Σερβία, Ημέρα 1η, Πέμπτη

Αν και είχα χρόνια να πάω στη Σερβία και η λαχτάρα μου να δω την πόλη του Νις ήταν τεράστια, ξύπνησα… σχεδόν μεσημεράκι! Πάλι καλά, που ο Darko με ξέρει καλά και με άφησε να κοιμηθώ για να ξεκουραστώ από το ταξίδι!

Τα λέμε λίγο με τους γονείς του και φεύγουμε για την αστυνομία. Σέρβικος νόμος : οι Σέρβοι πρέπει να δηλώνουν τους ξένους που φιλοξενούν στην αστυνομία, εντός τριών ημερών (σε περίπτωση τουρίστα σε ξενοδοχείο, αναλαμβάνουν οι ξενοδοχοϋπάλληλοι και ο τουρίστας δεν έχει καμία επιβάρυνση). Αφού τελειώνουμε και με αυτό εύκολα (έπεσα και σε γνωστή "αστυνομικίνα" από τα παλιά, μια χαρά), τρώμε Σέρβικο πρωινό (μπούρεκ και γιόγκουρτ : κάτι σαν τη δική μας μπουγάτσα και το ξινόγαλα) και αρχίζουμε τις συναντήσεις με φίλους!!!

Φίλη πρώτη : η Sandra B. Ο Darko έχει κανονίσει να περάσει από το σπίτι της και να την πάρει, για να πάνε για καφέ. Φυσικά, δεν ξέρει ότι ήρθα και η έκπληξη είναι καλά οργανωμένη! Έκπληξη ναι, αλλά για ποιόν? Η Sandra έχει έναν γιο 2,5 μηνών, τον Andrej! Τα έχασα, ξετρελάθηκα με τον μικρό! Φυσικά, τον αφήσαμε να κοιμάται και πήγαμε με την «μαμά» για καφέ, στο νέο εμπορικό κέντρο Merkator (κι άλλη έκπληξη για μένα).

Το πρόγραμμα στη συνέχεια έχει κέντρο και… χορωδία υποδοχής (δεν ξέρω πως βρέθηκε εκεί, αλλά μου έριξε δουλεματάκι ο Darko «για σένα ήρθαν, για να σε καλωσορίσουν που έκανες κάτι αιώνες να επιστρέψεις στο Νις»). Καταλήγουμε στο καφέ Pleasure (προφορά : «πλέζιρ»), πίνουμε καφεδάκι και τα λέμε οι δυο μας, επιτέλους, όπως τον παλιό καλό καιρό…

Επιστρέφουμε στο σπίτι, τρώμε, χαλαρώνουμε και υποδεχόμαστε ένα φίλο του Darko, για να τον γνωρίσω κι εγώ : τον Svetislav. Είναι ο ξάδερφος του κουμπάρου του φίλου του… καλά, οκ, χάρηκα!!!

Ετοιμαζόμαστε και βγαίνουμε για «ένα» ποτάκι, μιας και στο Νις τα νυχτερινά μαγαζιά κλείνουν στις 12 τις καθημερινές μέρες. Πηγαίνουμε στο Pleasure, αλλά αυτή τη φορά στο υπόγειο, στην Pub. Η παρέα μεγαλώνει, έρχονται η Sandra με τον άντρα της Milan, η Milena, η Ana και η Marina (αχ…). Πίνουμε ένα ποτάκι, μας κερνάει το μαγαζί ακόμα ένα. Μιλάμε, γελάμε… κάποια στιγμή, μιλάω με την Marina :
Δρ Πάκο : «κάθεσαι άνετα?»
Marina : «ναι, ευχαριστώ»
Δρ Πάκο : «ε… κάθεσαι πάνω στο πόδι μου»
Marina : «μα… μια χαρά άνετα είναι… ;) »

Μετά από άλλα δύο ποτά (ακόμα ένα παραγγείλαμε, άλλο ένα μας κέρασε το μαγαζί), φεύγουμε. Δεν θέλω να τελειώσει το βράδυ και το καλό είναι πως δεν το θέλουν ούτε τα παιδιά. Ευτυχώς, το πλωτό καφέ bar Porto Belo, στο ποτάμι Nisava, λειτουργεί ως αργά και απόψε έχει live Σέρβικη μουσική (κυρίως σκυλάδικα). Δεν είναι του γούστου μου, αλλά με τις Vodkes που ήπια και με την καλή παρέα, πιστεύω πως θα περάσουμε καλά!!!

Χρόνια είχα να νιώσω έτσι… σαν να είμαι στον Παράδεισο! Από την μία, καλή παρέα, φίλοι και φίλες! Από την άλλη… ωραίες γυναίκες, ψηλές γυναίκες, παντού γύρω μου! Χέβαιν, σας λέω!!!

Το κέφι ανάβει, τα ποτά δίνουν και παίρνουν, η παρέα τραγουδάει και χορεύει και μαζί τους κι εγώ! Αλήθεια, τραγούδησα αυτό, αυτό και αυτό και επειδή επέμενα πως θα ακουστεί και αυτό, πήρα RESPECT από την Marina (κάναμε… ανταλλαγή). Κάποια στιγμή, η Sandra με κοιτάζει και μου λέει : «χαίρομαι για σένα… φαίνεται πως είσαι χαρούμενος!». Και ήμουν, ακόμα και αν άκουγα Σέρβικα σκυλάδικα!

Επιστροφή στο σπίτι με κεφάλι καζάνι και χαρά να ξεχειλίζει σε ποτάμια… αλκοόλ! Καθόμαστε να τα πούμε λίγο με Darko, στην τηλεόραση παίζει αυτό και αυτό που μας θυμίζουν παλιές κοπέλες και τελικά κοιμόμαστε αργά. Πόσο χαίρομαι που είμαι στο Νις!!!

Συνεχίζεται…