437 χιλιόμετρα

Τόσα έπρεπε να διασχίσει ο καλός μου φίλος, Σέρβος Darko (κατά το Donnie Darko, χεχε) από το σπίτι του στο Νiš της Σερβίας, μέχρι το σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη!!!

Ο τόπος συνάντησής μας είχε καθοριστεί χρόνια πριν. Είχαμε συμφωνήσει πως όταν κάποτε έρθει με το δικό του αυτοκίνητο, θα συναντηθούμε στο σιδηροδρομικό σταθμό. Έτσι και έγινε. Μόνο που ως κλασσικός Dr Pako, άργησα να πάω. «Ωραία υποδοχή», είπα μόλις έφτασα. «Κόψε τις χαζομάρες! Μεταξύ μας, υποδοχή και σοβαρότητα? Έλεος!!!» μου απάντησε, θυμίζοντας μου την ειλικρινή φιλία μας…

Οι τέσσερις μέρες που περάσαμε μαζί ήταν γεμάτες κουβεντούλα, συζητήσεις, νέα και (γιατί να το κρύψω?) κουτσομπολιά. Βλέπεις, ο Darko ήταν ο Σέρβος κολλητός μου κατά τα τελευταία φοιτητικά μας χρόνια και περνούσαμε πολλές ώρες μαζί.
Το πρωί με την τσίμπλα στο μάτι, συναντιόμασταν στη σχολή, όπου εγώ συνήθως αργούσα και ο Darko με κάλυπτε, για να μην «φορτωθώ» απουσία. Στα διαλείμματα μοιραζόμασταν τις σοκολάτες, τα μπισκότα και τα γαριδάκια που τρώγαμε για πρωινό, κάνοντας και τα πρώτα τσιγάρα της ημέρας (και ως φοιτητές ιατρικής, σχολιάζαμε πόσο κακή είναι η διατροφή μας).
Μετά το μάθημα, ο καφές μας έβρισκε σχεδόν πάντα μαζί, στο φοιτητικό καφέ (το Σέρβικο, μιας κι εγώ απέφευγα το ελληνικό), μόνους ή περιτριγυρισμένους με όμορφες Σερβίδες και ματιές που υπονοούσαν ποιά μου ή του αρέσει και με ποιά παίζεται κάτι κρυφά (χωρίς σχόλια, please).

Το διάβασμα έβρισκε τον καθένα σπίτι του, μιας κι εγώ δεν ανέχομαι ούτε τον εαυτό μου όταν είμαι αγχωμένος. Υπήρχαν όμως φορές, που κάναμε μαζί κάποια εργασία ή συγκρίναμε τις σημειώσεις μας, ειδικά όταν πλησίαζε η εξεταστική. Κάποιες φορές, η ώρα περνούσε τόσο ευχάριστα, με διάβασμα, γέλια και κουβεντούλα, που καταλήγαμε να τρώμε κάτι και να κοιμόμαστε στο ίδιο σπίτι. Ήταν σχεδόν κλασσική η κατάσταση : τηγανητές μπανάνες με σιρόπι σοκολάτας όταν κοιμόμασταν στο σπίτι του Darko, γλυκές ή αλμυρές «υπέρογκες» κρέπες όταν κοιμόμασταν σπίτι μου.

Τα βράδια που τριγυρνούσαμε έξω, σε κάποιο barάκι του Νiš, σπάνια μας έβρισκαν μαζί. Άλλα γούστα, άλλες προτιμήσεις, ίσως και άλλες παρέες, κάποιες νύχτες. Πάντα όμως, βρίσκαμε χρόνο να πιούμε ένα ποτό ή έναν βραδινό καφέ. Έναν τέτοιο καφέ ήπιαμε και το βράδυ της Παρασκευής, στο αγαπημένο μου Bliss. Έτσι, για το «καλώς ήρθες» και για να δει το καφέ bar που όλο λέω πως θα επισκέπτομαι πιο συχνά και όλο δεν βρίσκω χρόνο να το κάνω...

Το Σάββατο κάναμε βόλτα στην αγορά και ήπιαμε καφέ κοιτώντας την θάλασσα, χωρίς να λέμε τίποτα. Είναι εκείνη η σιωπή που χρειάζεται κανείς, για να νιώσει πως είναι δίπλα του ο κολλητός του, τον νιώθει, ξέρει πως σύντομα δεν θα είναι μαζί, κι όμως αφήνει τον χρόνο, έστω και για λίγο, να κυλήσει έτσι, αθόρυβα.

Η σιωπή του καφέ, αντικαταστήθηκε από πολύ πάρλα στο σπίτι, πολλές φωτογραφίες και πολλές αναμνήσεις! Η συγκίνηση? Τεράστια! Τα γέλια? Ατελείωτα!!!
«Τι κάνουν οι δικοί σου?» με είχε ρωτήσει κάποτε μία συμφοιτήτρια. «Είναι χωριάτες», απάντησα, με τα λίγα Σέρβικα που ήξερα τότε, νομίζοντας πως με ρωτάει από πού είναι οι γονείς μου. Έχουν περάσει εννιά χρόνια από εκείνη τη μέρα, αλλά συνεχίζουμε να γελάμε κάθε φορά που θυμόμαστε το σκηνικό. Όπως κάναμε και την Κυριακή...

Η συνάντησή μας φυσικά δεν μπορούσε να μην έχει και νυχτερινές βόλτες και ποτάκια, έστω χαλαρά. Δύο ποτάκια στα «κοτέτσια» της Αριστοτέλους, μετά από επιμονή του Darko και άλλα δύο στον Κέδρινο Λόφο, μετά από δική μου επιθυμία να δείξω στον Darko την αγαπημένη μου πόλη από ψηλά. Και οι κουβεντούλες μας να συνεχίζονται!!!

«Η κατάσταση στη Σερβία έχει αλλάξει. Δεν είμαστε πλέον, όπως μας θυμάσαι. Ζούμε καλύτερα, προοδεύουμε, αναπτυσσόμαστε» μου είπε ο καλός μου φίλος, επιβεβαιώνοντας αυτό που δέκα χρόνια πριν είχε πει ο μπαμπάς μου «Διάβαζε, γιε μου, να τελειώνεις, να φεύγεις από εδώ. Όχι γιατί δεν είναι καλά ή γιατί δεν θα περάσεις καλά. Αλλά γιατί θα έρθει η στιγμή που η οικονομία της Σερβίας θα είναι καλύτερη από τη δική μας… και τότε, καήκαμε!». Από ό,τι βλέπω, έτσι τείνουν να γίνουν τα πράγματα, αν δεν έχουν γίνει ήδη!!!

Μετά από αυτές τις τέσσερις γεμάτες μέρες, θυμήθηκα πολλά, γέλασα πολύ, λησμόνησα ακόμη περισσότερα, αλλά κυρίως... χαλάρωσα. Πήρα λίγη από την αύρα που με χαρακτήριζε όσο ζούσα στη Σερβία και σπούδαζα. Ίσως κάποια στιγμή να ξέσπασα κιόλας, να έβγαλα όλα τα νεύρα που έχω μαζέψει μέσα μου τα τελευταία δύο χρόνια που ζω στην Ελλάδα. Λογομάχησα λίγο με τον Darko. Η στάση και η αντίδρασή του, καταπληκτική, με λόγια που με άφησαν άφωνο «Αδερφέ μου… μήπως η Ελλάδα σου κάνει κακό? Έχεις κακία μέσα σου, που δεν είχες ποτέ… αλλά πες ό,τι θέλεις… αν δεν τα ακούσω εγώ, που είμαι φίλος σου, τότε ποιος? Ξέσπασε, βγάλ’τα από μέσα σου…». Και ηρέμησα. Και θυμήθηκα πόσο χαλαρός και απλός ήμουν πριν δύο χρόνια. Και (ξανά)συνειδητοποίησα πως έχω καλούς φίλους και οφείλω να τους φέρομαι σωστά... ανθρώπινα... Και πήρα κάποιες αποφάσεις, που ελπίζω πως θα με κάνουν καλύτερο άνθρωπο... ή τουλάχιστον, τόσο καλό, όπως ήμουν στη Σερβία!!!

Εις το επανιδείν, λοιπόν, καλέ μου φίλε Darko... και Σερβία... довиђења (do viđenja)... ћао (ćao)...

Υ.Γ. : Μουσικές δεν ακούσαμε πολλές, μιας και τα λέγαμε συνέχεια... Ακούσαμε όμως George Michael από την dj Μάτα (έλεος!!!) και αυτό, που το βρήκα στα 45ρια δισκάκια του μπαμπά μου!!!