Σερβία, Ημέρα 3η, Σάββατο

Gas, gas… τι? Θεέ μου, τραγούδι στην τηλεόραση, λίγο άσχημο ξύπνημα! (αν και νομίζω πως θα το κάνει επιτυχία η Πρωτοψάλτη... και αυτό!)

Εδώ και λίγους μήνες, ο Darko έχει καθιερώσει τον εβδομαδιαίο καφέ με την Σαββατιάτικη παρέα του. Άνθρωποι διαφόρων ηλικιών, κυρίως μεγαλύτεροι και μάλιστα γυναίκες! Φυσικά και δεν θα έλεγα «όχι» σε τέτοιο καφέ!

Μπερδεμένη παρέα, αλλά μ’αρέσει. Μαθαίνω και μία παροιμία (που δεν την άκουσα καλά και έπρηξα τον Darko μέχρι να την μάθω ολόσωστα) : «αν δεις μία αρκούδα να χορεύει στην αυλή του γείτονά σου, μην γελάς, γιατί σύντομα θα έρθει και στην δική σου αυλή». Μέσα στη βαβούρα, γίνεται και η κουβεντούλα :

C.: «Πόσων χρονών είσαι? »
Δρ Πάκο: «29»
C.: «Αχ, μ’αρέσει πολύ η ηλικία σου! Έχω έναν συνομήλικό σου στην δουλειά και τον έχω ξεζουμίζει… ουψ, αυτό μου ξέφυγε!»
Δρ Πάκο: «Κι εγώ χαίρομαι ιδιαίτερα που… σου ξέφυγε!»

(Αν κάποτε είπα πως οι 40 something women rule, τώρα μπορώ να προσθέσω πως οι 40 something Serbian women are better!)

Λίγες ώρες μετά, φεύγουμε από το καφέ και πηγαίνουμε να τσιμπήσουμε κάτι. Επιτέλους, θα ξαναφάω Σέρβικο μπιφτέκι! Κλασσικό μαγαζάκι, στο κέντρο της πόλης, με γνώριμες γεύσεις! Τρώμε και δεν θέλω να σταματήσω ποτέ!!!

Αφού φάγαμε, κανονίζω καφεδάκι με μία φίλη και συμφωνούμε με τον Darko να τα πούμε αργότερα. Ο δρόμος με βγάζει στο πάρκο Cair (Τσαΐρ), στο Dream καφέ, όπου συναντώ την Nevena και την φίλη της Ana. Ακούμε ευχάριστα τραγουδάκια και ζητάω πληροφορίες από την σερβιτόρα. Η καλοσυνάτη κοπελίτσα, μου χαρίζει το cd του τοπικού συγκροτήματος De Marco, όπου διασκευάζουν γνωστά τραγούδια (και θα το βρείτε όπως κοιτάτε το blog μου, αριστερά, στην πρόταση της εβδομάδας) .

Επιστρέφω στο σπίτι, "τσιμπάμε" κάτι και βγαίνουμε, πάλι στην Pleasure Pub (νομίζω πως ήδη βαρέθηκα και το καφέ και την pub). Πίνουμε ένα ποτάκι με τα παιδιά και… την ξαδέλφη, χαλαρώνουμε με το δεύτερο ποτό και αποφασίζουμε να πάμε σε clubάκι. Δυστυχώς, ο Darko δεν νιώθει καλά, έχει και ένα επαγγελματικό ταξίδι την Δευτέρα, οπότε… το club αναβάλλεται!!!

Επιστρέφοντας στο σπίτι, αποφασίζω να πάρω κάτι για να φάω. Σταματάμε μπροστά στο νοσοκομείο, στα σαντουϊτσάδικα από όπου χρόόόνια ολόκληρα έτρωγα. Ζωντανή απόδειξη, μία κυρία που δουλεύει εκεί, με θυμάται και μου ετοιμάζει το αγαπημένο μου, χωρίς δεύτερη κουβέντα : τεράστιο γεμιστό μπιφτέκι, λίγο καυτερό, σε δύο πίτες (τορτίλιες). Σκέτη απόλαυση!

Η νύχτα κλείνει με εκπομπή του BBC- αφιέρωμα στη μουσική Indie, ένα άσχετο τραγουδάκι και προγραμματισμό της επόμενης μέρας. Ξημερώνει Κυριακή, μέρα λαϊκής…

Συνεχίζεται…