Σερβία, Ημέρα 5η, Δευτέρα

(ή αλλιώς «Μία μέρα στο Βελιγράδι»)

Έμυ : «Ξύπνα, Πάκο! Είναι και εθνική γιορτή στην Ελλάδα σήμερα!»

17 Νοέμβρη… «Κάτω η Χούντα», πάνω ο Πάκο, προς τα βόρεια! Ναιιι!

Ετοιμάζομαι βιαστικά, παίρνω taxi και πηγαίνω στον σταθμό λεωφορείων. Φτάνω ακριβώς πριν ξεκινήσει το «κτελ» για Βελιγράδι… κλασσικά, προλαβαίνω στο τσακ!!!

Στο δρόμο για την πρωτεύουσα της Σερβίας, ακούω ράδιο Β92 (σταθμός του Βελιγραδίου), για να ακούσω τραγούδια όπως αυτό, αυτό και αυτό, γιατί στις οθόνες του λεωφορείου «παίζει» dvd με την συναυλία του Zeljko Samardzic (έλεος... αν και έχω πιείίί με τα τραγούδια του), αλλά και για να μπω λίγο στο κλίμα. Όσο να ’ναι, η προφορά των πρωτευουσιάνων Σέρβων, έχει διαφορά από αυτήν που έχω συνηθίσει να ακούω στο Νις.

Κάνουμε στάση στο εστιατόριο Evropa, έξω από το Veliko Orasje και μπερδεύομαι… νομίζω πως είμαι κάπου μεταξύ Θεσσαλονίκης – Αθήνας! Μόνο που το κρύο διαφέρει, είναι πιο «σκληρό»… ανατρίχιασα και μόνο που το σκέφτηκα!!!

Φτάνουμε στο άγνωστο για μένα Βελιγράδι, μεσημεράκι, γύρω στις 2. Ωραία, έχω μία ωρίτσα ελεύθερη μέχρι να σχολάσει η φίλη μου, μπορώ να κάνω καμία βολτούλα, να «ρουφήξω» λίγη από την ενέργεια της πόλης και να βγάλω μερικές φωτογραφίες!

Γύρω στις 3:30 βρίσκομαι με την καλή μου φίλη Λάνα. Νέα κοπέλα, γέννημα θρέμμα Βελιγραδίου, αλλά με τεράστια αγάπη για την Ελλάδα. Μένει και η αδερφή της στην Αθήνα, οπότε έχει ένα λόγο παραπάνω για να συμπαθεί την χώρα μας και να μαθαίνει την γλώσσα μας. Μπράβο σου, Λάνιτσα!

Η καλή μου Λάνα, αναλαμβάνει τον ρόλο της ξεναγού και με οδηγεί μέσα από τον κεντρικό πεζόδρομο του «πρίγκιπος Μιχάϊλο» (Knez Mihajlova) στο πάρκο Καλεμεγκντάν (Kalemegdan park) που είναι πάνω από το δέλτα των ποταμών Σάβα και Δούναβη. Κάνουμε βόλτες μέσα στο πάρκο, φυσικά βγάζουμε φωτογραφίες, χαζογελάμε, ενώ λέμε και τα νέα μας, σε σέρβικη και ελληνική γλώσσα!

Αρχίζει να βραδιάζει (αρκετά νωρίς, μιας και έχουμε και μία ώρα διαφορά με την Σερβία) οπότε αποχωρούμε από το πάρκο και πάμε για βόλτες μέσα στην πόλη.

Επιστρέφουμε στον πεζόδρομο, μπαίνουμε σε μαγαζιά με ρούχα, όχι γιατί θέλαμε να αγοράσουμε κάτι, αλλά για να νιώσω λίγο την καθημερινότητα της Λάνας και των συμπολιτών της. Μπαίνουμε στο ένα μαγαζί, βγαίνουμε από το άλλο, παίρνω και κάτι λίγα σουβενίρ, μου κάνει και ένα δωράκι η φίλη μου! Γελάμε, γελάμε και πάλι γελάμε!

Αποφασίζουμε να πάμε για καφέ και στον δρόμο τρώμε πίτσα με σάλτσα (που δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε). Καθόμαστε σε ένα από τα καφέ του κέντρου, που όμως βρίσκεται σε στενάκι και είναι «χαλαρό». Αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν, για να μπορέσουμε να τα πούμε και φυσικά… για να βγούμε φωτογραφίες!

Η ώρα περνάει ευχάριστα και σκεφτόμαστε να αλλάξουμε μαγαζί. Περπατάμε, συνεχίζω να βλέπω και να νιώθω την πόλη, να βγάζω φωτογραφίες, να σκέφτομαι, να θυμάμαι την ιστορία της Σερβίας και όλα όσα έχει περάσει. Φτάνουμε σε ένα τζαζ καφέ μπαρ με ωραία διακόσμηση, ό,τι πρέπει για τζαζοκαταστάσεις! Πίνουμε «βραστό κρασί» (κάτι σαν το δικό μας ρακόμελο) που ζεσταίνει τα "σωθικά" και τις καρδιές μας!

Όπως πάντα, όταν περνάς καλά, ο χρόνος κυλάει γρήγορα! Πλησιάζει η ώρα, πρέπει να πάρω το λεωφορείο της επιστροφής! Κάνουμε μία τελευταία βόλτα μέσα από τα σοκάκια της Σκαντάρλια (Skadarlija), την βοημική περιοχή του Παλιού Βελιγραδίου, με τα υπέροχα μπαρ και εστιατόρια! Κάπου εκεί, αποχωριζόμαστε. Το μόνο άσχημο, είναι πως δεν ξέρουμε πότε θα ξαναβρεθούμε. Βελιγράδι – Αθήνα η Λάνα, Θεσσαλονίκη – Νις εγώ. Μεγάλες οι αποστάσεις, όπως και η φιλία μας!!!

Ταξιδεύω με το τελευταίο λεωφορείο για Νις, που κάνει πολλές στάσεις, με κουράζει και… με ξελιγώνει! Πεινάω, λέμεεε! Το μόνο που με «χορταίνει» (προς το παρόν) είναι η γεμάτη μέρα που πέρασα! Λάτρεψα το Βελιγράδι, ακόμα και αν δεν μπόρεσα να δω το εθνογραφικό μουσείο και το γήπεδο της Παρτιζάν (είδα όμως μία διαδήλωση, χα), πέρασα ευχάριστα κάθε στιγμή, και γι’αυτό ευχαριστώ και ευγνωμονώ την «τρελούτσικη» Λάνα! ;)

Φτάνω στο Νις, τρέχω στην Έμυ, όπου την βρίσκω με την Σταυρούλα, να τα λένε και να τα πίνουν! Ωραία, δύο «γιδούλες» μαζί να με «ανακρίνουν» (με την καλή έννοια), ενώ εγώ βιάζομαι να κάνω μπανάκι, να τσιμπήσω κάτι και να κοιμηθώ!

Δρ Πάκο : «Καλά πέρασα, ωραία ήταν, θα δείτε φωτογραφίες! Αφήστε με τώρα, βιάζομαι!»
Σταυρούλα : «Ρε συ Πάκο, ηρέμησε, ακόμα δεν ήρθες και μας άγχωσες!»
Δρ Πάκο : «Συγνώμη, κορίτσια, αλλά έχει πάει 3:30, θέλω να κοιμηθώ σε λίγο, για να ξυπνήσω νωρίς! Έχω… ταξίδι αύριο!!!»

Συνεχίζεται…