχει κέντρο και… χορωδία υποδοχής (δεν ξέρω πως βρέθηκε εκεί, αλλά μου έριξε δουλεματάκι ο Darko «για σένα ήρθαν, για να σε καλωσορίσουν που έκανες κάτι αιώνες να επιστρέψεις στο Νις»). Καταλήγουμε στο καφέ Pleasure (προφορά : «πλέζιρ»), πίνουμε καφεδάκι και τα λέμε οι δυο μας, επιτέλους, όπως τον παλιό καλό καιρό…
Επιστρέφουμε στο σπίτι, τρώμε, χαλαρώνουμε και υποδεχόμαστε ένα φίλο του Darko, για να τον γνωρίσω κι εγώ : τον Svetislav. Είναι ο ξάδερφος του κουμπάρου του φίλου του… καλά, οκ, χάρηκα!!!
Ετοιμαζόμαστε και βγαίνουμε για «ένα» ποτάκι, μιας και στο Νις τα νυχτερινά μαγαζιά κλείνουν στις 12 τις καθημερινές μέρες. Πηγαίνουμε στο Pleasure, αλλά αυτή τη φορά στο υπόγειο, στην Pub. Η παρέα μεγαλώνει, έρχονται η Sandra με τον άντρα της Milan, η Milena, η Ana και η Marina (αχ…). Πίνουμε ένα ποτάκι, μας κερνάει το μαγαζί ακόμα ένα. Μιλάμε, γελάμε… κάποια στιγμή, μιλάω με την Marina :
Δρ Πάκο : «κάθεσαι άνετα?»
Marina : «ναι, ευχαριστώ»
Δρ Πάκο : «ε… κάθεσαι πάνω στο πόδι μου»
Marina : «μα… μια χαρά άνετα είναι… ;) »
Μετά από άλλα δύο ποτά (ακόμα ένα παραγγείλαμε, άλλο ένα μας κέρασε το μαγαζί), φεύγουμε. Δεν θέλω να τελειώσει το βράδυ και το καλό είναι πως δεν το θέλουν ούτε τα παιδιά. Ευτυχώς, το πλωτό καφέ bar Porto Belo, στο ποτάμι Nisava, λειτουργεί ως αργά και απόψε έχει live Σέρβικη μουσική (κυρίως σκυλάδικα). Δεν είναι του γούστου μου, αλλά με τις Vodkes που ήπια και με την καλή παρέα, πιστεύω πως θα περάσουμε καλά!!!
Χρόνια είχα να νιώσω έτσι… σαν να είμαι στον Παράδεισο! Από την μία, καλή παρέα, φίλοι και φίλες! Από την άλλη… ωραίες γυναίκες, ψηλές γυναίκες, παντού γύρω μου! Χέβαιν, σας λέω!!!
Το κέφι ανάβει, τα ποτά δίνουν και παίρνουν, η παρέα τραγουδάει και χορεύει και μαζί τους κι εγώ! Αλήθεια, τραγούδησα αυτό, αυτό και αυτό και επειδή επέμενα πως θα ακουστεί και αυτό, πήρα RESPECT από την Marina (κάναμε… ανταλλαγή). Κάποια στιγμή, η Sandra με κοιτάζει και μου λέει : «χαίρομαι για σένα… φαίνεται πως είσαι χαρούμενος!». Και ήμουν, ακόμα και αν άκουγα Σέρβικα σκυλάδικα!
Επιστροφή στο σπίτι με κεφάλι καζάνι και χαρά να ξεχειλίζει σε ποτάμια… αλκοόλ! Καθόμαστε να τα πούμε λίγο με Darko, στην τηλεόραση παίζει αυτό και αυτό που μας θυμίζουν παλιές κοπέλες και τελικά κοιμόμαστε αργά. Πόσο χαίρομαι που είμαι στο Νις!!!
Συνεχίζεται…
Τα λέμε λίγο με τους γονείς του και φεύγουμε για την αστυνομία. Σέρβικος νόμος : οι Σέρβοι πρέπει να δηλώνουν τους ξένους που φιλοξενούν στην αστυνομία, εντός τριών ημερών (σε περίπτωση τουρίστα σε ξενοδοχείο, αναλαμβάνουν οι ξενοδοχοϋπάλληλοι και ο τουρίστας δεν έχει καμία επιβάρυνση). Αφού τελειώνουμε και με αυτό εύκολα (έπεσα και σε γνωστή "αστυνομικίνα" από τα παλιά, μια χαρά), τρώμε Σέρβικο πρωινό (μπούρεκ και γιόγκουρτ : κάτι σαν τη δική μας μπουγάτσα και το ξινόγαλα) και αρχίζουμε τις συναντήσεις με φίλους!!!
Φίλη πρώτη : η Sandra B. Ο Darko έχει κανονίσει να περάσει από το σπίτι της και να την πάρει, για να πάνε για καφέ. Φυσικά, δεν ξέρει ότι ήρθα και η έκπληξη είναι καλά οργανωμένη! Έκπληξη ναι, αλλά για ποιόν? Η Sandra έχει έναν γιο 2,5 μηνών, τον Andrej! Τα έχασα, ξετρελάθηκα με τον μικρό! Φυσικά, τον αφήσαμε να κοιμάται και πήγαμε με την «μαμά» για καφέ, στο νέο εμπορικό κέντρο Merkator (κι άλλη έκπληξη για μένα).
Το πρόγραμμα στη συνέχεια έχει κέντρο και… χορωδία υποδοχής (δεν ξέρω πως βρέθηκε εκεί, αλλά μου έριξε δουλεματάκι ο Darko «για σένα ήρθαν, για να σε καλωσορίσουν που έκανες κάτι αιώνες να επιστρέψεις στο Νις»). Καταλήγουμε στο καφέ Pleasure (προφορά : «πλέζιρ»), πίνουμε καφεδάκι και τα λέμε οι δυο μας, επιτέλους, όπως τον παλιό καλό καιρό…
Επιστρέφουμε στο σπίτι, τρώμε, χαλαρώνουμε και υποδεχόμαστε ένα φίλο του Darko, για να τον γνωρίσω κι εγώ : τον Svetislav. Είναι ο ξάδερφος του κουμπάρου του φίλου του… καλά, οκ, χάρηκα!!!
Ετοιμαζόμαστε και βγαίνουμε για «ένα» ποτάκι, μιας και στο Νις τα νυχτερινά μαγαζιά κλείνουν στις 12 τις καθημερινές μέρες. Πηγαίνουμε στο Pleasure, αλλά αυτή τη φορά στο υπόγειο, στην Pub. Η παρέα μεγαλώνει, έρχονται η Sandra με τον άντρα της Milan, η Milena, η Ana και η Marina (αχ…). Πίνουμε ένα ποτάκι, μας κερνάει το μαγαζί ακόμα ένα. Μιλάμε, γελάμε… κάποια στιγμή, μιλάω με την Marina :
Δρ Πάκο : «κάθεσαι άνετα?»
Marina : «ναι, ευχαριστώ»
Δρ Πάκο : «ε… κάθεσαι πάνω στο πόδι μου»
Marina : «μα… μια χαρά άνετα είναι… ;) »
Μετά από άλλα δύο ποτά (ακόμα ένα παραγγείλαμε, άλλο ένα μας κέρασε το μαγαζί), φεύγουμε. Δεν θέλω να τελειώσει το βράδυ και το καλό είναι πως δεν το θέλουν ούτε τα παιδιά. Ευτυχώς, το πλωτό καφέ bar Porto Belo, στο ποτάμι Nisava, λειτουργεί ως αργά και απόψε έχει live Σέρβικη μουσική (κυρίως σκυλάδικα). Δεν είναι του γούστου μου, αλλά με τις Vodkes που ήπια και με την καλή παρέα, πιστεύω πως θα περάσουμε καλά!!!
Χρόνια είχα να νιώσω έτσι… σαν να είμαι στον Παράδεισο! Από την μία, καλή παρέα, φίλοι και φίλες! Από την άλλη… ωραίες γυναίκες, ψηλές γυναίκες, παντού γύρω μου! Χέβαιν, σας λέω!!!
Το κέφι ανάβει, τα ποτά δίνουν και παίρνουν, η παρέα τραγουδάει και χορεύει και μαζί τους κι εγώ! Αλήθεια, τραγούδησα αυτό, αυτό και αυτό και επειδή επέμενα πως θα ακουστεί και αυτό, πήρα RESPECT από την Marina (κάναμε… ανταλλαγή). Κάποια στιγμή, η Sandra με κοιτάζει και μου λέει : «χαίρομαι για σένα… φαίνεται πως είσαι χαρούμενος!». Και ήμουν, ακόμα και αν άκουγα Σέρβικα σκυλάδικα!
Επιστροφή στο σπίτι με κεφάλι καζάνι και χαρά να ξεχειλίζει σε ποτάμια… αλκοόλ! Καθόμαστε να τα πούμε λίγο με Darko, στην τηλεόραση παίζει αυτό και αυτό που μας θυμίζουν παλιές κοπέλες και τελικά κοιμόμαστε αργά. Πόσο χαίρομαι που είμαι στο Νις!!!
Συνεχίζεται…
Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008
Στο δρόμο της… Σερβίας!!!
Ως κλασσικός Δρ Πάκο, φτάνω στον σιδηροδρομικό σταθμό στις 16:05 και τρέχω να προλάβω το τραίνο που φεύγει στις 16:15. Ευτυχώς, μπαίνω, βρίσκω θέση και μάλιστα άνετη, όλα καλά! Άντε, καλό δρόμο να έχουμε!!!
Μετά από 1,5 περίπου ώρα, βγαίνουμε από την Ελλάδα και μπαίνουμε στα Σκόπια. Κατεβαίνω από το τραίνο, πηγαίνω στην αστυνομία και πληρώνω 3,5 ευρώ ως ασφάλεια ζωής (κάτι που επινόησαν οι Σκοπιανοί για να μας παίρνουν τα λεφτά, νόμιμα). Καλώς ή κακώς, κάποιοι φίλοι με είχαν αγχώσει για την διαδικασία αυτή και ευτυχώς οι Σκοπιανοί τους διέψευσαν. Ήταν απίστευτα εξυπηρετικοί, ενώ δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να… φύγει το τραίνο και να με αφήσει εκεί (μέχρι και αυτό είχα ακούσει, έλεος).
Περιμένοντας την αναχώρηση από τα σύνορα, ακούω δύο γυναίκες να μιλάνε έντονα, αγριεμένες και ενοχλημένες από κάποιους επιβάτες! Τί τύχη, προσπαθούν να μπούνε στο κουπέ μου. Τί να έκανα ο άνθρωπος? Τις βοηθάω και σκέφτομαι πως… θα περάσουμε καλάάά οι 3 μας!!!
Είμαι σίγουρος πως σκεφτόσαστε ότι ήλπιζα να κάνουμε όργια μέσα στο τραίνο! Αυτή τη φορά, όχι! Από τη μία, γιατί οι δύο γυναίκες ήταν… 72 χρονών η μία και η άλλη 67! Από την άλλη, αυτός ήταν ο λόγος που επέλεξα να ταξιδέψω με τραίνο : ήθελα να συναντήσω απλούς ανθρώπους, να μιλήσω μαζί τους, να ανταλλάξουμε απόψεις… κάτι που έκανα και όσο σπούδαζα! Είμαι και από αυτούς που πιστεύουν πως «ανοίγεσαι» πολύ πιο εύκολα σε έναν άγνωστο που ξέρεις πως μάλλον δεν θα τον ξαναδείς ποτέ σου, παρά σε κάποιον γνωστό, οπότε «βολεύτηκα» μια χαρά με τις κυριούλες.
Αρχίζουμε να μιλάμε, όχι με τον λίγο πολύ γνωστό και συνηθισμένο τρόπο «εσείς πού πηγαίνετε?», αλλά με την ατάκα της μίας γιαγιάκας «αχ, «γιε μου»... δύσκολα θα βρεις καλή γυναίκα για να πάρεις, στην εποχή μας» (όπως μου είπαν μετά, ο λόγος που φώναζαν νωρίτερα, ήταν γιατί προσπαθούσαν να ανεβάσουν τα πράγματά τους στο τραίνο και 3-4 κοπέλες τις έβλεπαν, κάπνιζαν και δεν έκαναν καμία κίνηση να τις βοηθήσουν…). Από την στιγμή εκείνη και μετά, γινόμαστε ένα, μιλάμε, σχολιάζουμε τα πάντα, κάποια στιγμή θάβουμε και έναν επιβάτη που μπήκε για 20 λεπτά στο κουπέ μας και μας εξιστόρησε όόόλη την τραγική ζωή του, γελάμε πολύ και φυσικά, αναφερόμαστε και στο ΟΝΟΜΑ (της Μακεδονίας). Σας μεταφέρω μόνο λίγες απόψεις τους (που με βρίσκουν σύμφωνο) :
-«Κοίτα, «γιε μου», είμαστε όλοι άνθρωποι… και όλοι μας αγαπάμε και υποστηρίζουμε τον τόπο που γεννηθήκαμε… απλά, καλό είναι να ακούμε και τον γείτονά μας και να τον αγαπάμε κιόλας»…
-«Έχουμε την εντύπωση πως ο Μέγας Αλέξανδρος δεν είχε διαβατήριο… ούτε και ήξερε πού σταματάει η Μακεδονία και πού αρχίζει η Ελλάδα! Ο άνθρωπος, ανέβαινε στον Βουκεφάλα και πήγαινε…»…
-«Όλα αυτά είναι παιχνίδια και κόλπα των πολιτικών! Εμείς, οι απλοί άνθρωποι, πρέπει να είμαστε αγαπημένοι και να μπορούμε να ζούμε όλοι μαζί, ειρηνικά».
-«Ίσως το καλύτερο θα ήταν να κάνουμε μία Βαλκανική Ένωση και να αφήσουμε την Ευρώπη, το ΝΑΤΟ και όλο τον κόσμο να «χτενίζετε». Και θα είχαμε μία Μακεδονία, χωρίς σύνορα, χωρίς μίσος και αντιθέσεις»….
Το τελευταίο που άκουσα και με άφησε άφωνο ήταν το εξής : «Πάντως… ό,τι και να λέμε εμείς, μάλλον είναι λάθος… άλλωστε, εμείς είμαστε ΑΓΡΑΜΜΑΤΕΣ» (και ξεσπάσανε στα γέλια). Απλή σκέψη : ίσως τις καλύτερες αλήθειες και ιδέες τις ακούς από απλά μυαλά και απλούς ανθρώπους… χωρίς πτυχία και τίτλους!!!
Λίγο πριν βγούμε από τα Σκόπια, πηγαίνω τουαλέτα. Γυρνάω, ενώ το τραίνο έχει σταματήσει σε ένα χωριουδάκι, όπου και κατεβαίνουν οι κυριούλες! Με χαιρετάνε με τις καλύτερες ευχές, ενώ η μία μου λέει στο αυτί «πήγαινε στο κουπέ, σου αφήσαμε κάτι, μην το πάρει κανένας άλλος». Οι απίστευτες γιαγιάδες, μου άφησαν δώρο.. καραμελίτσες!!!
Το υπόλοιπο ταξίδι ήταν λίγο κουραστικό, μιας και μία βλάβη καθυστέρησε το τραίνο για 2 ώρες περίπου! Τελικά, έφτασα στο αγαπημένο μου Νις στις 2:30, συναντήθηκα με τον κολλητό Darko και πήγαμε στο σπίτι του. Η πρώτη εντύπωση από την πόλη... τεράστια συγκίνηση! Άντε, καλώς σας (ξανά)βρήκα!!!
Συνεχίζεται…
Μετά από 1,5 περίπου ώρα, βγαίνουμε από την Ελλάδα και μπαίνουμε στα Σκόπια. Κατεβαίνω από το τραίνο, πηγαίνω στην αστυνομία και πληρώνω 3,5 ευρώ ως ασφάλεια ζωής (κάτι που επινόησαν οι Σκοπιανοί για να μας παίρνουν τα λεφτά, νόμιμα). Καλώς ή κακώς, κάποιοι φίλοι με είχαν αγχώσει για την διαδικασία αυτή και ευτυχώς οι Σκοπιανοί τους διέψευσαν. Ήταν απίστευτα εξυπηρετικοί, ενώ δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να… φύγει το τραίνο και να με αφήσει εκεί (μέχρι και αυτό είχα ακούσει, έλεος).
Περιμένοντας την αναχώρηση από τα σύνορα, ακούω δύο γυναίκες να μιλάνε έντονα, αγριεμένες και ενοχλημένες από κάποιους επιβάτες! Τί τύχη, προσπαθούν να μπούνε στο κουπέ μου. Τί να έκανα ο άνθρωπος? Τις βοηθάω και σκέφτομαι πως… θα περάσουμε καλάάά οι 3 μας!!!
Είμαι σίγουρος πως σκεφτόσαστε ότι ήλπιζα να κάνουμε όργια μέσα στο τραίνο! Αυτή τη φορά, όχι! Από τη μία, γιατί οι δύο γυναίκες ήταν… 72 χρονών η μία και η άλλη 67! Από την άλλη, αυτός ήταν ο λόγος που επέλεξα να ταξιδέψω με τραίνο : ήθελα να συναντήσω απλούς ανθρώπους, να μιλήσω μαζί τους, να ανταλλάξουμε απόψεις… κάτι που έκανα και όσο σπούδαζα! Είμαι και από αυτούς που πιστεύουν πως «ανοίγεσαι» πολύ πιο εύκολα σε έναν άγνωστο που ξέρεις πως μάλλον δεν θα τον ξαναδείς ποτέ σου, παρά σε κάποιον γνωστό, οπότε «βολεύτηκα» μια χαρά με τις κυριούλες.
Αρχίζουμε να μιλάμε, όχι με τον λίγο πολύ γνωστό και συνηθισμένο τρόπο «εσείς πού πηγαίνετε?», αλλά με την ατάκα της μίας γιαγιάκας «αχ, «γιε μου»... δύσκολα θα βρεις καλή γυναίκα για να πάρεις, στην εποχή μας» (όπως μου είπαν μετά, ο λόγος που φώναζαν νωρίτερα, ήταν γιατί προσπαθούσαν να ανεβάσουν τα πράγματά τους στο τραίνο και 3-4 κοπέλες τις έβλεπαν, κάπνιζαν και δεν έκαναν καμία κίνηση να τις βοηθήσουν…). Από την στιγμή εκείνη και μετά, γινόμαστε ένα, μιλάμε, σχολιάζουμε τα πάντα, κάποια στιγμή θάβουμε και έναν επιβάτη που μπήκε για 20 λεπτά στο κουπέ μας και μας εξιστόρησε όόόλη την τραγική ζωή του, γελάμε πολύ και φυσικά, αναφερόμαστε και στο ΟΝΟΜΑ (της Μακεδονίας). Σας μεταφέρω μόνο λίγες απόψεις τους (που με βρίσκουν σύμφωνο) :
-«Κοίτα, «γιε μου», είμαστε όλοι άνθρωποι… και όλοι μας αγαπάμε και υποστηρίζουμε τον τόπο που γεννηθήκαμε… απλά, καλό είναι να ακούμε και τον γείτονά μας και να τον αγαπάμε κιόλας»…
-«Έχουμε την εντύπωση πως ο Μέγας Αλέξανδρος δεν είχε διαβατήριο… ούτε και ήξερε πού σταματάει η Μακεδονία και πού αρχίζει η Ελλάδα! Ο άνθρωπος, ανέβαινε στον Βουκεφάλα και πήγαινε…»…
-«Όλα αυτά είναι παιχνίδια και κόλπα των πολιτικών! Εμείς, οι απλοί άνθρωποι, πρέπει να είμαστε αγαπημένοι και να μπορούμε να ζούμε όλοι μαζί, ειρηνικά».
-«Ίσως το καλύτερο θα ήταν να κάνουμε μία Βαλκανική Ένωση και να αφήσουμε την Ευρώπη, το ΝΑΤΟ και όλο τον κόσμο να «χτενίζετε». Και θα είχαμε μία Μακεδονία, χωρίς σύνορα, χωρίς μίσος και αντιθέσεις»….
Το τελευταίο που άκουσα και με άφησε άφωνο ήταν το εξής : «Πάντως… ό,τι και να λέμε εμείς, μάλλον είναι λάθος… άλλωστε, εμείς είμαστε ΑΓΡΑΜΜΑΤΕΣ» (και ξεσπάσανε στα γέλια). Απλή σκέψη : ίσως τις καλύτερες αλήθειες και ιδέες τις ακούς από απλά μυαλά και απλούς ανθρώπους… χωρίς πτυχία και τίτλους!!!
Λίγο πριν βγούμε από τα Σκόπια, πηγαίνω τουαλέτα. Γυρνάω, ενώ το τραίνο έχει σταματήσει σε ένα χωριουδάκι, όπου και κατεβαίνουν οι κυριούλες! Με χαιρετάνε με τις καλύτερες ευχές, ενώ η μία μου λέει στο αυτί «πήγαινε στο κουπέ, σου αφήσαμε κάτι, μην το πάρει κανένας άλλος». Οι απίστευτες γιαγιάδες, μου άφησαν δώρο.. καραμελίτσες!!!
Το υπόλοιπο ταξίδι ήταν λίγο κουραστικό, μιας και μία βλάβη καθυστέρησε το τραίνο για 2 ώρες περίπου! Τελικά, έφτασα στο αγαπημένο μου Νις στις 2:30, συναντήθηκα με τον κολλητό Darko και πήγαμε στο σπίτι του. Η πρώτη εντύπωση από την πόλη... τεράστια συγκίνηση! Άντε, καλώς σας (ξανά)βρήκα!!!
Συνεχίζεται…
Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008
Σερβία… χίαρ άϊ κάμ!!!
Με χαρά που ξεχειλίζει από το τεράστιο χαμόγελό μου, σας αναγγέλλω ως άλλος (Έλληνας και «μορφωμένος») Borat ότι
«το παρών ιστολόγιο θα παραμείνει κλειστόν δια τις ακόλουθες επτά ( αριθμητικώς 7) ίσως και παραπάνω ημέρες, διότι ο ιδιοκτήτης του (εγώ, ντε) θα μεταβεί εις τας εξωτερικάς, εις τις χώρες των Βαλκανίων και συγκεκριμένα εις την Σερβία».
(Καλά, αν το έλεγε αυτό ο Borat, θα είχε δική του τρίωρη εκπομπή στην ΕΤ1!!!)
Φεύγω, λοιπόν. Μετά από δύο χρόνια, οχτώ μήνες και δώδεκα ημέρες ( αλλά who’s counting, μωρέ… ) επιστρέφω στη χώρα που με "δίδαξε". Στην πόλη, στο Νις, που μου έμαθε μάλιστα… όχι μόνο την Ιατρική, αλλά και πολλά άλλα… την ίδια την ζωή, σε ένα μεγάλο βαθμό (αυτό το λίγο που γνωρίζω για την ζωή, έστω).
Νιώθω πως αν αρχίσω να μιλάω για την Σερβία, το Νις και τα φοιτητικά μου χρόνια, θα αργήσω να τελειώσω! Κάτι που ειδικά απόψε, δεν γίνεται! Από τη μία, πρέπει να ετοιμάσω τις αποσκευές μου ( και πώς τα καταφέρνω πάντα, να τρέχω την τελευταία στιγμή?). Από την άλλη… ε, να μην σας κρατήσω λίγο σε αγωνία? Να μην σας αφήσω με την υπόσχεση ότι θα σας τα πω όλα, όταν επιστρέψω? Χμμμ… ίσως και λίγο πιο πριν, από εκεί!!!
Να περνάτε καλά και να είσαστε καλύτερα! Θα τα πούμε σε… δέκα (?) μέρες… μάλλον!!!
Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008
Μόνικα... λάϊβ!!!
Προειδοποίηση : ΔΕΝ μου άρεσε, οπότε μην περιμένετε ότι θα διαβάσετε άλλο ένα γλυκανάλατο κείμενο τύπου «ήταν τέλεια, μας μάγεψε η φωνή της, μας ταξίδεψαν οι μουσικές της, μας ικανοποίησε τρελά ο χώρος και το μαγαζί»! Κάθε άλλο, μάλιστα…
Όπως είπα και σε μία φίλη, ίσως να μην φταίει η ίδια η Μόνικα μόνο. Αν και η δικαιολογία «είναι 23 χρονών, μωρέ, τι περιμένεις?» δεν με καλύπτει ( αν δεν μπορεί να κάνει αυτό που κάνει στα 23 της… ας αλλάξει καριέρα όσο είναι καιρός) , κι όμως, της δίνω ένα μικρό «ελαφρυντικό», λόγω έλλειψης πείρας. Ακόμα και ο μεγαλύτερος μουσικός, στα πρώτα του βήματα, κάποια λαθάκια, θα τα έκανε. Κάποια λίγα όμως… όχι πολλά!
Μία μέρα πριν την συναυλία, είχα αμφιβολίες για το αν θέλω να πάω. Αν αξίζει να πάω. Άκουσα το cd της, Avatar, αρκετές φορές και συνέχεια κατέληγα στο ίδιο συμπέρασμα : «καλό είναι, αλλά για να κόβεις τις φλέβες σου». Να τις σχίζεις κιόλας και μάλιστα κατά μήκος, από τον καρπό, μέχρι πάνω, στην εσωτερική πλευρά του αγκώνα. Αυτό μου ερχόταν στο μυαλό, κάθε φορά που άκουγα το συγκεκριμένο cd και δυστυχώς, ήρθε η συναυλία να με επιβεβαιώσει! Όπως είπε αστειευόμενη μία από τις δέκα φίλες που συνόδευα (και την καταχάρηκα την παρέα μου) : «νομίζω πως θα βγει μία φλέβα στη σκηνή και θα πει «άσε, Μόνικα, θα κοπώ μόνη μου»! χαχα».
Το βράδυ πριν την συναυλία έκανα το εξής (λάθος?) : άκουσα την συνέντευξη της Μόνικα(ς?) σε γνωστό ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσσαλονίκης (ναι, το ομολογώ, άκουσα άλλο σταθμό, και όχι OFF RADIO). Ίσως αυτή η «επαφή» με την εν λόγω καλλιτέχνιδα, να με επηρέασε αρνητικά. Μία φράση θα σας πω μόνο, που ήταν καρφωμένη στο μυαλό μου, όση ώρα άκουγα την Μόνικα να περιγράφει τα τραγούδια, το ταλέντο και την άνετη και ευχάριστη ζωή της : «τι λέει, ρε, το κλανάκι?».
Λέξη κλειδί, το κλανάκι. Την ξεστόμισε μία μέρα ο πατέρας ενός κολλητού μου, όταν ακούγαμε μία τυχαία τραγουδίστρια (τόσο «τυχαία», που χάθηκε και δεν θυμάμαι καν ποια ήταν). Κλανάκι τότε η τραγουδίστρια στο μυαλό του κυρίου, κλανάκι τώρα η Μόνικα στο μυαλό μου. «Πού να ξέρει αυτός? Με ταβανόπροκες ασχολείται» είπε τότε ο κολλητός μου. Έλα όμως που ήξερε… μακάρι να μην αποδειχτεί ότι κι εγώ «ξέρω»…
Ήρθε τελικά η μέρα της συναυλίας. Μία – δύο κλήσεις από φίλες που είχα να δω καιρό (όπως το χρυσοψαράκι και η Miss Tati) με έκαναν να πάρω γρήγορα την απόφαση ότι θα πάω στη συναυλία. «Με θέλει η συναυλία», σκέφτηκα, μόλις άκουσα το όνομά μου, ανάμεσα στα ονόματα των τυχερών που κέρδισαν πρόσκληση από τον OFF RADIO. Ακόμα και τότε όμως, μέσα μου υπήρχε η σκέψη πως θα πάω για να… «στενοχωρηθώ»! Κάτι που πολύ σωστά σχολίασε η φίλη Σαρδέλα, με τον δικό της, σαρκαστικό τρόπο : «πάλι καλά που κέρδισες πρόσκληση… γιατί, και να πληρώσεις και να κλαις, δεν λέει και suckzzz»!
Μαζευτήκαμε στο αγαπημένο Bliss, ήπιαμε κάτι τις και κατευθυνθήκαμε προς τον Μύλο. Τα Blissoκόριτσα είχαν φροντίσει να «κλείσουν» ένα τραπέζι για 20 άτομα, που μας βόλεψε πολύ, μιας και ο κόσμος που συγκεντρώθηκε στη συναυλία ήταν υπεραρκετός! Δυστυχώς (για μένα, πάντα, ταπεινά) ανάμεσα σε αυτόν τον κόσμο υπήρχαν και αυτοί που δεν είχαν ακούσει το cd της Μόνικα(ς?), αυτοί που ήρθαν επειδή άκουσαν την διαφήμιση ή επειδή δεν ήθελαν να λείπουν από κάτι που συζητήθηκε και θα συζητηθεί πολύ. Δικαίωμά τους, όμως μήπως θα ήταν καλό να είμαστε έστω και λίγο «διαβασμένοι» πριν πάμε σε μία συναυλία? Απλά και μόνο για να μπορέσουμε να νιώσουμε τον παλμό της συναυλίας, το συναίσθημα του καλλιτέχνη ή την καθαρή υφή (ή και την βρωμιά, καμιά φορά) του ήχου. Ταπεινή μου άποψη, πάντα…
Η συναυλία ξεκίνησε, ενώ δεν προλάβαμε καλά καλά να τα πούμε με την παρέα. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, εμφανίστηκε ο γοριλάνθρωπος. Αυτός που ενώ έχει δίκαιο, το χάνει, γιατί δεν έχει τρόπους. Δίκαιο είχε, γιατί ναι, σε συναυλία ήμασταν και δεν επιτρέπεται να χαζολογάς και να γελάς τρανταχτά την ώρα που ο διπλανός σου θέλει να ακούσει και να νιώσει το τραγούδι. «Ρε μεγάλε» (όπως με αποκάλεσε), μάθε να μιλάς ευγενικά και ανθρώπινα. Την στιγμή που εσύ και η κακογ@μημένη κοπέλα σου (ναι, ναι, είμαι σίγουρος πως δεν την ικανοποιείς σεξουαλικά) γυρνάτε με ύφος και μας φωνάζετε, έτοιμοι να αρπαχτείτε σε καυγά, χρησιμοποιείτε φράσεις όπως «τί κακαρίζετε, ρε?», «να πάτε στην Βανδή, αν θέλετε να πίνετε και να μιλάτε, ρε» και «άντε να μην γ@μηθούμε τώρα, ρε», έχετε χάσει το δίκιο σας. Ευτυχώς, η σκηνή αυτή χάλασε τη διάθεσή μου για 5 λεπτά, μόνο. Δεν του κάνω την χάρη να χαλαστώ περισσότερο. Δυστυχώς, η διάθεση των φίλων V. και electronik^aki χάλασε για τα καλά…
Η Μόνικα τραγουδάει, μιλάει λίγο, συνεχίζει να τραγουδάει. Καρφωμένη στο μυαλό μου η εικόνα της φλέβας, που από στιγμή σε στιγμή θα πεταχτεί στη σκηνή για να αυτοκτονήσει, όπως και τα λόγια του κυρίου, σχετικά με το κλανάκι! Κάποια στιγμή, τα αυτιά μου πονάνε. Κυριολεκτικά, νομίζω ότι η «τραγουδιάρα κοπελίτσα» σε κάποιο από τα τελευταία τραγούδια, χάθηκε. Η φωνή της ήταν ένα φάλτσο μόνο! Το τραγούδι τελείωσε και η Μόνικα μας ενημέρωσε (λες και δεν το ξέραμε) ότι δεν έχει άλλα τραγούδια, οπότε θα παίξει πάλι τα ίδια. Και δύο – τρεις φίλες μου, να λένε «βαρέθηκααα… φτάνειιι… πάμε σπίτιιι…»!
Και τελείωσε! Ήρθε η ώρα να πληρώσουμε και να φύγουμε. Άλλοι ικανοποιημένοι, άλλοι όχι. Όπως νιώθει ο καθένας. Έτσι λες? «Περίμενε να πληρώσουμε και τα λέμε μετά», είπα στον κολλητό Stan (ο μόνος φίλος που ήρθε στη συναυλία και τον ευχαριστώ). Να και ο σερβιτόρος, μας φέρνει την «λυπητερή». Και λυπηθήκαμε όλοι. Γιατί το να πληρώνεις 30 ευρώ για ένα ποτό με μία τραγουδίστρια «κλανάκι», σε χώρο με κάπνα και τίποτα το καλό (τι κρίμα που έχουν αφήσει τον Μύλο να καταντήσει έτσι), μόνο λύπη μπορεί να σου προκαλέσει. Ειδικά, όταν έχεις βρεθεί στον ίδιο χώρο, για κάποιον «καλύτερο» καλλιτέχνη, με λιγότερα λεφτά. Δυστυχώς όμως, η διοργάνωση και το μαγαζί δεν ενημέρωσε κανέναν σχετικά με τις τιμές. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν ξέραμε ότι το εισιτήριο δεν συμπεριλαμβάνει ποτό… ούτε και το ότι τα μπουκάλια που πήραμε, κόστιζαν 120 ευρώ έκαστο… χμμμ... λες να είχε δίκαιο ο γοριλάνθρωπος και να ήμασταν στην Βανδή? Όπως και να ‘χει, η συναυλία έγινε και το βράδυ πέρασε… όμορφα…
Μετά από αυτό το βράδυ, αποφάσισα ότι δεν θα ξαναπάω σε συναυλία :
- με φίλους/φίλες που έχω να δω καιρό. Η λαχτάρα για να ακούσεις και να πεις νέα, μπορεί να καταστρέψει την συναυλία για σένα, αλλά και για τους γύρω σου.
- με φίλους/φίλες που δεν έχουν σχέση με το «αντικείμενο». Δεν θέλω να σχολιάζω ή/και να ενημερώνω σχετικά με το συγκρότημα ή τον τραγουδιστή κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Μου αρέσει μάλιστα, όταν έχουμε συνδέσει κάποιο τραγούδι με μία στιγμή της ζωής μας, κοιτιόμαστε και απλά χαμογελάμε… αν ξέρουμε τους στίχους και σιγοτραγουδάμε κιόλας, ακόμα καλύτερα!
- που θα μου χαλάσουν την διάθεση. Η μουσική «κόβω τις φλέβες μου» ή/και «τις σχίζω κιόλας», μου αρέσει όταν την ακούω στο σπίτι μου! Με ποτό ή χωρίς, με κάπνα (μπα) ή χωρίς, με παρέα ή χωρίς!
- αν δεν είμαι 1000% σίγουρος ότι θέλω να πάω. Ακόμα και η παραμικρή αμφιβολία, είναι ικανή να μεγαλώσει μέσα μου, να γεννήσει άσχημα συναισθήματα και σκέψεις, σαν κατσαρίδα που γεννοβολάει συνέχεια, ενώ τα κατσαριδάκια της μπορούν να γεμίσουν το κορμί μου και να με εμποδίσουν να απολαύσω έστω και το παραμικρό κομμάτι της συναυλίας!
Αυτά για το live της Μόνικα(ς?), στη Θεσσαλονίκη. Όπως ξαναείπα, είναι η ταπεινή μου άποψη, πάντα! Άλλωστε, τί ξέρω εγώ?! Ένας σουβλατζο-γιατρός είμαι! Πάντως, μπορεί να μην ασχολούμαι με την μουσική, με ταβανόπροκες όμως, σίγουρα δεν ασχολούμαι!!! ;)
Δωράκι τραγούδια από Tom Baxter, απλά και μόνο γιατί μόλις ήρθα σπίτι ήθελα να ακούσω κάτι που θα χαϊδέψει τα αυτιά μου, ακόμα και αν είναι λίίίγο «κλαψιάρικο»… ή και λίίίγο δυνατό! Αυτό, ειδικά για την Μόνικα!!!
(six songs included... enjoy!!!)
Όπως είπα και σε μία φίλη, ίσως να μην φταίει η ίδια η Μόνικα μόνο. Αν και η δικαιολογία «είναι 23 χρονών, μωρέ, τι περιμένεις?» δεν με καλύπτει ( αν δεν μπορεί να κάνει αυτό που κάνει στα 23 της… ας αλλάξει καριέρα όσο είναι καιρός) , κι όμως, της δίνω ένα μικρό «ελαφρυντικό», λόγω έλλειψης πείρας. Ακόμα και ο μεγαλύτερος μουσικός, στα πρώτα του βήματα, κάποια λαθάκια, θα τα έκανε. Κάποια λίγα όμως… όχι πολλά!
Μία μέρα πριν την συναυλία, είχα αμφιβολίες για το αν θέλω να πάω. Αν αξίζει να πάω. Άκουσα το cd της, Avatar, αρκετές φορές και συνέχεια κατέληγα στο ίδιο συμπέρασμα : «καλό είναι, αλλά για να κόβεις τις φλέβες σου». Να τις σχίζεις κιόλας και μάλιστα κατά μήκος, από τον καρπό, μέχρι πάνω, στην εσωτερική πλευρά του αγκώνα. Αυτό μου ερχόταν στο μυαλό, κάθε φορά που άκουγα το συγκεκριμένο cd και δυστυχώς, ήρθε η συναυλία να με επιβεβαιώσει! Όπως είπε αστειευόμενη μία από τις δέκα φίλες που συνόδευα (και την καταχάρηκα την παρέα μου) : «νομίζω πως θα βγει μία φλέβα στη σκηνή και θα πει «άσε, Μόνικα, θα κοπώ μόνη μου»! χαχα».
Το βράδυ πριν την συναυλία έκανα το εξής (λάθος?) : άκουσα την συνέντευξη της Μόνικα(ς?) σε γνωστό ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσσαλονίκης (ναι, το ομολογώ, άκουσα άλλο σταθμό, και όχι OFF RADIO). Ίσως αυτή η «επαφή» με την εν λόγω καλλιτέχνιδα, να με επηρέασε αρνητικά. Μία φράση θα σας πω μόνο, που ήταν καρφωμένη στο μυαλό μου, όση ώρα άκουγα την Μόνικα να περιγράφει τα τραγούδια, το ταλέντο και την άνετη και ευχάριστη ζωή της : «τι λέει, ρε, το κλανάκι?».
Λέξη κλειδί, το κλανάκι. Την ξεστόμισε μία μέρα ο πατέρας ενός κολλητού μου, όταν ακούγαμε μία τυχαία τραγουδίστρια (τόσο «τυχαία», που χάθηκε και δεν θυμάμαι καν ποια ήταν). Κλανάκι τότε η τραγουδίστρια στο μυαλό του κυρίου, κλανάκι τώρα η Μόνικα στο μυαλό μου. «Πού να ξέρει αυτός? Με ταβανόπροκες ασχολείται» είπε τότε ο κολλητός μου. Έλα όμως που ήξερε… μακάρι να μην αποδειχτεί ότι κι εγώ «ξέρω»…
Ήρθε τελικά η μέρα της συναυλίας. Μία – δύο κλήσεις από φίλες που είχα να δω καιρό (όπως το χρυσοψαράκι και η Miss Tati) με έκαναν να πάρω γρήγορα την απόφαση ότι θα πάω στη συναυλία. «Με θέλει η συναυλία», σκέφτηκα, μόλις άκουσα το όνομά μου, ανάμεσα στα ονόματα των τυχερών που κέρδισαν πρόσκληση από τον OFF RADIO. Ακόμα και τότε όμως, μέσα μου υπήρχε η σκέψη πως θα πάω για να… «στενοχωρηθώ»! Κάτι που πολύ σωστά σχολίασε η φίλη Σαρδέλα, με τον δικό της, σαρκαστικό τρόπο : «πάλι καλά που κέρδισες πρόσκληση… γιατί, και να πληρώσεις και να κλαις, δεν λέει και suckzzz»!
Μαζευτήκαμε στο αγαπημένο Bliss, ήπιαμε κάτι τις και κατευθυνθήκαμε προς τον Μύλο. Τα Blissoκόριτσα είχαν φροντίσει να «κλείσουν» ένα τραπέζι για 20 άτομα, που μας βόλεψε πολύ, μιας και ο κόσμος που συγκεντρώθηκε στη συναυλία ήταν υπεραρκετός! Δυστυχώς (για μένα, πάντα, ταπεινά) ανάμεσα σε αυτόν τον κόσμο υπήρχαν και αυτοί που δεν είχαν ακούσει το cd της Μόνικα(ς?), αυτοί που ήρθαν επειδή άκουσαν την διαφήμιση ή επειδή δεν ήθελαν να λείπουν από κάτι που συζητήθηκε και θα συζητηθεί πολύ. Δικαίωμά τους, όμως μήπως θα ήταν καλό να είμαστε έστω και λίγο «διαβασμένοι» πριν πάμε σε μία συναυλία? Απλά και μόνο για να μπορέσουμε να νιώσουμε τον παλμό της συναυλίας, το συναίσθημα του καλλιτέχνη ή την καθαρή υφή (ή και την βρωμιά, καμιά φορά) του ήχου. Ταπεινή μου άποψη, πάντα…
Η συναυλία ξεκίνησε, ενώ δεν προλάβαμε καλά καλά να τα πούμε με την παρέα. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, εμφανίστηκε ο γοριλάνθρωπος. Αυτός που ενώ έχει δίκαιο, το χάνει, γιατί δεν έχει τρόπους. Δίκαιο είχε, γιατί ναι, σε συναυλία ήμασταν και δεν επιτρέπεται να χαζολογάς και να γελάς τρανταχτά την ώρα που ο διπλανός σου θέλει να ακούσει και να νιώσει το τραγούδι. «Ρε μεγάλε» (όπως με αποκάλεσε), μάθε να μιλάς ευγενικά και ανθρώπινα. Την στιγμή που εσύ και η κακογ@μημένη κοπέλα σου (ναι, ναι, είμαι σίγουρος πως δεν την ικανοποιείς σεξουαλικά) γυρνάτε με ύφος και μας φωνάζετε, έτοιμοι να αρπαχτείτε σε καυγά, χρησιμοποιείτε φράσεις όπως «τί κακαρίζετε, ρε?», «να πάτε στην Βανδή, αν θέλετε να πίνετε και να μιλάτε, ρε» και «άντε να μην γ@μηθούμε τώρα, ρε», έχετε χάσει το δίκιο σας. Ευτυχώς, η σκηνή αυτή χάλασε τη διάθεσή μου για 5 λεπτά, μόνο. Δεν του κάνω την χάρη να χαλαστώ περισσότερο. Δυστυχώς, η διάθεση των φίλων V. και electronik^aki χάλασε για τα καλά…
Η Μόνικα τραγουδάει, μιλάει λίγο, συνεχίζει να τραγουδάει. Καρφωμένη στο μυαλό μου η εικόνα της φλέβας, που από στιγμή σε στιγμή θα πεταχτεί στη σκηνή για να αυτοκτονήσει, όπως και τα λόγια του κυρίου, σχετικά με το κλανάκι! Κάποια στιγμή, τα αυτιά μου πονάνε. Κυριολεκτικά, νομίζω ότι η «τραγουδιάρα κοπελίτσα» σε κάποιο από τα τελευταία τραγούδια, χάθηκε. Η φωνή της ήταν ένα φάλτσο μόνο! Το τραγούδι τελείωσε και η Μόνικα μας ενημέρωσε (λες και δεν το ξέραμε) ότι δεν έχει άλλα τραγούδια, οπότε θα παίξει πάλι τα ίδια. Και δύο – τρεις φίλες μου, να λένε «βαρέθηκααα… φτάνειιι… πάμε σπίτιιι…»!
Και τελείωσε! Ήρθε η ώρα να πληρώσουμε και να φύγουμε. Άλλοι ικανοποιημένοι, άλλοι όχι. Όπως νιώθει ο καθένας. Έτσι λες? «Περίμενε να πληρώσουμε και τα λέμε μετά», είπα στον κολλητό Stan (ο μόνος φίλος που ήρθε στη συναυλία και τον ευχαριστώ). Να και ο σερβιτόρος, μας φέρνει την «λυπητερή». Και λυπηθήκαμε όλοι. Γιατί το να πληρώνεις 30 ευρώ για ένα ποτό με μία τραγουδίστρια «κλανάκι», σε χώρο με κάπνα και τίποτα το καλό (τι κρίμα που έχουν αφήσει τον Μύλο να καταντήσει έτσι), μόνο λύπη μπορεί να σου προκαλέσει. Ειδικά, όταν έχεις βρεθεί στον ίδιο χώρο, για κάποιον «καλύτερο» καλλιτέχνη, με λιγότερα λεφτά. Δυστυχώς όμως, η διοργάνωση και το μαγαζί δεν ενημέρωσε κανέναν σχετικά με τις τιμές. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν ξέραμε ότι το εισιτήριο δεν συμπεριλαμβάνει ποτό… ούτε και το ότι τα μπουκάλια που πήραμε, κόστιζαν 120 ευρώ έκαστο… χμμμ... λες να είχε δίκαιο ο γοριλάνθρωπος και να ήμασταν στην Βανδή? Όπως και να ‘χει, η συναυλία έγινε και το βράδυ πέρασε… όμορφα…
Μετά από αυτό το βράδυ, αποφάσισα ότι δεν θα ξαναπάω σε συναυλία :
- με φίλους/φίλες που έχω να δω καιρό. Η λαχτάρα για να ακούσεις και να πεις νέα, μπορεί να καταστρέψει την συναυλία για σένα, αλλά και για τους γύρω σου.
- με φίλους/φίλες που δεν έχουν σχέση με το «αντικείμενο». Δεν θέλω να σχολιάζω ή/και να ενημερώνω σχετικά με το συγκρότημα ή τον τραγουδιστή κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Μου αρέσει μάλιστα, όταν έχουμε συνδέσει κάποιο τραγούδι με μία στιγμή της ζωής μας, κοιτιόμαστε και απλά χαμογελάμε… αν ξέρουμε τους στίχους και σιγοτραγουδάμε κιόλας, ακόμα καλύτερα!
- που θα μου χαλάσουν την διάθεση. Η μουσική «κόβω τις φλέβες μου» ή/και «τις σχίζω κιόλας», μου αρέσει όταν την ακούω στο σπίτι μου! Με ποτό ή χωρίς, με κάπνα (μπα) ή χωρίς, με παρέα ή χωρίς!
- αν δεν είμαι 1000% σίγουρος ότι θέλω να πάω. Ακόμα και η παραμικρή αμφιβολία, είναι ικανή να μεγαλώσει μέσα μου, να γεννήσει άσχημα συναισθήματα και σκέψεις, σαν κατσαρίδα που γεννοβολάει συνέχεια, ενώ τα κατσαριδάκια της μπορούν να γεμίσουν το κορμί μου και να με εμποδίσουν να απολαύσω έστω και το παραμικρό κομμάτι της συναυλίας!
Αυτά για το live της Μόνικα(ς?), στη Θεσσαλονίκη. Όπως ξαναείπα, είναι η ταπεινή μου άποψη, πάντα! Άλλωστε, τί ξέρω εγώ?! Ένας σουβλατζο-γιατρός είμαι! Πάντως, μπορεί να μην ασχολούμαι με την μουσική, με ταβανόπροκες όμως, σίγουρα δεν ασχολούμαι!!! ;)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
