Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008

Οι «πόρνες»

Το βράδυ της Τρίτης αναγκάστηκα να παρακολουθήσω ένα μέρος του διαγωνισμού Playmate 2008 ( ε, «αναγκάστηκα») , καθώς δούλευα στο σουβλατζίδικο και κάποιοι πελάτες προτίμησαν τον διαγωνισμό «ομορφιάς» από το ποδόσφαιρο ή οποιαδήποτε άλλη τηλεοπτική εκπομπή (thank, God) .

Για τον διαγωνισμό και τις υποψήφιες δεν θα πω τίποτε άλλο παρά μόνο αυτό: «πολύ πλαστικό». Βλέποντας τις κοπέλες, έλεγα στους πελάτες (και υποθέτω πως τους εκνεύριζα) : «με 8000 ευρώ, μπορώ να σε κάνω κι εσένα έτσι»! Λες και είμαι ο Nip Tuck ο ίδιος! Οι λέξεις και οι σκέψεις μου, μου θύμισαν μια παλιά «φίλη» και ένα σημειωματάριο…

Μόλις επέστρεψα σπίτι, πήρα στα χέρια μου το σημειωματάριο που μου είχε χαρίσει εκείνη η «φίλη» μου για να γράφω ό,τι με απασχολεί (και όχι μόνο). Σελίδες κενές, χωρίς γραμμές, γεμάτες με μολυβένια γράμματα (δεν ξέρω γιατί, αλλά σπάνια έγραφα με στυλό σε αυτό το σημειωματάριο). Φυσικά, με τέτοιο εξώφυλλο, εύκολα καταλαβαίνει κανείς το περιεχόμενο του σημειωματάριου…


Κάπου εκεί μέσα, βρήκα και αυτές τις σκέψεις – αποφάσεις για τις «πόρνες» :
«Παίξε, ασχολήσου και πέρνα καλά μαζί τους, αλλά μην τις ερωτεύεσαι και κυρίως, ΜΗΝ ΤΙΣ ΑΓΑΠΑΣ».
Και πόσο δίκαιο είχα τότε… και πόσο πολύ με χαροποίησε αυτή η συμπτωματική υπενθύμιση…

Τώρα τελευταία λες και κάτι συμβαίνει και γνωρίζω τη μια «πόρνη» μετά την άλλη. Όπα, διευκρίνιση : δεν εννοώ τις πόρνες που «πουλάνε» έρωτα, αλλά τις άλλες, αυτές που ζουν ανάμεσα μας, τις «κοπέλες της διπλανής πόρτας», αυτές που γνωρίζεις κάπου τυχαία και για τις οποίες ακούς και δυο – τρεις καλές κουβέντες από κοινούς γνωστούς. Αυτές που συχνά τις αναφέρω σαν «φίλες». Αυτές με τις οποίες αν είσαι τυχερός, ζεις μια περιπετειούλα μόνο… αν είσαι άτυχος, τις αγαπάς σφοδρά!!!

Χρόνια τώρα, οι «πόρνες», οι «φίλες» είναι κάτι σαν ένα αναγκαίο κακό ή μια κακή συνήθεια για μένα. Όχι ότι ποτέ έψαχνα να βρω κανένα «παλιομοδίτικο», «αναχρονιστικό» θηλυκό. Συνήθως όμως, «έπεφτα» σε τέτοιες γυναίκες, «πόρνες», που εύκολα γινόντουσαν «φίλες» μου…

Ίσως να ταίριαζα καλύτερα με αυτές τις «φίλες». Ίσως να νόμιζα πως είναι έτσι, αν και ήξερα πως είμαστε σαν την πεντάμορφη και το τέρας . Ίσως και γι’ αυτό, τις περισσότερες φορές, να έβαζα εγώ το τέλος. Ακόμα και αν πονούσα, ακόμα και αν έμενα μόνος με έναν τεράστιο όγκο λύπης να σκέφτομαι πόσο τους πήγαιναν τα ροζ εσώρουχα… Προφανώς, αυτά τα «εσώρουχα» ήταν ο λόγος που πάντα χαιρόμουν όταν μετά από καιρό ξαναμιλούσαμε και απαντούσα με ένα βιαστικό «ΝΑΙ, ΠΟΛΥ» στην ερώτησή τους «σου έλειψα καθόλου?». Ίσως απλά να ήταν η απορία μου που με οδηγούσε πάλι στις ίδιες περιπέτειες : «το sex με έναν άνθρωπο, αλλάζει, αν ξανά έχεις επαφή μαζί του(της) μετά από καιρό?».

Το άσχημο σε αυτές τις ιστορίες, είναι ότι συνήθως κατέληγα να κάθομαι με τα ποτά μου και τους αλκοολικούς μου φίλους και να τραγουδάμε, ενώ στο μυαλό μου ήταν κολλημένος εκείνος ο πρώτος οργασμός που είχα χαρίσει σε κάποια από αυτές τις «φίλες».

Μετά από αρκετές τέτοιες «φίλες» και περιπετειώδεις ιστορίες, νομίζω πως ήρθε τελικά η ώρα μου. Τώρα πια, δεν επιτρέπω σε καμία «φίλη» να με χρησιμοποιεί σαν δονητή που λειτουργεί με κέρματα. Τώρα, αναζητώ τον αληθινό έρωτα και ποιος ξέρει? Ίσως να τον έχω βρει ήδη!!!
Υ.Γ. : Το «ροζ» αυτό κείμενο (καλά, δεν είναι και η ιστορία της Ο) είναι ψεύτικο στο μεγαλύτερο ποσοστό του και εμπνευσμένο σχεδόν εξ ολοκλήρου από την δισκογραφία των Dresden Dolls, που πριν λίγες μέρες έπεσε στα χέρια μου.
Όπως λένε τα μέλη του συγκροτήματος, η μουσική τους είναι επηρεασμένη από τη μουσική των γερμανικών καμπαρέ του μεσοπολέμου… οπότε φαντάζομαι πως δεν θα έχουν πρόβλημα να επενδύσουν μουσικά το κειμενάκι μου για τις «πόρνες»!
Ακούστε τα 17 κομμάτια (χα… 17… κι άλλη σύμπτωση, από άλλο σημειωματάριο), enjoy και καλή σας μέρα!!!

20 σχόλια:

Συβίλλα είπε...

Dottore,
αν το σκεφτείς, δεν είναι και τόσο "ψεύτικο" το κείμενό σου. Είναι όπως όλα τα όμορφα κείμενα. Λίγη από την ουσία μας, και κάποιες εικόνες της ζωής μας, λίγη από ανολοκλήρωτη επιθυμία και μια δόση προσδοκίας.

Και σου λέγω πως, η αφεντιά μου, τούτες τις "πόρνες", τις έχει κόψει τελευταία. Πλάσματα που ζητούν χωρίς αντίκρυσμα, χωρίς ουσία, που χαίρεσαι να παρατάς σε κρεβάτια μέσα σε μια σιωπηλή μοναξιά, που δεν βλέπεις την ώρα να περάσεις την πόρτα μόλις τελειώσει ό,τι καταδίκασμένο να κρατήσει λίγο ήταν...
Και για να "γίνω διευκρίνα" [χε, Ημίζ...], λέγω πως τούτα τα πλάσματα δεν είναι καν Μούσες. Δεν εμπνέουν τίποτα στους ποιητάδες, δεν γεννούν τραγούδια, μήτε εικόνες, μήτε μνήμες. Άρα, δεν έχουν και λόγο ύπαρξης. Σκληρό; Ε, ας μου κάνουν μήνυση!!!

Κράτα τις μολυβιές σου για εκείνες που, έστω και για λίγο, τη ματιά σου θα κλέψουν με κάτι πιο ηχηρό και ζουμερό από μια κοντή φούστα. Άκου τη Συβίλλα...

Τα φιλιά μου, έμπειρα..

TheMissKaten είπε...

ti n'joy re giatre mou, petas th bhxth sou gia tis files- pornes, whatever.... k' meta les den einai alhthinh istoria? oti kai na 'nai, einai gynaikes- eimaste gynaikes kai mas agapate! k den mporeite xoris emas! exeis akousei gia thn diaforetikothta ton anthropon? e, afto symvainei k me tis gynaikes!

DR PAKO® είπε...

@ Συβίλλα : Οι μολυβιές μου είναι για αυτές και μόνο για αυτές, που περιορίζονται στην κοντή φούστα, που αφήνουν μνήμες μόνο του κρεβατιού, που ολοκληρώσανε τις επιθυμίες μου (ανολοκλήρωτη επιθυμία?... χα) που παρατούσα σε κρεβάτια για να απολαύσω την ικανοποιημένη μοναξιά μου!!!
Για τις άλλες γυναίκες, τις "καλές", τα πάντα γράφονται με μαρκαδόρο! Κι αυτό γιατί οι μολυβιές... τη μία μέρα γράφονται, την επομένη σβήνονται!!!
Αλλά όπως ήδη είπα : όλο σχεδόν το κείμενο είναι ψεύτικο... άρα και τα σχόλιο αυτό!!!
Τα φιλιά μου, ηχηρά...

DR PAKO® είπε...

@ Katen : Διαφορετικότητα των ανθρώπων μεταξύ αντρών και γυναικών, αλλά και μεταξύ των γυναικών μόνο!
Αγαπάμε εσάς, τις "καλές" γυναίκες! Τις άλλες... ε, σιγά μην τις αγαπήσουμε κιόλας! Αν και, δεν μπορύμε ούτε χωρίς εκείνες, ούτε χωρίς εσάς!!! ;)
Τα φιλιά μου, μπηχτά...

Υ.Γ. : Enjoy τα τραγουδάκια!!!

Unknown είπε...

είτε ψεύτικα είτε αληθινά, οι λέξεις,οι μολυβιές, οι κοντές φούστες, τα σουβλάκια και οι επιθυμίες, υπάρχουν και θα υπάρχουν...

το πώς τα διαχειριζόμαστε κάθε φορά, είναι ανάλογα με τις ...ορέξεις και το σκεπτικό μας...

όπως εγώ και το δεκαεπτάποντό σου ας πούμε :Ρ

φιλιά βρόχινα... μωρό μου...

Me:Moir είπε...

Μας έχεις καταμπερδέψει γιατρέ μου, και κάνει ζέστη και ακεφιές πολλές τελευταία...

DR PAKO® είπε...

@ Νεράιδα της βροχής : Το πικρόχολο σχόλιο σου με αναγκάζει να σου πω πολλά όχι :
ΟΧΙ, δεν υπάρχει τίποτα το αληθινό σε αυτό το κείμενο (και αν υπάρχει, πίστεψε με, δεν το κατάλαβες)
ΟΧΙ, τα σουβλάκια δεν θα υπάρχουν για πάντα, τουλάχιστον στη δική μου ζωή, γιατί σιχάθηκα να τα ψήνω τόσα χρόνια (τα σουβλάκια ψήνονται, ΟΧΙ τα καλαμάκια, :P )
ΟΧΙ, οι επιθυμίες δεν θα υπάρχουν για πάντα ή τουλάχιστον δεν θα μπορούν να διαχειριστούν σύμφωνα με τις δικές σου ορέξεις και το δικό σου σκεπτικό, οπότε
ΟΧΙ, δεν υπάρχει θέμα "εσύ και το ΧΧΧποντο μου" (ακούς εκεί που θα μου πεις ΕΜΕΝΑ για 17ποντο... ούτε καν μπορείς να φανταστείς πού κολλάει το 17...)
ΟΧΙ, δεν έχω φιλιά για εσένα τώρα, ούτε "μωρό μου", γιατί με εκνεύρισες βραδιάτικα!!!

DR PAKO® είπε...

@ Me:Moir : Καλή μου φίλη, περίμενα πως θα καταλάβεις ότι όσα έγραψα είναι κυρίως παραμύθια! Ούτε γεγονότα, ούτε επιθυμίες, ούτε υποννοούμενα, ούτε τίποτα άλλο! Είναι απλά, ένα "μουσικό" κειμενάκι!!!
Ειδικά εσένα όμως, σε δικαιολογώ και λόγω ζέστης και λόγω ακεφιάς... (ακόμα κρατάει?).
Ελπίζω να τα πούμε σύντομα για να ανεβούμε λίγο... ναι?
Τα φιλιά μου, καταμπερδεμένα...

Unknown είπε...

χμμ...το σχόλιό μου ήταν γενικό και επιμένω πως όλα αυτά υπάρχουν και θα υπάρχουν στη ζωή μας. φυσικά και δεν υπονοούσα ότι τα σουβλάκια θα είναι συνεχώς στη δική σου ζωή. ίσως η ώρα που το διάβασες να μην ήταν γόνιμη και να κυοφόρησες λάθος τα λεγόμενά μου...

όσο για το 17, έτσι όπως το γράφεις, ναι ίσως η δική μου σκέψη να πήγε αλλού, μα ξέρεις πως δεν εννοούσα κάτι παραπάνω. πώς θα μπορούσα άλλωστε να το κάνω και γιατί; λόγος δεν υπάρχει. εδώ μπορώ να βάλω ένα ΝΑΙ και σίγουρα δεν θα υπάρχει...

φιλιά βρόχινα, και δεν έγραψα κάτι για να θυμώσεις...

με τίποτα!

DR PAKO® είπε...

@ Νεράιδα της βροχής: Η ώρα που το διάβασα όχι μόνο δεν ήταν γόνιμη, αλλά... άστα! Χεχε!!!
Όλα καλά, ΝΑΙ?
Τα φιλιά μου, τιποτένια...

naya είπε...

Θελεις να μας πεις δλδ οτι εσυ δεν ειχες ποτε τετοια "φιλη"???????
Ποτε ομως?????

Υ.Γ:αληθεια με 8000 μπορεις να με κανεις ετσι???
χμ....
Τωρα σοβαρα:ευχομαι να χρειαζεσαι μονο μαρκαδορους στο εξης,ανεξιτηλους δη.

DR PAKO® είπε...

@ naya : Είπα πουθενά ότι δεν είχα (ή ότι δεν έχω) τέτοιες "φίλες"? Χα!
Καλό θα ήταν να σε δω πρώτα, αλλά για σένα, θα κόψω και κανένα χιλιάρικο! lol
Ευχαριστώ πολύ για την ευχή και ίσως τελικά αυτό να περίμενα να ακούσω! Ειλικρινά, thanks!
Τα φιλιά μου, ανεξίτηλα...

Υ.Γ. : Καλώς με βρήκες και να περνάς όποτε θέλεις!!!

Μαρια Νικολαου είπε...

Mε μπερδεψες λιγο..
ειμαι και ξανθια..
τελικα σκεφτεσαι ετσι? ή μηπως το κειμενο ειναι "ψευτικο" ?
αυτο δεν το επιασα ..

DR PAKO® είπε...

@ Μαρία Νικολάου : Χα!!!
Τα φιλιά μου, πιασμένα...

raindrop είπε...

http://profile.myspace.com/index.cfm?fuseaction=user.viewprofile&friendID=133117340

"παιχνίδια που βαρέθηκες να παίζεις
και τώρα πάλι αρχίζει απ'την αρχή.."
ηρωίνη-για τις "πόρνες"(σου)!

DR PAKO® είπε...

@ Raindrop : Thanks!!!
Τα φιλιά μου, παυσίπονα...

Antoine είπε...

Εγώ δεν έχω τέτοιες ανησυχίες... είμαι μικρούλης ακόμη!

Spitogata είπε...

Ε...ο Αρκάς τουλάχιστον είναι αληθινός!

Προσωπικά για μένα...
ότι τελειώνει μένει για πάντα πίσω. Οι πρώην μπορεί να γίνουν πολύ καλοί φίλοι, αλλά ποτέ ξανά εραστές. Η μαγεία, η χημεία του έρωτα χάνεται μετά την απομάκρυνση...και ξαναζεσταμένο φαγητό τρώνε μόνο όσοι δεν έχουν φρέσκο!

Φιλιά πολλά σου εύχομαι
φρέσκα - φρέσκα!

DR PAKO® είπε...

@ antoine : Θα μεγαλώσεις και θα μάθεις... και αν μάθεις, πες το και σε εμένα, γιατί... δεν λέω να βάλω μυαλό!!!
Να περνάς καλά, μικρέ Αντώνη...

DR PAKO® είπε...

@ Spitogata : Χαίρομαι πολύ που κατάλαβες πως είναι όντως αληθινός ο Αρκάς!
Όσο για τα ξαναζεσταμένα φαγητά... προφανώς δεν έχεις συνηθίσει στην ιδέα "μένω μόνος - μαγειρεύω ένα ταψί - τρώω λίγο λίγο για πολλές μέρες"...
Άλλωστε, δεν ήταν "πρώην" οι "φίλες"... ήταν (και ίσως είναι ακόμα), "φίλες"!!!
Τα φιλιά μου, ξαναζεσταμένα... :)