Επιχείρησις Απόλλων

Κυριακή μεσημέρι και παρ’ όλη τη ζέστη, δεν πήγα για μπάνιο. Ακυρώθηκε από την παρέα, μετά από δύο ποτά, χθες το βράδυ. Δεν πειράζει, έχω συνηθίσει την μοναχική «κλεισούρα» του σπιτιού τις Κυριακές και ίσως να μου αρέσει κιόλας.

Σπίτι λοιπόν, μόνος, παρέα με ένα παγωμένο, σπιτικό freddo cappuccino, μπροστά σε pc και tv. Στο pc, τα blogs και τα msnοπαράθυρα, δίνουν και παίρνουν. Στην TV… θα σας πω σε λίγο…

Μέσα στις κουβεντούλες του msn, γίνεται και η ανταλλαγή τραγουδιών με την φίλη μου Αθηνά (και πόσο με εκπλήσσεις τώρα τελευταία και πόσο σε ευχαριστώ για αυτό το απίστευτο cd, που τα σπάει) και μία συζήτηση με μία άλλη φίλη, για την οποία επιτρέψτε μου να μην πω τίποτα. Αν θέλει, ας αποκαλυφθεί μόνη της!!!

Κουβεντούλα με την φίλη και δεν αργούμε να αναφερθούμε στις σχέσεις αντρών και γυναικών (ε, ναι, λοιπόν, είμαι ένας «πόρνος») και στο πώς και πόσο έχουν αλλάξει οι άντρες και οι γυναίκες. Από «τότε» μέχρι σήμερα… από πότε, απορείτε?

Η φίλη κάποια στιγμή έπρεπε να φύγει και με χαιρετάει. Σχεδόν συγχρόνως, αρχίζει στην TV… ε, ακόμα δεν καταλάβατε? Η ελληνική ταινία «Επιχείρησις Απόλλων», του 1968, μία ελληνο-σουηδική συμπαραγωγή, με πρωταγωνιστές τον Thomas Fritsch και την αξέχαστη, ανεπανάληπτη και πανέμορφη Έλενα Ναθαναήλ. Τώρα θα μου πείτε… και πού κολλάει η φίλη με την ταινία? Κολλάει… και παρακολλάει!!!

Η κουβεντούλα με την φίλη, μας οδήγησε λίγο πολύ στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Όχι τόσο παλιό, όσο η ταινία που είδα, αλλά στις βιντεοκασέτες της δεκαετίας του 80. Στις γνωστές «ρόδα, τσάντα και κοπάνα», «έλα να αγαπηθούμε, darling», «βασικά, καλησπέρα σας» και άλλες πολλές. Σε εκείνες τις ταινίες που παρουσίαζαν τους γνήσιους άντρες, να κάνουν καμάκι σε αληθινές γυναίκες. Άντρες με @ρχίδια, όπως λέει η φίλη μου. Γυναίκες που ξέρουν ότι τα @ρχίδια ανήκουν στους άντρες και μόνο, όπως λέω εγώ…

Μία τέτοια γυναίκα με τράβηξε να δω την ταινία. Η Έλενα Ναθαναήλ. Μία από τις «απόλυτες» Ελληνίδες γυναίκες, με απίστευτο ταλέντο, ωραίο πρόσωπο και άδοξο τέλος. «Χτυπημένη» από καρκίνο του πνεύμονα, έφυγε από κοντά μας στις 4 Μαρτίου του 2008. Ας είναι καλά, εκεί ψηλά…

Στην ταινία «Επιχείρησις Απόλλων», αναδεικνύεται η ελληνική φύση, η ελληνική ιστορία και τα αρχαία μας, αλλά και η γνησιότητα των ανθρώπων. Πρωταγωνιστικό ρόλο σε έναν ξένο που κάνει επίμονο καμάκι, κυνηγάει και τελικά «ρίχνει» την πρωταγωνίστρια, μία γυναίκα με καλή καρδιά, συγκρατημένο χαρακτήρα και θηλυκότητα που ξεχειλίζει από τα καταπληκτικά της μάτια. Ένας γνήσιος άντρας και μια αληθινή γυναίκα, δηλαδή. Τουλάχιστον, έτσι όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι.

Πού πήγαν όλα αυτά σήμερα? Όλα, όμως! Τι απέγινε η ιστορία μας? Πού είναι τα αρχαία μας? Γιατί καμία ταινία δεν τα εξυμνεί πλέον? Γιατί κανένας κρατικός οργανισμός δεν ασχολείται με αυτό ή τουλάχιστον με την συντήρησή τους? Πριν προλάβετε να μου πείτε «μα, όχι, δεν τα λες σωστά, υπάρχει το ΤΑΔΕ τμήμα του ΤΑΔΕ υπουργείου», να σας πω κάτι που με έκανε και ντράπηκα πολύ που είμαι Έλληνας.

Πέρυσι το καλοκαίρι, κάποιοι Σέρβοι συμφοιτητές μου, σκέφτηκαν να συνδυάσουν τις διακοπές τους με μια επίσκεψη «σταθμό» για την αρχή της καριέρας τους, όπως μου είπαν. Γιατροί γαρ, «φρέσκοι» κιόλας, τί καλύτερο από το να δώσουν τον όρκο του Ιπποκράτη στη γενέτειρά του, την Κω, ακριβώς πριν αρχίσουν την σταδιοδρομία τους. Το ταξίδι τους κανονίστηκε, πήγαν στην Κω (δυστυχώς, εγώ δεν μπόρεσα να πάω μαζί τους), ανέβηκαν σε ένα λόφο, στον αρχαιολογικό χώρο όπου υποτίθεται ότι ζούσε και δίδασκε ο Ιπποκράτης και… τί να δούνε? Πριν καλά καλά φτάσουν, τους γέμισαν απορία οι πινακίδες στο δρόμο «NO FOOD AND WATER FOR 20 KM». Όταν έφτασαν εκεί, αντίκρισαν… «κάτι πέτρες πεταμένες εδώ και εκεί, μέσα σε χόρτα ύψους μέχρι και ενός μέτρου και το μοναδικό που είχε φροντίσει να κάνει η ελληνική κυβέρνηση ήταν να βάλει ταμπελίτσες που έγραφαν «BEWARE OF THE SNAKES». Ντροπή!» όπως χαρακτηριστικά μου είπε ένας από τους συμφοιτητές… Ούτε ένας αρμόδιος άνθρωπος εκεί, να τους πει δυο κουβέντες και να προσέχει μπας και κάποιος αρχαιοκάπηλος κλέψει αυτές τις «πέτρες». Ούτε ένα κυλικείο, μια καντίνα, να πουλάει ένα μπουκαλάκι νερό ή ένα αναψυκτικό σε όποιον άμοιρο τουρίστα έκανε το λάθος να επισκεφτεί τον αρχαιολογικό αυτό χώρο (σαν δεν ντρέπεται λίγο… :P). Και συνεχίζω…

Τί έγινε με τις γυναίκες? Τί έγινε με εμάς, τους άντρες? Τώρα τελευταία, έχουν σφηνωθεί στο μυαλό μου τα λόγια ενός καθηγητή Νευρολογίας. Σεμινάριο για την υγεία και την προληπτική Ιατρική, αμφιθέατρο με 300 άτομα, όπου οι άντρες ήμασταν μόνο πέντε. Ο καθηγητής ρωτάει τις γυναίκες, αν ήθελαν την ισότητα και εκείνες φυσικά απαντούν ομόφωνα «ΝΑΙ». Ο καθηγητής ίσως να ξέχασε λίγο το καθηγητηλίκι του και να θυμήθηκε ότι είναι άνθρωπος και μάλιστα άντρας και φώναξε δυνατά «Ε, σκατά τα κάνατε… σκατά να φάτε τότε»!!!
Εξηγώ : ίσως να μην είναι στην ανθρώπινη φύση να κρατήσει την όποια ισορροπία. Η φύση το κάνει αυτό, ο άνθρωπος μάλλον όχι. Οπότε, όσο πιο πολύ «κέρδιζαν» οι γυναίκες, τόσο πιο πολύ «έχαναν» οι άντρες. Δεν είμαι κατά της ισότητας αντρών και γυναικών, μη με παρεξηγήσετε. Είμαστε όλοι άνθρωποι και για εμένα αυτό έχει σημασία. Το θέμα όμως, είναι ότι οι άντρες σιγά σιγά «χαλαρώσαμε», γιατί βλέπαμε ότι οι γυναίκες σιγά σιγά «έσφιγγαν», γίνονταν πιο δυνατές και πιο σκληρές… και εμείς πιο μαλακοί και πιο μ@λάκες...

Και τώρα? Πρέπει να καθίσουμε και να ξαναδούμε ταινίες όπως «τα καμάκια» για να θυμηθούμε πώς ο άντρας έριχνε μια γυναίκα? Μήπως όμως, μαζί μας πρέπει να δείτε και εσείς οι γυναίκες αυτές τις ταινίες? Μήπως πρέπει να τα ξανασκεφτούμε όλοι και όλα μαζί και να αναθεωρήσουμε? Απλά και μόνο, γιατί, μικρή μου, όταν μου στέλνεις σφηνάκι και μου κλείνεις το μάτι, με χάνεις. Είσαι το θηλυκό κι εγώ το αρσενικό. Εγώ θα κάνω την κίνησή μου. Εσύ θα κάνεις τα νάζια σου. Κι εγώ με τη σειρά μου θα ξανακάνω κίνηση. Και θα σε κυνηγήσω και θα σε αρπάξω με τα χέρια του θύτη και θα σε δαγκώσω με τα δόντια του αρπακτικού… Αν κάνεις εσύ την πρώτη κίνηση, είναι σαν να μου στέλνεις τα @ρχίδια μου μέσα στο σφηνάκι… Ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω!!!

Καλή εβδομάδα σε όλους και σας αφήνω με ένα τραγουδάκι, απόσπασμα από την ταινία


(στο youtube θα βρείτε αποσπάσματα από την ταινία και ως ""A Wonderful Tour Guide and The Prince")

Υ.Γ. : Σε κανένα σημείο, δεν εννοώ ούτε υπονοώ τους gay, άντρες ή γυναίκες. Μιλάω για όλους εμάς, τους υπόλοιπους, που «καμωνόμαστε» πως είμαστε «καθαροί» άντρες ή γυναίκες, αλλά στην ουσία είμαστε πιο «ακάθαρτοι» από τους «βρώμικους» κατά τα άλλα, ομοφυλόφιλους…
Ας θυμηθούμε πώς είναι να ΞΕΡΕΙΣ τι είσαι, να ξέρεις ότι έχεις @ρχίδια ή να γνωρίζεις ότι ΔΕΝ πρέπει να έχεις και μετά… ας ευχηθούμε ΚΑΛΑ ΣΤΕΦΑΝΑ, σε straight και μη!!!