Κυριακή 29 Ιουνίου 2008

Επιχείρησις Απόλλων

Κυριακή μεσημέρι και παρ’ όλη τη ζέστη, δεν πήγα για μπάνιο. Ακυρώθηκε από την παρέα, μετά από δύο ποτά, χθες το βράδυ. Δεν πειράζει, έχω συνηθίσει την μοναχική «κλεισούρα» του σπιτιού τις Κυριακές και ίσως να μου αρέσει κιόλας.

Σπίτι λοιπόν, μόνος, παρέα με ένα παγωμένο, σπιτικό freddo cappuccino, μπροστά σε pc και tv. Στο pc, τα blogs και τα msnοπαράθυρα, δίνουν και παίρνουν. Στην TV… θα σας πω σε λίγο…

Μέσα στις κουβεντούλες του msn, γίνεται και η ανταλλαγή τραγουδιών με την φίλη μου Αθηνά (και πόσο με εκπλήσσεις τώρα τελευταία και πόσο σε ευχαριστώ για αυτό το απίστευτο cd, που τα σπάει) και μία συζήτηση με μία άλλη φίλη, για την οποία επιτρέψτε μου να μην πω τίποτα. Αν θέλει, ας αποκαλυφθεί μόνη της!!!

Κουβεντούλα με την φίλη και δεν αργούμε να αναφερθούμε στις σχέσεις αντρών και γυναικών (ε, ναι, λοιπόν, είμαι ένας «πόρνος») και στο πώς και πόσο έχουν αλλάξει οι άντρες και οι γυναίκες. Από «τότε» μέχρι σήμερα… από πότε, απορείτε?

Η φίλη κάποια στιγμή έπρεπε να φύγει και με χαιρετάει. Σχεδόν συγχρόνως, αρχίζει στην TV… ε, ακόμα δεν καταλάβατε? Η ελληνική ταινία «Επιχείρησις Απόλλων», του 1968, μία ελληνο-σουηδική συμπαραγωγή, με πρωταγωνιστές τον Thomas Fritsch και την αξέχαστη, ανεπανάληπτη και πανέμορφη Έλενα Ναθαναήλ. Τώρα θα μου πείτε… και πού κολλάει η φίλη με την ταινία? Κολλάει… και παρακολλάει!!!

Η κουβεντούλα με την φίλη, μας οδήγησε λίγο πολύ στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Όχι τόσο παλιό, όσο η ταινία που είδα, αλλά στις βιντεοκασέτες της δεκαετίας του 80. Στις γνωστές «ρόδα, τσάντα και κοπάνα», «έλα να αγαπηθούμε, darling», «βασικά, καλησπέρα σας» και άλλες πολλές. Σε εκείνες τις ταινίες που παρουσίαζαν τους γνήσιους άντρες, να κάνουν καμάκι σε αληθινές γυναίκες. Άντρες με @ρχίδια, όπως λέει η φίλη μου. Γυναίκες που ξέρουν ότι τα @ρχίδια ανήκουν στους άντρες και μόνο, όπως λέω εγώ…

Μία τέτοια γυναίκα με τράβηξε να δω την ταινία. Η Έλενα Ναθαναήλ. Μία από τις «απόλυτες» Ελληνίδες γυναίκες, με απίστευτο ταλέντο, ωραίο πρόσωπο και άδοξο τέλος. «Χτυπημένη» από καρκίνο του πνεύμονα, έφυγε από κοντά μας στις 4 Μαρτίου του 2008. Ας είναι καλά, εκεί ψηλά…

Στην ταινία «Επιχείρησις Απόλλων», αναδεικνύεται η ελληνική φύση, η ελληνική ιστορία και τα αρχαία μας, αλλά και η γνησιότητα των ανθρώπων. Πρωταγωνιστικό ρόλο σε έναν ξένο που κάνει επίμονο καμάκι, κυνηγάει και τελικά «ρίχνει» την πρωταγωνίστρια, μία γυναίκα με καλή καρδιά, συγκρατημένο χαρακτήρα και θηλυκότητα που ξεχειλίζει από τα καταπληκτικά της μάτια. Ένας γνήσιος άντρας και μια αληθινή γυναίκα, δηλαδή. Τουλάχιστον, έτσι όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι.

Πού πήγαν όλα αυτά σήμερα? Όλα, όμως! Τι απέγινε η ιστορία μας? Πού είναι τα αρχαία μας? Γιατί καμία ταινία δεν τα εξυμνεί πλέον? Γιατί κανένας κρατικός οργανισμός δεν ασχολείται με αυτό ή τουλάχιστον με την συντήρησή τους? Πριν προλάβετε να μου πείτε «μα, όχι, δεν τα λες σωστά, υπάρχει το ΤΑΔΕ τμήμα του ΤΑΔΕ υπουργείου», να σας πω κάτι που με έκανε και ντράπηκα πολύ που είμαι Έλληνας.

Πέρυσι το καλοκαίρι, κάποιοι Σέρβοι συμφοιτητές μου, σκέφτηκαν να συνδυάσουν τις διακοπές τους με μια επίσκεψη «σταθμό» για την αρχή της καριέρας τους, όπως μου είπαν. Γιατροί γαρ, «φρέσκοι» κιόλας, τί καλύτερο από το να δώσουν τον όρκο του Ιπποκράτη στη γενέτειρά του, την Κω, ακριβώς πριν αρχίσουν την σταδιοδρομία τους. Το ταξίδι τους κανονίστηκε, πήγαν στην Κω (δυστυχώς, εγώ δεν μπόρεσα να πάω μαζί τους), ανέβηκαν σε ένα λόφο, στον αρχαιολογικό χώρο όπου υποτίθεται ότι ζούσε και δίδασκε ο Ιπποκράτης και… τί να δούνε? Πριν καλά καλά φτάσουν, τους γέμισαν απορία οι πινακίδες στο δρόμο «NO FOOD AND WATER FOR 20 KM». Όταν έφτασαν εκεί, αντίκρισαν… «κάτι πέτρες πεταμένες εδώ και εκεί, μέσα σε χόρτα ύψους μέχρι και ενός μέτρου και το μοναδικό που είχε φροντίσει να κάνει η ελληνική κυβέρνηση ήταν να βάλει ταμπελίτσες που έγραφαν «BEWARE OF THE SNAKES». Ντροπή!» όπως χαρακτηριστικά μου είπε ένας από τους συμφοιτητές… Ούτε ένας αρμόδιος άνθρωπος εκεί, να τους πει δυο κουβέντες και να προσέχει μπας και κάποιος αρχαιοκάπηλος κλέψει αυτές τις «πέτρες». Ούτε ένα κυλικείο, μια καντίνα, να πουλάει ένα μπουκαλάκι νερό ή ένα αναψυκτικό σε όποιον άμοιρο τουρίστα έκανε το λάθος να επισκεφτεί τον αρχαιολογικό αυτό χώρο (σαν δεν ντρέπεται λίγο… :P). Και συνεχίζω…

Τί έγινε με τις γυναίκες? Τί έγινε με εμάς, τους άντρες? Τώρα τελευταία, έχουν σφηνωθεί στο μυαλό μου τα λόγια ενός καθηγητή Νευρολογίας. Σεμινάριο για την υγεία και την προληπτική Ιατρική, αμφιθέατρο με 300 άτομα, όπου οι άντρες ήμασταν μόνο πέντε. Ο καθηγητής ρωτάει τις γυναίκες, αν ήθελαν την ισότητα και εκείνες φυσικά απαντούν ομόφωνα «ΝΑΙ». Ο καθηγητής ίσως να ξέχασε λίγο το καθηγητηλίκι του και να θυμήθηκε ότι είναι άνθρωπος και μάλιστα άντρας και φώναξε δυνατά «Ε, σκατά τα κάνατε… σκατά να φάτε τότε»!!!
Εξηγώ : ίσως να μην είναι στην ανθρώπινη φύση να κρατήσει την όποια ισορροπία. Η φύση το κάνει αυτό, ο άνθρωπος μάλλον όχι. Οπότε, όσο πιο πολύ «κέρδιζαν» οι γυναίκες, τόσο πιο πολύ «έχαναν» οι άντρες. Δεν είμαι κατά της ισότητας αντρών και γυναικών, μη με παρεξηγήσετε. Είμαστε όλοι άνθρωποι και για εμένα αυτό έχει σημασία. Το θέμα όμως, είναι ότι οι άντρες σιγά σιγά «χαλαρώσαμε», γιατί βλέπαμε ότι οι γυναίκες σιγά σιγά «έσφιγγαν», γίνονταν πιο δυνατές και πιο σκληρές… και εμείς πιο μαλακοί και πιο μ@λάκες...

Και τώρα? Πρέπει να καθίσουμε και να ξαναδούμε ταινίες όπως «τα καμάκια» για να θυμηθούμε πώς ο άντρας έριχνε μια γυναίκα? Μήπως όμως, μαζί μας πρέπει να δείτε και εσείς οι γυναίκες αυτές τις ταινίες? Μήπως πρέπει να τα ξανασκεφτούμε όλοι και όλα μαζί και να αναθεωρήσουμε? Απλά και μόνο, γιατί, μικρή μου, όταν μου στέλνεις σφηνάκι και μου κλείνεις το μάτι, με χάνεις. Είσαι το θηλυκό κι εγώ το αρσενικό. Εγώ θα κάνω την κίνησή μου. Εσύ θα κάνεις τα νάζια σου. Κι εγώ με τη σειρά μου θα ξανακάνω κίνηση. Και θα σε κυνηγήσω και θα σε αρπάξω με τα χέρια του θύτη και θα σε δαγκώσω με τα δόντια του αρπακτικού… Αν κάνεις εσύ την πρώτη κίνηση, είναι σαν να μου στέλνεις τα @ρχίδια μου μέσα στο σφηνάκι… Ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω!!!

Καλή εβδομάδα σε όλους και σας αφήνω με ένα τραγουδάκι, απόσπασμα από την ταινία


(στο youtube θα βρείτε αποσπάσματα από την ταινία και ως ""A Wonderful Tour Guide and The Prince")

Υ.Γ. : Σε κανένα σημείο, δεν εννοώ ούτε υπονοώ τους gay, άντρες ή γυναίκες. Μιλάω για όλους εμάς, τους υπόλοιπους, που «καμωνόμαστε» πως είμαστε «καθαροί» άντρες ή γυναίκες, αλλά στην ουσία είμαστε πιο «ακάθαρτοι» από τους «βρώμικους» κατά τα άλλα, ομοφυλόφιλους…
Ας θυμηθούμε πώς είναι να ΞΕΡΕΙΣ τι είσαι, να ξέρεις ότι έχεις @ρχίδια ή να γνωρίζεις ότι ΔΕΝ πρέπει να έχεις και μετά… ας ευχηθούμε ΚΑΛΑ ΣΤΕΦΑΝΑ, σε straight και μη!!!

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008

Οι «πόρνες»

Το βράδυ της Τρίτης αναγκάστηκα να παρακολουθήσω ένα μέρος του διαγωνισμού Playmate 2008 ( ε, «αναγκάστηκα») , καθώς δούλευα στο σουβλατζίδικο και κάποιοι πελάτες προτίμησαν τον διαγωνισμό «ομορφιάς» από το ποδόσφαιρο ή οποιαδήποτε άλλη τηλεοπτική εκπομπή (thank, God) .

Για τον διαγωνισμό και τις υποψήφιες δεν θα πω τίποτε άλλο παρά μόνο αυτό: «πολύ πλαστικό». Βλέποντας τις κοπέλες, έλεγα στους πελάτες (και υποθέτω πως τους εκνεύριζα) : «με 8000 ευρώ, μπορώ να σε κάνω κι εσένα έτσι»! Λες και είμαι ο Nip Tuck ο ίδιος! Οι λέξεις και οι σκέψεις μου, μου θύμισαν μια παλιά «φίλη» και ένα σημειωματάριο…

Μόλις επέστρεψα σπίτι, πήρα στα χέρια μου το σημειωματάριο που μου είχε χαρίσει εκείνη η «φίλη» μου για να γράφω ό,τι με απασχολεί (και όχι μόνο). Σελίδες κενές, χωρίς γραμμές, γεμάτες με μολυβένια γράμματα (δεν ξέρω γιατί, αλλά σπάνια έγραφα με στυλό σε αυτό το σημειωματάριο). Φυσικά, με τέτοιο εξώφυλλο, εύκολα καταλαβαίνει κανείς το περιεχόμενο του σημειωματάριου…


Κάπου εκεί μέσα, βρήκα και αυτές τις σκέψεις – αποφάσεις για τις «πόρνες» :
«Παίξε, ασχολήσου και πέρνα καλά μαζί τους, αλλά μην τις ερωτεύεσαι και κυρίως, ΜΗΝ ΤΙΣ ΑΓΑΠΑΣ».
Και πόσο δίκαιο είχα τότε… και πόσο πολύ με χαροποίησε αυτή η συμπτωματική υπενθύμιση…

Τώρα τελευταία λες και κάτι συμβαίνει και γνωρίζω τη μια «πόρνη» μετά την άλλη. Όπα, διευκρίνιση : δεν εννοώ τις πόρνες που «πουλάνε» έρωτα, αλλά τις άλλες, αυτές που ζουν ανάμεσα μας, τις «κοπέλες της διπλανής πόρτας», αυτές που γνωρίζεις κάπου τυχαία και για τις οποίες ακούς και δυο – τρεις καλές κουβέντες από κοινούς γνωστούς. Αυτές που συχνά τις αναφέρω σαν «φίλες». Αυτές με τις οποίες αν είσαι τυχερός, ζεις μια περιπετειούλα μόνο… αν είσαι άτυχος, τις αγαπάς σφοδρά!!!

Χρόνια τώρα, οι «πόρνες», οι «φίλες» είναι κάτι σαν ένα αναγκαίο κακό ή μια κακή συνήθεια για μένα. Όχι ότι ποτέ έψαχνα να βρω κανένα «παλιομοδίτικο», «αναχρονιστικό» θηλυκό. Συνήθως όμως, «έπεφτα» σε τέτοιες γυναίκες, «πόρνες», που εύκολα γινόντουσαν «φίλες» μου…

Ίσως να ταίριαζα καλύτερα με αυτές τις «φίλες». Ίσως να νόμιζα πως είναι έτσι, αν και ήξερα πως είμαστε σαν την πεντάμορφη και το τέρας . Ίσως και γι’ αυτό, τις περισσότερες φορές, να έβαζα εγώ το τέλος. Ακόμα και αν πονούσα, ακόμα και αν έμενα μόνος με έναν τεράστιο όγκο λύπης να σκέφτομαι πόσο τους πήγαιναν τα ροζ εσώρουχα… Προφανώς, αυτά τα «εσώρουχα» ήταν ο λόγος που πάντα χαιρόμουν όταν μετά από καιρό ξαναμιλούσαμε και απαντούσα με ένα βιαστικό «ΝΑΙ, ΠΟΛΥ» στην ερώτησή τους «σου έλειψα καθόλου?». Ίσως απλά να ήταν η απορία μου που με οδηγούσε πάλι στις ίδιες περιπέτειες : «το sex με έναν άνθρωπο, αλλάζει, αν ξανά έχεις επαφή μαζί του(της) μετά από καιρό?».

Το άσχημο σε αυτές τις ιστορίες, είναι ότι συνήθως κατέληγα να κάθομαι με τα ποτά μου και τους αλκοολικούς μου φίλους και να τραγουδάμε, ενώ στο μυαλό μου ήταν κολλημένος εκείνος ο πρώτος οργασμός που είχα χαρίσει σε κάποια από αυτές τις «φίλες».

Μετά από αρκετές τέτοιες «φίλες» και περιπετειώδεις ιστορίες, νομίζω πως ήρθε τελικά η ώρα μου. Τώρα πια, δεν επιτρέπω σε καμία «φίλη» να με χρησιμοποιεί σαν δονητή που λειτουργεί με κέρματα. Τώρα, αναζητώ τον αληθινό έρωτα και ποιος ξέρει? Ίσως να τον έχω βρει ήδη!!!
Υ.Γ. : Το «ροζ» αυτό κείμενο (καλά, δεν είναι και η ιστορία της Ο) είναι ψεύτικο στο μεγαλύτερο ποσοστό του και εμπνευσμένο σχεδόν εξ ολοκλήρου από την δισκογραφία των Dresden Dolls, που πριν λίγες μέρες έπεσε στα χέρια μου.
Όπως λένε τα μέλη του συγκροτήματος, η μουσική τους είναι επηρεασμένη από τη μουσική των γερμανικών καμπαρέ του μεσοπολέμου… οπότε φαντάζομαι πως δεν θα έχουν πρόβλημα να επενδύσουν μουσικά το κειμενάκι μου για τις «πόρνες»!
Ακούστε τα 17 κομμάτια (χα… 17… κι άλλη σύμπτωση, από άλλο σημειωματάριο), enjoy και καλή σας μέρα!!!

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008

437 χιλιόμετρα

Τόσα έπρεπε να διασχίσει ο καλός μου φίλος, Σέρβος Darko (κατά το Donnie Darko, χεχε) από το σπίτι του στο Νiš της Σερβίας, μέχρι το σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη!!!

Ο τόπος συνάντησής μας είχε καθοριστεί χρόνια πριν. Είχαμε συμφωνήσει πως όταν κάποτε έρθει με το δικό του αυτοκίνητο, θα συναντηθούμε στο σιδηροδρομικό σταθμό. Έτσι και έγινε. Μόνο που ως κλασσικός Dr Pako, άργησα να πάω. «Ωραία υποδοχή», είπα μόλις έφτασα. «Κόψε τις χαζομάρες! Μεταξύ μας, υποδοχή και σοβαρότητα? Έλεος!!!» μου απάντησε, θυμίζοντας μου την ειλικρινή φιλία μας…

Οι τέσσερις μέρες που περάσαμε μαζί ήταν γεμάτες κουβεντούλα, συζητήσεις, νέα και (γιατί να το κρύψω?) κουτσομπολιά. Βλέπεις, ο Darko ήταν ο Σέρβος κολλητός μου κατά τα τελευταία φοιτητικά μας χρόνια και περνούσαμε πολλές ώρες μαζί.
Το πρωί με την τσίμπλα στο μάτι, συναντιόμασταν στη σχολή, όπου εγώ συνήθως αργούσα και ο Darko με κάλυπτε, για να μην «φορτωθώ» απουσία. Στα διαλείμματα μοιραζόμασταν τις σοκολάτες, τα μπισκότα και τα γαριδάκια που τρώγαμε για πρωινό, κάνοντας και τα πρώτα τσιγάρα της ημέρας (και ως φοιτητές ιατρικής, σχολιάζαμε πόσο κακή είναι η διατροφή μας).
Μετά το μάθημα, ο καφές μας έβρισκε σχεδόν πάντα μαζί, στο φοιτητικό καφέ (το Σέρβικο, μιας κι εγώ απέφευγα το ελληνικό), μόνους ή περιτριγυρισμένους με όμορφες Σερβίδες και ματιές που υπονοούσαν ποιά μου ή του αρέσει και με ποιά παίζεται κάτι κρυφά (χωρίς σχόλια, please).

Το διάβασμα έβρισκε τον καθένα σπίτι του, μιας κι εγώ δεν ανέχομαι ούτε τον εαυτό μου όταν είμαι αγχωμένος. Υπήρχαν όμως φορές, που κάναμε μαζί κάποια εργασία ή συγκρίναμε τις σημειώσεις μας, ειδικά όταν πλησίαζε η εξεταστική. Κάποιες φορές, η ώρα περνούσε τόσο ευχάριστα, με διάβασμα, γέλια και κουβεντούλα, που καταλήγαμε να τρώμε κάτι και να κοιμόμαστε στο ίδιο σπίτι. Ήταν σχεδόν κλασσική η κατάσταση : τηγανητές μπανάνες με σιρόπι σοκολάτας όταν κοιμόμασταν στο σπίτι του Darko, γλυκές ή αλμυρές «υπέρογκες» κρέπες όταν κοιμόμασταν σπίτι μου.

Τα βράδια που τριγυρνούσαμε έξω, σε κάποιο barάκι του Νiš, σπάνια μας έβρισκαν μαζί. Άλλα γούστα, άλλες προτιμήσεις, ίσως και άλλες παρέες, κάποιες νύχτες. Πάντα όμως, βρίσκαμε χρόνο να πιούμε ένα ποτό ή έναν βραδινό καφέ. Έναν τέτοιο καφέ ήπιαμε και το βράδυ της Παρασκευής, στο αγαπημένο μου Bliss. Έτσι, για το «καλώς ήρθες» και για να δει το καφέ bar που όλο λέω πως θα επισκέπτομαι πιο συχνά και όλο δεν βρίσκω χρόνο να το κάνω...

Το Σάββατο κάναμε βόλτα στην αγορά και ήπιαμε καφέ κοιτώντας την θάλασσα, χωρίς να λέμε τίποτα. Είναι εκείνη η σιωπή που χρειάζεται κανείς, για να νιώσει πως είναι δίπλα του ο κολλητός του, τον νιώθει, ξέρει πως σύντομα δεν θα είναι μαζί, κι όμως αφήνει τον χρόνο, έστω και για λίγο, να κυλήσει έτσι, αθόρυβα.

Η σιωπή του καφέ, αντικαταστήθηκε από πολύ πάρλα στο σπίτι, πολλές φωτογραφίες και πολλές αναμνήσεις! Η συγκίνηση? Τεράστια! Τα γέλια? Ατελείωτα!!!
«Τι κάνουν οι δικοί σου?» με είχε ρωτήσει κάποτε μία συμφοιτήτρια. «Είναι χωριάτες», απάντησα, με τα λίγα Σέρβικα που ήξερα τότε, νομίζοντας πως με ρωτάει από πού είναι οι γονείς μου. Έχουν περάσει εννιά χρόνια από εκείνη τη μέρα, αλλά συνεχίζουμε να γελάμε κάθε φορά που θυμόμαστε το σκηνικό. Όπως κάναμε και την Κυριακή...

Η συνάντησή μας φυσικά δεν μπορούσε να μην έχει και νυχτερινές βόλτες και ποτάκια, έστω χαλαρά. Δύο ποτάκια στα «κοτέτσια» της Αριστοτέλους, μετά από επιμονή του Darko και άλλα δύο στον Κέδρινο Λόφο, μετά από δική μου επιθυμία να δείξω στον Darko την αγαπημένη μου πόλη από ψηλά. Και οι κουβεντούλες μας να συνεχίζονται!!!

«Η κατάσταση στη Σερβία έχει αλλάξει. Δεν είμαστε πλέον, όπως μας θυμάσαι. Ζούμε καλύτερα, προοδεύουμε, αναπτυσσόμαστε» μου είπε ο καλός μου φίλος, επιβεβαιώνοντας αυτό που δέκα χρόνια πριν είχε πει ο μπαμπάς μου «Διάβαζε, γιε μου, να τελειώνεις, να φεύγεις από εδώ. Όχι γιατί δεν είναι καλά ή γιατί δεν θα περάσεις καλά. Αλλά γιατί θα έρθει η στιγμή που η οικονομία της Σερβίας θα είναι καλύτερη από τη δική μας… και τότε, καήκαμε!». Από ό,τι βλέπω, έτσι τείνουν να γίνουν τα πράγματα, αν δεν έχουν γίνει ήδη!!!

Μετά από αυτές τις τέσσερις γεμάτες μέρες, θυμήθηκα πολλά, γέλασα πολύ, λησμόνησα ακόμη περισσότερα, αλλά κυρίως... χαλάρωσα. Πήρα λίγη από την αύρα που με χαρακτήριζε όσο ζούσα στη Σερβία και σπούδαζα. Ίσως κάποια στιγμή να ξέσπασα κιόλας, να έβγαλα όλα τα νεύρα που έχω μαζέψει μέσα μου τα τελευταία δύο χρόνια που ζω στην Ελλάδα. Λογομάχησα λίγο με τον Darko. Η στάση και η αντίδρασή του, καταπληκτική, με λόγια που με άφησαν άφωνο «Αδερφέ μου… μήπως η Ελλάδα σου κάνει κακό? Έχεις κακία μέσα σου, που δεν είχες ποτέ… αλλά πες ό,τι θέλεις… αν δεν τα ακούσω εγώ, που είμαι φίλος σου, τότε ποιος? Ξέσπασε, βγάλ’τα από μέσα σου…». Και ηρέμησα. Και θυμήθηκα πόσο χαλαρός και απλός ήμουν πριν δύο χρόνια. Και (ξανά)συνειδητοποίησα πως έχω καλούς φίλους και οφείλω να τους φέρομαι σωστά... ανθρώπινα... Και πήρα κάποιες αποφάσεις, που ελπίζω πως θα με κάνουν καλύτερο άνθρωπο... ή τουλάχιστον, τόσο καλό, όπως ήμουν στη Σερβία!!!

Εις το επανιδείν, λοιπόν, καλέ μου φίλε Darko... και Σερβία... довиђења (do viđenja)... ћао (ćao)...

Υ.Γ. : Μουσικές δεν ακούσαμε πολλές, μιας και τα λέγαμε συνέχεια... Ακούσαμε όμως George Michael από την dj Μάτα (έλεος!!!) και αυτό, που το βρήκα στα 45ρια δισκάκια του μπαμπά μου!!!

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008

Στην υγειά μας…

Μετά από ένα κουραστικό Σάββατο γεμάτο χρώματα και πούπουλα (κοινώς μπογιές, μιας και βάψαμε δύο δωμάτια, και ξεσκονόπανα για να τα καθαρίσουμε κιόλας), τα χέρια, τα πόδια και η διάθεση μου, με κατεύθυναν μόνο σε ένα μέρος : Bed, sweet bed!!!

Λίγο πολύ, όλοι μας ξέρουμε την ψυχαγωγική εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου, «Στην υγειά μας», που προβάλλεται κάθε Σάββατο βράδυ από το κανάλι της ΝΕΤ. Για κάποιους η εκπομπή είναι «άλλο ένα γλεντζέδικο σόου», για κάποιους άλλους είναι η «στροφή στην ποιότητα»(?). Για μερικούς αποτελεί την καθιερωμένη σαββατιάτικη παρέα τους, ενώ σίγουρα κάποιους τους αφήνει αδιάφορους. Ίσως για κάποιους να σημαίνει κάτι, να τους ταξιδεύει σε άλλες εποχές, ή και σε άλλους κόσμους. Αυτό έκανε και για εμένα…

Αρκετά Σαββατόβραδα στη Σερβία, στα τελευταία φοιτητικά μου χρόνια, προτιμούσα να μην βγαίνω ( αφού έκανα τις δουλειές «του σπιτιού» όλη μέρα ή διάβαζα μέχρι το βράδυ) και να χαλαρώνω μαγειρεύοντας ή και πίνοντας κάτι μόνος μου… Τί μόνος μου? Παρέα με τον γάτο μου και την δορυφορική τηλεόραση. Από τη μία, εκεί με πήγε αυτή η εκπομπή, στο φοιτητικό διαμερισματάκι μου. Από την άλλη, με «μετέφερε» στο μέλλον, σε κάποια άλλη εποχή που θα ήθελα πολύ να ζήσω.

Αν και με αυτά τα λόγια ο Σπύρος Παπαδόπουλος «έκλεισε» την βραδιά, σκέφτηκα πως είναι ό,τι καλύτερο για να καταλάβετε γιατί με ταξίδεψε «μακριά», στον ονειρικό μου κόσμο του μέλλοντος :
«Απόψε είχαμε τη τιμή και τη χαρά να φιλοξενήσουμε κάποιους από τους συντελεστές του 18ου Παγκόσμιου Συνέδριου Καρδιοχειρουργικής που έλαβε χώρα στην Κω, διοργανωτής , κύριος ομιλητής και chair man του οποίου ήταν ο κύριος Σωτήριος Πράπας»…

Η εκπομπή «μπήκε» στην TV μας κατά λάθος, σε ένα zapping του πατέρα μου. Αμέσως «κόλλησα». Μαζί μου και ο πατέρας μου. Οι καλεσμένοι του κ. Παπαδόπουλου, ήταν όλοι γιατροί ή άτομα από τον χώρο της ιατρικής. Συγκεκριμένα, οι περισσότεροι ήταν καρδιοχειρουργοί και μάλιστα, όπως ειπώθηκε κάποια στιγμή, ήταν «οι ηγέτες της καρδιοχειρουργικής παγκοσμίως». Τα μεγάλα ονόματα και τα ακόμα μεγαλύτερα «κεφάλια», που λέει ο λαός μας.

Η εκπομπή αυτή τη φορά πέρα από τα γνωστά ελληνικά τραγούδια (παραδοσιακά, βλάχικα και κρητικά ακούστηκαν και χορεύτηκαν από καλεσμένους χορευτές αλλά και τους γιατρούς), περιείχε και ενημέρωση σχετικά με την καρδιά, την υγεία και την πρόληψη των ασθενειών της. Με χαλαρό σχετικά ύφος (όσο χαλαρό ύφος μπορεί να έχει μια εκπομπή με τόσα «μυαλά»), με εναλλαγή της ενημέρωσης και της μουσικής, ώστε να μην βαρεθεί κανείς, με το απλό χιούμορ του κ. Παπαδόπουλου να θυμίζει ότι δεν είμαστε στο συνέδριο, αλλά ούτε σε μια συνηθισμένη εκπομπή.

Πίσω στο σαλονάκι μας τώρα. Από τη μία εγώ, βυθισμένος στις σκέψεις μου. Από την άλλη, ο μπαμπάς μου να αναρωτιέται και να ρωτάει κάθε λίγο και λιγάκι «και τί είναι αυτοί δηλαδή, ρε Πασχάλη?»… «και πόσο διαβασμένοι είναι?»… «και πως θα γίνει να «πιαστείς» με τέτοιους γιατρούς? Να μάθεις από αυτούς, να γίνεις ένας από αυτούς?»… Εκεί ήταν που έφυγα. Πήγα στο δωμάτιο μου. Δεν είπα τίποτα. Προτίμησα απλά, την απομόνωση μου. Και τις σκέψεις μου.

Οι γιατροί σιγά σιγά έδειξαν ένα άλλο πρόσωπό τους, τραγουδώντας, παίζοντας πιάνο ή απλά χορεύοντας. Ένα από τα πρώτα τραγούδια (ίσως και το πρώτο) ήταν το My way, του Frank Sinatra. Αργότερα, ένας γιατρός έπαιξε πιάνο. «Χα», σκέφτηκα, «η μία σύμπτωση μετά την άλλη». Βλέπετε, ήταν λίγες μέρες πριν που έγραψα το προηγούμενο κείμενο, με τις σκέψεις μου περί Ιατρικής, σουβλατζίδικου, Ελλάδας… και ήταν αυτό το βράδυ, μπροστά μου, το μέλλον, όπως το έχω ονειρευτεί. Ιατρός, καρδιοχειρουργός, με κάποιες γνώσεις μουσικής (αν και έχω πολλάάά χρόνια να παίξω πιάνο), σε κάποιο συνέδριο, παγκόσμιο ή Πανελλήνιο… Αυτή την ώρα, ήμουν στο δωμάτιο μου, να σκέφτομαι τη ζωή μου και ποιό δρόμο θα ακολουθήσω και ξαφνικά ακούγεται το My way. Είμαι εδώ, ο γιός (του σουβλατζή, όπως έλεγα στο προηγούμενο κείμενό μου), και σκέφτομαι να φύγω πάλι στο εξωτερικό. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ένας γιατρός αφιερώνει κάποιο τραγούδι για την ξενιτιά στη μητέρα του, που ζει μακριά του, μιας και αυτός, ζει στη Σιγκαπούρη…

Απλές συμπτώσεις… είναι? Και αν είναι, συμβαίνουν τυχαία? Δεν ξέρω, δε νομίζω δηλαδή. Από πάντα πίστευα πως όλα συμβαίνουν για κάποιο σκοπό, ακόμα και οι συμπτώσεις (και κάθε εμπόδιο σε καλό, φυσικά). Ίσως απλά να ήθελα να το δω εγώ έτσι, ίσως απλά να ήταν η στιγμή που με έφερε σε αυτή τη σκέψη, σε αυτή τη θέση… Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου, όταν άκουσα τον πατέρα μου να φωνάζει από το διπλανό δωμάτιο «αυτό θέλω από εσένα». Πήγα μέσα, τον κοίταξα απορημένος και μου απάντησε, πριν προλάβω να ρωτήσω : «Όχι για εμένα… αλλά για τη μάνα σου… κάποτε, να την τιμήσεις έτσι, όπως αυτός ο γιατρός… μεγάλο πράγμα, γιε μου»!!! (και άλλο ένα δάκρυ κύλησε μόλις τώρα, που έγραψα, διάβασα και ξαναδιάβασα πολλές φορές αυτή την τόσο «μεγάλη» κουβέντα, γεμάτη καθαρή ανιδιοτέλεια)

Και να που η θέση μου άλλαξε. Η σκέψη μου, η ζωή μου ίσως. Συνέχισα να βλέπω την εκπομπή, αλλά με άλλο «μάτι», όπως είπα και σε ένα σχόλιο μου στο προηγούμενο κείμενο. Μάλλον άρχισα να βλέπω την Ελλάδα και την Ιατρική με άλλο «μάτι». Μέσα μου γεννήθηκε η απλή απορία «και αν αυτοί μπόρεσαν… γιατί όχι κι εγώ?». Κάποτε, ασχολήθηκα, παρακολούθησα μαθήματα, δυσκολεύτηκα, παιδεύτηκα, αλλά έμαθα να παίζω στραβά κουτσά το πιάνο. Κάποτε έγινα και «καλός», αλλά δυστυχώς το παράτησα. Αυτό ήταν το μάθημα… πάθημα ίσως, μάθημα σίγουρα: δεν πρόκειται να παρατήσω την Ιατρική! Και μαζί με αυτήν, ούτε και την Ελλάδα! Όχι για φέτος, τουλάχιστον! Θα προσπαθήσω, θα δυσκολευτώ, θα παιδευτώ, αλλά θα τα καταφέρω. Το ξέρω, το νιώθω μέσα μου! Άλλωστε, το έχω υποσχεθεί… στον εαυτό μου και όχι μόνο!!!

Υπόσχεση ζωής, σε… σε εσάς, από εδώ ή/και από κοντά :
-Σε φίλους κολλητούς, που με διαβάζουν κρυφά (αν και εγώ βλέπω τον τόπο του κάθε αναγνώστη, όπως και την IP σας, εξυπνάκηδες).
-Σε φίλους ιντερνετικούς (και όχι μόνο), όπως η καλή μου Συβίλλα (που χαριτολογώντας με απείλησε ότι θα μου σπάσει τα μούτρα αν δεν στρωθώ στο διάβασμα) και η καλή μου Όναρ (που μια εβδομάδα την παίδεψα, μιας και βάλθηκε να μου «μάθει» να ξυπνάω νωρίς). Α, για αν μην αναφέρω και την Σπιτόγατά μας, που εδώ και μέρες της ζήτησα να «κλέψω» ένα κείμενό της σχετικό με το διάβασμα… αλλά ακόμα δεν το έκανα!
-Σε φίλους απλούς, νέους ή και παλιούς, που δυστυχώς κάποια στιγμή της ζωής τους θα χρειαστούν ένα γιατρό (αν και εγώ πάντα λέω «ΑΧΡΕΙΑΣΤΟΣ να είμαι»)
-Σε φίλους που παιδεύονται με αλμπάνηδες γιατρούς, με εγκληματίες που καθημερινά ντροπιάζουν το ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ της Ιατρικής και καταπατούν τον όρκο του Ιπποκράτη. Ειδικότερα, σε μια καλή μου φίλη που είχε την ατυχία να μπλέξει με έναν απατεώνα γιατρό που στο βωμό του χρήματος, θυσίασε την υγεία της κοπέλας και της «χάρισε» αρκετούς μήνες αναστάτωσης και ταλαιπωρίας!!! Εκ μέρους των «σωστών» γιατρών και της Ιατρικής, συγνώμη…
-Σε συγγενείς που τρέφουν την ελπίδα ότι αν κάποτε πάθουν κάτι, θα έχουν έναν δικό τους άνθρωπο να τους φροντίσει… τί δύστυχη ελπίδα, Θεέ μου!!!
-Στη συγχωρεμένη μου γιαγιά, στα πόδια και την αγκαλιά της οποίας μεγάλωσα και στην οποία είπα πρώτη φορά στη ζωή μου, όταν ήμουν παιδί ακόμα : «γιαγιά… όταν μεγαλώσω θα γίνω γιατρός… αλλά μεγάλος γιατρός!!!» και μου απάντησε «να γίνεις γιατρός… αλλά να είσαι καλός άνθρωπος πρώτα, να γίνεις καλός γιατρός και μετά θα γίνεις και μεγάλος γιατρός… γιατί θα είσαι «μεγάλος» άνθρωπος»… Στη γιαγιά μου, που πάντα μου έλεγε «να κάνεις ένα μεγάλο καλό για τους ανθρώπους… να αφήσεις ένα μεγάλο καλό πίσω σου» και αυτό μου έσπειρε μέσα μου…

Αυτήν την υπόσχεση θέλω να κρατήσω. «Το μεγάλο καλό». Την υπόσχεση στην ανθρωπότητα. Ήρθε η ώρα να αφήσω τον σπόρο της γιαγιάς να φυτρώσει. Όχι, μην με παρεξηγείτε. Δε νιώθω τόσο σίγουρος για τον εαυτό μου. Ούτε «περνιέμαι» για κανένα «μεγάλο κεφάλι και ακόμα μεγαλύτερο μυαλό», όπως λέει ο πατέρας μου (για άλλους, όχι για εμένα…). Ίσως το μεγάλο καλό που θα κάνω, να είναι ότι θα βοηθήσω κάποιον άλλο να αφήσει πίσω του κάτι τεράστιο, κάτι που θα βοηθήσει όλους τους ανθρώπους. Ίσως το μεγάλο καλό που θα κάνω, να είναι ότι θα βοηθήσω μονό έναν άνθρωπο, απλά, να τον κάνω καλά… ή και να τον κάνω καλό (κάτι τέτοιο γράφω και στο template του blog μου, άλλωστε). Ίσως, απλά, ο σπόρος να μην ευδοκιμήσει τελικά και κανένα καλό να μην «περάσει από τα χέρια μου»…
Αυτό που είναι σίγουρο πάντως, είναι ότι αποφάσισα πως θα προσπαθήσω να πραγματοποιήσω τα όνειρα μου, γιατί για εμένα τα όνειρα είναι τσάμπα! Και ας τραγουδάει η μάνα μου συνέχεια «τα όνειρα κοστίζουν ακριβά». Και ποιος ξέρει, μια μέρα μπορεί να με δείτε σε κάποια εκπομπή, μεγάλο σε ηλικία, ακόμα μεγαλύτερο σε γνώσεις και έργα, τεράστιο σε αγαθοεργίες, αλλά απλό και καθημερινό στη ψυχή… να φλυαρώ όπως τώρα, να χαζολογώ όπως συνήθως και έτσι απλά, με τα χαζά και τα αστεία, να προσπαθώ να κάνω κάτι καλό, όπως πάντα... και να φωνάζω «Στην υγειά μας, με όλη την έννοια!!!»…

Υ.Γ.1 : Η αναφορά μου στους αλμπάνηδες γιατρούς δεν είναι τυχαία, μιας και η 1η Ιουνίου έχει καθιερωθεί ως η ημέρα μνήμης της Αμαλίας Καλυβινου… αν και για κάποιους που δεν είμαστε αλμπάνηδες γιατροί, ημέρα μνήμης της Αμαλίας είναι η κάθε μέρα!!!

Υ.Γ.2 : Πληροφορίες σχετικά με το έργο του κυρίου Σωτηρίου Πράπα και το Συνέδριο μπορείτε να βρείτε εδώ και εδώ. RESPECT!!!

Υ.Γ.3 : Ίσως είναι η πρώτη φορά που αναφέρω το όνομά μου στο post μου… απλά και μόνο, για να τονίσω την ειλικρίνεια του κειμένου και τη σοβαρότητα της υπόσχεσής μου!!!