Dr Pako's blog or… writer's block?

Εδώ και βδομάδες σκέφτομαι να γράψω στο κατακαημένο αυτό blog, όπως τον παλιό καλό καιρό. Παρέα με παγωμένο καφέ, καλή μουσική στα ακουστικά μου, με ηρεμία και λίγη… φαντασία!
Ειδικά τις τελευταίες μέρες, η επιθυμία μου να «blogάρω» είναι τόσο μεγάλη, που άρχισα να το λέω σε φίλους (και χαίρομαι πολύ, που κάποιοι με εμψυχώνουν για την επιστροφή μου στον blogοκόσμο).

Μετά από πέντε μήνες απουσίας έχω τόσα πολλά να σας πω, που ειλικρινά δεν ξέρω από πού να αρχίσω! Προς το παρόν, για να ξεκολλήσω κιόλας, λέω να σας αφήσω απλά με ένα «teaser»… με μία γεύση δηλαδή, του τι θα ακολουθήσει. Μία μικρή λίστα που εδώ και μήνες, χοροπηδάει μέσα στο μυαλουδάκι μου! Και για να μην μακρηγορώ, ορίστε κάποια από τα κείμενα που ίσως να γράψω :

- Grill Giotis – τέλος εποχής
- Ο Δρ Πάκο… στον «αέρα»
- Νέος, μόνος, άνεργος γιατρός, ψάχνει αγροτικό και ειδικότητα στην Ελλάδα… (ή αλλιώς «η Οδύσσεια ενός γιατρού στην Ελλάδα»)
- Πάσχα στο χωριό… και άλλες αναμνήσεις από το θρυλικό Δασοχώρι Σερρών

… και για να εξηγήσω και τον κυριότερο ίσως λόγο της απουσίας μου, σκέφτομαι να αρχίσω με το εξής κείμενο :

Facebook εναντίον blog!!!

Σας αφήνω τώρα… με την υπόσχεση του "coming soon"! Φιλάρες!!!

Υ.Γ. : Ελπίζω να μην νομίζετε ότι η απουσία μου οδήγησε και σε αλλαγή του «χαρακτήρα» του κατακαημένου αυτού blog (όπως συνηθίζω να το αποκαλώ). Για του λόγου το αληθές, ας μην ξεχνάμε ότι τα κείμενά μου συνηθίζουν να συνοδεύονται από μουσική, και γι' αυτό σας χαρίζω ένα σχετικό τραγούδι

(Άλλη) Μία εβδομάδα στο Νις!!!

Σύμφωνα με το παλιό, Ορθόδοξο, Ιουλιανό ημερολόγιο, η πρώτη μέρα του χρόνου είναι η 13η Ιανουαρίου – κάτι που στην Ελλάδα άλλαξε μόλις το 1923, όταν δεχτήκαμε το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Αυτή την «πρωτοχρονιά», λοιπόν, γιορτάζουν και οι Σέρβοι και… δεν γινόταν να μην γιορτάσω και εγώ μαζί τους!!!

Το ταξίδι κανονίστηκε λίγο «άτσαλα», μιας και έχω αρκετές υποχρεώσεις γύρω από την καριέρα που (επιτέλους) ξεκινάω, και όλα ετοιμάστηκαν μέσα σε μία – δύο μέρες (πράγμα παράξενο για εμένα). Γνωστά πράγματα πια, βαλίτσα στο ένα χέρι, εισιτήριο για το τραίνο στο άλλο, μόνο που αυτήν την φορά, το εισιτήριο είναι για δύο άτομα : ο καλός μου φίλος Στέλιος, έρχεται μαζί μου!

Από την πρώτη στιγμή που πατήσαμε τα πόδια μας στο Νις της Σερβίας, ένιωσα σαν στο σπίτι μου και σαν να μην έλειψα ούτε μία μέρα. Η πόλη γνωστή, τα δρομάκια, τα σοκάκια, τα καφέ. Οι φίλοι αρκετοί, που μετά χαράς υποδέχτηκαν και τον Στέλιο.

Οι τέσσερις μέρες που περάσαμε με τον Στέλιο στο Νις ήταν γεμάτες βόλτες, φωτογραφίες σε λίγα αξιοθέατα, καφέδες και πολύ μπλα μπλα. Μιας και έζησα 7 ολόκληρα χρόνια σε αυτήν την πόλη, είχα να πω και μία ιστοριούλα για κάθε γωνιά και κάθε δρομάκι… και όπως είπε και ένας καλός φίλος «μάλλον έχεις να πεις παραπάνω από μία ιστορίες»!!!

Χάρη στις καλές μου φίλες Μ., Μ. και S., είχαμε κρατήσεις για το βράδυ της Σέρβικης Πρωτοχρονιάς σε γνωστό club της πόλης, το Simfonski. Το συγκεκριμένο υπόγειο μαγαζί κάποτε λειτουργούσε ως ελληνικό club, οπότε μου ήταν λίγο πολύ γνωστό και μου ξύπνησε παλιές αναμνήσεις (μέχρι και σφηνάκια με την μάνα μου και την θεία μου είχαμε πιει εκεί). Η βραδιά εξελίχθηκε όμορφα και τελικά καταλήξαμε στο νέο club Spark, όπου βρήκαμε τον κολλητό μου Darko, με φίλους και φίλες του (και τελείως τυχαία, βρήκα και δύο – τρεις Ελληνίδες, λίίίγο πιωμένες).

Τα υπόλοιπα βράδια μας ήταν χαλαρά, μιας και τα bars λειτουργούν ως τις 12 τις καθημερινές. Μία μπύρα σε ένα μπαράκι στο πάρκο της λεωφόρου, ένα ποτό (μπορεί και δύο) στην Pub Pleasure με τα παιδιά, την πολύ καλή παρέα μου στο Νις (και χάρηκα πολύ που προστέθηκαν η S., η M. και η Αn. σε αυτήν την παρέα) και έφτασε η Πέμπτη. Δυστυχώς την Παρασκευή ο Στέλιος δουλεύει και πρέπει να φύγει, αλλά… «ρε φίλε, θέλω να καθήσω λίγες μέρες παραπάνω, δεν σε πειράζει να ταξιδέψεις μόνος, ε?»… και φυσικά, είναι τόσο καλός φίλος, που καταλαβαίνει πως… «η Σερβία είναι η δεύτερα πατρίδα σου», όπως μου είπε και ο ίδιος!

Οι επόμενες τρεις μέρες γέμισαν με… τα τρελοκόριτσα! Πέρα από τα καφεδάκια που ήπια με τις αγαπημένες γειτόνισσες, με καλές φίλες, με όμορφες συμφοιτήτριες και με την τρελή κομμώτρια μου, γνώρισα την γυναίκα που κάποτε θα παντρευτώ (ναι, καλά), έκανα βόλτες με τον κολλητό Darko, χαλαρώσαμε στο σπίτι του (βλέποντας μία σειρά με μάγειρες) και τις υπόλοιπες ώρες βρισκόμουν με τις φίλες μου!!!

Παρασκευή βράδυ στο club Spark σε party με τον dj Derek Howell με την S. και την Αn., ξημερώματα Σαββάτου σε φούρνο με την Αn. για ένα «ελαφρύ» πρωινό (είχα ξεχάσει πόσο τρώνε οι Σερβίδες και ας μην τους φαίνεται) πριν πάμε για ύπνο και παραλίγο να βρεθούμε στη μέση μαφιόζικων πυροβολισμών, Σάββατο βράδυ στο club Spark, αυτή την φορά επάνω, στον όροφο, στο V.I.P. section (κανόνισε ο Darko), τρελό κέφι και χορός μέχρι αργά! Μέσα σε όλα αυτά, ένας χωρισμός μίας καλής φίλης και μία σκέψη να μου περνάει από το μυαλό : μήπως έπρεπε να αρπάξω την ευκαιρία? Μάλλον όχι, ας μην χαλάσει η πολυετής φιλία μας… χμμμ?

Με αυτά και με τα άλλα, με καφέδες, ποτά, χορούς και φαγητά (μιας και η μάνα του Darko είναι απίστευτη μαγείρισσα και κάθε φορά με παχαίνει… άλλο που δεν θέλω κι εγώ), καλούς φίλους και ακόμα καλύτερες φίλες ήρθε η Κυριακή και το ταξίδι μου έφτασε στο τέλος του. Πάντα περνάω καλά στη Σερβία, αλλά αυτή τη φορά… δεν ξέρω γιατί, αλλά πέρασα καλύτερα!!!

Η επιστροφή μου στην Ελλάδα δυστυχώς δεν ήταν καλή, μιας και αρρώστησα μόλις πέρασα τα ελληνικά σύνορα και εδώ και δύο βδομάδες περίπου, ταλαιπωρούμαι με ένα κρυολόγημα που δεν λέει να φύγει με τίποτα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι επέστρεψα, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στον blogoκόσμο… και ήρθα για να μείνω… ή μήπως όχι?!?!?!

Επόμενο ταξίδι : τέλη Φεβρουαρίου… Σέρβικος γάμος (όχι ο δικός μου… χα)!!!

Καλή χρονιά!!!

Εδώ και καιρό, σκεφτόμουν να γράψω ένα κειμενάκι για τα Χριστούγεννα, έτσι όπως τα βλέπουν… τα παιδιά! Τα απλά, ανθρώπινα, ευλαβικά Χριστούγεννα που είναι διακοσμημένα με στολίδια, πασπαλισμένα με ζάχαρη άχνη, επενδυμένα μουσικά με χριστουγεννιάτικα τραγουδάκια και κάλαντα, «γεμισμένα» με δώρα από γονείς, συγγενείς, φίλους και νονές (!), ζεσταμένα από αγάπη…

Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια, τα Χριστούγεννα δεν έχουν καμία σχέση με αυτήν την τόσο σημαντική γιορτή! Οι περισσότεροι από εμάς, πιστεύουν πως αυτήν την ημέρα (ή καλύτερα το βράδυ), ΠΡΕΠΕΙ να βγούνε και να διασκεδάσουν στα μπουζούκια ή στα clubs (όπως μπορούν να κάνουν ένα οποιοδήποτε απλό Σαββατόβραδο δηλαδή), ΠΡΕΠΕΙ να μαζευτούν σε καφέ που ψήνουν σουβλάκια στο πεζοδρόμιο (έλεος, από πότε έγινε μόδα ή έθιμο αυτό?), ΠΡΕΠΕΙ να φάνε πολύ, ΠΡΕΠΕΙ να πιούνε ακόμα περισσότερο και τελικά να ξεχάσουν τελείως την ουσία των Χριστουγέννων! Ίσως να φταίει αυτό το “Xmas” που έχει ποτιστεί στα μυαλά όλων μας, λίγο πολύ! «Xmas» : νομίζω πως μας οδηγεί στο να σταματήσουμε να γράφουμε (ίσως και να λέμε κιόλας) «Christmas»!!!

Όσο για μένα… μία ελαφριά γαστρεντερίτιδα που πέρασα αυτές τις «άγιες» μέρες με κράτησε σπίτι, μακριά από νυχτερινά μαγαζιά και αλκοόλ (και φαγητά, φυσικά), αλλά μέσα στην Χριστουγεννιάτικη ζεστασιά και την οικογενειακή θαλπωρή…

Σήμερα αποφάσισα να γράψω κάτι για την αλλαγή του χρόνου. Για αρκετούς ανθρώπους, το 2008 δεν ήταν μία ευχάριστη και αποδοτική χρονιά. Αντίθετα, για μένα και την οικογένειά μου, ήταν γεμάτη χαρές και ευχάριστες αλλαγές, χωρίς να λείπουν τα κλασσικά, γνωστά προβληματάκια, ενοχλήσεις, παρεξηγήσεις και όποιας φύσης δυσκολίες! Σε γενικές γραμμές όμως, μια χαρά χρονιά ήταν το 2008, και ας ήταν και δίσεκτο!!!

Ας ελπίσουμε όλοι, πως το νέο έτος, το 2009 (φτάσαμε κι εδώ και πού είσαι ακόμα) θα είναι γεμάτο αγάπη, υγεία, ευτυχία και καλύτερες μέρες! Πέρα από τις γνωστές και συνηθισμένες ευχές, ας εκπληρωθούν για τον καθένα οι αληθινές, προσωπικές του επιθυμίες! Πάνω από όλα, ας είμαστε όλοι εδώ, τέτοια μέρα του χρόνου, υγιείς, να ανταλλάξουμε πάλι ευχές και χαμόγελα!!!

Από εμένα, οι καλύτερες ευχές για ένα έτος «κατά παραγγελία» στον καθένα σας και φυσικά, δωράκια... μουυσικά :

200...1)Ελληνικά Χριστουγεννιάτικα τραγούδια
200...2)Christmas Melodies
200...3)Ella Fitzgerald - 1988 - Wishes You a Swinging Christmas (Special thanks to Me:Moir)
200...4)VA - Verve Remixed - Christmas (2008)
200...5)Christmas songs by Jon Kennedy
200...6)DrRubberfunk – Christmas Mix
200...7)A Fine Frenzy - Let It Snow
200...8)All I Want For Christmas (Is My Two Front Teeth)
2009!!!)Dustin - Christmas Tree (το γνωστό Lemon Tree σε Χριστουγεννιάτικη διασκευή)

... και τηλεοπτικά :




Για κάποιους που δεν συμπαθούν τα Χριστούγεννα, δωράκι ένα τραγουδάκι, με στίχους ακατάλληλους για ανηλίκους!!!

Καλή χρονιάάά! Φιλάρες!!!

Σερβία, Ημέρες 7η ως 14η (τελευταίο μέρος)

Μία από τις πρώτες σκέψεις που έκανα μόλις ξύπνησα το πρωί της Τετάρτης ήταν ότι επιτέλους συμπληρώνω μία βδομάδα στη Σερβία. Μήπως όμως θα έπρεπε να καθήσω και μία βδομάδα στο Νις, χωρίς βόλτες και «σούρτα φέρτα»? Όπως το σκέφτηκα, το αποφάσισα και το κάνω!!!

Οι περισσότεροι φίλοι έχουν ενημερωθεί πλέον, ξέρουν πως είμαι στην πόλη, οπότε αρχίζω να τους βλέπω όλους, όπως βολέψει (όχι με σειρά «προτεραιότητας») και όπου βολέψει! Τρέχω λίγο, αλλά μου αρέσει!!!

Την Τετάρτη βρίσκομαι στο Dream καφέ με την Μίμα την «παντρεμένη μαμά», όπως την αποκαλούσα όσο σπουδάζαμε (αφού ήταν και είναι μητέρα δύο παιδιών, δεν έλεγα ψέματα). Αργότερα συναντώ την Μάρια την Σκοπιανή και πίνουμε ένα χυμό στο εμπορικό κέντρο Κάλτσα. Επιστρέφω στο σπίτι, ενώ στο δρόμο φωτογραφίζω γνώριμα κτήρια, τα καφέ στο πάρκο, την εκκλησία του Αγίου Σάββα, αλλά και… κάτι νέο: Grill Goldy’s!!!
Το ίδιο βράδυ, βγαίνουμε με την Έμυ στο club Scena (Σκηνή), όπου ο φίλος μου Paci παίζει μουσική (και εδώ μπορείτε να πάρετε μία γεύση… ίσως και δύο).

Το πρωί της Πέμπτης με βρίσκει στην παλιά αγαπημένη μου γειτονιά, να φωτογραφίζω την «βρώμικη» μπυραρία που τόόόσο πολύ συμπαθούσαν οι «γίδες» φίλες μου (ειδικά η Έμυ και η Θεοδώρα), όπως και την είσοδο του αγαπημένου μου σπιτιού, αλλά και της διπλανής πολυκατοικίας, όπου έμενε η Θεοδώρα.
Συνεχίζω τον δρόμο μου και καταλήγω στο πάρκο, όπου κάθομαι με την συμφοιτήτρια και «γατομαμά» Μάρια και πίνουμε καφέ… έξω (έχει λίγο κρύο, αλλά… Σερβία είναι εδώ, δεν «μασάμε»).
Μιας και έχω λίγες ώρες κενό, σκέφτομαι να πάω στο τελευταίο μου σπίτι και να δω τους γείτονές μου. Ποτέ δεν είχαμε στενές σχέσεις, αλλά όταν μένεις δίπλα σε κάποιον σχεδόν 3 χρόνια, ανταλλάσεις «καλημέρες» , «καλησπέρες» και κανένα μιξεράκι, όταν χρειαστεί, όλο και κάτι θα θυμούνται. Για καλή μου τύχη, οι πόρτες τους ανοίγουν διάπλατα… για κακή μου (ίσως) τύχη, ανοίγουν και τα μπουκάλια με το ρακί!!!
Ίσως να το έχει η μέρα και να πηγαίνω από σπίτι σε σπίτι, μιας και αφού φεύγω από τους γείτονές μου, επισκέπτομαι την Ίβανα, την αγαπημένη μου κομμώτρια. Παντρεμένη με τον Αλεξάνταρ, πρόσφατα απέκτησαν μία κόρη, την Ντουμπράβκα. Μπράβο, παιδιά, σας χαίρομαι!!!
Επιστρέφω στο πάρκο, από όπου ξεκίνησα την ημέρα μου με τον πρωινό μου καφέ, μόνο που τώρα πίνω μπύρες με τον πολύ καλό φίλο Ίβαν! Τα λέμε σχεδόν μέχρι το κλείσιμο του bar (που γίνεται στις 12, μιας και είναι καθημερινή), τσιμπάω κάτι και επιστρέφω σπίτι.

Η Παρασκευή γεμίζει με αγαπημένα πρόσωπα και μέρη. Αρχίζω με την Ιατρική σχολή, όπου συναντώ την καθηγήτρια Μικροβιολογίας Σούζανα και πίνουμε καφεδάκι. Συνεχίζω με το γυμναστήριο που χρόνια με «παίδευε», το 2Μ, και βρίσκω εκεί την «τρελή» γυμνάστρια μου, Νάτασα. Καταλήγω στο καινούριο σπίτι της γειτόνισσας μου Τάνιας και του άντρα της Ίγκορ, όπου μου ανακοινώνουν ότι η Τάνια είναι έγκυος! Εύγε, αυτά είναι! Τέτοια χαρμόσυνα νέα να ακούω κάθε μέρα! Βάλε να πιούμε ακόμα λίγο τώρα!
(Το βράδυ της Παρασκευής «μετακομίζω» πάλι, επιστρέφω στο σπίτι του Darko).

Τόσες μέρες στη Σερβία, δεν γινόταν να μην δω και μία «άσπρη»! Ξυπνάω το πρωί του Σαββάτου και όλα είναι κατάλευκα! Φυσικά, ετοιμάζομαι και βγαίνω για βόλτες, αν και ήδη έχουν λιώσει τα χιόνια!
Αρχίζω από το κάστρο όπου βγάζω φωτογραφίες, όπως πάντα (πρέπει να έχω τουλάχιστον πέντε φορές τις ίδιες), συνεχίζω στην Ethnic Gallery για λίγα σουβενίρ και φωτογραφίες (και γνωριμία με την Ίβανα), ενώ δεν αφήνω την ευκαιρία να περάσω μία βόλτα και από την λαϊκή του κάστρου (αφού όπως ξέρετε, λατρεύω τις λαϊκές). Να και μία εξέλιξη στο Νις, νέος τρόπος για παρκάρισμα, μέσω sms! Ούτε στην Θεσσαλονίκη κάτι τέτοιο, ακόμα!
Μιας και έχω παγώσει από το κρύο, κανονίζω «ζεστό» καφέ! Βρίσκομαι με την Μίλιτσα στο καφέ Pleasure, ενώ σε διπλανό τραπέζι ο Darko απολαμβάνει τον καφέ και το φαγητό του, με την Σαββατιάτικη παρέα του!
Αν και θέλω να χαλαρώσω λίγο στο σπίτι (όπου ο Darko ακούει αυτό στο «Ράδιο 7, στους 88,8»), δεν αφήνω το απόγευμα να πάει χαμένο! Πηγαίνω σούπερ μάρκετ και ψωνίζω λιχουδιές που συνήθιζα να τρώω όσο σπούδαζα, ενώ μετά πίνω καφεδάκι με δύο καλές φίλες, την Ντράγκανα (Γκάγκα) και την Αλεξάντρα (Άτσκα) … και ένα «παιδάκι», την Σόνια (την ξαδέλφη της Άτσκας… που ήταν πολύ… παιδί…).
Σάββατο βράδυ και για να «κλείσει» καλά η μέρα(ή η νύχτα?), πάμε για ποτό με τον Darko, την Έμυ και την Κατερίνα… και γελάμε! Το χαίρομαι πολύ, όταν βλέπω δικούς μου ανθρώπους να γελάνε!!!

Αν και για μένα η Κυριακή στο Νις είναι μέρα λαϊκής με παρέα, αυτή την φορά αποφασίζω να κάνω βολτούλες μόνος, στην πόλη. Παίρνω το λεωφορείο, κατεβαίνω στο κέντρο (δείτε εδώ το Άλογο… ή μήπως, το «άλογο»?), πηγαίνω στο κάστρο, επισκέπτομαι άλλη μία φορά την Ethnic Gallery, όπου γνωρίζω την Γιέλενα (Jelena… αααχ), ενώ δεν σταματώ να βγάζω φωτογραφίες, σε όλη την πόλη!
Κάποια στιγμή, περνάω από το παλιό σπίτι του Lukaic, εκεί όπου τα τελευταία χρόνια μένουν ο Μίλιαν και η Βέσνα. Φίλοι από τα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια, ζευγάρι από τότε, παντρεμένοι με παιδιά τώρα! Παντοτινοί φίλοι, θα έλεγα! (Με τρέλανε η κόρη τους! Όταν την ρώτησα τι κάνει, μου απάντησε με χαλαρό υφάκι «να, βαριέμαι εδώ, κάνω κακά και βλέπω κινούμενα σχέδια»... χαχαχα).
Επιστρέφω στο σπίτι του Darko και τον αποχαιρετώ (και «μετακομίζω» ξανά στην Έμυ). Φεύγει πάλι για επαγγελματικό ταξίδι και αυτή τη φορά ξέρω πως όταν γυρίσει, δεν θα είμαι εδώ. Πού θα πάει, θα τα ξαναπούμε σύντομα, δεν χανόμαστε εμείς!
Το βράδυ βγαίνω για ποτάκι με μία φίλη, την Νάτασα! Με αποκαλεί «τρελοκομείο», αν και εκείνη είναι θεότρελη! Όταν την πρωτογνώρισα, διάβαζε ένα χοντρό, «βαρύ» ελληνικό βιβλίο! Μιλάει πολύ καλά ελληνικά… γενικά, τα πάει καλά με τις γλώσσες!

Η Δευτέρα και η Τρίτη ήταν κάπως πιο χαλαρές μέρες. Βρέθηκα με φίλους και φίλες και συμφοιτήτριες που είχα ήδη συναντήσει άλλη μία φορά, περπάτησα σε δρόμους που είχα δει και τις προηγούμενες μέρες, πήγα πάλι για φαγητό στις γειτόνισσές μου (αυτές φταίνε που πάχυνα).
Έκανα όμως και άλλα: πήγα σε καφέ όπως το «Ελληνικό» φοιτητικό καφέ μπαρ (που πλέον δεν έχει τίποτα το ελληνικό) και το αγαπημένο μου Welcome καφέ, στο πάρκο της λεωφόρου Νέμανιτς. Έπαιξα με τον σκύλο της Μίλιτσα, τον Ντάμπα, πήγα στον οδοντίατρο (στη σχολή, όπου ο καλός φίλος Αλέξης, με περιποιήθηκε), βρέθηκα με τον Dejan, έναν συμφοιτητή και φίλο από τα παλιά, στο Σέρβικο φοιτητικό καφέ μπαρ, και με ένα συμπαθέστατο ζευγάρι, την Σόνια και τον Νίκολα (άντε παιδιά… καλά στέφανα).
Τα βράδια μου ήταν ήρεμα, στο σπίτι της Έμυς, να τα λέμε, να ακούμε μουσικούλες, ή να καιγόμαστε στο youtube με αστεία (όπως αυτό, αυτό και αυτό) και μουσικά videάκια (όπως αυτό, αυτό και αυτό). Respect, Έμυ!!!

Κάπου εκεί, δέχθηκα ένα τηλεφώνημα, από τον καλό φίλο Lukaic. Την Παρασκευή, 28 Νοεμβρίου, γίνεται η παράδοση των πτυχίων Ιατρικής, στην Αθήνα. Οπότε… όσο καλά και αν περνάω, ήρθε η ώρα να φεύγω!

Ένας τελευταίος καφές, με την Μίλιτσα στο Pleasure και άλλος ένας στο καφέ Sky, στο κέντρο του Νις (από όπου μπορείς να δεις σχεδόν όλη την πόλη), με τις «γίδες», την Έμυ, την Μαρία (ή αλλιώς, το Παπά) και την Κατερίνα και ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσω την αγαπημένη μου Βαλκανική πόλη, όπως και τόσους φίλους που έχω εκεί.
Παράξενο και ίσως «αστείο» : αρκετές στιγμές, σκεφτόμουν πως εκεί έχω πιο πολλούς φίλους, πως εκεί νιώθω στον τόπο «μου». Ίσως να φταίει το αλκοόλ και το ρακί που έπινα όλες αυτές τις μέρες. Ίσως όλες αυτές οι «υπάρξεις» που με συντρόφευαν και μου αφιέρωναν τραγούδια όπως αυτό (με τίτλο «Η μεγαλύτερη μου επιθυμία»). Ίσως να κρύβεται και μία μεγάλη (πικρή?) αλήθεια, σε αυτές τις σκέψεις μου…
Όπως και να ’χει, αυτή τη φορά στη Σερβία, πέρασα απίστευτα όμορφα και ευχαριστώ όλους όσους μου χάρισαν έστω και λίγο από τον χρόνο τους, για να ομορφύνουν την διαμονή μου εκεί!
Προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους όσους δεν έχουν επισκεφθεί την χώρα, να κάνουν ένα ταξιδάκι στη Σερβία και ακόμα καλύτερα, στο Νις! Μάλιστα, σας προσκαλώ κιόλας! Ετοιμάστε τα διαβατήρια σας και πάμε! Γύρω στις 10 Ιανουαρίου, Νις, σου (ξανά) έρχομαι!!!

Σ.σ. : Σε αυτό το κείμενο έχω προσθέσει πολλές φωτογραφίες και videάκια και ελπίζω να μην σας κουράσω. Ήθελα απλά, να μοιραστώ όσες πιο πολλές εικόνες μπορούσα! Πιστεύω πάντως, πως ικανοποίησα την φίλη μου Όναρ! Ελπίζω και όλους εσάς! Φιλάρες και καλές γιορτές!!!

Σερβία, Ημέρα 6η, Τρίτη

(ή αλλιώς «Μία μέρα στο Ζά(γι)ετσαρ και την Τσούπρια»)

Μετά από λίγες προσπάθειες, ξυπνάω στις 9:30 και τρέχω να προλάβω… τι άλλο? Φυσικά, το λεωφορείο!!!

Για σήμερα έχω κανονίσει ταξιδάκι σε δύο μικρές πόλεις, όπου ζούνε δύο καλοί φίλοι : ο Ίβαν και η Ίβανα!!!

Πρώτη πόλη, το Zajecar (διαβάζεται Ζά(γι)ετσαρ, με το «γι» να μην ακούγεται καν, αλλά για λόγους ευκολίας, θα το γράφω ως Ζάετσαρ). Απολαμβάνω την διαδρομή και σκέφτομαι πως υπάρχουν πολλά χωριά και πόλεις ακόμα, που θέλω να δω. Ίσως να το κάνω, μία από τις επόμενες φορές που θα επισκεφθώ την Σερβία…

Φτάνω γύρω στις 12:30 και συναντώ τον πολύ καλό φίλο, Ιβαν, που με περιμένει στον σταθμό. Έχουμε να βρεθούμε 3 χρόνια σχεδόν, αλλά νιώθουμε πως έχουν περάσει… μόλις 3 μέρες!

Κάνουμε μία βόλτα στην πόλη και περνάμε… μέσα από την κεντρική λαϊκή (που φυσικά μου αρέσει). Καταλήγουμε στο κεντρικό Στέλλα καφέ, όπου απολαμβάνουμε το καφεδάκι μας, λέγοντας τα νέα μας.

Αποχωρούμε μετά από λίγο, μιας και δεν έχουμε πολύ χρόνο στη διάθεσή μας. Πηγαίνουμε στο σπίτι του Ίβαν για να δω την γυναίκα του (και καλή μου φίλη, Μπίσερκα), αλλά και… τον λίγων ημερών, γιο του! Έχω τρελαθεί με τα μωρά στη Σερβία (και με… τα «μωρά»!).

Καθόμαστε λίγο στο σπίτι του, πίνουμε ένα ρακί από αγριοστάφυλα, για το «καλό» και φεύγουμε γρήγορα για την ταβέρνα, όπου ο Ίβαν έχει κανονίσει να μας περιμένει ένα τραπεζάκι. Βγαίνοντας από το σπίτι, συναντάμε την μητέρα του Ίβαν, οπότε… άλλο ένα ρακί, από δαμάσκηνα, για να γνωριστούμε!

Φτάνουμε στην παραδοσιακή ταβέρνα «Στου Μέντα», καθόμαστε, πίνουμε ένα ρακί, από κυδώνια, αυτή την φορά (και γίνομαι… χικ) και ζεσταινόμαστε. Μιλάμε, γελάμε, προβληματιζόμαστε για το μέλλον μας, αναπολούμε το παρελθόν μας. Αληθινός φίλος ο Ίβαν, από τους λίγους, αδελφικός και παντοτινός!

Κάποια στιγμή, περνάει από το ταβερνάκι ο μπαμπάς του, κάθεται μαζί μας και προτείνει… να πιούμε μία μπύρα, για να γνωριστούμε (ωχ, μανούλα μου, κι άλλο αλκοόλ). Δύο μπύρες μετά, φεύγουμε, γιατί πρέπει να πάρω το μεσημεριανό λεωφορείο για Τσούπρια. Ευχαριστώ τον Ίβαν για το τραπέζι και αποχωριζόμαστε με την υπόσχεση πως σύντομα θα τα ξαναπούμε… είτε εκεί, είτε εδώ, στην Θεσσαλονίκη!!!

Μέσα στο λεωφορείο για Τσούπρια, ακούω δύο παππούδες να μιλάνε. Κάποια στιγμή, ακούω ένα… «κλανκ»! Ο ένας από τους δύο κυρίους, κουβαλούσε ένα μπουκάλι που έπεσε και έσπασε, οπότε όλο το λεωφορείο μυρίζει ρακί!!! Υπό την επήρεια του αλκοόλ που ρέει στις φλέβες μου, αλλά και εισέρχεται στους πνεύμονές μου, παίρνω το κινητό μου και στέλνω μηνύματα σε φίλους στην Ελλάδα. Το ρακί «μιλάει» λίίίγο παραπάνω και κάποιοι λαμβάνουν ένα… «μεθυσμένο» μήνυμα! Ας είναι, έχει γέλιο!!!

Η άφιξή μου στην Τσούπρια, χαρακτηρίζεται από μία πολύ ζεστή αγκαλιά. Φίλη από τα φοιτητικά χρόνια η Ίβανα, ένας από τους ανθρώπους που δεν θα ξεχάσω ποτέ και από ό,τι κατάλαβα ούτε κι αυτή!

Περπατάμε στην πόλη, βγάζω φωτογραφίες, ενώ η Ίβανα μου μιλάει για την ιστορία της πόλης και του ποταμιού που την διασχίζει. Ο Μοράβας θεωρείται ένα από τα πιο επικίνδυνα ποτάμια της Σερβίας και γι’ αυτό λένε πως «αν ξέρεις να κολυμπάς στον Μοράβα, μπορείς να κολυμπήσεις παντού». Με την ευκαιρία, θυμόμαστε ότι πάντα κάναμε «κόντρα» με την Ίβανα: προσπαθούσαμε να χρησιμοποιήσουμε Σέρβικες παροιμίες, ρητά και εκφράσεις. Κάτι που συχνά πυκνά προκαλούσε γέλιο και όπως θα αποδειχτεί… όχι μόνο γέλιο!

Πηγαίνουμε στο σπίτι της Ίβανας όπου μας περιμένει η αδερφή της. Πίνουμε ένα ρακί για να ζεσταθούμε (φυσικά…) και καφεδάκι. Δεν σταματάμε να μιλάμε και για να θυμηθούμε τα παλιά… μαγειρεύουμε! Μαζί στην κουζίνα, φτιάχνουμε σούπα για πρώτο πιάτο και αυγά με λουκάνικα για κυρίως. Λίγο πρόχειρο και γρήγορα μαγειρεμένο γεύμα, αλλά μου φαίνεται σαν «βασιλικό» δείπνο!

Η ώρα της αναχώρησής μου πλησιάζει και στην κουβέντα μας επάνω αναφέρω την παροιμία που έμαθα πρόσφατα (με την αρκούδα…) και τα κορίτσια εκπλήσσονται και ξεσπάνε σε γέλια. Το γέλιο τους συμπληρώνεται από την συγκίνηση της Ίβανας και την σκέψη της να μου κάνει ένα δώρο : το βιβλίο του Βουκ Κάραντζιτς (όχι του γνωστού) , με πολλές Σέρβικες εκφράσεις (είναι το βιβλίο που βλέπετε στην πρόταση της εβδομάδας, όπως κοιτάτε, στα αριστερά). Πολύ σημαντικό δώρο, όχι μόνο γιατί είναι κάτι που χρόνια χρησιμοποιούσε η φίλη μου και είχε μεγάλη συναισθηματική αξία για εκείνην, αλλά και γιατί πλέον περιέχει και μία… αφιέρωση!

Γύρω στις 21:30 παίρνω το λεωφορείο για την επιστροφή στο Νις. Στο δρόμο, ανταλλάσσουμε μηνύματα με την Ίβανα όπου «εξομολογούμαστε» την συγκίνηση που νιώσαμε και οι δύο κατά την συνάντησή μας και φυσικά, υποσχόμαστε πως σύντομα θα ξαναβρεθούμε!

Επιστρέφω στο Νις και σκέφτομαι να βγω για ποτάκι ή όχι. Καλύτερα όχι, ας καθήσω σπίτι απόψε, να τα πούμε με την Έμυ, αλλά και για να νιώσω καλύτερα αυτές τις δύο «ταξιδιάρες» μέρες που πέρασα! Από αύριο… έχω να δω πολύ κόσμο!!!

Συνεχίζεται…