«Ο γιος του...

… γιατρού, γιατρός! Ο γιός του σουβλατζή, σουβλατζής!!!»

Τάδε έφη ένας αναπληρωτής καθηγητής ανατομίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και γυναικολόγος της μάνας μου για τριάντα χρόνια, όταν ο πατέρας μου του ανακοίνωσε : «ο γιός μου θα πάει στη Σερβία γιατί ΘΕΛΕΙ να σπουδάσει Ιατρική», δέκα χρόνια πριν από σήμερα.

Ήταν τα χέρια του εν λόγω καθηγητή που με οδήγησαν έξω από την κοιλιά της μάνας μου και με έφεραν στο πρώτο φως της ζωής. Και ήταν αυτά τα λόγια του ίδιου καθηγητή που με πίκρα χαράχθηκαν βαθιά μέσα μου… όπως και στον πατέρα μου!

Τα χρόνια περνούσαν και κάπου κάπου θυμόμασταν τα λόγια αυτά. Άλλοτε με χαρά και περίσσεια περηφάνια που ίσως και να ξεχείλιζε από μέσα μας, όταν περνούσα κάποιο δύσκολο μάθημα. Άλλοτε πάλι, με απορία, όταν η μία αποτυχία διαδεχόταν την άλλη : « Βρε, λες να έχει δίκαιο ο καθηγητής?».

Κάποια στιγμή, η απορία σχεδόν χάθηκε από τα μυαλά μας, μιας και κατάφερα να πάρω το πτυχίο μου. Ήταν η στιγμή εκείνη που ένας Σέρβος καθηγητής βροντοφώναξε : « Συγχαρητήρια, κύριε συνάδελφε!». Ήταν η στιγμή που μία χώρα με όρκιζε, με έχρηζε γιατρό… σε αντίθεση με την δική μου χώρα, την πατρίδα μου!!!

Στη Σερβία βλέπεις, ο γιατρός είναι άξιος σεβασμού, έχει το κύρος που αρμόζει στο λειτούργημά του και δέχεται συχνά πυκνά τα συγχαρητήρια του κόσμου. Όχι ότι εκεί δεν γίνονται λάθη. Όχι ότι εκεί δεν υπάρχει «βρωμιά». Απλά, οι αναλογίες είναι αντιστρόφως ανάλογες από ό,τι στην Ελλάδα! Εκεί, οι «καλοί» γιατροί, υπερισχύουν των «κακών». Εκεί, τα λαμόγια δεν έχουν πιάσει τις «καλύτερες θέσεις» των δημόσιων ή/και ιδιωτικών νοσοκομείων. Εκεί, υπάρχει κάτι, που στην Ελλάδα το βρίσκεις μόνο σε νεοελληνικό λεξικό, ως έννοια : η αξιοκρατία!!!

Η επιστροφή μου στην Ελλάδα σήμαινε πως με περιμένει η διαδικασία αναγνώρισης του πτυχίου μου, μιας και η γενέτειρα χώρα του Ιπποκράτη θεωρεί πως τα πτυχία των χωρών που δεν είναι κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής ένωσης, είναι κατώτερα. Τί κι αν σπούδασα σε μία μεταπολεμική χώρα, σε ξενόγλωσσο πανεπιστήμιο και όμως αποφοίτησα σε 7 χρόνια? Οι Έλληνες φοιτητές που σπουδάζουν στη χώρα μας, σε πανεπιστήμια όπου παρακολουθούν μαθήματα στη μητρική τους γλώσσα και αποφοιτούν σε δέκα χρόνια, είναι σαφώς καλύτεροι! (Αχ, Θεούλη μου, δώσε μου έστω για μία ημέρα την ευκαιρία να είμαι ένα «σκαλί» πιο πάνω από τους ομογενείς συναδέλφους γιατρούς, απόφοιτους του εσωτερικού… Άραγε, είναι κακεντρεχής αυτή η επιθυμία μου…?)

Αυτή η διαδικασία αναγνώρισης του πτυχίου μου, οι «βρώμικες» εξετάσεις που σχεδόν κάθε έξι μήνες προσπαθώ να (ξε)περάσω, έφεραν πάλι στο μυαλό μου τα λόγια εκείνα και γέννησαν πάλι την ίδια απορία. Μόνο που τώρα η απάντηση ίσως και να πλησιάζει περισσότερο στην ταπεινωτική (για εμένα) κατάφαση, παρά στην αγανακτισμένη και «δικαιωμένη» άρνηση.

ΝΑΙ, ίσως τελικά να έχει δίκαιο ο καθηγητής. Ίσως ο γιός του σουβλατζή να ξέρει πιο πολλά και πιο καλά τα «μυστικά» της δουλειάς. Ίσως οι συνταγές να περνάνε πιο εύκολα από πατέρα σε γιό και όχι απλά από άνθρωπο σε άνθρωπο. Είτε είναι συνταγές για ένα καλό πιάτο, είτε είναι συνταγές για μία καλή θεραπεία. Σίγουρα πάντως, ο γιος του γιατρού θα βρει πιο πολλές πόρτες ανοιχτές, από ό,τι ο γιος του σουβλατζή.

Δεν πειράζει. Ο γιος του σουβλατζή έχει μάθει τόσα χρόνια να περιμένει. Να χτυπάει ελαφρά το κουδούνι, ως πακετάς, ως delivery boy, να χτυπάει την πόρτα και να περιμένει. Και όταν η πόρτα ανοίγει, να είναι εκεί, με περήφανα ορθωμένο ανάστημα, γιατί ξέρει ότι είναι «καθαρός», δυνατός και… άξιος!!!

Στην Ελλάδα του σήμερα όμως… μήπως να τα παρατούσα? Μήπως να πήγαινα σε κάποια άλλη χώρα? Μήπως να έπαιρνα τα «νυστεράκια» μου και σε άλλο «χειρουργείο»? Μήπως να επέλεγα κάποιον άλλο δρόμο? Ίσως αυτόν, της μουσικής, που από πάντα θαύμαζα! Χα… χα… ο δρόμος της μουσικής, που πρόσφατα μου υπέδειξε μία φίλη… και μου έφτιαξε τη μέρα!!!

Λες τελικά να είναι τα λόγια του καθηγητή που θα με οδηγήσουν στο απόλυτο φως της ζωής μου… ή στο σκοτάδι μου? Βρε, λες να έχει δίκαιο... ?

Υ.Γ. : Φαντάζομαι πως καταλάβατε ότι είμαι στα down μου… ελπίζω η διάθεσή σας να φτιάξει όπως και η δική μου, ακούγοντας τα έντεκα τραγούδια που «έβαλα» σε αυτό το κείμενο! Enjoy!!!