Μόνικα... λάϊβ!!!

Προειδοποίηση : ΔΕΝ μου άρεσε, οπότε μην περιμένετε ότι θα διαβάσετε άλλο ένα γλυκανάλατο κείμενο τύπου «ήταν τέλεια, μας μάγεψε η φωνή της, μας ταξίδεψαν οι μουσικές της, μας ικανοποίησε τρελά ο χώρος και το μαγαζί»! Κάθε άλλο, μάλιστα…

Όπως είπα και σε μία φίλη, ίσως να μην φταίει η ίδια η Μόνικα μόνο. Αν και η δικαιολογία «είναι 23 χρονών, μωρέ, τι περιμένεις?» δεν με καλύπτει ( αν δεν μπορεί να κάνει αυτό που κάνει στα 23 της… ας αλλάξει καριέρα όσο είναι καιρός) , κι όμως, της δίνω ένα μικρό «ελαφρυντικό», λόγω έλλειψης πείρας. Ακόμα και ο μεγαλύτερος μουσικός, στα πρώτα του βήματα, κάποια λαθάκια, θα τα έκανε. Κάποια λίγα όμως… όχι πολλά!

Μία μέρα πριν την συναυλία, είχα αμφιβολίες για το αν θέλω να πάω. Αν αξίζει να πάω. Άκουσα το cd της, Avatar, αρκετές φορές και συνέχεια κατέληγα στο ίδιο συμπέρασμα : «καλό είναι, αλλά για να κόβεις τις φλέβες σου». Να τις σχίζεις κιόλας και μάλιστα κατά μήκος, από τον καρπό, μέχρι πάνω, στην εσωτερική πλευρά του αγκώνα. Αυτό μου ερχόταν στο μυαλό, κάθε φορά που άκουγα το συγκεκριμένο cd και δυστυχώς, ήρθε η συναυλία να με επιβεβαιώσει! Όπως είπε αστειευόμενη μία από τις δέκα φίλες που συνόδευα (και την καταχάρηκα την παρέα μου) : «νομίζω πως θα βγει μία φλέβα στη σκηνή και θα πει «άσε, Μόνικα, θα κοπώ μόνη μου»! χαχα».

Το βράδυ πριν την συναυλία έκανα το εξής (λάθος?) : άκουσα την συνέντευξη της Μόνικα(ς?) σε γνωστό ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσσαλονίκης (ναι, το ομολογώ, άκουσα άλλο σταθμό, και όχι OFF RADIO). Ίσως αυτή η «επαφή» με την εν λόγω καλλιτέχνιδα, να με επηρέασε αρνητικά. Μία φράση θα σας πω μόνο, που ήταν καρφωμένη στο μυαλό μου, όση ώρα άκουγα την Μόνικα να περιγράφει τα τραγούδια, το ταλέντο και την άνετη και ευχάριστη ζωή της : «τι λέει, ρε, το κλανάκι?».
Λέξη κλειδί, το κλανάκι. Την ξεστόμισε μία μέρα ο πατέρας ενός κολλητού μου, όταν ακούγαμε μία τυχαία τραγουδίστρια (τόσο «τυχαία», που χάθηκε και δεν θυμάμαι καν ποια ήταν). Κλανάκι τότε η τραγουδίστρια στο μυαλό του κυρίου, κλανάκι τώρα η Μόνικα στο μυαλό μου. «Πού να ξέρει αυτός? Με ταβανόπροκες ασχολείται» είπε τότε ο κολλητός μου. Έλα όμως που ήξερε… μακάρι να μην αποδειχτεί ότι κι εγώ «ξέρω»…

Ήρθε τελικά η μέρα της συναυλίας. Μία – δύο κλήσεις από φίλες που είχα να δω καιρό (όπως το χρυσοψαράκι και η Miss Tati) με έκαναν να πάρω γρήγορα την απόφαση ότι θα πάω στη συναυλία. «Με θέλει η συναυλία», σκέφτηκα, μόλις άκουσα το όνομά μου, ανάμεσα στα ονόματα των τυχερών που κέρδισαν πρόσκληση από τον OFF RADIO. Ακόμα και τότε όμως, μέσα μου υπήρχε η σκέψη πως θα πάω για να… «στενοχωρηθώ»! Κάτι που πολύ σωστά σχολίασε η φίλη Σαρδέλα, με τον δικό της, σαρκαστικό τρόπο : «πάλι καλά που κέρδισες πρόσκληση… γιατί, και να πληρώσεις και να κλαις, δεν λέει και suckzzz»!

Μαζευτήκαμε στο αγαπημένο Bliss, ήπιαμε κάτι τις και κατευθυνθήκαμε προς τον Μύλο. Τα Blissoκόριτσα είχαν φροντίσει να «κλείσουν» ένα τραπέζι για 20 άτομα, που μας βόλεψε πολύ, μιας και ο κόσμος που συγκεντρώθηκε στη συναυλία ήταν υπεραρκετός! Δυστυχώς (για μένα, πάντα, ταπεινά) ανάμεσα σε αυτόν τον κόσμο υπήρχαν και αυτοί που δεν είχαν ακούσει το cd της Μόνικα(ς?), αυτοί που ήρθαν επειδή άκουσαν την διαφήμιση ή επειδή δεν ήθελαν να λείπουν από κάτι που συζητήθηκε και θα συζητηθεί πολύ. Δικαίωμά τους, όμως μήπως θα ήταν καλό να είμαστε έστω και λίγο «διαβασμένοι» πριν πάμε σε μία συναυλία? Απλά και μόνο για να μπορέσουμε να νιώσουμε τον παλμό της συναυλίας, το συναίσθημα του καλλιτέχνη ή την καθαρή υφή (ή και την βρωμιά, καμιά φορά) του ήχου. Ταπεινή μου άποψη, πάντα…

Η συναυλία ξεκίνησε, ενώ δεν προλάβαμε καλά καλά να τα πούμε με την παρέα. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, εμφανίστηκε ο γοριλάνθρωπος. Αυτός που ενώ έχει δίκαιο, το χάνει, γιατί δεν έχει τρόπους. Δίκαιο είχε, γιατί ναι, σε συναυλία ήμασταν και δεν επιτρέπεται να χαζολογάς και να γελάς τρανταχτά την ώρα που ο διπλανός σου θέλει να ακούσει και να νιώσει το τραγούδι. «Ρε μεγάλε» (όπως με αποκάλεσε), μάθε να μιλάς ευγενικά και ανθρώπινα. Την στιγμή που εσύ και η κακογ@μημένη κοπέλα σου (ναι, ναι, είμαι σίγουρος πως δεν την ικανοποιείς σεξουαλικά) γυρνάτε με ύφος και μας φωνάζετε, έτοιμοι να αρπαχτείτε σε καυγά, χρησιμοποιείτε φράσεις όπως «τί κακαρίζετε, ρε?», «να πάτε στην Βανδή, αν θέλετε να πίνετε και να μιλάτε, ρε» και «άντε να μην γ@μηθούμε τώρα, ρε», έχετε χάσει το δίκιο σας. Ευτυχώς, η σκηνή αυτή χάλασε τη διάθεσή μου για 5 λεπτά, μόνο. Δεν του κάνω την χάρη να χαλαστώ περισσότερο. Δυστυχώς, η διάθεση των φίλων V. και electronik^aki χάλασε για τα καλά…

Η Μόνικα τραγουδάει, μιλάει λίγο, συνεχίζει να τραγουδάει. Καρφωμένη στο μυαλό μου η εικόνα της φλέβας, που από στιγμή σε στιγμή θα πεταχτεί στη σκηνή για να αυτοκτονήσει, όπως και τα λόγια του κυρίου, σχετικά με το κλανάκι! Κάποια στιγμή, τα αυτιά μου πονάνε. Κυριολεκτικά, νομίζω ότι η «τραγουδιάρα κοπελίτσα» σε κάποιο από τα τελευταία τραγούδια, χάθηκε. Η φωνή της ήταν ένα φάλτσο μόνο! Το τραγούδι τελείωσε και η Μόνικα μας ενημέρωσε (λες και δεν το ξέραμε) ότι δεν έχει άλλα τραγούδια, οπότε θα παίξει πάλι τα ίδια. Και δύο – τρεις φίλες μου, να λένε «βαρέθηκααα… φτάνειιι… πάμε σπίτιιι…»!

Και τελείωσε! Ήρθε η ώρα να πληρώσουμε και να φύγουμε. Άλλοι ικανοποιημένοι, άλλοι όχι. Όπως νιώθει ο καθένας. Έτσι λες? «Περίμενε να πληρώσουμε και τα λέμε μετά», είπα στον κολλητό Stan (ο μόνος φίλος που ήρθε στη συναυλία και τον ευχαριστώ). Να και ο σερβιτόρος, μας φέρνει την «λυπητερή». Και λυπηθήκαμε όλοι. Γιατί το να πληρώνεις 30 ευρώ για ένα ποτό με μία τραγουδίστρια «κλανάκι», σε χώρο με κάπνα και τίποτα το καλό (τι κρίμα που έχουν αφήσει τον Μύλο να καταντήσει έτσι), μόνο λύπη μπορεί να σου προκαλέσει. Ειδικά, όταν έχεις βρεθεί στον ίδιο χώρο, για κάποιον «καλύτερο» καλλιτέχνη, με λιγότερα λεφτά. Δυστυχώς όμως, η διοργάνωση και το μαγαζί δεν ενημέρωσε κανέναν σχετικά με τις τιμές. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν ξέραμε ότι το εισιτήριο δεν συμπεριλαμβάνει ποτό… ούτε και το ότι τα μπουκάλια που πήραμε, κόστιζαν 120 ευρώ έκαστο… χμμμ... λες να είχε δίκαιο ο γοριλάνθρωπος και να ήμασταν στην Βανδή? Όπως και να ‘χει, η συναυλία έγινε και το βράδυ πέρασε… όμορφα…

Μετά από αυτό το βράδυ, αποφάσισα ότι δεν θα ξαναπάω σε συναυλία :

- με φίλους/φίλες που έχω να δω καιρό. Η λαχτάρα για να ακούσεις και να πεις νέα, μπορεί να καταστρέψει την συναυλία για σένα, αλλά και για τους γύρω σου.

- με φίλους/φίλες που δεν έχουν σχέση με το «αντικείμενο». Δεν θέλω να σχολιάζω ή/και να ενημερώνω σχετικά με το συγκρότημα ή τον τραγουδιστή κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Μου αρέσει μάλιστα, όταν έχουμε συνδέσει κάποιο τραγούδι με μία στιγμή της ζωής μας, κοιτιόμαστε και απλά χαμογελάμε… αν ξέρουμε τους στίχους και σιγοτραγουδάμε κιόλας, ακόμα καλύτερα!

- που θα μου χαλάσουν την διάθεση. Η μουσική «κόβω τις φλέβες μου» ή/και «τις σχίζω κιόλας», μου αρέσει όταν την ακούω στο σπίτι μου! Με ποτό ή χωρίς, με κάπνα (μπα) ή χωρίς, με παρέα ή χωρίς!

- αν δεν είμαι 1000% σίγουρος ότι θέλω να πάω. Ακόμα και η παραμικρή αμφιβολία, είναι ικανή να μεγαλώσει μέσα μου, να γεννήσει άσχημα συναισθήματα και σκέψεις, σαν κατσαρίδα που γεννοβολάει συνέχεια, ενώ τα κατσαριδάκια της μπορούν να γεμίσουν το κορμί μου και να με εμποδίσουν να απολαύσω έστω και το παραμικρό κομμάτι της συναυλίας!

Αυτά για το live της Μόνικα(ς?), στη Θεσσαλονίκη. Όπως ξαναείπα, είναι η ταπεινή μου άποψη, πάντα! Άλλωστε, τί ξέρω εγώ?! Ένας σουβλατζο-γιατρός είμαι! Πάντως, μπορεί να μην ασχολούμαι με την μουσική, με ταβανόπροκες όμως, σίγουρα δεν ασχολούμαι!!! ;)

Δωράκι τραγούδια από Tom Baxter, απλά και μόνο γιατί μόλις ήρθα σπίτι ήθελα να ακούσω κάτι που θα χαϊδέψει τα αυτιά μου, ακόμα και αν είναι λίίίγο «κλαψιάρικο»… ή και λίίίγο δυνατό! Αυτό, ειδικά για την Μόνικα!!!

(six songs included... enjoy!!!)