Η λαϊκή

Εναλλακτικός τίτλος 1 : «Πού 'σουνα, μωρό μου, εχθές?»

Εναλλακτικός τίτλος 2 : «Φανταστική, μουσική ιστορία»

Χθες το πρωί ξύπνησα νωρίς και σκέφτηκα πως, όπως κάθε Τετάρτη, έχει λαϊκή στην περιοχή μου και μάλιστα σε μία αλάνα, δύο λεπτά από το σπίτι μου. Μετά από λίγη σκέψη, πήρα την απόφασή μου : θα πάω στη λαϊκή!!!

Σιγά την απόφαση, θα μου πεις. Κι όμως, για εμένα ήταν μεγάλη απόφαση. Και διπλή. Από τη μία αποφάσισα να μην πάω στη Σερβία (πάλι), με αποτέλεσμα να «χάσω» τον γάμο μίας πολύ καλής φίλης. Από την άλλη, αποφάσισα να κάνω κάτι που το έκανα εκεί, στο Νις, μέχρι τα τέλη του 2005, και στην Ελλάδα, τους πρώτους μήνες του 2006 : να πάω λαϊκή (ίσως για να νιώσω λίγο, ότι είμαι πάλι εκεί).

Για τους πρώτους μήνες του 2006 δεν θα πω τίποτα, μιας και είναι αυστηρά συνδεδεμένοι με την πρώην μου (για όσους με ξέρουν προσωπικά, εννοώ την «μύξα») για την οποία πολλά έχω πει και νομίζω πως φτάνει πια! Για τις βόλτες μου στις λαϊκές της Σερβίας όμως…

Κάποια στιγμή στο δεύτερο έτος των σπουδών μου, πήγα στη λαϊκή και ψώνισα λαχανικά, σαλατικά και φρούτα, χρησιμοποιώντας τα ονόματά τους και όχι τη λέξη «αυτό». Α, ναι, διευκρίνιση : για τους περισσότερους Έλληνες που πηγαίνουν σε άλλη χώρα να σπουδάσουν, τον πρώτο καιρό τα περισσότερα πράγματα είναι «αυτό» και χώροι όπως η λαϊκή είναι… «αυτάδικα»!!!

Από τη μέρα που άρχισα να πηγαίνω στη λαϊκή της Σέρβικης γειτονιάς μου, το λεξιλόγιο μου εμπλουτίστηκε με διάφορες λέξεις – ονομασίες των ζαρζαβατικών, λαχανικών και φρούτων, αλλά και με λέξεις απλές ή/και χωριάτικες, μιας και άρχισα να μιλάω και να συναναστρέφομαι με τους απλούς, «λαϊκούς» ανθρώπους, τους πωλητές της λαϊκής, τους «λαϊκιτζήδες».


Μία μεγάλη (και για εμένα «κακή») διαφορά της Ελλάδας με τη Σερβία, είναι ότι εκεί οι λαϊκές είναι σταθερές και καθημερινές. Δηλαδή έχει λαϊκή κάθε μέρα, σε ένα σημείο κάθε περιοχής της πόλης, οπότε όχι μόνο μπορούν να εξυπηρετηθούν καθημερινά οι κάτοικοι της περιοχής, αλλά και οι «λαϊκιτζήδες» έχουν τον χώρο τους και ξέρουν τον κόσμο, κάνουν το πελατολόγιό τους... και αν όχι, παίρνουν τα κουβαδάκια τους και… σε άλλη λαϊκή.

Σε μία τέτοια λαϊκή, που τη λένε Μπόσκο Μπούχα (ο Boško Buha είναι μία προσωπικότητα της ιστορίας των Σέρβων), στη γωνία της λεωφόρου του Λένιν (που μετονομάστηκε σε λεωφόρο του Νέμανιτς) με την οδό των αδερφών Τάσκοβιτσ (αν θυμάμαι καλά), πήρα κάποια «μαθήματα» ζωής, δέχτηκα ένα δυνατό «φως» που μου άνοιξε τα μάτια, έλεγα τις καθημερινές μου καλημέρες, κόβοντας δρόμο πηγαίνοντας στην Ιατρική και καλησπέρες, στο γυρισμό, οπότε έκανα και τα ψώνια μου.

Εκεί έμαθα να ξεχωρίζω την καλή, φρέσκια, μικρή πράσινη ντομάτα από την μπαγιάτικη, την «καλή απ’έξω και χαλασμένη από μέσα» πράσινη ντομάτα που προορίζεται για τουρσί… και πόση εκτίμηση κέρδισα από τους «λαϊκιτζήδες», όταν τους είπα ότι ψάχνω ντομάτες για να κάνω το δικό μου τουρσί, με Σέρβικη συνταγή!!!

Στην ίδια "γωνιακή" λαϊκή, κάπου στο πέμπτο φοιτητικό μου έτος, έγινα «στουπί», «τύφλα», πίνοντας Σλίβοβιτσα (αν και εγώ το έλεγα και το λέω Σλίμοβιτσα), Σέρβικο ρακί, από τις 11 το πρωί, γιατί είχα περάσει ένα «δυνατό» μάθημα!

Εκεί, κάποια στιγμή, ένιωσα πως υπάρχουν άνθρωποι που με νοιάζονται, έστω και αν είναι ξένοι, όταν είδα τη θλίψη στα μάτια τους, γιατί τους είπα πως δεν πέρασα το μάθημα στην εξεταστική του καλοκαιριού. Αν και ξένοι, με ένιωσαν, κατάλαβαν πως έβλεπα τα καράβια μου να βουλιάζουν και όμως, μου συμπαραστάθηκαν. Φυσικά, Σέρβοι είναι αυτοί… το ρακί πάει με όλα και είναι η καλύτερη παρηγοριά!

Η γειτονιά μου μπορεί να άλλαξε, άρα και η λαϊκή, αλλά η σχέση μου με τους λαϊκιτζήδες, παρέμενε δυνατή. Είναι όπως τα τρένα και τους ανθρώπους : μπορεί να τα χρησιμοποιούμε για τον ίδιο προορισμό επί χρόνια και μετά να ταξιδεύουμε με άλλα μέσα, όταν όμως κάποτε ξαναπάρουμε τρένο, έστω και για ταξίδι προς «αλλού», σίγουρα θα νιώσουμε και πάλι την ίδια γλυκιά, ταξιδιάρικη αίσθηση, την γνώριμη χαρά και τη συγκίνηση του τσαφ τσουφ!
Κάπως έτσι ένιωσα κι εγώ όταν ξαναπήγα στην παλιά μου λαϊκή, ακόμα και ως «γιατρός β’», μέσα σε ασθενοφόρο (τελειόφοιτος τότε). Η οικειότητα του «λαϊκιτζή» ασθενή μόλις με γνώρισε, ήταν αυτή που με έκανε να σκεφτώ και να θυμάμαι για πάντα πως
«τί "γιατρός" και μα**κίες? Εγώ είμαι άνθρωπος απλός, καλός, λαϊκός!!!».


Μπορεί η ιστοριούλα να μην είναι όλη αληθινή, σίγουρα όμως κρύβει κάτι για τη λαϊκή και την Σερβία και είναι αυτό που νιώθω και για τις δύο… (και μου λείπουν, γαμώτο)!!!

Κάποια από όλα όσα έγραψα δεν είναι αλήθεια, αλλά τα πρόσθεσα για να μπορέσω να συμπληρώσω την ιστοριούλα και να σας χαρίσω τραγουδάκια. Με εξαίρεση το τραγούδι του εναλλακτικού τίτλου 1 (που είναι άθλιο) τα υπόλοιπα είναι από το γκρουπ των My Ok Hotel, ενός συγκροτήματος indie μουσικής, που μας έρχονται από την Ιρλανδία. Περισσότερα μπορείτε να μάθετε εδώ… ή στο google, βρε αδερφέ!!!