Στην υγειά μας…

Μετά από ένα κουραστικό Σάββατο γεμάτο χρώματα και πούπουλα (κοινώς μπογιές, μιας και βάψαμε δύο δωμάτια, και ξεσκονόπανα για να τα καθαρίσουμε κιόλας), τα χέρια, τα πόδια και η διάθεση μου, με κατεύθυναν μόνο σε ένα μέρος : Bed, sweet bed!!!

Λίγο πολύ, όλοι μας ξέρουμε την ψυχαγωγική εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου, «Στην υγειά μας», που προβάλλεται κάθε Σάββατο βράδυ από το κανάλι της ΝΕΤ. Για κάποιους η εκπομπή είναι «άλλο ένα γλεντζέδικο σόου», για κάποιους άλλους είναι η «στροφή στην ποιότητα»(?). Για μερικούς αποτελεί την καθιερωμένη σαββατιάτικη παρέα τους, ενώ σίγουρα κάποιους τους αφήνει αδιάφορους. Ίσως για κάποιους να σημαίνει κάτι, να τους ταξιδεύει σε άλλες εποχές, ή και σε άλλους κόσμους. Αυτό έκανε και για εμένα…

Αρκετά Σαββατόβραδα στη Σερβία, στα τελευταία φοιτητικά μου χρόνια, προτιμούσα να μην βγαίνω ( αφού έκανα τις δουλειές «του σπιτιού» όλη μέρα ή διάβαζα μέχρι το βράδυ) και να χαλαρώνω μαγειρεύοντας ή και πίνοντας κάτι μόνος μου… Τί μόνος μου? Παρέα με τον γάτο μου και την δορυφορική τηλεόραση. Από τη μία, εκεί με πήγε αυτή η εκπομπή, στο φοιτητικό διαμερισματάκι μου. Από την άλλη, με «μετέφερε» στο μέλλον, σε κάποια άλλη εποχή που θα ήθελα πολύ να ζήσω.

Αν και με αυτά τα λόγια ο Σπύρος Παπαδόπουλος «έκλεισε» την βραδιά, σκέφτηκα πως είναι ό,τι καλύτερο για να καταλάβετε γιατί με ταξίδεψε «μακριά», στον ονειρικό μου κόσμο του μέλλοντος :
«Απόψε είχαμε τη τιμή και τη χαρά να φιλοξενήσουμε κάποιους από τους συντελεστές του 18ου Παγκόσμιου Συνέδριου Καρδιοχειρουργικής που έλαβε χώρα στην Κω, διοργανωτής , κύριος ομιλητής και chair man του οποίου ήταν ο κύριος Σωτήριος Πράπας»…

Η εκπομπή «μπήκε» στην TV μας κατά λάθος, σε ένα zapping του πατέρα μου. Αμέσως «κόλλησα». Μαζί μου και ο πατέρας μου. Οι καλεσμένοι του κ. Παπαδόπουλου, ήταν όλοι γιατροί ή άτομα από τον χώρο της ιατρικής. Συγκεκριμένα, οι περισσότεροι ήταν καρδιοχειρουργοί και μάλιστα, όπως ειπώθηκε κάποια στιγμή, ήταν «οι ηγέτες της καρδιοχειρουργικής παγκοσμίως». Τα μεγάλα ονόματα και τα ακόμα μεγαλύτερα «κεφάλια», που λέει ο λαός μας.

Η εκπομπή αυτή τη φορά πέρα από τα γνωστά ελληνικά τραγούδια (παραδοσιακά, βλάχικα και κρητικά ακούστηκαν και χορεύτηκαν από καλεσμένους χορευτές αλλά και τους γιατρούς), περιείχε και ενημέρωση σχετικά με την καρδιά, την υγεία και την πρόληψη των ασθενειών της. Με χαλαρό σχετικά ύφος (όσο χαλαρό ύφος μπορεί να έχει μια εκπομπή με τόσα «μυαλά»), με εναλλαγή της ενημέρωσης και της μουσικής, ώστε να μην βαρεθεί κανείς, με το απλό χιούμορ του κ. Παπαδόπουλου να θυμίζει ότι δεν είμαστε στο συνέδριο, αλλά ούτε σε μια συνηθισμένη εκπομπή.

Πίσω στο σαλονάκι μας τώρα. Από τη μία εγώ, βυθισμένος στις σκέψεις μου. Από την άλλη, ο μπαμπάς μου να αναρωτιέται και να ρωτάει κάθε λίγο και λιγάκι «και τί είναι αυτοί δηλαδή, ρε Πασχάλη?»… «και πόσο διαβασμένοι είναι?»… «και πως θα γίνει να «πιαστείς» με τέτοιους γιατρούς? Να μάθεις από αυτούς, να γίνεις ένας από αυτούς?»… Εκεί ήταν που έφυγα. Πήγα στο δωμάτιο μου. Δεν είπα τίποτα. Προτίμησα απλά, την απομόνωση μου. Και τις σκέψεις μου.

Οι γιατροί σιγά σιγά έδειξαν ένα άλλο πρόσωπό τους, τραγουδώντας, παίζοντας πιάνο ή απλά χορεύοντας. Ένα από τα πρώτα τραγούδια (ίσως και το πρώτο) ήταν το My way, του Frank Sinatra. Αργότερα, ένας γιατρός έπαιξε πιάνο. «Χα», σκέφτηκα, «η μία σύμπτωση μετά την άλλη». Βλέπετε, ήταν λίγες μέρες πριν που έγραψα το προηγούμενο κείμενο, με τις σκέψεις μου περί Ιατρικής, σουβλατζίδικου, Ελλάδας… και ήταν αυτό το βράδυ, μπροστά μου, το μέλλον, όπως το έχω ονειρευτεί. Ιατρός, καρδιοχειρουργός, με κάποιες γνώσεις μουσικής (αν και έχω πολλάάά χρόνια να παίξω πιάνο), σε κάποιο συνέδριο, παγκόσμιο ή Πανελλήνιο… Αυτή την ώρα, ήμουν στο δωμάτιο μου, να σκέφτομαι τη ζωή μου και ποιό δρόμο θα ακολουθήσω και ξαφνικά ακούγεται το My way. Είμαι εδώ, ο γιός (του σουβλατζή, όπως έλεγα στο προηγούμενο κείμενό μου), και σκέφτομαι να φύγω πάλι στο εξωτερικό. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ένας γιατρός αφιερώνει κάποιο τραγούδι για την ξενιτιά στη μητέρα του, που ζει μακριά του, μιας και αυτός, ζει στη Σιγκαπούρη…

Απλές συμπτώσεις… είναι? Και αν είναι, συμβαίνουν τυχαία? Δεν ξέρω, δε νομίζω δηλαδή. Από πάντα πίστευα πως όλα συμβαίνουν για κάποιο σκοπό, ακόμα και οι συμπτώσεις (και κάθε εμπόδιο σε καλό, φυσικά). Ίσως απλά να ήθελα να το δω εγώ έτσι, ίσως απλά να ήταν η στιγμή που με έφερε σε αυτή τη σκέψη, σε αυτή τη θέση… Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου, όταν άκουσα τον πατέρα μου να φωνάζει από το διπλανό δωμάτιο «αυτό θέλω από εσένα». Πήγα μέσα, τον κοίταξα απορημένος και μου απάντησε, πριν προλάβω να ρωτήσω : «Όχι για εμένα… αλλά για τη μάνα σου… κάποτε, να την τιμήσεις έτσι, όπως αυτός ο γιατρός… μεγάλο πράγμα, γιε μου»!!! (και άλλο ένα δάκρυ κύλησε μόλις τώρα, που έγραψα, διάβασα και ξαναδιάβασα πολλές φορές αυτή την τόσο «μεγάλη» κουβέντα, γεμάτη καθαρή ανιδιοτέλεια)

Και να που η θέση μου άλλαξε. Η σκέψη μου, η ζωή μου ίσως. Συνέχισα να βλέπω την εκπομπή, αλλά με άλλο «μάτι», όπως είπα και σε ένα σχόλιο μου στο προηγούμενο κείμενο. Μάλλον άρχισα να βλέπω την Ελλάδα και την Ιατρική με άλλο «μάτι». Μέσα μου γεννήθηκε η απλή απορία «και αν αυτοί μπόρεσαν… γιατί όχι κι εγώ?». Κάποτε, ασχολήθηκα, παρακολούθησα μαθήματα, δυσκολεύτηκα, παιδεύτηκα, αλλά έμαθα να παίζω στραβά κουτσά το πιάνο. Κάποτε έγινα και «καλός», αλλά δυστυχώς το παράτησα. Αυτό ήταν το μάθημα… πάθημα ίσως, μάθημα σίγουρα: δεν πρόκειται να παρατήσω την Ιατρική! Και μαζί με αυτήν, ούτε και την Ελλάδα! Όχι για φέτος, τουλάχιστον! Θα προσπαθήσω, θα δυσκολευτώ, θα παιδευτώ, αλλά θα τα καταφέρω. Το ξέρω, το νιώθω μέσα μου! Άλλωστε, το έχω υποσχεθεί… στον εαυτό μου και όχι μόνο!!!

Υπόσχεση ζωής, σε… σε εσάς, από εδώ ή/και από κοντά :
-Σε φίλους κολλητούς, που με διαβάζουν κρυφά (αν και εγώ βλέπω τον τόπο του κάθε αναγνώστη, όπως και την IP σας, εξυπνάκηδες).
-Σε φίλους ιντερνετικούς (και όχι μόνο), όπως η καλή μου Συβίλλα (που χαριτολογώντας με απείλησε ότι θα μου σπάσει τα μούτρα αν δεν στρωθώ στο διάβασμα) και η καλή μου Όναρ (που μια εβδομάδα την παίδεψα, μιας και βάλθηκε να μου «μάθει» να ξυπνάω νωρίς). Α, για αν μην αναφέρω και την Σπιτόγατά μας, που εδώ και μέρες της ζήτησα να «κλέψω» ένα κείμενό της σχετικό με το διάβασμα… αλλά ακόμα δεν το έκανα!
-Σε φίλους απλούς, νέους ή και παλιούς, που δυστυχώς κάποια στιγμή της ζωής τους θα χρειαστούν ένα γιατρό (αν και εγώ πάντα λέω «ΑΧΡΕΙΑΣΤΟΣ να είμαι»)
-Σε φίλους που παιδεύονται με αλμπάνηδες γιατρούς, με εγκληματίες που καθημερινά ντροπιάζουν το ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ της Ιατρικής και καταπατούν τον όρκο του Ιπποκράτη. Ειδικότερα, σε μια καλή μου φίλη που είχε την ατυχία να μπλέξει με έναν απατεώνα γιατρό που στο βωμό του χρήματος, θυσίασε την υγεία της κοπέλας και της «χάρισε» αρκετούς μήνες αναστάτωσης και ταλαιπωρίας!!! Εκ μέρους των «σωστών» γιατρών και της Ιατρικής, συγνώμη…
-Σε συγγενείς που τρέφουν την ελπίδα ότι αν κάποτε πάθουν κάτι, θα έχουν έναν δικό τους άνθρωπο να τους φροντίσει… τί δύστυχη ελπίδα, Θεέ μου!!!
-Στη συγχωρεμένη μου γιαγιά, στα πόδια και την αγκαλιά της οποίας μεγάλωσα και στην οποία είπα πρώτη φορά στη ζωή μου, όταν ήμουν παιδί ακόμα : «γιαγιά… όταν μεγαλώσω θα γίνω γιατρός… αλλά μεγάλος γιατρός!!!» και μου απάντησε «να γίνεις γιατρός… αλλά να είσαι καλός άνθρωπος πρώτα, να γίνεις καλός γιατρός και μετά θα γίνεις και μεγάλος γιατρός… γιατί θα είσαι «μεγάλος» άνθρωπος»… Στη γιαγιά μου, που πάντα μου έλεγε «να κάνεις ένα μεγάλο καλό για τους ανθρώπους… να αφήσεις ένα μεγάλο καλό πίσω σου» και αυτό μου έσπειρε μέσα μου…

Αυτήν την υπόσχεση θέλω να κρατήσω. «Το μεγάλο καλό». Την υπόσχεση στην ανθρωπότητα. Ήρθε η ώρα να αφήσω τον σπόρο της γιαγιάς να φυτρώσει. Όχι, μην με παρεξηγείτε. Δε νιώθω τόσο σίγουρος για τον εαυτό μου. Ούτε «περνιέμαι» για κανένα «μεγάλο κεφάλι και ακόμα μεγαλύτερο μυαλό», όπως λέει ο πατέρας μου (για άλλους, όχι για εμένα…). Ίσως το μεγάλο καλό που θα κάνω, να είναι ότι θα βοηθήσω κάποιον άλλο να αφήσει πίσω του κάτι τεράστιο, κάτι που θα βοηθήσει όλους τους ανθρώπους. Ίσως το μεγάλο καλό που θα κάνω, να είναι ότι θα βοηθήσω μονό έναν άνθρωπο, απλά, να τον κάνω καλά… ή και να τον κάνω καλό (κάτι τέτοιο γράφω και στο template του blog μου, άλλωστε). Ίσως, απλά, ο σπόρος να μην ευδοκιμήσει τελικά και κανένα καλό να μην «περάσει από τα χέρια μου»…
Αυτό που είναι σίγουρο πάντως, είναι ότι αποφάσισα πως θα προσπαθήσω να πραγματοποιήσω τα όνειρα μου, γιατί για εμένα τα όνειρα είναι τσάμπα! Και ας τραγουδάει η μάνα μου συνέχεια «τα όνειρα κοστίζουν ακριβά». Και ποιος ξέρει, μια μέρα μπορεί να με δείτε σε κάποια εκπομπή, μεγάλο σε ηλικία, ακόμα μεγαλύτερο σε γνώσεις και έργα, τεράστιο σε αγαθοεργίες, αλλά απλό και καθημερινό στη ψυχή… να φλυαρώ όπως τώρα, να χαζολογώ όπως συνήθως και έτσι απλά, με τα χαζά και τα αστεία, να προσπαθώ να κάνω κάτι καλό, όπως πάντα... και να φωνάζω «Στην υγειά μας, με όλη την έννοια!!!»…

Υ.Γ.1 : Η αναφορά μου στους αλμπάνηδες γιατρούς δεν είναι τυχαία, μιας και η 1η Ιουνίου έχει καθιερωθεί ως η ημέρα μνήμης της Αμαλίας Καλυβινου… αν και για κάποιους που δεν είμαστε αλμπάνηδες γιατροί, ημέρα μνήμης της Αμαλίας είναι η κάθε μέρα!!!

Υ.Γ.2 : Πληροφορίες σχετικά με το έργο του κυρίου Σωτηρίου Πράπα και το Συνέδριο μπορείτε να βρείτε εδώ και εδώ. RESPECT!!!

Υ.Γ.3 : Ίσως είναι η πρώτη φορά που αναφέρω το όνομά μου στο post μου… απλά και μόνο, για να τονίσω την ειλικρίνεια του κειμένου και τη σοβαρότητα της υπόσχεσής μου!!!